Εξακολουθεί να κουνά το μαντήλι του ο Δάσκαλος
Δύο φράσεις είχαν κάμει κατοχή στη σκέψη μου, ενώ παρακολουθούσα τις προάλλες, 29 Ιανουαρίου, παραμονή των Τριών Ιεραρχών, την “αναγόρευση” ως επιτίμου προέδρου της Ενωσης Φρεδιανών “Η Παναγία των Δύο Βράχων” του για πολλά χρόνια προέδρου της Μανόλη Βολουδάκη, στη διάρκεια της καθιερωμένης εκδήλωσης για τη γιορτή της βασιλόπιτας, που έγινε κι εφέτος στην Ευαγγελίστρια του Φρε, μετά τον Eσπερινό στον οποίο χοροστάτησε ο και πρώην εφημέριος της Ενορίας, νυν μητροπολίτης Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνός Παπαγιαννάκης. Και οι τιμώντες τιμώνται εξίσου με τον τιμώμενο η πρώτη, θα εξακολουθήσει να κουνά το άσπρο μαντήλι του ο Δάσκαλος η δεύτερη.
Τιμή και για τους Φρεδιανούς που τίμησαν τον γέννημα – θρέμμα χωριανό τους δάσκαλο Μανόλη Βολουδάκη για την όλη προσφορά του στον πολιτιστικό τους σύλλογο, μα και ευρύτερα στα κοινά και στο “πολιτισμικό γίγνεσθαι” του Αποκόρωνα, εδώ και τέσσερις περίπου δεκαετίες. Στάθηκα και σ’ αυτό στη σύντομη “ξεστομάτου”, ομιλία μου για τον τιμώμενο. Περισσότερο, ωστόσο, ο ρόλος του ως δασκάλου, με απασχόλησε. Και ως δασκάλου της έδρας, κυρίως όμως ως δασκάλου με την ευρύτερη έννοια. Ενός Δασκάλου που δεν συνταξιοδοτείται στη συνείδηση όλων εκείνων που τον γνώρισαν και τον συναναστρέφονται.
Κάθε μέρα ξημερώνει/ Οι Φρεδιανοί επιμένουν/ τις γωνίες των δρόμων ν’ αμβλύνουν/ πηγαίνοντας στα χωράφια τους/ “Ολοι οι δρόμοι ομορφαίνουν/ Νιες μανούλες/ με φεγγάρια τα πρόσωπα/ τα καλά τα παιδιά τους κρατούν απ’ το χέρι/ κι αυτά κελαϊδούν σαν πουλιά/ μυρίζουν φιλιά και σαπούνι”/ Εξακολουθεί να κουνά/ το άσπρο μαντήλι του ο Δάσκαλος/ απ’ το δεξιό καμπανάριο της Ευαγγελίστριας/ Παράδοση δεν είναι μόνο ό,τι παραλάβαμε/ αλλά και ό,τι εμείς παραδίδουμε/ επιμένει να λέει.
“Κούνησε το άσπρο μαντήλι σου, κύριε δάσκαλε”, ο τίτλος ενός ποιήματος του φίλου δασκάλου – ποιητή Κώστα Καλαπανίδα. Απ’ αυτό οι εντός εισαγωγικών στίχοι του αφιερωμένου στον Μανόλη Βολουδάκη ποιήματός μου, με το οποίο έκλεισα την ομιλία μου, στην περί ης ο λόγος σ’ αυτήν τη “Στάση” φορτισμένη συγκινησιακή εκδήλωση στον Φρε των αρμάτων και των γραμμάτων…
Της Υπαπαντής
Tης Υπαπαντής σήμερα και, Θεού θέλοντος, λίαν πρωί στο εκκλησάκι της Παναγίας του Κλάδου, επί της κορυφής ενός λόφου, που βιγλίζει όλον τον Αποκόρωνα κι ένα μεγάλο μέρος απ’ τα Ρεθεμνιώτικα, βόρεια του Νίππους. Το έκτισαν πριν από πολλά χρόνια εκεί, πέτρα την πέτρα, δύο αδελφές Κλαδοπούλες και γι’ αυτό η ονομασία του. Επιμένει να το λειτουργεί, ανακαινισμένο, την ημέρα της Χάρης του ο παπα-Μιχάλης και δεν είναι λίγοι αυτοί όχι μόνο απ’ το Νίππος, αλλά και απ’ τα γυρόχωρα που φτάνουν μέχρις εδώ ακόμα κι αν βρέχει για ν’ ανάψουν ένα κερί, να πουν στην Παναγία τα που έχουν στην καρδιά τους και να λειτουργήσουν μετά τη λειτουργία το “κοινωνείν” της τράπεζας με το “βρισκούμενο”. Αχ αυτή η “παπαδιαμάντεια” ατμόσφαιρα.
Και “Μυλαργιού”, εκτός από Αρκουδιώτισσα, Αρκουδιανή και Αρκούδαινα (τα πιο συνήθη ονόματα) αποκαλούσαν οι παλιοί μας την Παναγία, που πήγε τον γιο της σαράντα μέρες μετά τη γέννησή του στον Ναό του Σολομώντα για να τον ευλογήσει ο Γέροντας Συμεών, αφού χώρια όλα τ’ άλλα, οι μυλωνάδες δεν άλεθαν αυτήν την ημέρα, γιατί κι αν έβαζαν μπροστά τους μύλους, εκείνοι σταματούσαν. “Της Κεράς τση Μυλαργιούς ούλοι αργιού κι ούλοι ξαργιού/ μουδέ οι μύλοι δεν αλέθουν κι οι γάιδαροι σκόλην έχουν”, έλεγαν. “Βαριά” γιορτή η σημερινή και στη συνείδηση των γεωργών, όμως, που “φυλάνε” (φύλασαν) τη μέρα για το χαλάζι, δεν δούλευαν δηλαδή, μήπως και το χαλάζι τους καταστρέψει τη σοδειά. Αλλες εποχές εκείνες με τους μυλωνάδες και τους ζευγάδες!
Γιορτή της Μάνας παλιά, όταν πήγαινα στο Δημοτικό, η ημέρα της Υπαπαντής. Πάνω απ’ όλα μάνα όλων μας η Παναγία, που πηγαίνει με το μωρό στην αγκαλιά της στον ναό σήμερα…
Χανιώτικα νέα (02,02,2016)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/exakolouthi-na-kouna-to-mantili-tou-o-daskalos/#ixzz3z1BKEW9c
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου