ΓΛΥΚΟΣ ΝΟΕΜΒΡΗΣ
Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Πολλοί οι Νοέµβρηδες στη ζωή µου που ποτέ δεν θα ξεχάσω...
Ελαφροπάτητα αποτυπώµατα παπουτσιών πάνω σε κιτρινισµένα φύλλα· και άλλα που σαπίζουν πανέµορφα στις άκρες πεζοδροµίων, στη µέση των βρεγµένων δρόµων. Μια γλυκιά ευωδιά π’ αφήνει το πέρασµα ενός παλτού πρωτοφορεµένου, καλύπτοντας τη σφριγηλότητα του κορµιού που µε βήµατα γοργά αναζητά τη ζεστασιά του σπιτιού του!
Ένα ντροπαλό χαµόγελο που αχνοφαίνεται κάτω από τη µελιά θωριά, κάτω από τον µάλλινο σκούφο που κρατά εντός του την ατίθαση φλόγα!
...Αν µια στιγµή ορίζει την αρχή ενός ταξιδιού που η µοίρα διαλέγει για κάθε ταξιδευτή, εκείνος ο γλυκός Νοέµβρης, που αναπάντεχα βρέθηκε στο διάβα του, ήταν η στιγµή που ονειρευόταν, κι ας µην το γνώριζε ως τότε!
Ήταν η στιγµή αντάµωσης των βλεµµάτων και ο συγχρονισµός τους να κοιτάξουν κι οι δύο προς τα χείλη των προσώπων που είχαν απέναντί τους!
Και τα χείλη χαµογέλασαν συγχρόνως, και ψέλλισαν τις ίδιες λέξεις «κάπου σε ξέρω».
Κι ας µην είχαν συναντηθεί ποτέ άλλοτε, αναγνώριζαν καλά το πρόσωπο που είχαν απέναντί τους!
Ο κόσµος εκείνο το απόγευµα κινούνταν τριγύρω τους µα οι δυο τους ακινητοποιηµένοι, είχαν... περιφράξει τη γνωριµία τους κάτω από την οµπρέλα που κρατούσε η κοπέλα στο χέρι της!
Η βροχή αίφνης δυνάµωσε, οι άνθρωποι είχαν χαθεί από τη µεγάλη πλατεία, εκείνη άρχισε να γελάει, εκείνος την άρπαξε στην αγκαλιά του και άρχισαν να τρέχουν!
Ελαφροπάτητα αποτυπώµατα παπουτσιών πάνω σε κιτρινισµένα φύλλα· και άλλα που σαπίζουν πανέµορφα στις άκρες πεζοδροµίων, στη µέση των βρεγµένων δρόµων. Μια γλυκιά ευωδιά π’ αφήνει το πέρασµα ενός παλτού πρωτοφορεµένου, καλύπτοντας τη σφριγηλότητα του κορµιού που µε βήµατα γοργά αναζητά τη ζεστασιά του σπιτιού του!
Ένα ντροπαλό χαµόγελο που αχνοφαίνεται κάτω από τη µελιά θωριά, κάτω από τον µάλλινο σκούφο που κρατά εντός του την ατίθαση φλόγα!
...Αν µια στιγµή ορίζει την αρχή ενός ταξιδιού που η µοίρα διαλέγει για κάθε ταξιδευτή, εκείνος ο γλυκός Νοέµβρης, που αναπάντεχα βρέθηκε στο διάβα του, ήταν η στιγµή που ονειρευόταν, κι ας µην το γνώριζε ως τότε!
Ήταν η στιγµή αντάµωσης των βλεµµάτων και ο συγχρονισµός τους να κοιτάξουν κι οι δύο προς τα χείλη των προσώπων που είχαν απέναντί τους!
Και τα χείλη χαµογέλασαν συγχρόνως, και ψέλλισαν τις ίδιες λέξεις «κάπου σε ξέρω».
Κι ας µην είχαν συναντηθεί ποτέ άλλοτε, αναγνώριζαν καλά το πρόσωπο που είχαν απέναντί τους!
Ο κόσµος εκείνο το απόγευµα κινούνταν τριγύρω τους µα οι δυο τους ακινητοποιηµένοι, είχαν... περιφράξει τη γνωριµία τους κάτω από την οµπρέλα που κρατούσε η κοπέλα στο χέρι της!
Η βροχή αίφνης δυνάµωσε, οι άνθρωποι είχαν χαθεί από τη µεγάλη πλατεία, εκείνη άρχισε να γελάει, εκείνος την άρπαξε στην αγκαλιά του και άρχισαν να τρέχουν!
Χανιιώτικα νέα (Τετάρτη, 20.11.2024)
.jpg)
