ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Όταν οι παρέες επιμένουν να γράφουν ιστορία
Να πάω Κυπαρισσία
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης





Όταν οι παρέες επιμένουν να γράφουν ιστορία




Το αδιαχώρητο στην κυριολεξία για τρεις βραδιές, την Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή 26, 27 και 28 Αυγούστου, στο Βενιζέλειο Ωδείο Χανίων, όπου η θεατρική Ομάδα Αποφοίτων του 1ου Γενικού Λυκείου Χανίων “Αλέξης Μινωτής”, παρουσίασε επί σκηνής τους “Δέκα Μικρούς Νέγρους” της Αγκάθα Κρίστι, προσφέροντας όλα τα έσοδα για τους σκοπούς του γνωστού Συλλόγου Εθελοντικής Προσφοράς και Στήριξης “Ορίζοντας”. Σε σκηνοθεσία του και συντονιστή της Ομάδας Μανόλη Χαιρέτη. Τι εγχείρημα κι αυτό! Τι απόφαση! Ούτε επαγγελματίες να ήταν! Κοινή η διαπίστωση απ’ όλους όσοι είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε την παράσταση.
Εμπνεόμενοι, κατά δήλωσή τους, από τη μακρόχρονη θεατρική ιστορία του σχολείου τους καθώς και από τη συμμετοχή τους στις παραστάσεις, κατά τη διάρκεια της φοίτησής τους σ’ αυτό αποφάσισαν να δημιουργήσουν τη θεατρική ομάδα με το όνομα “Αλέξης Μινωτής”, μια τάξη απ’ τους αποφοίτους του 1ου Γενικού Λυκείου Χανίων. Νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια στα 22-23 τους χρόνια. Και για να υπηρετούν το θέατρο που αγάπησαν και να προσφέρουν στον πάσχοντα συνάνθρωπο, όπως έμαθαν, ενώ θα βρίσκονται να τα λένε. Για τη σωτηρία της ψυχής των. Λειτουργώντας σε ένα κλίμα φιλίας και ομαδικότητας, πάλι κατά δήλωσή τους με τις δικές του ξεχωριστές ικανότητες κάτω από τη σημαία του “εμείς”.
Υπάρχει ελπίς! Οσο οι παρέες, όπως η παρέα των συγκεκριμένων αγοριών και κοριτσιών του “Αλέξη Μινωτή”, επιμένουν να γράφουν ιστορία, πάντα θα υπάρχει ελπίς! Κατοχή είχε κάνει η σκέψη αυτή στον νου μου, στο τέλος της παράστασης που παρακολούθησα την πρώτη ημέρα. Αλέξανδρε Παπαδάκη, Μαριάννα Αλιφιεροπούλου, Στέλιο Τρουλάκη, Ισαβέλλα Κουρουμπλή, Νίκο Μανταδάκη, Κώστα Αλιφιεράκη, Κώστα Μελάκη, Μάγια Βουράκη, Μανόλη Χαιρέτη, Γιώργο Χαιρέτη, Ελευθερία Κατσουλάκη, Στέλλα Φραγκιαδάκη, Χρύσα Καθρέπτη, Χαρά Ανδρινοπούλου, Μιχαέλα Μιχαηλίδου, Θεοδώρα Στγιεπάνοβιτς, Πάνο Παρασκάκη, Μιχάλη Σαρρή, Κορίνα Μπερτσουλάκη, Πολύβιε Γεραιουδάκη και Γιάννη Λύκο, υποκλίνομαι. Και ως δάσκαλος αρκετών από σας (πολλά απ’ τα παιδιά της Ομάδας υπήρξαν μαθητές του 5ου Δημ. Σχ. Χανίων, όταν ήμουν διευθυντής) το υπογράφω. Να εξακολουθήσετε σε όλη σας τη ζωή και σαν ηθοποιοί να ποιείτε ήθος, η ευχή μου.


Να πάω Κυπαρισσία




Να πάω Κυπαρισσία… Να βρεθώ (άκου να δεις!) έστω και για μια μέρα στην Αρκαδιά όπως επιμένουν να τη λένε οι ντόπιοι, την πρωτεύουσα της πάλαι ποτέ επαρχίας Τριφυλλίας του Νομού Μεσσηνίας της Πελοποννήσου. Εντονη η επιθυμία μου, πριν από τρεις περίπου μήνες, μετά την περιδιάβαση στις 204 μεγάλου σχήματος ιδιαίτερα επιμελημένες σελίδες του μοναδικού στο είδος του βιβλίου λευκώματος (έκδοση του προγράμματος για την προστασία και Ανάδειξη της Παλιάς Πόλης της Κυπαρισσίας), με τίτλο “Κυπαρισσία με αφορμή την ιστορία”, που είχε την καλοσύνη να μου στείλει η συγγραφέας του Τζίμα Ιρμιζιάδη. Να γνωρίσω τα πρόσωπα και τα πράγματα, μα και τα πρόσωπα των πραγμάτων, όπως και τα πράγματα των προσώπων. Ποιος είπε ότι τα βιβλία – λευκώματα αυτού του είδους δεν λειτουργούν και σαν προκλητικές προσκλήσεις;
Το μη γνωστό, πλην όμως συγκλονιστικό ποίημα του “άγνωστου” ποιητή Θάνου Θανόπουλου “Ο μπάρμπα Γιάννης ο Μουσάς” (που αναφέρεται στο ανάθεμα του Βενιζέλου στην Αρκαδιά) για το οποίο με πληροφόρησε ο και φίλος μου ποιητής, τ. σχολικός σύμβουλος Νίκος Νικολόπουλος (βλ. προηγούμενες “Στάσεις”, 30 Αυγούστου) ήταν το αίτιο να επικοινωνήσω με τη συγγραφέα του περί ου ο λόγος λευκώματος. Ολα από κάπου ξεκινούν… Και η επιθυμία μιας επίσκεψης σε μια “άγνωστη” πόλη βέβαια. Να πάω Κυπαρισσία… Μόνο βουνό με βουνό δεν σμίγει, κυρία Τζίμα!

Χανιώτικα νέα (02.09.2016)