ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

 11ο ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΧΑΝΙΩΝ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ!......  ΤΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΚΙ ΜΑΣ! 

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!

Στην κεντρική θέση του σημερινού Παιδότοπου η πρώτη σελίδα του με αρ. 9 φύλλου της γνωστής και ξεχωριστής εφημερίδας του 11ου Νηπιαγωγείου Χανίων “Το Εφημεριδάκι μας”, που περιλαμβάνει τις δραστηριότητες και τα νέα της σχολικής ζωής του δεύτερου εξαμήνου του σχ. έτους 2021. 

Γύρω απ’ αυτό κάποια απ’ τα συνεργατικά κείμενα των παιδιών, δείγματα της δουλειάς που γίνεται, με τις σχετικές φωτογραφίες.

Θαυμασμός για όλα όσα γίνονται, έτσι όπως γίνονται στο εν λόγω Νηπιαγωγείο! Και στο εν λόγω διορθώνω, γιατί δόξα τω Θεώ, δεν είναι το μόνο. Πάντα άξιες καλές μου συναδέλφισσες, Μαρία Σκορδύλη, Ελένη Βλησίδη και Μαρία Φωτάκη. 

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης, δάσκαλος

Το 1821 στην Κρήτη

Στις 24 Μαρτίου 2021, γιορτάσαμε τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Εμείς ασχοληθήκαμε με την Επανάσταση στην Κρήτη. Μέρες πιο πριν είχε έρθει στην τάξη μας στον υπολογιστή ο κύριος Νίκος Δερεδάκης που είναι και αυτός δάσκαλος. Ο κύριος Νίκος μας είπε για την ιστορία της Επανάστασης κατά των Τούρκων στην Κρήτη που ξεκίνησε από τα Χανιά.

Μετά με τους γονείς μας κάναμε έρευνα και βρήκαμε στοιχεία της επανάστασης που τα είπαμε στην class dojo.

Μετά η κυρία με όσα μαζέψαμε και μας είχε πει και ο κύριος Νίκος έφτιαξε ένα μουσείο, ψηφιακό το είπε. Το Μουσείο της Επανάστασης του 1821 στην Κρήτη.

Όλα αυτά τα παρουσιάσαμε στους γονείς μας και τα παιδιά του 4ου Δημοτικού Σχολείου Πετρούπολης στην Αθήνα. Και αυτά τα παιδιά παρουσίασαν σε εμάς τα έργα τέχνης της αίθουσας της Βουλής Ελευθέριος Βενιζέλος.

Έτσι μάθαμε και παρουσιάσαμε την Επανάσταση του 1821 στην Κρήτη.

Τα παιδιά των βασικών τμημάτων (1- 2)

Ο Codi και το eTwinning στην τάξη μας

Όλο το χρόνο, είχαμε στην τάξη μας τον Codi, ένα ρομπότ.

Mάθαμε να τον προγραμματίζουμε, δηλαδή τον κάναμε να περπατάει και να μιλάει.

Το ίδιο έκαναν και οι φίλοι μας από την Ιταλία.

Εμείς φτιάξαμε μία ιστορία, ένα σενάριο που λέει η κυρία, για τον Codi και τη φίλη του τη Λόλα για να το δείξουμε στους φίλους μας. Ο Codi πήρε μια μέρα ένα γράμμα από τη Λόλα που του έγραφε ότι αν θέλει να τη συναντήσει, πρέπει να λύσει ένα γρίφο. Ο γρίφος έλεγε:

«Θα με βρεις εκεί που έχει φως και τη μέρα και τη νύχτα.

Δίπλα μου είναι η θάλασσα.»

Εμείς τον βοηθήσαμε. Τον προγραμματίσαμε να πάει σε μέρη των Χανίων που μπορεί να έβρισκε εκεί τη Λόλα. Πήγε στην Πλατεία Ελευθερίας στα Δικαστήρια, στη Δημοτική Αγορά αλλά δεν τη βρήκε. Μετά τον στείλαμε στο Φάρο των Χανίων που η Λόλα τον περίμενε. Της είπε Hi! Και χάρηκε τόσο πολύ που την βρήκε που χόρεψε κιόλας. Τη διαδρομή αυτή, τη στείλαμε στους φίλους μας στην Ιταλία και μας έστειλαν και αυτοί τη δική τους διαδρομή στο δικό τους Φάρο. Όλοι μαζί δημιουργήσαμε έναν κοινό κώδικα. Τον Κώδικα του Dis.Co.Codi..

Περάσαμε πολύ ωραία. Άρεσε σε όλους μας ο Codi!

Τα παιδιά των βασικών τμημάτων (1- 2)

Ημέρα Παιδικού Βιβλίου

Την Ημέρα του Παιδικού Βιβλίου φιλοξενήσαμε στην τάξη στον Υπολογιστή, τα παιδιά της Δ’ τάξης του 4^ου Δημοτικού Σχολείου Πετρούπολης στην Αθήνα και τη συγγραφέα και μουσικό της Λυρικής Σκηνής κυρία Μαριβίτα Γραμματικάκη.

Η Μάγδα μας είπε λίγα λόγια για τη συγγραφέα που όταν ήταν παιδί, ζούσε στα Χανιά.

Μετά τα παιδιά του 4^ου Δημοτικού Πετρούπολης μας είπαν το παραμύθι της, «Κάποτε ένα σύννεφο» και η κυρία Μαριβίτα έπαιζε βιόλα.

Η συγγραφέας απάντησε σε ερωτήσεις μας όπως για το πώς έγινε συγγραφέας, πόσα βιβλία έχει γράψει και για τους ήρωες των παραμυθιών της.

Στις 5 Απριλίου 2021, συνεχίζοντας τη γιορτή για την Ημέρα Παιδικού Βιβλίου για δεύτερη Μέρα, φιλοξενήσαμε τη ζωγράφο και εικονογράφο κυρία Φωτεινή Στεφανίδη στην τάξη μας στον υπολογιστή.

Για τη ζωή της, μας μίλησαν η Αριάνα και η Μικαέλα.

Η κυρία Στεφανίδη συζήτησε μαζί μας για την εικονογράφηση του βιβλίου και όλοι μαζί εικονογραφήσαμε ένα λεξικό. Φτιάξαμε για το Α ένα άλογο, για το Μ ένα μήλο, για το Κ μία καμήλα και πολλά άλλα, δείχνοντας μας τον τρόπο που γίνεται η εικονογράφηση.

Έτσι γιορτάσαμε την Ημέρα του Βιβλίου!

Τα παιδιά του Βασικού τμήματος 1

Η Υπουργός Παιδείας στην τάξη μας!

Την Παρασκευή 4 Ιουνίου, είχαμε μια απρόσμενη επίσκεψη στο Νηπιαγωγείο μας. Ήρθε στην τάξη μας η Υπουργός Παιδείας κα Νίκη Κεραμέως. Μπήκε μέσα στην τάξη, μας χαιρέτισε, χαιρέτισε και τις δασκάλες μας και κάθισε σε ένα καρεκλάκι μαζί με μια ομάδα παιδιών. Εκείνη την ώρα εμείς ζωγραφίζαμε με θέμα ‘το καλοκαίρι’. Μας είπε ότι αν ήταν μικρό κοριτσάκι δεν θα ήθελε να φύγει ποτέ από εκεί γιατί είναι πολύ ωραία η τάξη μας και πολύ ωραία η αυλή μας. Μας ρώτησε αν κάνουμε self test και πως περάσαμε στην καραντίνα. Της είπαμε ότι ήταν πολύ δύσκολα γιατί θέλαμε να έρθουμε στο σχολείο να παίξουμε με τα παιχνίδια, να δούμε τους φίλους μας και τις δασκάλες μας. Πριν φύγει της είπαμε ότι θέλουμε να τις δωρίσουμε τις ζωγραφιές μας και τις δέχτηκε από όλους μας με πολύ χαρά. Μας ευχαρίστησε και μας χαιρέτισε.

Τα παιδιά του ολοήμερου τμήματος

Αυτό το εξάμηνο, η έκδοση της σχολικής εφημερίδας του 11^ου Νηπιαγωγείου Χανίων, με τη μορφή διδακτικού σεναρίου, συμπεριελήφθηκε στα Ανοιχτά Διαδικτυακά Μαθήματα (MOOCs) της πλατφόρμας mooc.edu.gr, με τίτλο «Μαθαίνουμε Ψηφιακά, Διδάσκουμε Ψηφιακά - A' βάθμια» που αναπτύχθηκε από το Υπουργείο Παιδείας , το European SchoolNet και το ΙΤΥΕ. Μία ιδιαίτερη χαρά και τιμή για το 11^ο Νηπιαγωγείο Χανίων.

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΜΕΝ ΓΙΩΡΓΗ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ... 

«Είναι κάποιες στιγμές/ που ο μέσα μου κόσμος παραλοΐζει./ Απ’ την καταπακτή/ βγαίνουν τελώνια σκανταλιάρικα/ πίσω από τις κουρτίνες/ προβαίνουνε τζουτζέδες με φαρδιά χαμόγελα/ ταμπούρλα παίζουν ξέφρενους σκοπούς!/ Μα σα θελήσω να βγάλω/ ετούτους τους ξεφαντωτές στο φως/ έρχετ’ απ’ το πάνω ποίημα/ με δασκαλίστικη βέργα στο χέρι/ η κυρά – Λογική κι όλα μπαίνουν σε τάξη.// Γι’ αυτό ό,τι λέω ή γράφω/ έχει τη φρονιμάδα και τη ντροπαλότητα/ του μαθητή που ήμουν μια φορά». Το ποίημα “Αυτοπροσωπογραφία με πενάκι” του κορυφαίου Χανιώτη ποιητή Γιώργη Μανουσάκη, απ’ την 7η ποιητική του συλλογή “Σπασμένα αγάλματα και πικροβότανα”, που κυκλοφόρησε απ’ τις εκδόσεις “Γαβριηλίδης” το 2005, τρία χρόνια πριν το φευγιό του «για το άλλο» κατά Φώτη Κόντογλου, «ημισφαίριο της ζωής» στον Επουράνιο Παρνασσό. Ένα απ’ τα πολλά που ακούστηκαν στην αφιερωμένη στο πρόσωπο και το έργο του βραδιά μνήμης, που έγινε γι’ αυτόν την περασμένη Δευτέρα, 26 Ιουλίου στον αίθριο χώρο του, επί της οδού Υψηλαντών της πόλης των Χανίων, θέατρο “Κυδωνίας”, με αφορμή τον πρόσφατο συγκεντρωτικό τόμο “Τα ποιήματα 1967-2007: Οι δημοσιευμένες συλλογές” απ’ τις εκδόσεις “Κίχλη”. Σαν δείγμα της ποίησής του και γιατί το απήγγειλε, μεταξύ των άλλων, στη συγκινησιακά φορτισμένη, υπέροχη ομιλία της, η νύφη του, (σύζυγος του γιου του, του Βασίλη) δρ Συγκριτικής Λογοτεχνίας Ράνια Μουσούλη.

“Ανακάλημα του Γιώργη Μανουσάκη (1933 – 2008)”, ο τίτλος της περί ης ο λόγος εκδήλωσης, που έγινε, το γλυκό σαν το χανιώτικο λάδι, εκείνο βράδυ, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων “Νύχτες του Ιουλίου”, που οραματίστηκαν και διοργανώνουν κόντρα στην “πανδημία” του κορωνοϊού και στις “πανδημίες” του εφησυχασμού και της αδιαφορίας, ο υπεύθυνος της εταιρείας θεάτρου “Μνήμη”, Μιχάλης Βιρβιδάκης και ο εκδότης του περιοδικού “Νέο Πλανόδιον”, ποιητής Κώστας Κουτσουρέλης. Ωσεί παρών σ’ αυτήν, «ωραίος ως Έλληνας», ως υπήρξε στον «βίο και στην πολιτεία του», μα και ως συνεχίζει να υπάρχει στην ποίησή του, ο γεννημένος και ριζωμένος στα Χανιά ποιητής μας. Πριν αρχίσει η εκδήλωση, για να μας υποδεχτεί, έναν έναν χωριστά κι όλους μαζί, αλλά και μετά το πέρας της, για να μας αποχαιρετήσει. Προπάντων, ωστόσο, κατά τη διάρκεια της. «Κεριά στη μνήμη του» οι διανθισμένες με ποιήματά του ομιλίες που παρεμβλήθηκαν με συντονιστή τον Κώστα Κουτσουρέλη, της νύφης του, στην οποία προαναφέρθηκα, και των φίλων του και συνοδοιπόρων του, του γιατρού-ποιητή Γρηγόρη Γεωργουδάκη, του παιδιάτρου Μανόλη Ευκλ. Χρονάκη (την ομιλία του τη διάβασε ο ηθοποιός Αιμίλιος Καλογερής), του ζωγράφου Αντώνη Πετρουλάκη, του και οικοδεσπότη, σκηνοθέτη, Μιχάλη Βιρβιδάκη και βέβαια της γυναίκας της ζωής του, της και διακεκριμένης φιλολόγου και συγγραφέως, συντρόφισσάς του, της Αγγελικής Καραθανάση, που είχε και την επιμέλεια του συγκεντρωτικού τόμου των ποιημάτων του “Αλεξινιές λαμπάδες”, για να χρησιμοποιήσω τη φράση ενός ριζίτικου τραγουδιού – «να κάμω πράσινα κεριά κι αλεξινιές λαμπάδες/» να τσ’ άφτα να τον γύριζα το Νάδη γύρου γύρου», μας λέει. Και γιατί άρεσαν πολύ στον Γιώργη Μανουσάκη τα ριζίτικα, γινόταν άλλος άνθρωπος, όταν τα τραγουδούσε. Σαν χθες μας θυμούμαι να τα τραγουδούμε μαζί, στεντορεία τη φωνή, τις αρχές της δεκαετίας του 2000 στην Κύπρο, σε μια επίσκεψη με το Ίδρυμα “Ελ. Βενιζέλος”.

Κορυφαία για μένα στιγμή της όλης εκδήλωσης τα “αποκαλυπτήρια” του μεγάλου διαστάσεων πίνακα (δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί), στον οποίο ο γνωστός Χανιώτης ζωγράφος, Αντώνης Πετρουλάκης έκανε την προσωπογραφία του Ποιητή με βάση μια από τις τελευταίες φωτογραφίες του. Ιδιαίτερα συγκινητική η μικρή ιστορία του πίνακα έτσι όπως με τον δικό του μοναδικό τρόπο τη διηγήθηκε στην ιστορία του ο ζωγράφος. Γνωστή η σχέση του ποιητή με τα εικαστικά…

«Έχω να δω τη Μούσα μου/ μήνες και μήνες. Της στέλνω/ γράμματα απανωτά, τηλεφωνώ/ στον αριθμό που μου ‘χει αφήσει/ Καμιά απάντηση.// Σήμερα μόνο/ πρωί – πρωί την πέτυχα/ πέντε λεπτά πριν φύγει./ “Έχω δουλειά”, μου είπε./ “Με ζητούν συνεχώς/ συγγραφείς διάσημοι μ’ απήχηση/ διεθνή, υποψήφιοι για Nobel./ Μη μ’ ενοχλήσεις άλλο, σε παρακαλώ./ Βγάλε τα πέρα μόνος σου, εδώ σε θέλω!”». Το ποίημα “Η μούσα” του Γιώργη Μανουσάκη που το βρήκα να με “περιμένει” μια θέση πριν το “Αυτοπροσωπογραφία με πενάκι”, όταν μετά από την εκδήλωση – μυσταγωγία γύρισα σπίτι μου κι ένιωσα την ανάγκη να “βρεθώ” μόνος μου με την ποίησή του.

Μνημονεύομεν Γιώργη Μανουσάκη…

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 30.7.2021) 

https://www.haniotika-nea.gr/mnimoneyomen-giorgi-manoysaki/

ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ  ΜΟΝΑΧΟΥ ΣΤΟ ΙΔΡΥΜΑ " ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ" 

ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΓΡΑΦΤΕΙ ΓΙΑ ΤΟ " ΠΕΤΑΓΜΑ" ΤΟΥΣ

Με αφορμή την παρουσίαση τους... Από τα που έχουν γράψει, μεταξύ των άλλων, για την ποιητική συλλογή μου ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ο δάσκαλος - ποιητής Κώστας Καλαπανίδας, ο και πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, ποιητής - ζωγράφος Κώστας Καρούσος, ο φιλόλογος - ποιητής Γιάννης Κουβαράς, ο καθηγητής Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης, η ποιήτρια Αγγελική Σιδηρά και η δασκάλα - συγγραφέας Ελένη Χωρεάνθη...

Η σύζευξη που πέτυχε ο Βαγγέλης Κακατσάκης χωρίς να πέσει στην ευπώλητη τυπολατρεία του ζηλωτή, ούτε να κάνει τον έξυπνο με τη σοφία του, είναι ένα ευλογημένο κατόρθωμα, που ίσως το οφείλει στην- που άσκησε και ασκήθηκε-μεσότητα της ποίησης, που και αρμονία καλείται.

Κώστας Καλαπανίδας

Το διδασκαλικό πνεύμα του ποιητή Βαγγέλη Θ. Κακατσάκη - πνεύμα θυσίας-υψώνεται -εδώ- ως λαμπηδόνα περίτεχνης ποιητικής κοινωνίας, για τον άνθρωπο του κοινωνικού χώρου, ενάντια στους χαλεπούς καιρούς. Ως την ύστερή του θέωση στη ζωή, ως «χώρος κοινής προσευχής»

Κώστας Καρούσος

Το θαύμα της ποίησης του Βαγγέλη Κακατσάκη είναι, ότι τους αναγνώστες του τους παίρνουν ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ του στα φτερά τους και τους ανεβάζουν ψηλά και ότι έστησε μια ανεμόσκαλα για να ανεβοκατεβαίνουν ελεύθερα στον ουρανό πουλιά, αναγνώστες, άγγελοι. Ποίηση Ευ-αγγελιζομένη, εκκοσμημένη και  θρησκευομένη, αλλά και παραπονεμένη…

Γιάννης Κουβαράς

Ο Βαγγέλης Κακατσάκης έχει το χάρισμα της ποίησης ως σύλληψης μορφών ουσίας της ζωής μας και ως ελκυστικής γλωσσικής αποτύπωσης. 

Γεώργιος Μπαμπινιώτης

Πρόκειται για μια συλλογή ποιημάτων διαποτισμένη από αγάπη για τον Θεό και γνώση της υμνολογίας και εν γένει της Θεολογίας. Το πρώτο ποίημά του από το οποίο πήρε και τον τίτλο η συλλογή είναι υπέροχο. Μοναδικός ο διάλογος ηγουμένου μοναχού και αναπάντεχη και τόσο τρυφερή η υπέρβαση στο τέλος. 

Αγγελική Σιδηρά 

Τα χελιδόνια του μοναχού, που έφτασαν μόλις από την Κρήτη, έφεραν την άνοιξη και τη χαρά στην ψυχή μου. Ο καθάριος ήχος του χορού των αγγέλων και των χελιδονιών συλλειτουργούντων με τον μοναχό και οι ομορφιές της φθινοπωρινής φύσης θύμισαν τα έξοχα ποιητικά τοπία του Άγγελου Σικελιανού. 

Ελένη Χωρεάνθη

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ 

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης

Ώριμη και σταθερά! Στην πέμπτη δεκαετία της ζωής της! Κι τι δεν έχει ζήσει όλα αυτά τα χρόνια!

Κι τι δεν έχει πάθει, κι τι δεν έχει ακούσει!

Δημοκρατία τ’ όνομά της!

Τη βρίζουν, την ποδοπατούν, την καταριούνται όλοι εκείνοι που μπορούν να κάνουν τα παραπάνω ακριβώς επειδή εκείνη τους παρέχει αυτό το δικαίωμα· τούτη η μεγαλοσύνη της και η αξία της!

47 συνεχή χρόνια μετρά σε τούτον εδώ τον τόπο, δίνοντας στους πολίτες τη δύναμη να ανεβάζουν και να κατεβάζουν κυβερνήσεις!

Δύναμη που μόνο όποιος τη στερηθεί θα κατανοήσει τη σημασία της!

Kι εκείνη παραμένει πάντα ανεκτική και προσπαθεί να πατά γερά στα πόδια της που κατά καιρούς λογής λογής αγύρτες επιθυμούν να τα πριονίσουν!

Το όραμα και η προσδοκίες, μία από τις μεγάλες θεμελιώδεις κατακτήσεις τούτου του λαού!
Είναι να απορείς κάθε φορά με εκείνους που θέλουν να τη “συγκρίνουν”, να την “αποδομήσουν” στα μάτια και στις ψυχές ανθρώπων που άγονται και φέρονται! Μιλώ κυρίως για τους λογής “πολιτικάντηδες” που η ίδια η Δημοκρατία τους έχει δώσει την ελευθερία να ομιλούν πίσω της αλλά φευ και μπροστά της!

…Η Ελλάδα έχει βαδίσει δρόμο μεγάλο από τον Ιούλιο του ’74, όταν και αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία στη χώρα! Κι έχει πια ένα δυνατό αποτύπωμα στην πορεία του χρόνου αλλά και στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια ιστορία, ένα αποτύπωμα που -δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε- είναι ολόδικό μας!

Είναι κατάκτηση τούτου του λαού που έχει περάσει μπόρες πολλές και φουρτούνες!

Επιτέλους να το κατανοήσουμε, να το επαναλαμβάνουμε συνεχώς· ότι σε κάθε στιγμή θα υπερασπιζόμαστε τούτο το πολίτευμα! Και ναι, μπορούμε ακόμη να προσπαθούμε να καλυτερεύσουμε τις συνθήκες ζωής μας, έχοντας ήλιο οδηγό τις αξίες, τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα και που πηγάζουν από αυτό.

Χανιώτικα νέα (Τετάρτη, 28.7.2021)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

 ΑΓΙΕ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ, ΠΡΩΤΕ ΓΙΑΤΡΕ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ... 

Του Αγίου Παντελεήμονα, μεγάλη η Χάρη του σήμερα και στη γητειά που έλεγε η μάνα μου, όταν κρυολογούσαμε εγώ και τ’ αδέλφια μου, ενώ άλειφε τον λαιμό μας με λάδι απ’ τον λύχνο, αρχίζοντας να γράφω, στον νου μου: «Άγιε Παντελεήμονα, πρώτε γιατρέ του κόσμου/ απού γιατρεύεις τσι πληγές και διασκορπάς τσοι πόνους./ Εννιά αδερφούς έχει ο λαιμός,/ κι από τσ’ εννιά οχτώ,/ κι από τσ’ οχτώ εφτά,/ κι από τσ’ εφτά έξι,/ κι από τσ’έξι πέντε/ κι από τσοι πέντε τέσσερις/ κι από τσοι τέσσερις τρεις/ κι από τσοι τρεις δυο/ κι από τσοι δυο ένας/ κι από τον ένα κιανένας./ Μηλιγγίτες, βορθακίτες,/ ανεβείτε, κατεβείτε/ κι ώστε να στέκει η θάλασσα/ ποτές μη σηκωθείτε./ Ομπρός σας τα καλά, πίσω σας τα κακά/ Ομπρός σας τα καλά, πίσω σας τα κακά/ Ομπρός σας τα καλά, πίσω σας τα κακά»…

Απ’ τους πιο αγαπητούς Αγίους του λαού μας, κι απ’ τους πιο οικείους, ο Άγιος Παντελεήμονας, καθώς σ’ αυτόν βρίσκουν καταφύγιο οι άνθρωποι για κάθε αρρώστια, προπάντων, όμως, οι ανάπηροι. «Κουτσοί, στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα», μας λέει μια πολύ γνωστή παροιμία. Παντολέων, ήταν λένε, το όνομα του Αγίου που έζησε στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και υπήρξε θύμα των διωγμών, εναντίον των Χριστιανών για την πίστη του. Παντολέων ο Παντελεήμων, αφού «έλουσε» με την ιατρική του ιδιότητα τους πάντες, χωρίς ποτέ να παίρνει χρήματα από κανέναν.

«Έκλαιγε την παραμονή της γιορτής του,/ ώρα δειλινού, ο Άγιος Παντελεήμονας,/ ο πρώτος γιατρός του κόσμου/ που θεραπεύει τις πληγές/ και διασκορπά τους πόνους,/ και δεν είχε σταματημό.// (Είχε λείψει για μια ώρα/ στο αμπέλι του το μεσημέρι-/ να κόψει ένα καλάθι σταφύλια για το πανηγύρι του πήγε-/ πού να το φανταστεί ότι ένα γειτονόπουλο του,/ που έπασχε από μια σπάνια αρρώστια,/ θ’ άφηνε την τελευταία του πνοή-/ τι δεν ήταν ένας γιατρός/ για να του κάνει μια ένεση).// Δεν φταις εσύ, παιδί μου,/ δεν μπορείς να τα προβλέπεις/ και να τα προλαβαίνεις όλα,/ σου το ‘χω πει πολλές φορές,/ τον παρηγορούσε η μάνα του, η Αγία Ευβούλη,/ που ήταν δίπλα του στο τέμπλο./ Αδικαιολόγητος… αδικαιολόγητος… αδικαιολόγητος…/ επαναλάμβανε κι έκλαιγε γοερά ο Άγιος». Το ποίημα μου “Το κλάμα ενός αγίου” από την ποιητική μου συλλογή “Τα χελιδόνια του μοναχού” (έκδοση του Κοινωφελούς Ιδρύματος “Αγία Σοφία” και της “Πυξίδας της Πόλης”, Χανιά 2020) που θα παρουσιαστεί την Τετάρτη 4 Αυγούστου στον αύλειο χώρο του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος”. Και στη γητειά της μάνας μου αναφορά σ’ αυτά. Από ένα ξωκκλήσι του Έλους Κισσάμου, στη Χάρη του Αγίου, σε μια περιοχή κατάφυτη με αμπέλια, η έμπνευση… Χρόνια πολλά στους Παντελήδες, που γιορτάζουν σήμερα και στους κατοίκους των χωριών και των περιοχών που τον έχουν προστάτη.

https://www.facebook.com/kakatsakes/posts/10219905880093574?notif_id=1627200002034904&notif_t=comment_mention&ref=notif

ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

«Στο Τόκιο ξεκίνησε και η Ολυμπιάδα/ ελπίζουμε μετάλλια να πάρει κι η Ελλάδα// Ογδόντα τρεις οι αθλητές που μας εκπροσωπούνε/ με πάθος να αγωνιστούν και νικητές να βγούνε// Οι Έλληνες οι αθλητές, όπως τα παλληκάρια/ σε κάθε αγώνα ρίχνονται στη μάχη σαν λιοντάρια». Στους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο στέκεται με τις σημερινές της μαντινάδες η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. Στους Έλληνες αθλητές και στις Ελληνίδες αθλήτριες, που μας εκπροσωπούν, ειδικά. Να υμνήσει πολλούς απ’ αυτούς σαν… άλλη Περίανδρος η ευχή μου!

Ο κορωνοϊός συνεχίζει να παίζει το νταούλι του και να μας θυμίζει ότι είναι πάντα απειλητικός. Αγρόν αγοράζουν πολλοί από μας. Τη δουλειά μας, τη δουλειά του. Για να δούμε, αν θα δούμε, τι θα δούμε… Πάντα στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό!

«Αρχαίο Πνεύμα αθάνατον, αγνέ πατέρα/ του ωραίου του μεγάλου και τ’ αληθινού,/ κατέβα, φανερώσου κι άστραψε εδώ πέρα/ στη δόξα της δικής σου γης και τ’ ουρανού.// Στον δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι/ στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή,/ και με τ’ αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι/ και σιδερένιο πλάσε και άξιο το κορμί// Κάμποι βουνά και θάλασσες φέγγουν μαζί σου/ σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός./ Και τρέχει στον ναό εδώ προσκυνητής σου/ Αρχαίο πνεύμα αθάνατο, κάθε λαός». Ο Ολυμπιακός Ύμνος γραμμένος από τον Κωστή Παλαμά και μελοποιημένος απ’ τον Σπυρίδωνα Σαμάρα.

 Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 27.7.2021) 

ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

 TΕΤΑΡΤΗ, 4 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, ΩΡΑ 8 Μ. Μ.

“ ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ” ΣΤΟ ΙΔΡΥΜΑ “ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ”

Στον αύλειο χώρο του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών “ Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος” (Χαλέπα Χανίων)  θα παρουσιαστεί την Τετάρτη, 4 Αυγούστου και ώρα 8 μ. μ. η ποιητική συλλογή του Βαγγέλη Θ. Κακατσάκη, “ Τα χελιδόνια του μοναχού” που εκδόθηκε το 2020 και έχει αποσπάσει πολλές και εγκωμιαστικές κριτικές.

Την εκδήλωση διοργανώνει το Κοινωφελές Ίδρυμα “ Αγία Σοφία” , σε συνεργασία με την Ένωση Πνευματικών Δημιουργών Χανίων και τις εκδόσεις “ Πυξίδα της Πόλης”, και με την υποστήριξη του Ιδρύματος ¨Βενιζέλος.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν η φιλόλογος – συγγραφέας Στέλλα Αλιγιζάκη και η διευθύντρια του ΓΕΛ Σούδας – φιλόλογος Μαρία Μαράκη, ενώ ποιήματα θα διαβάσει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης.

Η εκδήλωση, την οποία θα συντονίζει ο γραμματέας του Ιδρύματος “Αγία Σοφία¨ Μάρκος Σελλιανάκης, θα πλασιώνεται και από τέσσερα ποιήματα της συλλογής που μελοποίησε ο δάσκαλος – μουσικός Γιάννης Τσαραμανίδης.

    Σημείωση: Θα τηρηθούν όλα τα προβλεπόμενα λόγω της πανδημίας μέτρα. 

Τα έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου, που εκδόθηκε με χορηγία της Οικογένειας Γεωργίου Παπαδάκη, διατίθενται για τις ανάγκες του Κοινωφελούς Ιδρύματος “ Αγία Σοφία”.

https://www.facebook.com/kakatsakes/posts/10219911417231999?comment_id=10219926574490921&notif_id=1627516070528273&notif_t=feed_comment&ref=notif

ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ 

https://www.facebook.com/nektarios.kakatsakis/posts/10226201969817857?notif_id=1627546260555251&notif_t=close_friend_activity&ref=notif

ΠΟΙΗΣΗ

 ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ 

Υψώνει τα χέρια του.

Ένα αστέρι κατεβαίνει στη γη.

 Ένα αηδόνι αρχίζει να κελαηδεί. 

Ένα γιασεμί ανθίζει.

Άλλο ένα χέρι… 

Κι άλλο, κι άλλο…

Βραδιά των αστεριών,

των αηδονιών και των γιασεμιών 

η βραδιά των υψωμένων χεριών!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

(" Όπως το ψωμί, εκδ. " Πυξίδα της Πόλης" , Χανιά 2018) ) 

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Δ1 ΤΑΞΗ 11ΟΥ ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ

ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΜΑΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ... 

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο! 

Με πρωτοβουλία κάποιων από τους γονείςτων παιδιών της Δ1 τάξης του11ου Δημ. Σχ. Χανίων και βέβαια με την αμέριστη βοήθεια της διευθύντριας τουΣχολείου τους, της γνωστής σε όλη την κοινωνία των Χανίων, Μαρίας Κληματσάκη, ο σημερινός Παιδότοπος. Την για τρία χρόνια δασκάλα τους , την κυρία Μαρία Γοναλάκη, που βγήκε με το τέλος της σχολικής χρονιάς στη σύνταξη, αποχαιρετούν τα παιδιά στη σελίδα του. Εν αγνοία της η συγγραφή και η συγκέντρωση του υλικού που έφτασε στη στήλη-καταλαβαίνω τη συγκίνηση της δασκάλας, όταν θα τα δει. 

Καλή συνέχεια, κυρία Μαρία! Πάντα Ωραία ως Ελληνίδα Δασκάλα! Έτσι ως υπήρξες στα μάτια των τελευταίων μαθητών σου που σε αποχαιρετούν σήμερα από τον Παιδότοπο.

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους! 

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

δάσκαλος.

AΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Ένα ταξίδι ζωής φτάνει στο τέλος του….Ένα νέο ξεκινά μόλις τώρα….

Αγαπημένη μου συναδέλφισσα,

Μετά από 36 χρόνια υπηρεσίας στη δημόσια εκπαίδευσης έφτασε η δύσκολη ώρα του αποχαιρετισμού. Είχα τη χαρά και τη τιμή να σε γνωρίσω από κοντά, να συνυπάρξουμε στο ίδιο σχολείο τα τελευταία χρόνια της καριέρας σου και να καταλάβω πόσο ευσυνείδητη και αποτελεσματική δασκάλα είσαι ,αλλά κυρίως πόσο πολύ αξιόλογος Άνθρωπος , με πολλά ψυχικά και πνευματικά χαρίσματα.

Αποχωρείς αφού πρόσφερες τα μέγιστα, είτε ως ΔΑΣΚΑΛΑ τάξης ,είτε ως Διευθύντρια στο 9^ο Δημοτικό Σχολείο Χανίων. Ανταμοιβή σου η αγάπη και η εμπιστοσύνη των χιλιάδων μαθητών σου ,αλλά και ο σεβασμός ,καθώς και η εκτίμηση των γονέων και των συναδέλφων , που επάξια έχεις κερδίσει!

Σου εύχομαι ολόψυχα υγεία, ατομική, οικογενειακή και επαγγελματική πρόοδο και ευημερία και πολλά χαμόγελα ευτυχίας στη νέα ζωή σου.

Με απέραντη αγάπη και εκτίμηση

Η Διευθύντρια του Σχολείου

Μαρία Κληματσάκη

Για μένα η κυρία Μαρία θα μείνει στην καρδιά μου ως η καλύτερη δασκάλα του κόσμου!! Ακόμα και όταν είμαι λυπημένη, θα την σκέφτομαι και θα νιώθω χαρά που είχα μία τόσο καλή δασκάλα!!"

Μαρίλια Πατσουράκη

Κυρία Μαρία ,σας ευχαριστούμε πολύ για όσα μας μάθατε και σας εύχομαι καλή ξεκούραση από το σχολείο.

Φίλιππος Μανούσακας

Η ζωή σας από εδώ και πέρα να είναι γεμάτη με πράγματα που έχετε ονειρευτεί να ζήσετε. Θα μου λείψετε πολύ. Είστε η πιο υπέροχη δασκάλα που υπάρχει!!

Μάνος Ριτζάκης

Κυρία Μαρία Γοναλάκη είστε η καλύτερη δασκάλα που είχα. Σας αγαπώ πολύ και θα μου λείψετε.

Σερένα Σάτα

Αγαπημένη μας κ. Μαρία, θα μας λείψετε πολύ τις επόμενες χρονιές!!Τρία χρόνια μαζί μας ήσασταν μια δασκάλα ξεχωριστή , με ανοιχτή πάντα την αγκαλιά. Θα είστε για πάντα στην καρδιά μας και εκτιμούμε όλα αυτά που κάνατε για μας. Σας αγαπώ πολύ.

Ζωή Σαρτζετάκη

Είστε η καλύτερη δασκάλα του κόσμου. Μακάρι να σας είχα δίπλα μου, όλες τις τάξεις του δημοτικού!!!

Αλίκη Ζαχαριά

Νιώθω πολύ τυχερή που είχα μια τέτοια ξεχωριστή δασκάλα. Είναι πρότυπο για μένα, μου έδωσε έμπνευση, για να ακολουθήσω το επάγγελμά της και να γίνω σαν αυτή!Την αγαπώ πολύ και θα είναι για πάντα στην καρδιά μου.

Λυδία Σφακιανάκη

Κυρία Μαρία σας ευχαριστώ πολύ για την αγάπη και τις γνώσεις που μου προσφέρατε . Θα σας θυμάμαι πάντα και θα σας ενημερώνω για την πρόοδο μου. Σας αγαπώ πολύ.

Σωτηρία Φουντουλάκη

Σε αγαπάμε πολύ και σε ευχαριστούμε γι αυτά που μας μάθατε όλα αυτά τα χρόνια.

Αντιγόνη Σκαραντωνάκη

Σας ευχαριστώ για αυτά που μας διδάξατε και θα ήθελα αν γινόταν να μένατε κι άλλο μαζί μας, να χαμογελάτε και να μας κάνετε ευτυχισμένους. Θα σας θυμόμαστε για πάντα.

Γεώργιος Σταυριανουδάκης

Είναι η καλύτερη δασκάλα που είχαμε ποτέ. Θα την θυμάμαι για πάντα!

Αντώνης Κανδηράκης

Η κυρία Μαρία Γοναλάκη, πάντα μας στήριζε, μας αγαπούσε , μας βοηθούσε και μας παρότρυνε…Θέλω να ξέρει ότι όλοι μας , εκτιμάμε την αγάπη και τις γνώσεις που μας χάρισε!!Την κ. Μαρία δεν θα τη ξεχάσουμε ποτέ, γιατί έχει κερδίσει μια ξεχωριστική θέση στις καρδιές μας.

Χαρίδημος Βακάκης

Θα μου λείψετε πολύ.. Καλή συνέχεια στη ζωή σας

Χριστιάνα Λεκάνι

Κυρία Μαρία, θα κρατήσω για πάντα στο μυαλό μου όσα μας μάθατε. Θα σας θυμάμαι πάντα με αγάπη.

Ανδρέας Νταγκουνάκης

Αισθάνομαι πολύ τυχερός που σας είχα δασκάλα και αυτά τα τρία χρόνια έμαθα πάρα πολλά πράγματα , που με βοήθησαν να γίνω καλύτερος μαθητής και άνθρωπος!

Μιχάλης Μπολανάκης

Κυρία Μαρία σας αγαπώ τόσο πολύ ,γιατί εκτός από γράμματα μου μάθατε τόσα πολλά πράγματα…

Ελπίζω να σας ξαναδώ σύντομα….

Γωγώ Κωστάκη

Καλό καλοκαίρι κυρία, καλά ταξίδια από τώρα και έπειτα. Σας αγαπώ πολυυυυυυ

Μαριλένα Μπουρδαντωνάκη

Σας ευχαριστώ για τα τρία χρόνια που περάσαμε μαζί, για τις αξέχαστες εμπειρίεςκαι τις όμορφες αναμνήσεις. Σας αγαπώ πολύ και θα μου λείψετε!!

Ελευθερία Δερμιτζάκη

ΣΤΗ ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ

Είναι φτωχά τα λόγια της ευγνωμοσύνης μας όλα αυτά τα χρόνια που ήσουν δίπλα στα παιδιά μας.

ΕΣΥ που τα κράτησες γερά από το χέρι ,για να περπατήσετε στο χώρο της γνώσης.

ΕΣΥ που τα έμαθες να εμπιστεύονται το ένστικτό τους και να ακούνε τη φωνή της καρδιάς τους.

ΕΣΥ που πίστεψες σε αυτά πρώτη απ’ όλους ,ακόμη και από εμάς τους γονείς τους.

Σε σένα λοιπόν , ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ, οφείλουμε ένα τεράστιο ΄΄ΕΥΧΑΡΙΣΡΤΩ΄΄ που πάνω απ’όλα τα έμαθες να είναι ο εαυτός τους

Με εκτίμηση

Nαταλία Στούπη ως εκπρόσωπος γονέων από το Δ2 11^ου Δ.Σ.Χανίων

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 24.7.2021)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

 " ΣΑΜΑΡΙΑ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ" 

Μαδάρα είν’ ο τόπος του λέσκες τα χειμαδιά του/ και στον μεγάλο Φάραγγα είναι η κατοικιά του. Στον Αντώνη Πλυμάκη με αγάπη η μαντινάδα. Με αφορμή τη 2η έκδοση του βιβλίου του “Μνήμες Σαμαριάς – Το φαράγγι και οι άνθρωποι του στο πέρασμα των αιώνων”, ενός συλλεκτικού τόμου 424 μεγάλου σχήματος σελίδων, με 450 φωτογραφίες που μου έδωσε τις προάλλες. «Γεννήθηκε στον Τοπανά, περισσότερο όμως, από τα χρώματά του, αγάπησε τη χλωρίδα και την πανίδα της ύπαιθρης χώρας. Από ‘κει και πέρα δέθηκε με τα βουνά, τα φαράγγια και τα σπήλαια κι έγινε σχεδόν ένα μαζί τους. Ζει μ’ αυτά και σ’ αυτά, γράφει γι’ αυτά, τα υποστηρίζει και τα υπερασπίζεται, ενίοτε μάλιστα με υπερβάλλον πάθος»… Τα που έγραψα, μεταξύ άλλων για τον Αντώνη Πλυμάκη, προλογίζοντας μια μεγάλη (ολοσέλιδη) συνέντευξη που μου έδωσε πριν από 22 χρόνια για τη στήλη μου “Η συνέντευξη της εβδομάδας” (Χανιώτικα νέα, 25 Απριλίου 1999). «Άπληστος συλλέκτης, λαμπρός ρεπόρτερ, μανιώδης τριγυριστής, επίμονος ακροατής, ερανιστής και παντοτινός εραστής της κρητικής Μαδάρας». Οι χαρακτηρισμοί που έδωσε ο αξέχαστος Νίκος Αγγελής στην παρουσίαση του βιβλίου “Στα ίχνη του κρητικού αγριμιού” του Αντώνη Πλυμάκη.

«Στους σκληροτράχηλους και βασανισμένους, μα λεβέντες ανθρώπους που έζησαν σ’ αυτά τα φοβερά μα πανέμορφα γκρεμνά και αγωνίστηκαν με κάθε τρόπο, για να επιβιώσουν ενάντια στα στοιχεία της φύσης και την απομόνωση, αλλά και στους χαΐνηδες, που είχαν ως ορμητήριο το φαράγγι και τα γυναικόπαιδα, που κυνηγημένα από τους Τούρκους, εξουθενωμένα, έβρισκαν εδώ καταφύγιο σωτηρίας» αφιερώνει αυτό το μνημειώδες βιβλίο του, που είναι το 5ο της σειράς για τα Λευκά Όρη, ο πάντα Ωραίος ως Λευκορείτης, ξεχωριστός συνεργάτης της εφημερίδας μας. «Στην πορεία της συγγραφής ξανάζησα με χαρά μέσα στο φαράγγι και ξανάσμιξα με τους παλιούς κατοίκους του που είχα την τύχη να προλάβω να γνωρίσω. Αγνάντεψα στα τσουνιά των γρεμνών του, τ’ αγρίμια που πλέον εξόντωσε η βαρβαρότητα και η ιδιοτέλεια κάποιων ανθρώπων. Ήπια νερό από τις αστείρευτες πηγές του και άκουσα τη μουσική από τους μικρούς καταρράχτες και το θρόισμα των φύλλων των δέντρων. Προσκύνησα ξανά ευλαβικά στον Άη Νικόλα, στην Οσία της Ερήμου, στον Χριστό της αιωνιότητας. Αγνάντεψα τη γαλάζια απεραντοσύνη του Λιβυκού». Τα που γράφει στην αρχή του επιλόγου του ο Αντώνης Πλυμάκης. Για να κλείσει στο τέλος: «Άρχισα αυτό το βιβλίο με τον τίτλο του γραφτού του αλησμόνητου Νίκου Αγγελή “Σαμαριά, Μάνα μου”». Το τελειώνω με τη δική μου προσφώνηση «Σαμαριά, Αγάπη μου!»

«“Το Μνήμες Σαμαριάς” είμαι μια κατάθεση ψυχής του συγγραφέα και ένα οδοιπορικό γνώσης, μέσα από τα κείμενα και τις εκπληκτικές φωτογραφίες, που ζωντανεύουν τον λόγο στο παρελθόν του Φάραγγα, όπως με περηφάνια ονομάζουν οι Σφακιανοί το φαράγγι της Σαμαριάς», γράφει κλείνοντας το εισαγωγικό του σημείωμα ο αντιπεριφερειάρχης Χανίων Νίκος Καλογερής. «Ο Αντώνης Πλυμάκης δεν υπέκυψε στη βαρύτητα του λαογραφικού ενδιαφέροντος σε βάρος άλλων τομέων, του οικονομικού, του αρχιτεκτονικού, του ιστορικού, του τοπωνυμικού κ.λπ. Γι’ αυτό και το βιβλίο, όπως και το προηγούμενο (“Κούμοι – μιτάτα και βοσκοί στα Λευκά Όρη και στον Ψηλορείτη”) είναι σίγουρο ότι θα αποδειχτεί εξαιρετικά χρήσιμο στις επιστήμες, όχι μόνο της λαογραφίας αλλά και της εθνολογίας, της κοινωνικής ανθρωπολογίας, της κοινωνιολογίας, της γλώσσας, της οικονομίας και του περιβάλλοντος». Τα που γράφει μεταξύ των άλλων ο και πρώην σχολικός σύμβουλος στην περιφερειακή ενότητα Χανίων, ακούραστος ερευνητής, συγγραφέας, σπηλαιολόγος, διδάκτωρ της Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Χάρης Στρατιδάκης, που είχε την ευθύνη της ορθογραφικής και συντακτικής διόρθωσης του κειμένου.

Να διαβαστεί από όσο γίνεται περισσότερους αυτό το βιβλίο και προπάντων από τους μαθητές, τόσο της Πρωτοβάθμιας όσο και της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του νησιού μας, με δεδομένο ότι εκδόθηκε με δαπάνη της Περιφέρειας Κρήτης, η ευχή μου.

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 23.7.2021) 

https://www.haniotika-nea.gr/samaria-agapi-moy/

ΔΙΑΦΟΡΑ

 ΔΥΟ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ Δ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

" Η Κρήτη στην Επανάσταση τυυ Εικοσιένα -  Από την Ιστοριογραφία στην ποίηση" (Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Ιεραπύτνης και Σητείας, με αφορμή τη συμπλήρωση της δεύτερης εκατονταετίας από την έναρξη της ελληνικής επανάστασης και της εθνικής παλλιγγενεσίας) και "Υπέρ Μαργίτη" (Εκδόσεις" Οδός Πανός¨) οι τίτλοι των δύο βιβλίων του, που μου έστειλε με τα Ελληνικά Ταχυδρομεία από την Αλίαρτο Βοιωτίας, όπου κατοικοεδρεύει, ο Γεραπετρίτης καλός μου φίλος, οδοντίατρος -  συγγραφέας Λουκάς Δ. Παπαδάκης. Σαν συνέχεια του μνημειώδους έργου του, ενός τόμου 850 σελίδων, " Ο Δέκατος Τρίτος Απόστολος =  Πράξεις Μελετίου Μεταξάκη", που μου είχε στείλει προ καιρού και το οποίο παρουσίασα με χαρά στη στήλη μου " Μια στάση εδώ, μια στάση εκεί, στην εφ. ¨Χανιώτικα νέα". 

Χαιρετώ σε κι αγαπώ σε και πολύ ευχαριστώ σε, και από εδώ, φίλε Λουκά! Ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και αυτά σου τα βιβλία! Συγχαρητήρια και καλοτάξιδα! 

" Η Κρήτη στην Επανάσταση τυυ Εικοσιένα -  Από την Ιστοριογραφία στην ποίηση" (Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Ιεραπύτνης και Σητείας, με αφορμή τη συμπλήρωση της δεύτερης εκατονταετίας από την έναρξη της ελληνικής επανάστασης και της εθνικής παλλιγγενεσίας) και "Υπέρ Μαργίτη" (Εκδόσεις" Οδός Πανός¨) οι τίτλοι των δύο βιβλίων του, που μου έστειλε με τα Ελληνικά Ταχυδρομεία από την Αλίαρτο Βοιωτίας, όπου κατοικοεδρεύει, ο Γεραπετρίτης καλός μου φίλος, οδοντίατρος -  συγγραφέας Λουκάς Δ. Παπαδάκης. Σαν συνέχεια του μνημειώδους έργου του, ενός τόμου 850 σελίδων, " Ο Δέκατος Τρίτος Απόστολος =  Πράξεις Μελετίου Μεταξάκη", που μου είχε στείλει προ καιρού και το οποίο παρουσίασα με χαρά στη στήλη μου " Μια στάση εδώ, μια στάση εκεί, στην εφ. ¨Χανιώτικα νέα". 

Χαιρετώ σε κι αγαπώ σε και πολύ ευχαριστώ σε, και από εδώ, φίλε Λουκά! Ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και αυτά σου τα βιβλία! Συγχαρητήρια και καλοτάξιδα! 

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΤΟΣΕΣ ΖΩΕΣ ΣΤΟΥΣ ΤΑΦΟΥΣ

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατάκης 

«…Ὅλα τὰ ἐρωτόπλαστα\ Καθὼς ἐσὺ βλαστάρια\ Π’ ἄνθισαν κι ἀπόσβυσαν,\Μιᾶς χρυσαυγῆς καμάρια!…»

(“Ο τάφος”, του Κωστή Παλαμά, απόσπασμα)

Mια αναδρομή σήμερα σ’ όλους τους θανάτους της ζωής! Της ζωής που δεν πρόλαβε ν’ ανθίσει…

Αναδρομή προσωπική σε θάνατους παιδιών, θάνατους που έως σήμερα επανέρχονται στη μνήμη! …Κάποιες φορές μαχαίρι δίκοπο και κοφτερό και κάποιες άλλες σύννεφο απαλό όπως ήταν το παιδιάτικο χαμόγελο εκείνων που το φόραγαν σαν κυριακάτικο ρούχο ασορτί με παπούτσια καινουργιοφορεμένα, απάτητα!

Mια γλαφυρή περιγραφή η παραπάνω· όμως δεν ανταποκρίνεται σε καμία πραγματικότητα!
Στην πραγματικότητα που ζουν όσοι έχασαν το σπλάχνο τους, την ίδια τους την ψυχή, το παιδί τους!

Θυμούμαι όλα τα ονόματα των παιδιών, λουλούδια στην ανθοφορία τους που τα ’κοψε άγαρμπα κάποιο “χέρι”!

Θυμούμαι φίλους, συμμαθητές, γνωστούς που παρέμειναν εσαεί σε εκείνη την τρυφερή ηλικία, των 13, των 5, των 15, των 19, των 22, των…

Αρρώστιες, δυστυχήματα, αυτοκτονίες, ψυχρές δολοφονίες! Κλειστά τα μάτια τους και αλαβάστρινο το πρόσωπο τους!

Πυρακτωμένο σίδερο που μπήγεται στην καρδιά, στο νου τούτες οι τελευταίες δολοφονίες – γυναικοκτονίες· ένα ακόμη καρφί στο κρανίο της κοινωνίας μας που δεν εννοεί να συνετιστεί!

…Είναι μακρύς ο δρόμος που μένει να διανύσουμε, να φτάσουμε στο σημείο εκείνο που άνθρωπος δεν θα παίρνει τη ζωή ανθρώπου για μια διαφωνία, μία ασυμφωνία!
Δεν είναι λύση τα ευχολόγια, δεν είναι λύση οι φωνές!

Ίσως αν σταθούμε απέναντι στο θηρίο – στον ίδιο τον εαυτό μας, ίσως αν καθημερινά το κατακτυπούμε με όσα μέσα έχουμε, ίσως και μόνο τότε μπορέσουμε κάποτε να να το σκοτώσουμε!

Πόσο δύσκολο φαντάζει τούτο το έργο σε μία εποχή που τα πρότυπα που “παίζουν” στις τηλεοπτικές και όχι μόνο οθόνες μας, είναι απότοκα βίας και συγχυσμένης αντίληψης για την ουσία της ζωής, μιας ζωής που κανένας δεν έχει δικαίωμα να την αφαιρεί από κανένα!

Χανιώτικα νέα (Τετάρτη, 21.7.2021) 

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΤΟΥ ΆΗ ΛΙΑ ΣΗΜΕΡΑ.., 

«Εις το βουνό ψηλά εκεί/ ειν’ εκκλησιά ερημική,/ το σήμαντρο της δε χτυπά/ δεν έχει ψάλτη ούτε παπά.// Ένα καντήλι θαμπερό/ και έναν πέτρινο σταυρό/ έχει στολίδι μοναχό/ το εκκλησάκι το φτωχό.// Αλλ’ ο διαβάτης σαν περνά στέκεται και το προσκυνά/ και με ευλάβεια πολλή/ τον άσπρο του σταυρό φιλεί.// Επάνω στον σταυρό εκεί είναι εικόνα μυστική/ μ’ αίμα την έγραψε ο Θεός και τον λατρεύει ο λαός.» Το ποίημα «Το εκκλησάκι» του Άγγελου Βλάχου. Από τα αγαπημένα μου να το κάνω μάθημα στους μαθητές μου, όταν ήμουν δάσκαλος. Το είχα κι εγώ «συναντήσει» χωρίς την τελευταία στροφή στο Αναγνωστικό μας, ως μαθητής. Στον προφήτη Ηλία σίγουρα ανήκε το εκκλησάκι του ποιήματος, θυμάμαι ότι σκέφτηκα. Πήγαινα τρίτη τάξη τότε και, όπως μας είπε η δασκάλα μας η κα Ελένη Γιαννούλη από τον Φρε ήταν- στο μάθημα των θρησκευτικών (την Παλαιά Διαθήκη κάναμε) ο προφήτης Ηλίας ζούσε ολομόναχος του σ’ ένα βουνό, μέσα σε μια σπηλιά, όπου ένας κόρακας του πήγαινε φαγητό. Του προφήτη Ηλία, του Αϊ- Λια, όπως τον λέει ο λαός μας, σήμερα…

Ναύτη, θέλει η λαϊκή παράδοση τον Άγιο. Ναύτη που, επειδή έπαθε πολλά στα ταξίδια και κινδύνεψε να πνιγεί, αποφάσισε να πάει σ’ ένα μέρος που δεν ήξεραν τι πάει να πει θάλασσα. Πήρε, λοιπόν, ένα κουπί στον ώμο κι άρχισε να ρωτά όποιους συναντούσε, τι είναι αυτό που κρατά. Όσο του έλεγαν κουπί τόσο προχωρούσε, μέχρι που έφτασε στην κορφή ενός βουνού κι ένας βοσκός του απάντησε ότι κρατά ένα ξύλο. Εκεί έμεινε, έχτισε το σπιτάκι του και δεν ξανάφυγε. Μου άρεσε να λέω αυτήν την ιστορία, όταν κάναμε στο μάθημα της Ανάγνωσης αυτό το ποίημα. Και να τραγουδούμε μου άρεσε στο στάδιο της έκφρασης.

Εντυπωσιακή η ζωή του Προφήτη Ηλία. Τρεις φορές κατέβασε φωτιά απ’ τον ουρανό μας λέει η Παλαιά Διαθήκη, ενώ ακόμα εμπόδισε και τη βροχή, να μην πέσει απ’ τον ουρανό για τριάμισι χρόνια. Χώρια όλα τ’ άλλα. Την ανάληψη του στον ουρανό με μια πύρινη άμαξα γιορτάζει η εκκλησία μας σήμερα. Το λάδι ν’ ανεβαίνει στην ελιά αποσπέρας της Χάρης του, φαντάζονταν ωστόσο οι παλιοί μας. «Τ’ Άη Λια το βράδυ, μπαίνει στην ελιά το λάδι» λέγανε. «Η μαγική σκέψη των ανθρώπων αναζήτησε τρόπους υποβοήθησης αυτής της διαδικασίας, αποδίδοντας το λάδωμα της ελιάς όχι σε κάποια φυσική διαδικασία (στον κύκλο παραγωγής των φυτών) αλλά στη δράση υπερφυσικών δυνάμεων», γράφει ο Νίκος Ψυλάκης στο μνημειώδες έργο του «Λαϊκές τελετουργίες στην Κρήτη» (εκδ. «Καρμάνωρ»). Χρόνια πολλά και καλά στους Ηλίες και στις Ηλιάνες που γιορτάζουν σήμερα, όπως και στους κατοίκους των Αρμένων Αποκορώνου, των Καθιανών Ακρωτηρίου, του Μουστάκου Σελίνου και της περιοχής του Προφήτη Ηλία στο Ακρωτήρι (φώτο), που τον έχουν προστάτη τους. Και βέβαια «καλή λαδιά» σ’ όλους τους ελαιοκαλλιεργητές!

ΚΑΙ ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

«Πολλά τ’ αξιοθέατα στην όμορφη μας πόλη,/ μα το λιμάνι σίγουρα το ξεχωρίζουν όλοι.// Τουρίστες αναρίθμητοι το ‘χουν φωτογραφίσει/ το έκαναν διάσημο σ’ ανατολή και δύση/ Ο φάρος επιβλητικός τη θάλασσα φωτίζει/ το ξακουστό λιμάνι μας πιτήδεια το στολίζει». Το όντως πανέμορφο λιμάνι μας, το λιμάνι των Χανίων προβάλλει στις σημερινές της μαντινάδες η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. Ούτε πλερωμένη να την είχαν οι τουριστικοί πράκτορες και όλοι όσοι έχουν να κάνουν με τον τουρισμό, που δεν περνά, λόγω κορωνοϊού τις καλύτερες μέρες του.

Ο τουυρισμός… Ο τουρισμός- τουρισμός… Ο κανονικός τουρισμός… Ο θρησκευτικός τουρισμός… Ο ιατρικός τουρισμός… Ο τρέχα γύρευε τουρισμός… Ο τουρισμός προ κορωνοϊού… Ο τουρισμός επί κορωνοϊού… Απ’ το ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα!

«Το Σάββατο το βράδυ φτάνει/ δωσ’ μου, μάνα, καινούρια αλλαξιά/ τα παιδιά με προσμένουν στο λιμάνι/ στο μπαλκόνι καθισμένη η κοπελιά.// Μοσχοβολούνε οι γλάστρες,/ μοσχοβολάει ο σγουρός βασιλικός/ μοσχοβολάει κι η αγάπη/ κύμα με κύμα μεγαλώνει ο ωκεανός.// Πάμε βόλτα στα Χανιά στην κάτω γειτονιά/ στη θάλασσα να βγούμε στ’ ανοιχτά // Το Σαββάτο το βράδυ, φως μου,/ είμαι πρίγκιπας, είμαι υπουργός/ έχω όλα τα πλούτη του κόσμου/ δικιά μου η θάλασσα κι ο ουρανός δικός.//Το μπαλκονάκι σου δικό μου/ δικές μου οι γλάστρες κι ο σγουρός βασιλικός.» Χρόνια, απ’ το 1961, κρατά αυτό το άρωμα. Και θα κρατά στους αιώνες των αιώνων. Γεια σου Μίκη, Ουρανομήκη, για τους στίχους και τη μουσικά, αλλά και γιατί έδωσες κι αυτό σου το τραγούδι, να το τραγουδήσει ο Μπιθικώτσης!

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 20 Ιουλίου 2021)

ΧΡΥΣΑ

 ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ: T'  AEΡIKO

Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη

Οι θεωρίες περί συνωμοσίας του σύμπαντος συνήθως με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Πώς αλλιώς όμως να εξηγήσω το γεγονός ότι τις προάλλες, καθώς πήγαινα στο Μουσείο Βορρέ στην Παιανία, μπερδεύτηκα και ο δρόμος μου μ’ έβγαλε έξω ακριβώς από τον τάφο της Φλέρυς Νταντωνάκη; Την είχα πρωτακούσει στον Μεγάλο Ερωτικό και την είχα πρωτοδεί στον Πύργο των Αθηνών, φοιτήτρια ούσα κάπου στις αρχές του 80, τότε που ζούσαμε την « Άνοιξη» του Χατζιδάκι στο Γ’ Πρόγραμμα. Θυμάμαι σαν και τώρα που άρχισε να τραγουδά το You are driving me crazy λέγοντας με σεμνότητα «εγώ βέβαια δεν μπορώ να το πω όπως η Billie» (Holliday). Μόλις τελειώνει το ρεφρέν Yes, you, you are driving me crazy, What did I do, did I do to you, διακόπτει και τα θλιμμένα μάτια της καρφώνονται σε κάποιον από τους θαμώνες: «Βασίλη, πες μου πως μ’ αγαπάς». Εκείνος, είτε από συστολή είτε μη θέλοντας να δώσει στόχο, δεν απαντά. Πηγαίνει προς το μέρος του, τον αγκαλιάζει, ενώ ματαίως ο υπεύθυνος του μαγαζιού προσπαθεί να την πείσει να συνεχίσει το πρόγραμμα, πράγμα που φυσικά δεν έγινε ποτέ γιατί έφυγε αμέσως με τον «Βασίλη» της. Από τότε τη λάτρεψα, και πιστέψτε με, δεν είμαι καθόλου μα καθόλου επιρρεπής στην ειδωλολατρία.

Κάπως έτσι τις προάλλες, εκεί μπροστά στον τάφο της, έπιασε δουλειά η μνήμη και αίφνης αναδύθηκαν, ατάκτως ερριμμένα, λόγια από τις λίγες συνεντεύξεις της: «Παίρνω ένα ποίημα και αν είναι του Καβάφη θα πρέπει να διαβάσω όλα τα ποιήματα του Καβάφη, θα πρέπει ίσως να διαβάσω και το «Κουαρτέτο» του Ντάρελ, για να μπορέσω να «πιάσω» τις μυρωδιές, τις αισθήσεις, την ομορφιά της Αλεξάνδρειας, για να μπορέσω να αποδώσω τον Καβάφη». Την ξαναείδα αργότερα στο ΚΑΦΕ ΘΕΑΤΡΟ. Είχε αρχίσει να παίρνει βάρος, μα μόλις άνοιγε το στόμα της μεταμορφωνόταν σε μια τρελή του φεγγαριού, σε ένα αερικό, μια οπτασία σαν κι αυτές που αναζητούσε σε Ινδία και ψηλές βουνοκορφές. Ο,τι είχε χάσει σε αισθαντική τελειότητα το είχε κερδίσει σε έκφραση πόνου από τους φόβους και τους δαίμονες που πια είχαν αρχίσει συστηματικά να την κυνηγούν. Καμιά Τζόαν Μπαέζ όπως τότε στο Γούνστοκ, καμιά Δήμητρα Γαλάνη όπως τότε στη Ρωμαϊκή Αγορά, δεν μπόρεσε να την πιάσει έκτοτε από το χέρι και να την καθησυχάσει. Μόνον οι στίχοι από τη Μαριάνθη των ανέμων (που ο Χατζιδάκις είχε γράψει ειδικά γι’ αυτήν) έμελλε να τη συντροφεύουν μέχρι τότε που ο καρκίνος της κτύπησε την πόρτα. «Περπάτησα και πάτησα σε ζώντες και νεκρούς, ξεπέρασα τους δίσεκτους καιρούς, κι απόκτησα τον μύθο μου με στοχασμούς πικρούς, σε υπόγειους δρόμους άδειους και υγρούς» .Και τότε… το 1998, κάποιος Υπουργός Υγείας της κυβέρνησης Σημίτη επισκέπτεται εθιμοτυπικά το «Μεταξάς» του Πειραιά για να μας πείσει πως «Όλοι μαζί, μπορούμε για ένα καλύτερο ΕΣΥ». Η προϊσταμένη τον ενημερώνει ότι νοσηλεύεται εκεί η Φλέρυ.
- Ποια είναι αυτή; Δημοτική σύμβουλος;
- Όχι, κύριε Υπουργέ, τραγουδίστρια.
-Δεν την ξέρω. Ποια λέτε;
Γυρνάει πίσω στην πόρτα και βλέπει την μοναδική ασθενή του θαλάμου να κοιμάται.
- Η χοντρή;
Εκεί, λοιπόν, μπροστά στον τάφο της «άγνωστης χοντρής» για τους πολιτικούς μας, φαντάζομαι την εικόνα ενός δυναμικού κοριτσιού να μιλά, όποτε του δινόταν η ευκαιρία, κατά της Χούντας τα χρόνια που ζούσε στην Αμερική. Και καθώς προσέχω το όνομά της, «ΦΛΕΡΥ ΑΤΑΝΤΩΝΑΚΗ» (ανορθόγραφα γραμμένο, ίσως γιατί δεν το άκουσαν καλά οι μαρμαροτεχνίτες που πήραν την παραγγελία) θυμάμαι πως κάπου είχα διαβάσει ότι ανορθόγραφα είχε γραφτεί και ο ιατρικός επίλογος του βίου της: «ΑΠΝΙΑ».
Δεν μπορώ να πάω κόντρα στην «ανορθογραφία» της ζωής σου που επέλεξες και που ακόμη και τυχαία σε σφράγισε μέχρι την τελευταία σου κατοικία. Δεν θα σε θυμάμαι ως “Fleur” αλλά ως Flore. Οχι σαν ένα απλό λουλούδι, μα σαν μια θεά των λουλουδιών της μουσικής. Αλλωστε, τώρα πια μπορώ να καταλάβω γιατί, όπως είχες δηλώσει, σου άρεσε εκείνο το τραγούδι από τον «Δον Κιχώτη» : «Να ονειρευτείς το απίθανο όνειρο, να πολεμήσεις έναν άνθρωπο που δεν μπορείς να νικήσεις ποτέ, να είσαι υπεύθυνος και να κάνεις πορεία μέσα στην ίδια την κόλαση για μια αιτία ουρανού…»

Πηγή: https://www.pancreta.gr/kakatsaki.php