ΜΠΟΥΡΑ (2.8.25)

ΓΙΩΤΑ ΜΠΟΥΡΑ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΑΜΑΝΙΔΗΣ

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!

Μια υπέροχη δουλειά των γνωστών στους αναγνώστες του Παιδότοπου, ξεχωριστών λειτουργών τηςελληνικής Παιδείας, Γιάννη Τσαραμανίδη και Γιώτας Μπούρα σήμερα. «Γράφοντας τραγούδια για παιδιά», ο τίτλος της. Για τρία από τα πολλά τραγούδια τους που «βγήκαν» από τις αίθουσες διδασκαλίας ο λόγος. Για ένα «εμείς που τραγουδά», όπως γράφει στο κείμενό της η Γιώτα, πρόκειται. Πάντα ωραίος ως Έλληνας Δάσκαλος Γιάννη και πάντα ωραία ως Ελληνίδα Δασκάλα Γιώτα! Καλή συνέχεια σε όλα που κάνετε, έτσι όπως με τον δικό σας μοναδικό τρόπο τα κάνετε χάριν των παιδιών!

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης, δάσκαλος - λογοτέχνης

Η ΤΑΞΗ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ

Από το 2006, με τον Γιάννη Τσαραμανίδη στη φωνή και τη μουσική, γράφουμε

τραγούδια για παιδιά. Τραγούδια απλά, με ρυθμό και συναίσθημα, που έχουν στόχο να δώσουν χαρά, να αγγίξουν παιδικές ψυχές και να γίνουν εργαλεία δημιουργικής μάθησης. Τα τραγούδια μας γεννιούνται μέσα από αληθινές στιγμές: γιορτές, συζητήσεις, εκδηλώσεις, βιβλία, ερωτήσεις των παιδιών, συναισθήματα. Δοκιμάζονται καθημερινά στις αίθουσες όπου διδάσκουμε και έχουν αγαπηθεί για την απλότητά τους και τη δυνατότητα που δίνουν στα παιδιά να εκφραστούν μέσα από αυτά. Είμαστε χαρούμενοι που έχουν κερδίσει την αποδοχή, τη συμμετοχή και κυρίως το χαμόγελο των παιδιών. Κάθε τραγούδι μας γεννιέται από μια στιγμή στην τάξη, μια ερώτηση, μια αγκαλιά, ένα βλέμμα γεμάτο απορία. Τα τραγούδια μας ανήκουν πρώτα στα παιδιά. Και αυτά ξέρουν καλύτερα πότε ένα τραγούδι αξίζει να τραγουδιέται ξανά και ξανά.

🎵 ΓΑΛΑΖΙΟ ΧΡΩΜΑ

Το πρώτο μας τραγούδι «Γαλάζιο χρώμα» γράφτηκε το 2006 στο Ελληνικό Σχολείο του Λονδίνου, για τα παιδιά του εξωτερικού. Στάθηκε σαν μια γέφυρα ανάμεσα σε δύο πατρίδες – ανάμεσα στη γιορτή και τη μνήμη. Μια σκέψη γεννήθηκε: πώς βλέπει ένα παιδί την Ελλάδα όταν ζει μακριά της; Τι του λείπει; Πόση δύναμη μπορεί να έχει μια

σχολική γιορτή που το φέρνει ξανά κοντά σε όλα όσα νοσταλγεί!

*****

Κάθε φορά που τη σημαία μας κοιτώ έχω στα μάτια το γαλάζιο της το χρώμα.

Όπου κι αν βρίσκομαι Ελλάδα θα σκεφτώ πετώ κι εγώ, βγάζω φτερά στο σώμα.

Γαλάζιο είναι το χρώμα τ’ ουρανού γαλάζιο και της θάλασσας το κύμα.

Κάθε φορά που έχουμε γιορτή

και στο σχολειό φορώ γαλάζια, άσπρα θάλασσα γίνομαι και ουρανός μαζί

ψηλά πετώ και φτάνω ως τα άστρα!

Γαλάζιο είναι το χρώμα τ’ ουρανού γαλάζιο και της θάλασσας το κύμα.

Τώρα που βρίσκομαι μπροστά σας πάλι εδώ και τη γιορτή του ΟΧΙ θα γιορτάσω

μικρός κι αν είμαι, έναν όρκο θα κρατώ αν χρειαστεί ΟΧΙ και πάλι θα φωνάξω!

🎵 ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

«Το παιδί και το φεγγάρι», γράφτηκε με αφορμή την παρουσίαση του silent book της Αργυρώς Μουντάκη και της Δώρας Ανδρεαδάκη. Η πρόκληση ήταν να δοθούν λέξεις στις εικόνες – να εκφραστεί με λόγια και μουσική η ένταση αλλά και η αισιοδοξία που αποπνέει το βιβλίο. Το σκηνικό: το λιμάνι της πόλης των Χανίων. Ένα παιδί στη

θάλασσα, μέσα στη νύχτα, αναζητά ελπίδα. Το φεγγάρι γίνεται συνοδοιπόρος και φάρος μαζί. Εμείς θελήσαμε να σταθούμε σε αυτή τη μαγική στιγμή που ένα παιδί στο σκοτάδι ψάχνει το φως και βρίσκει την ελπίδα. Μιλά στο φεγγάρι, του στέλνει σήματα, του ζητά να φωτίσει τον δρόμο.

*****

Είμαστε στ’ ανοιχτά στα μαύρα τα νερά μέσα στην καταιγίδα

ψάχνουμε μιαν ελπίδα...

Ει χοπ. έι χοπ

ολόχρυσο φεγγάρι έι χοπ, έι χοπ

κάνε μου αυτή τη χάρη

Στείλε το φως άκου το ΣΟΣ

κάνε τη νύχτα μέρα στείλε το φως

άκου το ΣΟΣ

χρυσή να γίνεις βέρα.

Ο φάρος οδηγός δύσκολος ο καιρός

ας φτάσω στα Χανιά να δέσω τα σκοινιά!

🎵 ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΟΥ

Αυτό το τραγούδι γράφτηκε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου και

παρουσιάστηκε σε τιμητική εκδήλωση αφιερωμένη στη συγγραφέα Μαρία Παπαγιάννη.

Πρόκειται για έναν ύμνο στο βιβλίο, στην αξία του να διαβάζεις, στους κόσμους που ανοίγουν όταν ξεκινάς μια ιστορία.

*****

Άνοιξε, άνοιξε, άνοιξε το βιβλίο σου άνοιξε!

Και μεμιάς θα πεταχτούν δράκοι, μάγισσες, γοργόνες βασιλιάδες με κορώνες!

Άκουσε, άκουσε, άκουσε! Το βιβλίο σου άκουσε!

Κι ο Ηρακλής θα σου μιλήσει κι η σοφή η Αθηνά

απ’ το τέρας θα σε σώσει.

Στου Μονόκερου την πλάτη θα πετάξεις μακριά!

Διάβασε, διάβασε, διάβασε! Το βιβλίο σου διάβασε!

Για μια πτήση ετοιμάσου ξέχνα τις αποσκευές, ταξιδάκι τώρα κάνε

απ’ το σήμερα στο χθες!

Άφησε, άφησε, άφησε! Το βιβλίο σου άφησε!

Τώρα έχεις ένα φίλο τι μπορεί να φοβηθείς;

Έναν κόσμο όλο δικό σου, μέσα του δεν

θα χαθείς!

ΕΝΑ ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑ

Τα τραγούδια αυτά δεν γράφονται για να “διδάξουν” κάτι μετωπικά. Γράφονται για να ζωντανέψουν, να ακουστούν από παιδικά στόματα, να κουνήσουν πόδια, να γεμίσουν σχολικές αίθουσες με εικόνες, ήχους και συναίσθημα. Η τάξη γίνεται σκηνή, η κιθάρα

βρίσκει ρυθμό από τις παλάμες των παιδιών και η φωνή γίνεται κοινή – ένα «εμείς» που τραγουδά. Η δουλειά αυτή συνεχίζεται. Νέα τραγούδια γράφονται, κάθε φορά που μια ιδέα στέκεται μπροστά στον πίνακα. Και κάθε φορά, η ελπίδα είναι η ίδια: να τραγουδήσουν τα παιδιά… και να σηκώσουν φτερά.

Γιώτα Μπούρα , δασκάλα

ΣΗMΕΙΩΣΗ: Τα δυο σκίτσα είναι της Κατερίνας Τσαραμανίδη, κόρης του Γιάννη και της Γιώτας. Οι φωτογραφίες είναι από εκδηλώσεις σχολείων που υπηρέτησαν.

Χανιώτικα νέα (2. 8. 25) 
 

 https://www.haniotika-nea.gr/paidotopos-giota-mpoyra-giannis-tsaramanidis-grafontas-tragoydia-gia-paidia/