ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ (Νικολακάκη, 25.10.2025)

 ΣΤ΄ΤΑΞΗ ΔΗΜ. ΣΧ. ΝΑΥΣΤΑΘΜΟΥ ΚΡΗΤΗΣ 

ΟΤΑΝ ΤΕΣΣΕΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΛΟΙΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ... 

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο! 

Με αφορμή την επέτειο της εθνικής μας γιορτής, της 28ης Οκτωβρίου, ο σημερινός ξεχωριστός Παιδότοπος που περιλαμβάνει πρωτότυπες ομαδικές εργασίες (κείμενα και ζωγραφιές) των παιδιών των δύο τμημάτων της Στ’ τάξης Δημ. Σχ. Ναυστάθμου Κρήτης. Για «ένα ταξίδι φαντασίας και σεβασμού» κάνουν λόγο, μεταξύ των άλλων, στον πρόλογό τους οι γνωστές στους αναγνώστες της στήλης δασκάλες τους Άννα Νικολακάκη και Μαρία Σαπουνάκη. Συγχαρητήρια και σ’ αυτές και βέβαια στους μαθητές και στις μαθήτριες. Προπάντων για τον τρόπο που δούλεψαν... 

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους! Χρόνια πολλά Ελλάδα!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης δάσκαλος - λογοτέχνης

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

“Τα θεμέλιά μου στα βουνά\ και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους\ και πάνω τους η μνήμη καίει\ άκαυτη βάτος..” Οδυσσέας Ελύτης

Με αφορμή την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου που πλησιάζει, οι μαθητές μας έδωσαν φωνή σε τέσσερα πλοία που σημάδεψαν με την πορεία τους τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το καταδρομικό “Έλλη”, το υποβρύχιο “Κατσώνης” και τα αντιτορπιλικά “Όλγα” και “Αδρίας” και «θυμήθηκαν» μέσα από τις λέξεις στιγμές δόξας, θυσίας και ελπίδας.. Με ευαισθησία και συλλογική προσπάθεια, τα παιδιά ύφαναν ιστορίες που δείχνουν ότι η μνήμη, όταν αγαπάμε, πιστεύουμε κι ελπίζουμε δεν ”σκουριάζει”..

Ένα ταξίδι φαντασίας και σεβασμού, που κρατά ζωντανό το παρελθόν και μας θυμίζει ότι η Ιστορία μπορεί και “αναπνέει” μέσα από αθώα κι αγαθά γραφόμενα... Χρόνια πολλά Ελλάδα!

Οι δασκάλες Άννα Νικολακάκη και Μαρία Σαπουνάκη

ΟΝΟΜΑΖΟΜΑΙ “ΕΛΛΗ”

Ονομάζομαι “Έλλη”. Είμαι ένα πλοίο καταδρομικό. Βοήθησα την Ελλάδα στον Αγώνα του 1940. Ήταν Δεκαπενταύγουστος. Βρίσκομαι στο λιμάνι της Τήνου για τη γιορτή της Παναγίας. Διακρίνω πομπές ανθρώπων να ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια προς την εκκλησία κρατώντας λουλούδια.. Ακούω τις καμπάνες να χτυπούν και ψαλμωδίες να σκεπάζουν τη θάλασσα με γαλήνη..

Ξαφνικά.. την ώρα που γιορτάζαμε τη Μάνα μας τη Παναγία, δέχθηκα άνανδρα τρεις τορπίλες από ιταλικό υποβρύχιο.. Οι ναύτες μου πάλεψαν ηρωικά για να με σώσουν, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφεραν. Άρχισα να βυθίζομαι.. Μαζί μου και οι γενναίοι αυτοί άνδρες. Καθώς χανόμουν.. σκεφτόμουν όσα έζησα.. Το ταξίδι μου τελείωσε εδώ. Το τέλος μου ηρωικό… Λεωνίδας, Αλέξης, Ευθύμης, Κυριάκος, Φανούρης, Σωτήρης

ΕΙΜΑΙ Ο “ΚΑΤΣΩΝΗΣ”

Είμαι ο “Κατσώνης” και είμαι ένα γέρικο πολεμικό υποβρύχιο. Τον Δεκέμβριο του 1940 βύθισα το ιταλικό φορτηγό Quinto στα ανοιχτά της Αλβανίας. Δύο μήνες νωρίτερα άρχισα περιπολίες στα ελληνικά νερά.. Τον Σεπτέμβριο του 1943, μετά την παράδοση της Ιταλίας, βγήκα στο Αιγαίο.. Πάντα μου άρεσε το Φως του Αιγαίου… Ήταν 14 Σεπτεμβρίου και ενώ ήμουν στα ανοιχτά της Σκιάθου, με εντόπισε το γερμανικό υποβρυχιοθηρικό “UJ2101”.

Χτυπήθηκα άγρια με βόμβες βάθους κι αναγκάστηκα να “ανέβω” στην επιφάνεια.. Έγινε σκληρή μάχη με τα κανόνια.. Από τα 45 μέλη του πληρώματος μου, διασώθηκαν 32. Ο καλός μου κυβερνήτης Βασίλειος Λάσκος σκοτώθηκε στη γέφυρα, πολεμώντας μέχρι τέλους.. Η θάλασσα ήταν γεμάτη λάδι, φλόγες και φίλους που χάνονταν. Δεν έβλεπα τίποτα άλλο παρά τον καπνό και τον ουρανό..

Πέρασα χαρές, πέρασα λύπες και τώρα όλα τελείωσαν. Βρίσκομαι στον βυθό. 253 μέτρα κάτω από τη θάλασσα.. να μαρτυρώ την Ιστορία.

Αγγελική, Μαρία, Νεκταρία, Βασίλης, Γρηγόρης, Κωνσταντίνος

ΛΕΓΟΜΑΙ “ΟΛΓΑ”

Γεια.. είμαι ένα πλοίο γνωστό. Λέγομαι Όλγα. Πήρα το όνομά μου από τη Βασίλισσα. Μπορεί να με ξέρεις. Φτιάχτηκα το 1938 στη Βρετανία. Είμαι ένα από τα πιο σύγχρονα αντιτορπιλικά! Συμμετείχα στον Ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-1941.

20 Σεπτεμβρίου 1943.. στη Λέρο.. την ώρα που η “οικογένειά” μου χαλάρωνε.. Ξαφνικά.. βομβαρδιστικά αεροπλάνα πέταξαν από πάνω μας και με σημάδεψαν. Πλησίασαν τόσο που πυροβόλησαν τον κυβερνήτη μας Πλωτάρχη Γεώργιο Μπλέσσα. Τον πέτυχαν στο στήθος και τον λαιμό...

Στη συνέχεια μια μεγάλη βόμβα ήρθε πάνω στο πρυμναίο τμήμα μου με βία και μίσος…και τρύπησα. Αιμα και νερά παντού. Έφτανε το τέλος μου και το ‘ξερα. Βούλιαζα.. Ήταν η τελευταία μου μάχη. Ο Μπλέσσας δε ζει πια. Οι νότες της μικρής μας χορωδίας σώπασαν. Οι ναύτες μου, οι δικοί μου άνθρωποι... φώναζαν “Ζήτω η “’Ολγα” και βυθίζονταν μαζί μου.. Γιώργος, Σπύρος, Ιωάννα, Νίκος, Παναγιώτης, Βασίλης

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ “ΑΔΡΙΑΣ”

“Θυμάμαι.. το 1942 οι Βρετανοί με παρέδωσαν στους Έλληνες.. Τότε άρχισαν όλα. Είμαι το αντιτορπιλικό Αδριάς. Σε μία επικίνδυνη αποστολή στις 22 Οκτωβρίου, καθώς πλέαμε κοντά στα Δωδεκάνησα χτυπήθηκα από γερμανική νάρκη και κόπηκε η μισή μου πλώρη! Μοιραία σκοτώθηκαν πολλοί.. Πονούσα πολύ κι εγώ. Στεναχωριόμουν. Ένιωθα και ήμουν.. μισό! Με πείσμα, θάρρος και ανδρεία.. πιστέψαμε όλοι πως θα καταφέρουμε να συνεχίσουμε..

Αποφασίσαμε μία αναγκαία στάση στις ακτές της Τουρκίας για 40 μερόνυχτα και δέχτηκα κάποιες μικροεπισκευές. Δεν μπορούσαν να γίνουν και πολλά.. Έπειτα συνεχίσαμε με προορισμό την Αλεξάνδρεια! Έμεινα με λίγους από τους άντρες μου. Όσοι αναγκάστηκαν να φύγουν.. έκλαψαν πολύ. Ο αποχωρισμός δύσκολος. Ταξιδέψαμε χωρίς πλώρη 730 μίλια! Με τη βοήθεια του Θεού φτάσαμε.. Στις 6 Δεκεμβρίου του 1943, ανήμερα του Αγίου Νικολάου προστάτη του Πολεμικού μας Ναυτικού μπήκα θριαμβευτικά στο λιμάνι.. με τον αρχηγό μας Ιωάννη Τούμπα να μονολογεί συγκινημένος πως τα καταφέραμε..” Μιχαήλ, Ευχαριστή, Βαγγέλης, Θάνος, Δέσποινα, Γιώργος

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μπορείτε να “σκανάρετε” το qrcode της φωτογραφίας ώστε να ακούσετε τα παιδιά να ξετυλίγουν την ιστορία...

https://drive.google.com/file/d/111uiK1hIbJF_X_o7-KQ7EZ7aI-yEGVKk/view?usp=sharing

Σας ευχαριστούμε! Οι δασκάλες των παιδιών

https://www.facebook.com/Takis.Tomazinakis/posts/pfbid0eqMiY5djPjswQogTFo62urXxu4bB3fRUH7miC9D2hak1sWPCq7pgoTBXJkoXfoT9l?notif_id=1761380203151767&notif_t=feedback_reaction_generic_tagged&ref=notif