ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ “πεταχτά” μ’ αυτήν τη μορφή σήμερα Xτισμένη και από συναντήσεις, αλλά και χωρισμούς, η ζωή μας! Με το μυαλό κολλημένο στη φράση αυτή κοιτάζω για λίγο, όπως το συνηθίζω, έξω απ’ το παράθυρό μου, πριν αρχίσω να γράφω τη στήλη. Το ’χω ανάγκη, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, σήμερα. Η ματιά μου αρμενίζει στον διπλανό ελαιώνα. Τα τζιτζίκια επιμένουν να τραγουδούν στον δικό τους σκοπό τη συνέχεια του καλοκαιριού. Το ημερολόγιο λέει ότι ο θεός Αύγουστος ετοιμάζεται να πάρει από αύριο τη θέση του “θείου” Ιούλιου. Και ότι θα ’χουμε απόψε πανσέληνο, λέει…

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
XΤΙΣΜΕΝΗ και από συναντήσεις, αλλά και χωρισμούς, η ζωή μας! Με το μυαλό κολλημένο στη φράση αυτή κοιτάζω για λίγο, όπως το συνηθίζω, έξω απ’ το παράθυρό μου, πριν αρχίσω να γράφω τη στήλη. Το ’χω ανάγκη, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, σήμερα. Η ματιά μου αρμενίζει στον διπλανό ελαιώνα. Τα τζιτζίκια επιμένουν να τραγουδούν στον δικό τους σκοπό τη συνέχεια του καλοκαιριού. Το ημερολόγιο λέει ότι ο θεός Αύγουστος ετοιμάζεται να πάρει από αύριο τη θέση του “θείου” Ιούλιου. Και ότι θα ’χουμε απόψε πανσέληνο, λέει…

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ “πεταχτά” μ’ αυτήν τη μορφή σήμερα. Ο κύβος ερρίφθη πριν από δέκα περίπου μέρες. Η “ρίψη” του, ωστόσο, δεν ήταν και τόσο ξαφνική για μένα. Τώρα κι έναν χρόνο περίπου “έπαιζα”, κατά κάποιον τρόπο μ’ αυτήν την ιδέα. «Ωρα τους ήτανε», για να θυμηθώ μια αγαπημένη φράση του συγχωρεμένου του πατέρα μου.

ΟΛΑ τα πράγματα στη ζωή έχουν αρχή και τέλος. Ενα το κρατούμενο. Συν το ότι, όταν κάτι τελειώνει κάτι άλλο αρχίζει. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο επ’ αυτού, πέραν των ευχαριστιών μου σ’ όλες και σ’ όλους που με διάβαζαν -με… φ(θ)ανατισμό κάποιοι και κάποιες- και σ’ όλες και σ’ όλους που με τον οποιονδήποτε τρόπο συμμετείχαν στη “δημιουργία” των “πεταχτών”. Πρωτίστως βέβαια στον και ιδρυτή της εφημερίδας καλό φίλο Γιάννη Γαρεδάκη για τη μεγάλη τιμή που μου έκανε να μου εμπιστευθεί τούτη τη γωνιά, όπως και στη σύντροφό του στη ζωή Ελένη Γαρεδάκη.

ΣΧΕΣΗ ζωής η σχέση μου με τα “Χανιώτικα νέα” που άρχισε στα μέσα της δεκαετίας του 1970, πριν από 40 χρόνια δηλαδή. “Καθημερινά”, “Κρητικές Ρίζες”, “Ένα βιβλίο την εβδομάδα”, “Παράλληλα και όχι μόνο”, οι τίτλοι από κάποιες στήλες που κατά καιρούς κράτησα μέχρι το 1997 όταν η συνεργασία μας έγινε πιο στενή και πιο τακτική: Με τον “Παιδότοπο”, με “Αυτόν τον τόπο τον μικρό τον μέγα”, μέσα στον οποίο ήταν ενταγμένα και τα “Ακροθιγώς” (σε συνεργασία με την Ευδοκία), τις “Εύφημες μνείες” και βέβαια τα “πεταχτά” που έμειναν… επί των επάλξεων, κάθε Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο από τον Ιούνιο του 2004 μέχρι σήμερα. Χώρια τ’ άλλα…

ΕΚ ΤΩΝ ΩΝ ουκ άνευ, βέβαια, ότι η συνεργασία μου με τα “Χανιώτικα νέα” συνεχίζεται. Εφ’ όσον «ζω, αναπνέω και σωφρονώ» για να χρησιμοποιήσω τη φράση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη από το “Λαμπριάτικο ψάλτη” του και με δεδομένη ότι αυτή η εφημερίδα (η μεγαλύτερη σε αναγνωσιμότητα επαρχιακή εφημερίδα, πανελλήνια) θα συνεχίσει να κυκλοφορεί στον αιώνα…

ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ευλογία για μένα η έκδοση (απ’ το Κοινωφελές Ιδρυμα “Αγία Σοφία”, με χορηγία των Χανιώτικων νέων) ενός τόμου “πεταχτών” (με σκίτσα Μπάμπη Κιαγιά) με επιλογή απ’ το 2012 (Χανιά 2013). Ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός. Ενα βιβλίο είναι πάντα ένα βιβλίο!

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ θ’ αποφύγω σήμερα τον όποιο απολογισμό. Οχι όμως και να γράψω μια φράση, που την έχω ακούσει να μου τη  λένε πολλοί: «Τα καλύτερα “πεταχτά” σου είναι αυτά για τη μάνα σου»…

ΝΟΝΟΣ της στήλης “στα πεταχτά” (να το ξαναγράψω στη θέση του ιστορικού ανέκδοτου) ο για χρόνια αρχισυντάκτης της εφημερίδας μας Ανδρέας Κουφουδάκης. Αυτός ήταν που μου είπε, θέλοντας κάποτε να καλύψει μια μεγάλη “τρύπα” στην τρίτη σελίδα, τη φράση: «Γράψε κάτι ό,τι να ’ναι… στα πεταχτά». Το ’γραψα και ως γνωστό η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.

«Καλώς ήλθες κυρά των ονείρων/ με την αφτιασίδωτη χλωμάδα/ ανεμπόδιστη στην πορεία σου/ αντιφέγγισμα στο καθάριο πέλαγος/ αψεγάδιαστη αξία στο χρόνο./ Φορές ατέλειωτες μου φανερώσες/ πρωτόγνωρα μονοπάτια/ ολόφωτους κόσμους/ ανείπωτες συγκινήσεις/ ηδονικά σφιχταγκαλιάσματα/ που αφαιρετικά σβήνουν την αυγή./ Στης νύχτας τη σιγαλιά καρτερώ/ της αγάπης το μεγαλείο/ υπόσταση να δώσει/ στους ανεκπλήρωτους πόθους./ Αλύτρωτη γλυκιά μελαγχολία/ της πονεμένης ψυχής μου/ στο ολόγιομό σου πρόσωπο/ αμήχανα απόψε διακρίνω./ Ο πόνος του αποχωρισμού/ που αναπόφευκτα ζυγώνει/ ημερεύει γνωρίζοντας/ πως το δειλινό δεν αργεί…».
Το ποίημα “Πανσέληνος” του Σπύρου Αυλωνίτη.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (31.07.2015)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-340/#ixzz3hT027RN8 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook