Γράφει ο Γιώργος Πευκιανάκης*
Ως χαρίεν ! ο ποιητής δάσκαλος! Χρόνια όσο γνωρίζω εκπέμπει από τα κείμενά του το άρωμα των εποχών . τη φιλοσοφία των συμβαινόντων, τη χαρμολύπη της ζωής.
Χωρίς να είναι εξόριστος ο ποιητής, βλέπει , δεν προφητεύει σέβεται το άγνωστο απ’ όπου μυστικά επιβλέπει ο Θεός.
Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας και μιλούν διαφορότροπα στις ψυχές των ανθρώπων , αυτών ,που έχουν την ευαισθησία ν’ αφουγκραστούν τον ποιητή.
Κι ο ποιητής προσεγγίζει τον κόσμο με το δικό του αίσθημα και επιζητεί το συναίσθημά μας.
Κι εμείς οι πιο κοντινοί ξέρομε αυτό που και ο Ελύτης μας γράφει «η ποίηση αρχίζει εκεί που τον τελευταίο λόγο δεν τον έχει ο Θάνατος…» εδώ οι λέξεις γίνονται νοήματα στην αθανασία . κι δάσκαλος μαθητής του Χριστού! Κι εμείς και ο ποιητής μαθητές του « Παππού»
Εκεί οι εορτές και τα πανηγύρια, οι έρωτες και τα τζιτζίκια γίνονται αιωνιότητα,
Φωνές και εικόνες αγαπημένων που μας μεγάλωσαν και την αγάπη τους πήραμε, τι κι αν έφυγαν .για τον ποιητή είναι εδώ. Είναι η κάθε μάννα – δική μας-
Είναι «εις την οδόν οι καιροί», γυμνά καλοκαίρια και βροχές της σιωπής εξωκκλήσια και ιστορικοί τόποι- μνήμες γλυκόπικρες-. Ο λόγος και το άκτιστο φως αυτά διασώζουν τον κόσμο της φθοράς και στα πιο δύσκολα «αρπάζουμε στις φούχτες μας το σκοτάδι και πασχίζομε να το κάνομε φώς»
Τα ποιήματα είναι για να ξαναδιαβάζονται.
*Φιλόλογος
"Νέοι Ορίζοντες" (30. Ιουλίου 2014)
http://petaxta.blogspot.gr/2014/08/blog-post_85.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου