ΑΔΕΛΦΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΑΔΕΛΦΟ;
Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Μια πραγματικότητα, μια αλήθεια, ένα σώμα μια ψυχή διαμελισμένη! Ενα κατ’ εικόνα και ομοίωσιν βλέμμα, κοινό αίμα, ίδιο πρόσωπο μέσα από τα κοινά χαρακτηριστικά του…
Κι έπειτα έρχεται ο νους, η λογική, η διαφορά, το αντίθετο, το απέναντι… Η ζωή που προχωρά σε δρόμους παράλληλους, οι δρόμοι που δεν πρόκειται να συναντηθούν, οι σκέψεις που αέρηδες έστειλαν σε αντίθετες κατευθύνσεις.
Κι όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει, περνάει ο καιρός, φεύγουν τα χρόνια, και μια “συνάντηση” αποτελεί όνειρο απατηλό…
Μια “συμβάδιση” αποτελεί απονενοημένο όνειρο που μόνο η Θεά Μήτρα μπορεί να ελπίζει για τα δυο μέρη – σάρκα εκ της σαρκός της…
…Στη χώρα των ποιητών, των φιλοσόφων, στη χώρα της ποίησης και της φιλοσοφίας, στη χώρα που κακιά σκουριά… πιάνει, ετούτον ‘δω τον τόπο που ψάχνει ανά τους αιώνες και μέσα του την ταυτότητά του, εδώ όπου η έχθρητα… ανανεώνεται από τα γεννοφάσκια μας, εδώ όπου διπλανά μαγαζιά γωνία “Η κόλαση” κι “Ο παράδεισος”, εδώ που οι πόλοι μπορούν και να συναντηθούν, εδώ που απαρνιέται ο σοφός λαός τη… σοφία του, εδώ γεννήθηκες!
Καθ’ ολοκληρίαν, απότοκο συνονθύλευμα αιώνων πίσω από τους αιώνες, αποτέλεσμα αγώνων, αγωνίας, πλεύσης προς τα μπρος και βημάτων προς το χάος, αλμάτων προς τα βάραθρα που χάσκουν να καταπιούν το νέκταρ του φωτός και των φώτων και που στις παρυφές τους ανθούν και βγάνουν ρίζες κυκλάμινα, εδώ γεννήθηκες! Εδώ γεννήθηκες κι ανατράφηκες να αιμορραγείς συ και συ να σφάζεις, εσύ να οικτίρεις κι εσύ να μοιρολατρείς τη θεία σου τη φύτρα!
Εδώ σε τούτον δω τον τόπο γεννήθηκες αδερφέ μου… Της ίδιας μάνας πλάσμα, που τρις αρνιέσαι και πάλι μάνα σου είναι, κάποια ημέρα θα καταλάβεις, θα επιστρέψεις να τη δεις, κι αφουγκράσου την: «μια μάνα αγαπά όλα τα παιδιά της», θα σου πει, αφουγκράσου την κι αγάπησέ την πραγματικά!
Κι έπειτα έρχεται ο νους, η λογική, η διαφορά, το αντίθετο, το απέναντι… Η ζωή που προχωρά σε δρόμους παράλληλους, οι δρόμοι που δεν πρόκειται να συναντηθούν, οι σκέψεις που αέρηδες έστειλαν σε αντίθετες κατευθύνσεις.
Κι όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει, περνάει ο καιρός, φεύγουν τα χρόνια, και μια “συνάντηση” αποτελεί όνειρο απατηλό…
Μια “συμβάδιση” αποτελεί απονενοημένο όνειρο που μόνο η Θεά Μήτρα μπορεί να ελπίζει για τα δυο μέρη – σάρκα εκ της σαρκός της…
…Στη χώρα των ποιητών, των φιλοσόφων, στη χώρα της ποίησης και της φιλοσοφίας, στη χώρα που κακιά σκουριά… πιάνει, ετούτον ‘δω τον τόπο που ψάχνει ανά τους αιώνες και μέσα του την ταυτότητά του, εδώ όπου η έχθρητα… ανανεώνεται από τα γεννοφάσκια μας, εδώ όπου διπλανά μαγαζιά γωνία “Η κόλαση” κι “Ο παράδεισος”, εδώ που οι πόλοι μπορούν και να συναντηθούν, εδώ που απαρνιέται ο σοφός λαός τη… σοφία του, εδώ γεννήθηκες!
Καθ’ ολοκληρίαν, απότοκο συνονθύλευμα αιώνων πίσω από τους αιώνες, αποτέλεσμα αγώνων, αγωνίας, πλεύσης προς τα μπρος και βημάτων προς το χάος, αλμάτων προς τα βάραθρα που χάσκουν να καταπιούν το νέκταρ του φωτός και των φώτων και που στις παρυφές τους ανθούν και βγάνουν ρίζες κυκλάμινα, εδώ γεννήθηκες! Εδώ γεννήθηκες κι ανατράφηκες να αιμορραγείς συ και συ να σφάζεις, εσύ να οικτίρεις κι εσύ να μοιρολατρείς τη θεία σου τη φύτρα!
Εδώ σε τούτον δω τον τόπο γεννήθηκες αδερφέ μου… Της ίδιας μάνας πλάσμα, που τρις αρνιέσαι και πάλι μάνα σου είναι, κάποια ημέρα θα καταλάβεις, θα επιστρέψεις να τη δεις, κι αφουγκράσου την: «μια μάνα αγαπά όλα τα παιδιά της», θα σου πει, αφουγκράσου την κι αγάπησέ την πραγματικά!
Χανιώτικα νέα (7.2.2018)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου