ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΧΕΛΙΔΟΝΙΩΝ
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης



ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ



«Περαστικός απ’ την πόλη μας. Πιθανόν αλλοδαπός. Θερινός. Ισως και της μίας στάσης. Σίγουρα του αρέσει το ωραίο. […] Ισως η είσοδος να του θυμίζει την ανάλογη της Μασσαλίας, ίσως να τον εντυπωσιάζει το σε σταυρό σχήμα της…
Ο,τι και να συμβαίνει, στις αποσκευές του, ο άνθρωπος αυτός, θα έχει πάρει τα Χανιά μαζί του». Τα που έγραψε, μεταξύ των άλλων, με τον δικό του μοναδικό, αγαπητικό, τρόπο, ο Στ. Γ. Κλώρης, πριν από 10 μέρες (13.9.2016) σε τακτική του στήλη, στην εφημερίδα μας, παρουσιάζοντας τον εικονιζόμενο, τον οποίο φωτογράφισε μπροστά απ’ την Αγορά.
Ωστόσο… Ωστόσο “ωραίος ως Ελληνας”, ο Λημνιός στην καταγωγή και Χανιώτης γαμπρός (Αρχοντούλα Δ. Κακατσάκη, η γυναίκα του) ιδιαίτερα γνωστός στην Ομογένεια της Αμερικής ζωγράφος Παναγιώτης Μπογδάνος (Panos Bogdanos), που γεννήθηκε και ζει μόνιμα στη Νέα Υόρκη κι επισκέπτεται σχεδόν κάθε καλοκαίρι τα Χανιά. Ερωτευμένος… μέχρι θανάτου με τον τόπο μας, και λόγω συζύγου, βλέπετε. Εδώ, στην πρώτη επίσκεψή του, στα μέσα της δεκαετίας του 1970, γνωρίστηκαν… Περιδιαβάζω ώρα πολλή στις σελίδες του μεγάλου λευκώματος με τα έργα του που μου χάρισε, πριν από έναν μήνα περίπου, πριν φύγουν με την Αρχοντούλα, με την υπόσχεση ότι του χρόνου θα είναι πάλι εδώ.
Μυρίζω Νίππος, μυρίζω Χανιά, μυρίζω Ελλάδα… Θυμούμαι την “Ελιά των Βουβών”, τον πίνακα που ζωγράφισε το 2004, με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, κι έκανε τον γύρο των Ηνωμένων Πολιτειών, μαζί με άλλα έργα του. Θυμούμαι τον “Βενιζέλο” του, που χάρισε στο Ομώνυμο Ίδρυμα πρόπερσι. Θυμούμαι την πρώτη έκθεσή του στην Ελλάδα, στην αίθουσα “Διογένης” της Αθήνας, το 2003. Θυμούμαι τη μοναδική έκθεσή του στα Χανιά, στο Φουαγιέ του Δημαρχείου στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Θυμούμαι τον “Χριστό” του, το τάμα του στο Αγιο Πνεύμα του Νίππους. Εχω γράψει κατά καιρούς για κάποια απ’ αυτά… Και βέβαια, φαντάζομαι τη μεγάλη έκθεση με “Χανιώτικα” έργα που προγραμματίζει (-ουμε) για του χρόνου! Ιδιος κι απαράλλαχτος μια ζωή, όπως όταν τον πρωτογνώρισα ο Πάνος… Να μην του χαλάσουν τους κύκλους (μη μου τους κύκλους τάραττε) οι Ρωμαίοι στρατιώτες, όταν μπήκαν στο σπίτι του, η μόνη έγνοια του Αρχιμήδη. Να ζωγραφίζει, αν είναι δυνατό, ολημερίς της μέρας, όπου κι αν βρίσκεται, η μόνη επιθυμία του Πάνου Μπογδάνου. Για την Ελλάδα! Ελιές, ήλιους και λιοβασιλέματα… Αν θέλει ο Θεός, θα γνωριστείτε το επόμενο καλοκαίρι, Σταύρο!

Προσευχή στην Παναγιά των χελιδονιών

«[…] Δώσε τους ζωηρές φωνές και τιτιβίσματα, για ν’ αναστατώσουν τον ουρανό./ Βάλε τα να κάνουν παρελάσεις και σχηματισμούς χαρούμενα κι αποφασιστικά./ Δώσε τους θάρρος και δύναμη για να φύγουν ευτυχισμένα προς το Νοτιά./ Είναι φτωχά μαζί και πλούσια. Ό,τι έχουν και δεν έχουν είναι ένα τόσο δα κορμάκι σκεπασμένο με φτερά· μα είναι ελεύθερα./ Ντυμένα στα μαύρα, με επισημότητα, θα μετακομίσουν στην ξένη χώρα./ Βγάλε από τον δρόμο τους τις παγίδες./ Φρόντισε τα αδύνατα/ Βάλε τον ήλιο να τα φωτίζει./ Στρώσε φιλόξενες ακτές, για να ξεκουραστούν./ Κάνε τ’ αστέρια πυξίδες να τα οδηγούν, Παναγιά των μικρών χελιδονιών».

Και το ποίημα “Παναγιά των μικρών χελιδονιών” της Αγγελικής Βαρελά στον νου μου (ένα απόσπασμα του παραπάνω) αυτές τις μέρες. Άδεια η χελιδονοφωλιά στην πυλωτή του σπιτιού μου…

ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ (23.09.2016)