ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

 ΓΙΑ ΜΙΑ... ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥΣ

                     Γράφει ο Νεκτάριος Ευ, Κακατσάκης

Τραµπ και Νετανιάχου αποφάσισαν λέει να επέλθει Ειρήνη στη Γάζα. Για γέλια αλλά κυρίως για κλάµµατα! Να ακούς να µιλούν υποκριτικά για µια Ειρήνη κοµµένη και ραµµένη στα δικά τους µέτρα και σταθµά!
Μια Ειρήνη υπό προϋποθέσεις και  όπως τους συµφέρει! Αφού «αφάνισαν»  και  λεηλάτησαν ένα φτωχό λαό, αφού τον ξεκλήρισαν µε... business plan, πολλές βόµβες και σύγχρονα οπλικά συστήµατα, έτσι όπως εξ αρχής επιθυµούσαν και σχεδίαζαν.
Κι έτσι αυτό που επεδίωκαν και επιδιώκουν, να µετατρέψουν τη Γάζα σε Μαϊάµι µε κοκοφοίνικες και µπικίνι στις ακτές, το όνειρο του Αµερικανού θείου Σαµ, µοιάζει να παίρνει σάρκα και οστά, έτοιµο να ορθωθεί πάνω στα συντρίµµια, στις κοµµατιασµένες σάρκες και τα οστά ενός φτωχού λαού που επί χρόνια φωνάζει να βρει το δίκιο του, και που τα δύο  τελευταία χρόνια ζει τον εφιάλτη ενός τροµερού πολέµου, µιας γενοκτονίας! 
∆εν γνωρίζω αν τελικά ζήσουµε να δούµε τη µετατροπή της Γάζας σε Καλιφόρνια! Εκείνο που ξέρω όµως καλά και που αποδείχθηκε και µε τα γεγονότα στη Γάζα, είναι ότι οι λαοί και οι φωνές τους υπέρ των αδυνάτων είναι αδύναµες, οι ηγεσίες τους και οι όποιες παρεµβάσεις τους είναι αδύναµες, οι πάλαι ποτέ σεβαστοί και σεβάσµιοι οργανισµοί όπως ο ΟΗΕ, είναι αδύναµοι!
Τελικά ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσµο; Ποιος αλλάζει τις έννοιες και µας παρουσιάζει αυτήν τη fake Ειρήνη; 

Χανιώτικα νέα (Τετάρτη, 1.Οκτωβρίου 2025) 

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΜΑΝΟΛΗΣ ΛΕΦΑΚΗΣ: “ΔΡΟΜΟΙ ΜΕΤΟΙΚΟΙ¨

Μια ακόμα ποιητική συλλογή, “ΔΡΟΜΟΙ ΜΕΤΟΙΚΟΙ” ο τίτλος της (Εκδόσεις ΕΡΕΙΣΜΑ), από τον φίλο και συνάδελφό μου στη Δασκαλοσύνη Μανόλη Λεφάκη. Και “Ανυπόταχτη πεταλούδα” η ποίησή του… Κατάπολλα ευχαριστώ για την αφιέρωσή σου, Μανόλη! Χαιρετώ σε κι αγαπώ σε!

ΠΟΙΗΣΗ

  ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ 

Υψώνει τα χέρια του.

Ένα αστέρι κατεβαίνει στη γη.

 Ένα αηδόνι αρχίζει να κελαηδεί. 

Ένα γιασεμί ανθίζει.

Άλλο ένα χέρι… 

Κι άλλο, κι άλλο…

Βραδιά των αστεριών,

των αηδονιών και των γιασεμιών 

η βραδιά των υψωμένων χεριών!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

(" Όπως το ψωμί,  2018) ) 

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ(27.9.2025)

 ΣΤ' ΤΑΞΗ ΔΗΜ. ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΒΑΡΥΠΕΤΡΟΥ  ΧΑΝΙΩΝ 

ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΑΝΟΙΞΑΝ ΚΙ  ΕΦΕΤΟΣ 

Καλοί µου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Όπως κάθε χρόνο τα σχολεία άνοιξαν κι εφέτος στις 11 Σεπτεµβρίου και υποδέχτηκαν τα παιδιά και τους δασκάλους τους, γι’ άλλη µία σχολική χρονιά. Γι’ αυτήν την επιστροφή µας µιλούν στα διανθισµένα µε όµορφες ζωγραφιές κείµενα τους, η δασκάλα Αναστασία Κοκµοτού και τα Εκτάκια τού γνωστού στους αναγνώστες της στήλης ∆ηµ. Σχ. Βαρυπέτρου Χανίων. Και βέβαια µε συγκίνησε το προλογικό σηµείωµα της δασκάλας και ιδιαίτερα η φράση της «Εµείς οι δάσκαλοι είµαστε τυχεροί, γιατί µας συντροφεύουν τα παιδιά». Όπως βέβαια και όλα τα κείµενα των παιδιών, προπάντων για την ειλικρίνεια της ωραιότητας και την ωραιότητα της ειλικρίνειας που αποπνέουν. Σας ευχαριστώ από καρδιάς και γι’ αυτή τη συνεργασία µας, καλή µου συναδέλφισσα, καλά µου Εκτάκια και βέβαια, φίλε, διευθυντή του Σχολείου Βαγγέλη Παγωνίδη! Και σε άλλη συνεργασία µε το καλό!

Σας χαιρετώ µε αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης, δάσκαλος - λογοτέχνης

Όπως κάθε χρόνο τον Σεπτέμβριο βρίσκομαι στο χώρο του σχολείου μαζί με τους μαθητές μου. Η αίσθησή μου είναι ότι η χρονιά ξεκινά αυτόν τον μήνα κι όχι την 1^ηΙανουαρίου. Εμείς οι δάσκαλοι δε ξεφεύγουμε από την τροχιά του σχολείου όπως οι υπόλοιποι ενήλικες. Κι είμαστε πολύ τυχεροί γιατί μας συντροφεύουν τα παιδιά και προσπαθούμε να μην «αφεθούμε» και να μη μας «βαρύνει» ο χρόνος για να πορευόμαστε μαζί τους. Αναστασία Κοκμοτού, δασκάλα

Είναι η τρίτη μέρα που ερχόμαστε σχολείο. Μόλις τελείωσαν οι διακοπές του καλοκαιριού κι είμαι πολύ χαρούμενη που επιτέλους είδα τους συμμαθητές μου, ακόμη κι αυτούς που δεν κάνω παρέα. Μου έλειψαν τα μαθήματα, οι τσακωμοί, τα διαλείμματα, οι δάσκαλοι και οι εκδρομές Είναι η τελευταία χρονιά που θα είμαι στο σχολείο αυτό. Και έχω άγχος για το γυμνάσιο. Θα μιλήσω λίγο τώρα για το σχολείο μας: είναι σχετικά καλό, αν και θα έπρεπε να έχουμε μερικά πράγματα, ας πούμε έναν διαδραστικό πίνακα και μία ράμπα που να οδηγεί στις πάνω τάξεις για τα άτομα με κινητικά προβλήματα. Δανάη Αλυγιζάκη

Τώρα που άρχισαν τα σχολεία νιώθω και χαρά και λύπη γιατί είναι η τελευταία μου χρονιά. Το μόνο που δεν μου αρέσει είναι που πρέπει να ξυπνώ πολύ νωρίς, στις 6.50 γιατί το λεωφορείο περνάει στις 7.30 μπροστά από το σπίτι μου. Τέλος πάντων, ας μην το σκέφτομαι αυτό και να περάσω καλά την τελευταία χρονιά που μου μένει. Είμαι όμως πολύ χαρούμενη που βλέπω επιτέλους τους φίλους μου. Κατά τ΄ άλλα όλα καλά κι εύχομαι σε όλους τους συμμαθητές μου να περάσουμε μια υπέροχη σχολική χρονιά. Κατερίνα Σηφάκη

Τώρα που άνοιξαν τα σχολεία νιώθω περίεργα γιατί πηγαίνουμε έκτη, του χρόνου πάμε γυμνάσιο και τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα. Γι΄ αυτό αγχώνομαι. Άρτεμις Κανδυλάκη

Δε νιώθω και πολύ ωραία που άνοιξαν τα σχολεία αν και μου αρέσει πολύ να πηγαίνω στα μαγαζιά και να αγοράζω σχολικά. Η χειρότερή μου μέρα στο σχολείο είναι όταν σου δίνουν τα βιβλία και γυρίζοντας στο σπίτι νιώθεις ότι έχεις σηκώσει 200 κιλά. Θα ήθελα μέσα στην αίθουσά μας έναν προτζέκτορα κι έναν διαδραστικό πίνακα, αλλά μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας. Πάλι καλά που φέτος έχουμε κυλικείο. Και φέτος που είμαστε εκτάκια θα έχουμε το γήπεδο του μπασκετ δικό μας και θα παίζουμε. Προκόπης Χατζημιχελάκης

Τώρα που άνοιξαν τα σχολεία νιώθω μια χαρά γιατί όλο το καλοκαίρι μου έλειπαν οι συμμαθητές μου. Τώρα ξαναβρήκα την παρέα μου κι αρχίσαμε τις πλάκες, λέμε αστεία και κάνουμε αταξίες. Η κυρία δε μας βάζει πολλά μαθήματα –αρχή είναι ακόμη- αλλά το κακό είναι ότι πρέπει όταν γυρίζω σπίτι να κάθομαι και να διαβάζω. Κι αυτό το είχα ξεσυνηθίσει το καλοκαίρι. Δε με νοιάζει που ξυπνάω νωρίς για το σχολείο γιατί στις διακοπές πήγαινα ποδόσφαιρο και σηκωνόμουν τέτοια ώρα. Γιώργος Αποστολάκης

Είμαι πολύ χαρούμενη που άνοιξαν τα σχολεία. Δε θέλω όμως στο σπίτι να έχω μαθήματα γιατί βασανίζομαι. Κι όταν ρωτάω τους μεγάλους γιατί να μαθαίνω πράγματα που έτσι κι αλλιώς θα τα ξεχάσω αργότερα δεν μου απαντούν. Μαρία Κουρνιδάκη

Τώρα που πηγαίνω έκτη δημοτικού έχω πολλά μαθήματα και κουράζομαι. Η κυρία μου δε με αφήνει να μιλάω με τη φίλη μου μέσα στο μάθημα. Αυτό δεν μου αρέσει. Χαίρομαι όμως που είμαι με τους φίλους μου κι είμαστε μαζί μέχρι το μεσημέρι. Επίσης ήταν ευχάριστη έκπληξη που φέτος έχουμε κυλικείο αλλά στο πρώτο διάλειμμα έχει μεγάλη ουρά και κάποιοι δεν προλαβαίνουν να ψωνίσουν. Θα μου άρεσε το σχολείο να ξεκινά κατά τις 11:00 αλλά δυστυχώς δε γίνεται. Ελπίζω να περάσουμε καλά την τελευταία μας χρονιά. Μαρία Γαλανάκη

Τώρα που άνοιξαν τα σχολεία θα πρέπει να σηκώνομαι στις 6:00. Αισθάνομαι ότι άλλαξε η ζωή μου γιατί έχουμε περισσότερα βιβλία και μαθήματα και θα κουράζομαι. Θα ήθελα να μας επιτρέπουν να παίζουμε κάθε μέρα μπάλα στην αυλή του σχολείου. Μανώλης Κλειδουχάκης

Η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το σχολείο είμαι έξι χρόνια και δε θέλω καθόλου να φύγω. Ανυπομονώ να γνωρίσω τα καινούρια πράγματα που θα μάθω φέτος. Θέλω να ζήσω πολλές χαρούμενες στιγμές με όλα τα παιδιά και τους δασκάλους. Από τη μια χαίρομαι που θα πάω στο γυμνάσιο κι απ΄ την άλλη λυπάμαι που θα αφήσω τις στιγμές ξεγνοιασιάς του δημοτικού. Ελπίδα Γιανναράκη

Για να πω την αλήθεια είχα βαρεθεί στο σπίτι και τώρα που έρχομαι στο σχολείο βρήκα ξανά τους φίλους μου. Είδα πάλι την κυρία μου και τις καινούριες δασκάλες. Βαλεντίνα Μπαλαντινάκη

Τώρα που ξεκινούν τα σχολεία θυμήθηκα ότι θα ήθελα το Δημοτικό να έχει θεατρική αγωγή σε όλες τις τάξεις, κολυμβητήριο, αίθουσα μουσικής και θεάτρου. Στέφανος Παπανικολάου

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 27. 9. 2025) 

https://www.haniotika-nea.gr/paidotopos-ta-scholeia-anoixan-ki-efetos-st-039-dim-sch-varypetroy-chanion/

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΕΝΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΖΗΤΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ 

Γράφει ο Νεκτάριος Ε. Κακατσάκης (Χανιώτικα νέα, Τετάρτη,  24.9.25) 

 

Η Οριάνα Φαλάτσι δεν ζει.  Αν ζούσε, ίσως να έγραφε ένα κείµενο για «ένα πατέρα»! Ένα πατέρα που έχασε το παιδί του τραγικά, άδικα σε ένα φονικό…
O πατέρας -Πάνος Ρούτσι το όνοµά του- ζητά να δει τα υπολείµµατα του παιδιού του που έχουν ταφεί κάτω από το χώµα! Ζητά εκταφή! Θέλει να µάθει τι έθαψε, τι έκλαψε µέσα στο φέρετρο που του παραδόθηκε!
Ποιος δεν µπορεί να κατανοήσει τη λογική αυτού του πατέρα;
Τούτο το έγκληµα, οδεύει προς… κουκούλωµα, και ο Πάνος Ρούτσι που είναι ένας πατέρας που µια αποφράδα ηµέρα έχασε για πάντα τον γιο του, έλαβε την απόφαση να προχωρήσει σε απεργία πείνας και δίψας. Ούτε σταγόνα νερού, ούτε ένα ψίχουλο δεν δέχεται η ψυχή του· τούτος ο τρόπος του σε µία ύστατη προσπάθεια να µπορέσει να απαντήσει τα ερωτηµατικά του!
Το δικαιούται! Και επειδή ο κύριος Ρούτσι έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όρια της απαντοχής και της υποµονής του, µην έχοντας λάβει καµία ικανοποιητική απάντηση -όπως και οι συγγενείς των 57 θυµάτων των Τεµπών.
Είναι η δεύτερη εβδοµάδα που βρίσκεται -απεργός πείνας- µπροστά από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, διακινδυνεύοντας τη ζωή του!
Ποιος δεν µπορεί να κατανοήσει τη λογική αυτού του ανθρώπου; Και ποιος οφείλει και µπορεί να δώσει λύση και να σώσει τη ζωή ενός πατέρα, να µην αφήσει να γίνει το 58ο θύμα της Τραωδίας των Τεμπών 

ΠΟΙΗΣΗ

ΣΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΟΥ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΟΥ ΜΟΥ

                                                         


Επιστρέφω στον ίσκιο του κυπαρισσιού μου.
Σταυροδένομε τις μνήμες με τις ρίζες.
Τοξεύομε τον ουρανό.
Λιχνίζομε (με) τους όποιους ανέμους.
Λέμε καλησπέρα στο φεγγάρι,
καλημέρα στον ήλιο.


Επιστρέφω στον ίσκιο του.
Στον ίσκιο του κυπαρισσιού μου.
Και για να προετοιμάζω την αναχώρησή μου,
επιστρέφω στον ίσκιο του.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
("΄Οπως το ψωμί", 2018)

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ(Α) ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ: "T΄ΑΗΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΘΕΡΟΥΣ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ(Α) Κακατσάκης * (Χανιώτικα νέα" Σάββατο, 20.9.2025) 

Πριν από λίγες μέρες στο κατάμεστο θέατρο της Ανατολικής Τάφρου της Πόλης μας είχα τη χαρά να παρακολουθήσω τη μουσική παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη “Τ΄ αηδόνια του θέρους”. Και την αποκαλώ παράσταση και όχι συναυλία γιατί πρώτα απ’ όλα αυτό ήταν. Από το στήσιμο της σκηνής και τον φωτισμό της που παρέπεμπε σε θεατρική παράσταση, την αμφίεση των καλλιτεχνών, αλλά και τη σκηνική τους παρουσία, που φάνταζε συνάμα χορογραφημένη και αυθόρμητη, την επιλογή αλλά και τη διαδοχή των τραγουδιών, καταλάβαινες πως δεν είναι μια συνηθισμένη συναυλία. Είναι μια γιορτή για τη μουσική με τρόπο σοβαρό αλλά ταυτόχρονα και χιουμοριστικό, αριστοφανικό. Μια γιορτή που ενώνει το παραδοσιακό με το μοντέρνο, τα δημοτικά και τα ρεμπέτικα με την Βέμπο και τη τζαζ μουσική, αλλά και το κοινό με τους καλλιτέχνες.

Χαρακτηριστική η στιγμή όπου κατά τη διάρκεια του τραγουδιού “Το φεγγάρι κάνει βόλτα” οι ερμηνευτές κατέβηκαν από τη σκηνή, χόρεψαν και έγιναν ένα με τον κόσμο. Ακόμα, σαν “παράβαση” από αριστοφανική κωμωδία ο Σταμάτης Κραουνάκης, όπως συνηθίζει, δεν παρέλειπε να αφήνει τα κοινωνικοπολιτικά του σχόλια με καυστικό τρόπο για την εποχή που διανύουμε.

Σε αυτή τη γιορτή, λοιπόν. ακούσαμε μια πληθώρα τραγουδιών που απλώνονται σε πολλά και εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους είδη μουσικής. Μερικά από αυτά το “Δε με νοιάζει” (Μουσική: Μίμης Πλέσσας, στίχοι Λευτέρης Παπαδόπουλος}, το “Σαββατόβραδο” του Μίκη Θεοδωράκη που ερμήνευσαν για πρώτη φορά ο Στέλιος Καζαντζίδης με τη Μαρινέλλα και ξενόγλωσσα τραγούδια όπως το “Summertime” και το “I Put a Spell on You”… Το τελευταίο ερμηνευμένο σε συνδυασμό με ένα από τα αγαπημένα μου του δημιουργού, το “Ανθρώπων Έργα”, συνδυασμός που λάτρεψα από όταν τον είδα για πρώτη φορά στην εκπομπή “Μουσικό Κουτί” και χάρηκα που το απόλαυσα και ζωντανά.

Παράλληλα, ο μεγάλος τραγουδοποιός δεν παρέλειψε να ερμηνεύσει μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του όπως το “Φίλα με”, τα “Κόκκινα γυαλιά” και το “Όταν έχω εσένα” αλλά και κρυφά διαμάντια από την πλούσια δισκογραφία του, όπως το παλαιότερο “Μην πας” και το “Αγκάλιασε με” που γράφτηκε πρόσφατα για την ταινία “Ο Νόμος του Μέρφυ”. Όλα αυτά σε ένα προσεγμένο και γεμάτο πρόγραμμα 2,5 ωρών, υπέροχα εκτελεσμένο από τη δεκαμελή ομάδα που βρισκόταν στη σκηνή παίζοντας έγχορδα, πλήκτρα, κρουστά και ερμηνεύοντας όλα, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, όπως και οι συνεργάτες του, με πάθος, ενέργεια, θεατρικότητα και αυθορμητισμό.

Έτσι “Τ΄αηδόνια του Θέρους” αποτέλεσαν το ιδανικό αποχαιρετισμό αυτού του καλοκαιριού, καθώς μέσα σε λίγες ώρες μαζί τους συγκινηθήκαμε, χαρήκαμε, γιορτάσαμε, νοσταλγήσαμε, προβληματιστήκαμε, χορέψαμε και τραγουδήσαμε, ενωθήκαμε. Η παράσταση ολοκληρώθηκε με το τραγούδι “Αυτή η νύχτα μένει” υπέροχα ερμηνευμένο από τον συνθέτη του να μας παροτρύνει να ζούμε το ταξίδι...

Σημείωση: O Βαγγέλης Θ(Α) Κακατσάκης είναι φοιτητής του Παιδαγωγικού τμήματος Δ. Ε. του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

 ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ ΜΕ ΤΑ ΚΑΡΑΒΑΚΙΑ

ΧΡΩΜΑΤΑ ΚΙ ΑΡΩΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Φίλες και φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο και καλώς βρεθήκαµε ύστερα από τρεις εβδοµάδες!
Χρώµατα και αρώµατα µιας άλλης εποχής, πολύ µακρινής µα και πολύ κοντινής ταυτόχρονα, στον σηµερινό πρώτο της φετινής σχολικής χρονιάς Παιδότοπο. Με κείµενα και εικόνες από το βιβλίο «Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ για την πρώτη ∆ηµοτικού», το γνωστό «αναγνωστικό µε τα καραβάκια» που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1982 κι έµεινε να διδάσκεται µέχρι το σχολικό έτος 2005-06! Ο Α. Βελαλίδης, ο Κώστας Καλαπανίδας και ο Ν. Κανάκης, οι συγγραφείς του και η Ε. Μωραΐτη η εικονογράφος του. Χείµαρρος οι αναµνήσεις απ’ τα χρόνια που υπηρέτησα τη ∆ασκαλοσύνη. 
Καλή σχολική χρόνια σε µαθητές και δασκάλους.
Σας χαιρετώ µε αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης, δάσκαλος- λογοτέχνης 
δάσκαλος - λογοτέχνης

Η βούρτσα του παππού

Ο μπαρμπα-Γιάννης με μια βούρτσα

ασπρίζει τη μάντρα της αυλής.

Από κοντά κι ο Γιαννάκης,

το εγγονάκι του.

- Δώσε μου κι εμέγα τη βούρτσα, παππού.

Ο παππούς τού δίνει τη βούρτσα.

Πρόσεχε μη λερώσεις την μπλούζα σου.

Ο Γιαννάκης δεν μπορεί να σηκώσει τη βούρτσα.

- Είναι βαριά, παππού, λέει.

- Άμα μεγαλώσεις, αγόρι μου, θα είναι ελαφριά.

Η γιαγιά και η εγγονή της

Να τη πάλι απόψε

στο κοντό σκαμνί της

η γιαγιά η Φιορούλα

με την εγγονή της.

Η εγγονή διαβάζει

κι η γιαγιά προσέχει.

Θε μου, τι ευτυχία, τι καμάρι που έχει!

«Τώρα εσύ, γιαγιά μου,

λέγε παραμύθια

για βασιλοπούλες

και κουτά ορνίθια.

Εγώ θα σου διαβάζω,

ε γιαγιά, να μάθεις...»

Κι η γιαγιά: «Ψυχή μου,

την ευχή μου να 'χεις!»

Κώστας Καλαπανίδας

Ο κρυμμένος θησαυρός

Πού είναι πάλι τα παιδιά;

Παίζουν το παιχνίδι που το λένε

«Ο κρυμμένος θησαυρός».

Ο θησαυρός που κρύβουν σήμερα

είναι ένα άσπρο μαντιλάκι.

Τώρα έχει σειρά ο Κώστας. Τα

άλλα παιδιά κλείνουν τα μάτια τους.

– Πού είναι, πού είναι; φωνάζει ο Κώστας.

– Πες μας σημάδια, λένε τα παιδιά.

– Δεν ακουμπάει πάνω στη γη.

Και είναι προς τα κει

που βγαίνει ο ήλιος.

Τα παιδιά τρέχουν και ψάχνουν.

– Εδώ είναι, φωνάζει η Κατερίνα

και κερδίζει.

Πού νομίζετε ότι το βρήκε;

Μέσα στο λουλούδι μιας γλάστρας.

Στο ψιλικατζίδικο

Δυο αδερφάκια, ο Γιώργος και η Ισμήνη,

μπαίνουν στο ψιλικατζίδικο του κυρ Κοσμά.

– Καλώς τα σγουρομάλλικα!

Τι θέλετε να σας δώσω;

– Εγώ μια σβούρα, λέει βιαστικά ο Γιώργος.

– Θέλουμε ακόμα

ένα σβηστήρι και μια

κρέμα ξυρίσματος για τον πατέρα,

είπε η Ισμήνη.

– Ό,τι αγαπάτε, παιδιά,

λέει ο κυρ Κοσμάς

και τους τα τυλίγει σε ένα χαρτί.

Τα παιδιά πλήρωσαν,

χαιρέτισαν κι έφυγαν.

Χαρές και γέλια

Χαρές και γέλια σήμερα

στο σπίτι του Νικολάκη.

Γύρισε ο πατέρας του απ' τη Γερμανία.

Είχαν καιρό πολύ να τον ιδούν.

Με το 'να χέρι του αγκάλιασε

τη γιαγιά και με τ' άλλο τη μαμά.

«Γιόκα μου», έλεγε η γιαγιά.

Η μαμά έκλαιγε και γέλαγε μαζί.

Σε λίγο γύρισε και ο Νικολάκης

απ' το σχολείο. Βρήκε το σπίτι γεμάτο

κόσμο. Σαν να είχαν γιορτή.

Ο πατέρας τον έσφιγγε στην αγκαλιά του, τον πετούσε ψηλά

κι έλεγε: «Πόσο μεγάλωσες!»

Το πάθημα του γαϊδάρου

Σε ένα μεγάλο αλώνι μαζεύτηκαν

πολλά ζώα και διασκέδαζαν.

Άλλα το έριξαν στο φαῖ

και άλλα τραγουδούσαν.

Σε μια στιγμή σηκώθηκε η μαϊμού

και χόρεψε. Άρεσε σε όλα τα ζώα

και τη χειροκρότησαν.

Ο γάιδαρος ζήλεψε και σηκώθηκε

κι αυτός να χορέψει. Αλλά

το σόι του δεν είναι χορευταράδες.

Έκανε λοιπόν πράματα πολύ αστεία.

Γκάριζε και κλοτσούσε

δεξιά, αριστερά.

Τα ζώα όλα τον πήραν στο ψιλό.

«Είναι σπουδαίο γαϊδούρι»,

φώναζαν κοροϊδευτικά

και στο τέλος τον στεφάνωσαν

με ένα στεφάνι από γαϊδουράγκαθα.

Συνεργείο της τηλεόρασης στο σχολείο μας

Χτες μπήκαν στην τάξη μας

τρεις άγνωστοι.

– Ήρθαν από την τηλεόραση,

είπε η δασκάλα.

Έβαλαν στην πρίζα του ηλεκτρικού

ένα χοντρό καλώδιο. Μετά έστριψαν

κάτι κουμπιά και έλαμψε η τάξη.

Μας ρώτησαν πώς μας λένε και τι

μας αρέσει. Η Αφροδίτη είπε πως

της αρέσει να ζωγραφίζει καράβια

κι ο Γιώργος αστροναύτες.

Ο Αντρέας είπε ότι

του αρέσουν οι εκδρομές

και τα διαλείμματα.

Γέλασαν και μας είπαν

«μπράβο». Στο τέλος εκείνος με τη

γκρίζα γραβάτα έγραψε στον πίνακα:

«Άσπρη πέτρα ξέξασπρη

κι από τον ήλιο ξεξασπρότερη».

Το διαβάζαμε, μπερδευόμασταν

και γελούσαμε.

Τ' άλογα

Μ' αρέσουν τ' άλογα.

Μ' αρέσει να τους χαϊδεύω

το λαιμό

και να τους χτενίζω τη χαίτη

με τα δάχτυλά μου.

Θέλω να τ' ακούω να χλιμιντρούν,

μα πιο πολύ να τα βλέπω

να τρέχουν.

Μια μέρα είδα στην τηλεόραση

ένα κοπάδι όμορφα άλογα.

Κάλπαζαν σ' ένα πράσινο λιβάδι

το 'να πλάι στ' άλλο.

Πόσο θα 'θελα να 'μουν καβαλάρης

στο πιο γρήγορο απ' αυτά και να

κρατιέμαι απ' την ωραία του χαίτη.

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 20.9.2025)