ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Ε' ΤΑΞΗ ΔΗΜ. ΣΧ. ΝΑΥΣΤΑΘΜΟΥ ΚΡΗΤΗΣ 
ΟΤΑΝ ΠΕΝΤΕ "ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ" ΤΟΥ 21 ΘΥΜΗΘΗΚΑΝ ...

Καλοί µου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο και καλή 25η Μαρτίου!

Όντως ξεχωριστός ο αφιερωµένος στην Επανάσταση του 1821 σηµερινός Παιδότοπος, το υλικό του οποίου µου έστειλαν οι γνωστές και για την ενασχόλησή τους µε το θεατρικό παιχνίδι δασκάλες της Ε΄ τάξης του ∆ηµ. Σχ. Ναυστάθµου Κρήτης Άννα Νικολακάκη και Μαρία Σαπουνάκη. ‘‘Όταν πέντε ''αντικείµενα'' του 21 θυµούνται’’ ο τίτλος που έβαλα στην εργασία τους. Και βέβαια θεατρικό δρώµενο µε σκηνοθέτη τον και καλό µου φίλο διευθυντή τους, Τάκη (Αριστόκριτο) Τοµαζινάκη, τη φαντάζοµαι.
Σας ευχαριστώ πολύ καλές µου συναδέλφισσες, που ανταποκριθήκατε στην πρότασή µου και ζωντανέψατε, όπως ζωντανέψατε µε τα παιδιά των τµηµάτων σας το αθάνατο ’21, που επιµένουµε να γιορτάζουµε, οι όπου γης Έλληνες, σε τρεις µέρες. Χρόνια πολλά, Ελλάδα!
Σας χαιρετώ µε αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης δάσκαλος - λογοτέχνης

25η Μαρτίου 1821.

“Λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει..” (Τ. Σανταγιάνα, Ισπανός φιλόσοφος - συγγραφέας )

Η υποχρέωση του δασκάλου είναι να αφυπνίζει μνήμες, δημιουργώντας συνδέσεις ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν με απώτερο και ιερό στόχο να δημιουργηθεί προοπτική για το μέλλον. Το έπος της Ελληνικής Επανάστασης μοιάζει με άνθος εύθραυστο. Μας θυμίζει τα μοσχομυριστά μανουσάκια... και τη φράση ενός παππού πως “Η ομορφιά πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να επικρατεί”.. Μοιάζει με μελωδία που δε χώρεσε ποτέ σε κανένα πεντάγραμμο..

Αποφασίσαμε να φέρουμε τα παιδιά σε επαφή με την Εθνεγερσία, θέλοντας να τονίσουμε την Ιερότητα του Αγώνα και το Θαύμα της Λευτεριάς. Έτσι επιλέξαμε να θέσουμε στο επίκεντρο την εικονική περιήγηση στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο Αθηνών Με τη βοήθεια της τεχνολογίας “μεταφερθήκαμε¨στην Παλαιά Βουλή και “σπουδάσαμε” πλάι σε αντικείμενα που ενώνουν τους ήρωες με διαχρονικές αξίες. Στόχος μας να καταλήξουν σε “καταγραφές” όπου τα ίδια τα αντικείμενα θα αφηγούνται την ιστορία τους…

Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από την ιστορία που συνθέσαμε για να παρακινήσουμε τα παιδιά να ερευνήσουν και να δημιουργήσουν…

Μια νύχτα, όταν το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο είχε κλείσει τις πόρτες του και η σιωπή είχε τυλίξει τις αίθουσες, πέντε αντικείμενα άρχισαν να ψιθυρίζουν.. Ήταν το δαχτυλίδι του Φιλικού Αινιάνος, η περικεφαλαία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, το καριοφίλι του Αθανασίου Διάκου, το βόλι που σκότωσε τον Μάρκο Μπότσαρη και η λήκυθος που φυλάσσει την καρδιά του Κανάρη και τη φλόγα της Επανάστασης άσβεστη..

Ήταν τότε που… τα αντικείμενα θυμήθηκαν τις μάχες, την αγωνία, τις θυσίες, τα δάκρυα και τη χαρά της λευτεριάς. Κι έδωσαν μια υπόσχεση: όσο υπάρχουν Έλληνες που θυμούνται την ιστορία τους, ο αγώνας των ηρώων δεν θα ξεχαστεί ποτέ..

Έπονται αποσπάσματα από τους μονολόγους των αντικειμένων που δημιούργησαν τα παιδιά…

Είμαι το δαχτυλίδι του Αινιάνος ή απλά…του Γεωργίου Τερτσέτη. Ήταν ένας από κείνους που έδωσαν ελπίδα στους αγωνιστές. Είμαι χρυσό και φέρω ένα μικρό διακριτικό σύμβολο της Φιλικής Εταιρείας. Ο κάτοχός μου είναι ισχυρό μέλος της. Διατηρώ μια μικρή θήκη ειδικά διαμορφωμένη ώστε να περιέχει δηλητήριο ..το χρησιμοποιούμε ενάντια στον εχθρό… Σσσσ.. είναι μυστικό! Σήμερα βρίσκομαι στο μουσείο.. Έλληνα…μην αφήσεις την ιστορία να ξεθωριάσει!

(Νεκταρία, Αγγελική, Ορέστης, Αλέξης, Παναγιώτης)

Μια φορά.. πολύ παλια.. ο Γέρος του Μορια με φόρεσε για πρώτη φορά σε μια κρίσιμη μάχη στη Ρούμελη… κι από τότε έγινα η παρέα του.

Τον άκουγα να λέει ιστορίες. Μέσα απ' την καρδιά του. Οι άντρες του τον αγαπούσαν σαν πατέρα… Πριν από κάθε μάχη, με έβαζε δίπλα στην εικόνα της Παναγίας, άναβε το καντήλι και προσκυνούσε..

Σας αφηγούμαι την ιστορία μου.. Οφείλουμε να μαστε πιστοί στο χρέος και την πατρίδα. Να μη διστάζουμε να παλεύουμε για το καλό και το δίκαιο..

(Δέσποινα, Βαγγέλης, Φανούρης, Κυριάκος, Μαρία)

Ήταν τότε που ο γενναίος ήρωας της Επανάστασης, ο Αθανάσιος Διάκος με πήρε και ξεκινήσαμε για τον πόλεμο.. Ήμασταν μαζί σε κάθε μάχη. Με διάλεξε για την ατσάλινη κάνη μου, παρόλο που είχα ξύλινο κοντάκι. Ο μηχανισμός πυρόλιθου που έχω με έκανε ξεχωριστό κι έτσι τον εντυπωσίασα..

Περνούσαμε όμορφα μαζί. Ώσπου τον έπιασαν. Και τον βασάνισαν μέχρι θανάτου. Με ανασκολοπισμό. Στα 33 του χρόνια χωριστήκαμε αιώνια.

Το πρωτοπαλίκαρό του, ο Δημήτρης με φύλαξε και με ονόμασε “παπαδιά”.. Ήταν αλήθεια πως ήμουν σύντροφος για κείνον..

(Κατερίνα, Σπύρος, Γιώργος, Αναστασία, Ευθύμης)

Είμαι το βόλι και χωρίς τη θέληση μου έγινα αιτία να χαθεί ο Αετός του Σουλίου, ο Μάρκος. Ο Μπότσαρης.

Ο θάνατος του προκάλεσε βαρύ πένθος και συγκλόνισε τους πάντες.. Ο Καραϊσκάκης όταν τον αντίκρυσε είπε ..”Άμποτε ήρωα Μάρκο..κι εγώ από τέτοιον θάνατο να πάω”.

Στέλνω ένα μήνυμα αληθινό στους ανθρώπους του σήμερα… να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, τον λόγο και την ελευθερία τους. .

(Λεωνίδας, Ιωάννα, Νίκος, Σωτήρης, Γιώργος)

Ήταν τότε που είδα την καρδιά του Κανάρη…Ένιωσα ότι ήταν κάτι σπουδαίο. Ορκίστηκα ότι θα την κρατήσω για πάντα εκεί.

Κουβέντιαζαν για τον ατρόμητο ήρωα.. Έμαθα πως ήταν μπουρλοτιέρης . Στην πρώτη ανατίναξη ένιωσε πως η πατρίδα.. αυτό χρειαζόταν από κείνον. Αργότερα έγινε πρωθυπουργός χάρηκε τόσο, βοηθώντας ξανά τον τόπο του..

Υπήρξε σύμβολο ενότητας.

“Κοιμήθηκε” στις 2 Σεπτεμβρίου 1877, εκπληρώνοντας την υπόσχεση του πώς η καρδιά του θα μείνει πάντα στην Ελλαδα…

(Μιχαήλ, Κατερίνα, Βασίλης, Γρηγόρης, Ευχαριστή)

“Η μνήμη και η αγάπη είναι η αιωνιότητα..” (Λ. Κουρετζής) Με την ελπίδα τα παιδιά μας να χουν μνήμη ζωντανή και να αντιμετωπίζουν την ιστορία του πολύπαθου τόπου μας με αγάπη..

Άννα Νικολακάκη - Μαρία Σαπουνάκη (δασκάλες Ε τάξης Δημοτικού Σχολείου Ναυστάθμου Κρήτης)