ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΩΝ... ΑΧΕΡΩΝ
Αλωνίζοντας στο Σέλινο με την αλωνιστική μηχανή της τοπικής Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών, συνέχεια σήμερα… Ύστερα από την “απήχηση” που είχαν οι “Στάσεις” της προηγούμενης Παρασκευής 9 Ιουλίου, προπάντων στους Σελινιώτες και στις Σελινιώτισσες. Πάμε, λοιπόν, ακριβώς πενήντα (50) χρόνια πίσω, να δούμε τα που έγιναν, εν περιλήψει, το δεύτερο δεκαήμερο εκείνου του Ιούλη του 1971, όπως τα έχω γράψει στο ημερολόγιο που κρατούσα καθημερινά.
Κυριακή 11 Ιουλίου: Κατά τις 9 επιάσαμε δουλειά στην Αλωνιστική στον Φτερόλακκο. Δεν δούλεψα την ημέρα. Έπιασα δουλειά στις 8 το βράδυ μέχρι το πρωί της Δευτέρας. Κρύο. Δεν είναι τόσο ρομαντικά τα πράγματα, όσο φαίνονται από μακριά. Δευτέρα 12 Ιουλίου: Κατά το μεσημεράκι από τον Φτερόλακκο στο χωριό Αλυγοί, στο εκεί θεμονιοστάσιο. Ο Παντελής που ήταν στην Παλαιόχωρα έφερε εφημερίδα. Κάτι ήταν κι αυτό. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα από τους Αλυγούς στον οικισμό Ψαριανά. Τρίτη 13 Ιουλίου: Από τα Ψαριανά σήμερα στο χωριό Δρυς και συγκεκριμένα στα Καβριανά. Πλημμύρισε ο τόπος από τις κοπελιές που ήρθαν στη μηχανή. Πλούσιο χωριό με καστανιές και πολλά νερά με τεράστιες εκτάσεις. Όλα φαίνονται πλούσια. Τι καλά που κοιμόμαστε κάτω απ’ τ’ άστρα! Τετάρτη 14 Ιουλίου: Σε άλλο θεμονιοστάσιο των Δρυών και μόνος στο τραπεζάκι όλη μέρα. Τεράστιες εκτάσεις, πολλές καστανιές, νερά, φιλόξενοι άνθρωποι. Καλή και τούτη η περιπέτεια. Λίγο πριν ψυχνιάσει στο τρίτο θεμονιοστάσιο των Δρυών. Πέμπτη 15 Ιουλίου: Τελειώσαμε σήμερα πρωί και πήγαμε στους Κοπετούς. Μικρό χωριό. Η ιστορία λέει: Ξενιανά, Μαχιά – Παλληκαριανά, Σφακός, Κοπετοί… Η ιστορία που έρχεται απ’ τα χαμηλά, κορυφώνεται με τη μάχη των παλληκαριών και τελειώνει με τη σφαγή και τους κοπετούς. Παρασκευή 16 Ιουλίου: Χθες στο χωριό Παλληκαριανά, όπου καθίσαμε μέχρι το απόγευμα. Τα κορίτσια να μαζεύονται στην αλωνιστική μηχανή. Το απογευματάκι πήγαμε στον Σφακό, κάτσαμε μέχρι τα μεσάνυχτα και από εκεί στο χωριό Πλεμενιανά. Να τελειώνει άραγε η ιστορία εδώ; Σάββατο 17 Ιουλίου: Όλη μέρα στα δυο θεμονιοστάσια των Πλεμενιανών. Ωραίο και μεγάλο χωριό με πολλά νερά, πλατείες, δρόμους, πολλά μαγαζιά. Κι όμως τούτη την περιπέτεια δεν τη νιώθω όπως θέλω. Κατά τα μεσάνυχτα στην Κάντανο. Κυριακή 18 Ιουλίου: Κυριακάτικα στην Κάντανο. Εμείς δουλειά στα δυο της θεμονιοστάσια. Βλέπω την πινακίδα που ‘χει το Υδραγωγείο, δώρα της γερμανικής οργανώσεως “Συγγνώμη”. Τάβλι, καφέδες και πάστες. Σκέφτομαι αν μια πλάκα στο υδραγωγείο μπορεί να αφαιρέσει την ταμπέλα «Εδώ υπήρξε άλλοτε η Κάντανος». Δευτέρα 19 Ιουλίου: Από την Κάντανο στο χωριό Σελιά, όπου μείναμε ολημερνίς. Κοντά στα μεσάνυχτα στο χωριό Φλώρια. Η ζωή περνά όμορφα, αν δεν κρατάμε κολλημένα τα χέρια μας. Ο Θεός βοηθός. Τρίτη 20 Ιουλίου: Από τα Φλώρια στον Ξερόκαμπο, που όπως φαίνεται έχει πολύ ψωμί, δηλαδή πολλή δουλειά. Έχουν πανηγύρι στη γειτονιά Τραχινιάκο της Καντάνου. Εμείς εδώ πασχίζουμε. Κατέβηκα στην Κάντανο και ξέδωσα αρκετά. Τάβλι, καφές και φαΐ στο εστιατόριο.
“Όταν ήμουν δάσκαλος των… αχέρω(ν)”! Αυτός θα ήταν ο τίτλος του μυθιστορήματος που θα έγραφα για το καλοκαίρι εκείνο, που βρέθηκα να αλωνίζω (σ)την πάλαι ποτέ επαρχία Σελίνου κι ένα μέρος της Κισσάμου, στην περιοχή της Χρυσοσκαλίτισσας, στα 22 μου χρόνια, μαζί μ’ άλλους 12… συναγωνιστές, όλοι τους Σελινιώτες. Αν έβρισκα τον χρόνο (όποιος έχει περίσσευμα, παράκληση… να μου τον χαρίσει) να υλοποιήσω την πρόταση που μου έκανε, μεταξύ αστείου και σοβαρού, ο γιος μου ο Νεκτάριος… «Δάκαλο των αχέρω» μ’ “έβγαλε” κι έτσι επέμενε να με λέει (κι ας μην είχα βέβαια διοριστεί) κάθε φορά που συναντιόμαστε τα επόμενα χρόνια, ο παπά Νεκτάριος Παπαδάκης, ο μόνος καλόγερος της Χρυσοσκαλίτισσας τότε και για πολλά χρόνια. Ξεχωριστό κεφάλαιο η “περιπετειώδης” γνωριμία μας το βράδυ της 19ης Αυγούστου 1971, όταν θεμελιώθηκε η φιλία μας. Και χαιρετισμός σ’ αυτόν, όπως και σ’ όλους τους άλλους “συναγωνιστές” μου, ζώντες και τεθνεώτες, η σημερινή στάση…
Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 16.7.2020)
https://www.haniotika-nea.gr/otan-imoyn-daskalos-ton-achero-n/#
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου