“Στη θάλασσα μια φορά” είναι ο τίτλος ενός περιβαλλοντικού παραμυθιού, που κυκλοφορήθηκε σε βιβλίο, σαν καρπός ενός σχετικού προγράμματος, από το 40ο Δημ. Σχ. Αθήνας, διευθύντρια του οποίου ήταν η φίλη μου Γιάννα Μαργαρίτη (δικό της το κείμενο, της Ελπίδας Δημόγιαννη η ζωγραφική και της Δέσποινας Νταντή η ηλεκτρονική επεξεργασία και απόδοση) και που τυχαία το βρήκα στα χαρτιά μου τις προάλλες. Καλά κρατεί ακόμα το καλοκαίρι σκέφτηκα, τι καλύτερο απ’ το να φιλοξενήσω ένα απόσπασμα, απ’ αυτό το παραμύθι διανθισμένο με τις ζωγραφιές του στον σημερινό «Παιδότοπο»! Αμ έπος, αμ έργον, λοιπόν!
Δείτε περισσότερα... ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
“Στη θάλασσα μια φορά” είναι ο τίτλος ενός περιβαλλοντικού παραμυθιού, που κυκλοφορήθηκε σε βιβλίο, σαν καρπός ενός σχετικού προγράμματος, από το 40ο Δημ. Σχ. Αθήνας, διευθύντρια του οποίου ήταν η φίλη μου Γιάννα Μαργαρίτη (δικό της το κείμενο, της Ελπίδας Δημόγιαννη η ζωγραφική και της Δέσποινας Νταντή η ηλεκτρονική επεξεργασία και απόδοση) και που τυχαία το βρήκα στα χαρτιά μου τις προάλλες. Καλά κρατεί ακόμα το καλοκαίρι σκέφτηκα, τι καλύτερο απ’ το να φιλοξενήσω ένα απόσπασμα, απ’ αυτό το παραμύθι διανθισμένο με τις ζωγραφιές του στον σημερινό «Παιδότοπο»! Αμ έπος, αμ έργον, λοιπόν! Πάμε θάλασσα μαζί με μια παρέα μικρών παιδιών και τη δασκάλα τους, σε μια θάλασσα που δεν είναι, ωστόσο, καθόλου, μα καθόλου, καθαρή… Κι αν έχουμε να μάθουμε πράγματα απ’ τα παραμύθια! Το πρώτο που θέλω να πω. Οι δάσκαλοι φεύγουν, το έργο τους μένει, το δεύτερο. Συγχαρητήρια, έστω και με κάποια καθυστέρηση, Γιάννα!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος
Μια παρέα από μικρά παιδιά περπατούσαν στην παραλία. Συζητούσαν για τα πολλά χρωματιστά σκουπίδια που είχαν σκεπάσει την όμορφη ακτή. Ξαφνικά έπεσαν πάνω σ’ ένα παγωμένο γλαράκι. Παραξενεμένα έτρεξαν κοντά στη δασκάλα τους.
– Κυρία αυτό το γλαράκι έχει λερωμένα φτερά, που μυρίζουν πετρέλαιο. Τρέμει από το κρύο και δεν μπορεί να πετάξει.
Πριν τελειώσουν τα λόγια τους, η θάλασσα αγρίεψε και μέσα απ’ τα κύματα ξεπετάχτηκε μια όμορφη γοργόνα. Είπε κάποια λόγια μαγικά. Τα παιδιά βρέθηκαν κοντά της χωρίς να το καταλάβουν. Εκείνη πήρε απ’ τα χέρια τους το γλαράκι και όλοι μαζί χάθηκαν στα βάθη της θάλασσας.
– Κυρία αυτό το γλαράκι έχει λερωμένα φτερά, που μυρίζουν πετρέλαιο. Τρέμει από το κρύο και δεν μπορεί να πετάξει.
Πριν τελειώσουν τα λόγια τους, η θάλασσα αγρίεψε και μέσα απ’ τα κύματα ξεπετάχτηκε μια όμορφη γοργόνα. Είπε κάποια λόγια μαγικά. Τα παιδιά βρέθηκαν κοντά της χωρίς να το καταλάβουν. Εκείνη πήρε απ’ τα χέρια τους το γλαράκι και όλοι μαζί χάθηκαν στα βάθη της θάλασσας.
Στην αρχή φοβήθηκαν, αλλά γρήγορα ξεθάρρεψαν και άρχισαν να απολαμβάνουν το ταξίδι. Κρατούσαν την ουρά της γοργόνας και δεν χόρταιναν να κοιτάζουν τα διάφορα είδη φυτών και ψαριών, τα χταπόδια, τα καλαμάρια, τις σουπιές και ένα σωρό άλλα, γνωστά και άγνωστα θαλασσινά. Τα παιδιά θαύμαζαν τις ομορφιές του βυθού.
Ξαφνικά η γοργόνα σταμάτησε. Ένα τεράστιο άσπρο κτήριο εμφανίστηκε μπροστά τους. Η πόρτα του άνοιξε και παρουσιάστηκε ένας πελώριος καρχαρίας. Φορούσε κάτασπρα ρούχα και μεγάλα γυαλιά. Πήρε με προσοχή στα χέρια του το γλαράκι.
– Πάλι το πετρέλαιο… Κάτι πρέπει να γίνει επιτέλους, μουρμούρισε. Εκείνη τη στιγμή πρόσεξε τα παιδιά και σταμάτησε. Κοίταξε τη γοργόνα με απορία.
– Είναι παιδιά των ανθρώπων. Έσωσαν το γλαράκι. Θα μας βοηθήσουν να σώσουμε και τη θάλασσα, απάντησε η γοργόνα.
– Ελάτε μέσα, είπε ο καρχαρίας.
Μπήκαν στο Νοσοκομείο. Τους οδήγησε σ’ έναν μικρό κάτασπρο θάλαμο. Επάνω στο κρεβάτι ένα δελφίνι βογκούσε. Ο γιατρός – καρχαρίας το χάιδεψε με αγάπη.
– Κάνε υπομονή καλό μου δελφινάκι, θα περάσει ο πόνος. Μην ξεχνάς ότι βγάλαμε ένα μεγάλο πλαστικό μπουκάλι από το στομάχι σου.
Σε έναν άλλο θάλαμο μια φάλαινα υπέφερε ξαπλωμένη.
– Κατάπιε μια πλαστική σακούλα. Κόντεψε να πεθάνει, είπε ο καρχαρίας.
Μπήκανε και σε άλλα δωμάτια και είδανε πολλές χελώνες και ψάρια, μικρά και μεγάλα, να υποφέρουν. Ενας μεγάλος θάλαμος ήταν γεμάτος θαλασσοπούλια. Αλλα είχαν καταπιεί πλαστικά, άλλα γυαλιά, άλλα ήταν βουτηγμένα στο πετρέλαιο.
Ξαφνικά η γοργόνα σταμάτησε. Ένα τεράστιο άσπρο κτήριο εμφανίστηκε μπροστά τους. Η πόρτα του άνοιξε και παρουσιάστηκε ένας πελώριος καρχαρίας. Φορούσε κάτασπρα ρούχα και μεγάλα γυαλιά. Πήρε με προσοχή στα χέρια του το γλαράκι.
– Πάλι το πετρέλαιο… Κάτι πρέπει να γίνει επιτέλους, μουρμούρισε. Εκείνη τη στιγμή πρόσεξε τα παιδιά και σταμάτησε. Κοίταξε τη γοργόνα με απορία.
– Είναι παιδιά των ανθρώπων. Έσωσαν το γλαράκι. Θα μας βοηθήσουν να σώσουμε και τη θάλασσα, απάντησε η γοργόνα.
– Ελάτε μέσα, είπε ο καρχαρίας.
Μπήκαν στο Νοσοκομείο. Τους οδήγησε σ’ έναν μικρό κάτασπρο θάλαμο. Επάνω στο κρεβάτι ένα δελφίνι βογκούσε. Ο γιατρός – καρχαρίας το χάιδεψε με αγάπη.
– Κάνε υπομονή καλό μου δελφινάκι, θα περάσει ο πόνος. Μην ξεχνάς ότι βγάλαμε ένα μεγάλο πλαστικό μπουκάλι από το στομάχι σου.
Σε έναν άλλο θάλαμο μια φάλαινα υπέφερε ξαπλωμένη.
– Κατάπιε μια πλαστική σακούλα. Κόντεψε να πεθάνει, είπε ο καρχαρίας.
Μπήκανε και σε άλλα δωμάτια και είδανε πολλές χελώνες και ψάρια, μικρά και μεγάλα, να υποφέρουν. Ενας μεγάλος θάλαμος ήταν γεμάτος θαλασσοπούλια. Αλλα είχαν καταπιεί πλαστικά, άλλα γυαλιά, άλλα ήταν βουτηγμένα στο πετρέλαιο.
Ο καρχαρίας τους είπε ότι πάρα πολλά ψάρια και πουλιά πέθαιναν κάθε μέρα από τη μόλυνση της θάλασσας. Μιλούσε πολύ θυμωμένα. Κατηγορούσε τους ανθρώπους.
– Πότε επιτέλους θα καταλάβουν πως οι μεγάλες κηλίδες που αφήνουν τα πετρελαιοφόρα στη μέση της θάλασσας απλώνονται παντού και σκοτώνουν φυτά, ζώα και πουλιά, που ζουν στη θάλασσα και στις ακτές;
– Πότε θα καταλάβουν ότι οι υπόνομοι, που καταλήγουν στη θάλασσα, τη γεμίζουν με επικίνδυνα μικρόβια που αρρωσταίνουν τα ψάρια, αλλά και τους ανθρώπους, που θα τα φάνε ή θα κολυμπήσουν εκεί;
– Δεν μπορούν να σκεφτούν ότι τα απόβλητα των εργοστασίων τους δηλητηριάζουν οτιδήποτε ζει στη θάλασσα;
– Δεν μπορούν να φανταστούν οτι τα σκουπίδια, πλαστικά, γυάλινα, τενεκεδάκια, όπου και αν τα πετάξουν, θα καταλήξουν στη θάλασσα;
– Πότε θα καταλάβουν πως δεν καταστρέφουν μόνο τη ζωή της θάλασσας, αλλά και τη δική τους;
Η θάλασσα είναι πηγή ζωής.
Ας την προστατέψουν επιτέλους!
Τα παιδιά είχαν σκύψει το κεφάλι όση ώρα μιλούσε ο καρχαρίας.
– Τώρα πια δεν γίνεται τίποτα, μουρμούρισε η Νίκη.
– Δεν έχεις δίκιο Νίκη. Ποτέ δεν είναι αργά, είπε η γοργόνα. Ολα μπορούν να αλλάξουν, αν εμείς το πιστέψουμε. Αν ο καθένας από μας καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να μην πετάμε τα σκουπίδια, αλλά να τα βάζουμε μέσα στους κάδους. Αν εμείς προσέχουμε, θα μπορέσουμε να πείσουμε και τους άλλους. Εσείς θα πείσετε και τους μεγάλους να προστατέψουν τις ακτές και τις θάλασσες. Να μη ξεχάσετε ποτέ τα θυμωμένα λόγια του γιατρού καρχαρία και να θυμάστε πάντα πως…
Μαζί με τη θάλασσα κινδυνεύει και η ζωή όλων μας.
– Πότε θα καταλάβουν ότι οι υπόνομοι, που καταλήγουν στη θάλασσα, τη γεμίζουν με επικίνδυνα μικρόβια που αρρωσταίνουν τα ψάρια, αλλά και τους ανθρώπους, που θα τα φάνε ή θα κολυμπήσουν εκεί;
– Δεν μπορούν να σκεφτούν ότι τα απόβλητα των εργοστασίων τους δηλητηριάζουν οτιδήποτε ζει στη θάλασσα;
– Δεν μπορούν να φανταστούν οτι τα σκουπίδια, πλαστικά, γυάλινα, τενεκεδάκια, όπου και αν τα πετάξουν, θα καταλήξουν στη θάλασσα;
– Πότε θα καταλάβουν πως δεν καταστρέφουν μόνο τη ζωή της θάλασσας, αλλά και τη δική τους;
Η θάλασσα είναι πηγή ζωής.
Ας την προστατέψουν επιτέλους!
Τα παιδιά είχαν σκύψει το κεφάλι όση ώρα μιλούσε ο καρχαρίας.
– Τώρα πια δεν γίνεται τίποτα, μουρμούρισε η Νίκη.
– Δεν έχεις δίκιο Νίκη. Ποτέ δεν είναι αργά, είπε η γοργόνα. Ολα μπορούν να αλλάξουν, αν εμείς το πιστέψουμε. Αν ο καθένας από μας καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να μην πετάμε τα σκουπίδια, αλλά να τα βάζουμε μέσα στους κάδους. Αν εμείς προσέχουμε, θα μπορέσουμε να πείσουμε και τους άλλους. Εσείς θα πείσετε και τους μεγάλους να προστατέψουν τις ακτές και τις θάλασσες. Να μη ξεχάσετε ποτέ τα θυμωμένα λόγια του γιατρού καρχαρία και να θυμάστε πάντα πως…
Μαζί με τη θάλασσα κινδυνεύει και η ζωή όλων μας.
Χανιώτικα νέα (09.08.2015)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sti-thalassa-mia-fora/#ixzz3iLjVDmER
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου