Νύχτα σκοτίδι, έκλεισα τα μάτια, ήρθε ο ύπνος και με πήρε στις αγκάλες του και νά σου κι ο “παιδικός μου φίλος: «Κυβέρνηση… δεν έχουμε! Αντιπολίτευση… δεν έχουμε. Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός… δεν έχουμε! Ισα κι όμοια τα μεν, με το δε. Τα “ανόμοια” έρχονται και δένουν στο γλυκόπικρο τούτο ποτήρι που εξακολουθούμε να πίνουμε και πάτο δεν έχει…
– Φίλε τι λες; Τι σ’ έπιασε τέτοια ώρα;
– Φίλε τι λες; Τι σ’ έπιασε τέτοια ώρα;
Δείτε περισσότερα... ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...
Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Όψαργας το'δα τ' όνειρο μα έμοιαζε εφιάλτης
Νύχτα σκοτίδι, έκλεισα τα μάτια, ήρθε ο ύπνος και με πήρε στις αγκάλες του και νά σου κι ο “παιδικός μου φίλος: «Κυβέρνηση… δεν έχουμε! Αντιπολίτευση… δεν έχουμε. Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός… δεν έχουμε! Ισα κι όμοια τα μεν, με το δε. Τα “ανόμοια” έρχονται και δένουν στο γλυκόπικρο τούτο ποτήρι που εξακολουθούμε να πίνουμε και πάτο δεν έχει…
– Φίλε τι λες; Τι σ’ έπιασε τέτοια ώρα;
– Και προχωρώ: Κυβέρνηση δεν θα φτιάξουμε, αντιπολίτευση δεν θα φτιάξουμε, πώς περιμένεις εσύ Ελληνα να πεις ότι έχεις κράτος; Ασε, που εσύ ο ίδιος είσ’ αυτός που το υποστηρίζεις όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, άρα πώς μπορείς να έχεις παράπονα από τους ξένους που έχουν και συναλλάσονται με μία “μη Κυβέρνηση”, μία “μη αντιπολίτευση”, ένα “μη κράτος”, κάτι το… ανύπαρκτο εν ολίγοις!
Μήπως λοιπόν -για σκέψου- μας έχουν πάρει χαμπάρι οι απ’ έξω “και κάνουν και παίζουν” όπως είναι το λογικό; Παίζουν -στην ουσία- μόνοι τους μπάλα, σ’ ένα γήπεδο που κατηφορίζει κι είναι φυσικό επακόλουθο να δεχόμαστε μόνο εμείς -“οι ανύπαρκτοι ως οργανωμένη κοινότητα”- τα γκολ και αποδιοργανωμένοι να μην μπορούμε, να μην έχουμε τα… προσόντα για οποιαδήποτε άμυνα, οποιαδήποτε απόκρουση.
Για την αντεπίθεση δε, δεν το συζητώ…
Εχουμε καταντήσει ένας σάκος του μποξ, που σιγά-σιγά φθείρεται και αυτός έως ότου τον αποσύρουν…
– Μα υπάρχει ελπίς. Μας το ’παν. Το ’χε πει κι ο Σαμαράκης… βρε φίλε, του λέω σιγανά.
– Τι λες μωρέ, σώώώπα!!! Ο καιρός περνά κι εμείς είμαστε εν αναμονή… Περιμένουμε λες κι έχουμε την πολυτέλεια αυτή να περιμένουμε… Ακόμη κι αυτός ο αυτόματος πιλότος που μας οδηγεί, έχω την αίσθηση ότι σαν να μας βαρέθηκε και θα σηκωθεί να φύγει…
Δεν ξέρουμε πού πατούμε. Δεν γνωρίζουμε πού βρισκόμαστε!».
…Κείνη την ώρα ένιωσα να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μου! Κι έπειτα ήμουν μέσα σ’ ένα αεροθούμενο.
Ο φίλος μου ήταν πάλι εκεί στο διπλανό κάθισμα, μονολογώντας:
«Μια αίολη κατάσταση, μια ιδιάζουσα περίπτωση που πια έχει ξεβάψει όλη η μπογιά της, η καραμπογιά με την οποία μας είχαν παστωμένους.
…Παστωμένοι όλοι μαζί σε μικρομαγαζάκια και μεγάλα μαγαζιά γωνία! “Λαός και Κολωνάκι”, αριστεροί, δεξιοί κεντρώοι, ακολουθητές μαχητικοί και μη, στρατόπεδα όσα και τα μέρη συγκέντρωσης σε τούτη δω τη χώρα· καφενεία και ταβέρνες!
Βαμμένοι την ίδια καραμπογιά που ανάλογα το φωτισμό διέφερε το χρώμα της, ανοικτό, σκούρο κ.λπ.
Ετσι για να ξεχωρίζουμε την ομοιότητά μας! Ή να μην τη ξεχωρίζουμε, ανάλογα πώς τους συμφέρει: οπαδοί φανατικοί με τους μεν και με τους δε, αντιμαχόμενοι για τα συμφέροντά τους…
Εμείς ο λαός, εμείς οι οπαδοί, φίλε!
Ξύπνα!».
– Φίλε τι λες; Τι σ’ έπιασε τέτοια ώρα;
– Και προχωρώ: Κυβέρνηση δεν θα φτιάξουμε, αντιπολίτευση δεν θα φτιάξουμε, πώς περιμένεις εσύ Ελληνα να πεις ότι έχεις κράτος; Ασε, που εσύ ο ίδιος είσ’ αυτός που το υποστηρίζεις όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, άρα πώς μπορείς να έχεις παράπονα από τους ξένους που έχουν και συναλλάσονται με μία “μη Κυβέρνηση”, μία “μη αντιπολίτευση”, ένα “μη κράτος”, κάτι το… ανύπαρκτο εν ολίγοις!
Μήπως λοιπόν -για σκέψου- μας έχουν πάρει χαμπάρι οι απ’ έξω “και κάνουν και παίζουν” όπως είναι το λογικό; Παίζουν -στην ουσία- μόνοι τους μπάλα, σ’ ένα γήπεδο που κατηφορίζει κι είναι φυσικό επακόλουθο να δεχόμαστε μόνο εμείς -“οι ανύπαρκτοι ως οργανωμένη κοινότητα”- τα γκολ και αποδιοργανωμένοι να μην μπορούμε, να μην έχουμε τα… προσόντα για οποιαδήποτε άμυνα, οποιαδήποτε απόκρουση.
Για την αντεπίθεση δε, δεν το συζητώ…
Εχουμε καταντήσει ένας σάκος του μποξ, που σιγά-σιγά φθείρεται και αυτός έως ότου τον αποσύρουν…
– Μα υπάρχει ελπίς. Μας το ’παν. Το ’χε πει κι ο Σαμαράκης… βρε φίλε, του λέω σιγανά.
– Τι λες μωρέ, σώώώπα!!! Ο καιρός περνά κι εμείς είμαστε εν αναμονή… Περιμένουμε λες κι έχουμε την πολυτέλεια αυτή να περιμένουμε… Ακόμη κι αυτός ο αυτόματος πιλότος που μας οδηγεί, έχω την αίσθηση ότι σαν να μας βαρέθηκε και θα σηκωθεί να φύγει…
Δεν ξέρουμε πού πατούμε. Δεν γνωρίζουμε πού βρισκόμαστε!».
…Κείνη την ώρα ένιωσα να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μου! Κι έπειτα ήμουν μέσα σ’ ένα αεροθούμενο.
Ο φίλος μου ήταν πάλι εκεί στο διπλανό κάθισμα, μονολογώντας:
«Μια αίολη κατάσταση, μια ιδιάζουσα περίπτωση που πια έχει ξεβάψει όλη η μπογιά της, η καραμπογιά με την οποία μας είχαν παστωμένους.
…Παστωμένοι όλοι μαζί σε μικρομαγαζάκια και μεγάλα μαγαζιά γωνία! “Λαός και Κολωνάκι”, αριστεροί, δεξιοί κεντρώοι, ακολουθητές μαχητικοί και μη, στρατόπεδα όσα και τα μέρη συγκέντρωσης σε τούτη δω τη χώρα· καφενεία και ταβέρνες!
Βαμμένοι την ίδια καραμπογιά που ανάλογα το φωτισμό διέφερε το χρώμα της, ανοικτό, σκούρο κ.λπ.
Ετσι για να ξεχωρίζουμε την ομοιότητά μας! Ή να μην τη ξεχωρίζουμε, ανάλογα πώς τους συμφέρει: οπαδοί φανατικοί με τους μεν και με τους δε, αντιμαχόμενοι για τα συμφέροντά τους…
Εμείς ο λαός, εμείς οι οπαδοί, φίλε!
Ξύπνα!».
Χανιώτικα νέα (25.11.2015)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/opsargas-ida-t-oniro-ma-emiaze-efialtis/#ixzz3sVkwO4q0
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Χανιώτικα νέα (25.11.2015)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου