ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΓΙΑΝΝΗ, ΓΙΑΤΙ ΕΚΟ(Α)ΨΕΣ ΤΟΝ ΠΕΥΚΟ

Να βλέπεις τα καμένα δέντρα του Αποκόρωνα, τα πεύκα του, τα κυπαρίσσια του και τις ελιές του, την ανυπολόγιστη ζημιά που έγινε στη χλωρίδα και στην πανίδα του, ν’ αναπνέεις την κάπνα που άφησε στο πέρασμά της η πυρκαγιά και να πονεί η ψυχή σου! Καημένε Αποκόρωνα, καήκαν τα δεντρά σου/ ας όψονται οι αίτιοι φωνάζουν τα παιδιά σου, που κάνουν, ωστόσο, τον σταυρό τους. Όπως και οι κάτοικοι του Κακόπετρου, άλλωστε. Πάλι καλά που οι φωτιές αναχαιτίστηκαν και δεν μπήκαν στα χωριά, δόξα τω Θεώ, που δεν υπήρξαν θύματα, που δε φορέθηκαν μαύρα… Το μη χείρον βέλτιστον! Σαν ύβρις ακούγεται, το ξέρω, όμως ύστερα απ’ τα που έγιναν στην Αττική την ίδια μέρα, μπορεί να γραφτεί, έστω μ’ ένα “υπαρξιακό” μέσα σε παρένθεση, ερωτηματικό, σαν τεράστια καμπάνα, στο τέλος. Πάλι καλά (;)

Γύρω στα 7.000 στρέμματα, εκ των οποίων το 60% ήταν γεωργική γη, αποτέφρωσε η φωτιά στον Αποκόρωνα. Περίπου στα 2000 στρέμματα η έκταση της καμένης γης στον Κακόπετρο. Κρανίου τόπους άφησε το πέρασμα της φωτιάς. Να κηρυχτούν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης οι Δήμοι Αποκορώνου και Πλατανιά, το αίτημα. Καμία διαφωνία από κανέναν, αυτό δα έλειπε. Όμως, να το γράψω κι αυτό για να μείνει. Περίσσευαν πάντα οι Επιμηθείς και πάντα είδος εν ανεπαρκεία οι Προμηθείς. Και σε τοπικό, όπως και σε πανελλήνιο επίπεδο, άλλωστε. Φταίει και η κλιματική αλλαγή, εκτός απ’ το “κακό το ριζικό μας”. Καλοκαίρι έρχεται πυρκαγιές θα ’χουμε, χειμώνας φτάνει, πλημμύρες ενόψει. Μια λεκάνη με νερό για να πλύνουμε τα χέρια μας; Και μια πετσέτα για να τα σκουπίσουμε;

“Γιάννη γιατί έκοψες τον πεύκο;/ γιατί; γιατί;/ Αγέρας θα ’ναι, λέει ο Γιάννης,/ και περπατεί”. Η πρώτη στροφή απ’ το ποίημα “Η κατάρα του πεύκου” του Ζαχαρία Παπαντωνίου. “Εκεί τριγύρω ούτε χορτάρι/ φωνή καμιά./ Στ’ αγκάθια πέθανε, στον κάμπο,/ στην ερημιά”. Η τελευταία (η 21η!) στροφή απ’ το ίδιο ποίημα. Κι αυτό στον νου μου, όπως το είχα συναντήσει, διαβάζοντας “Τα ψηλά βουνά”, στα δώδεκά μου χρόνια, στον νου μου. Τι “έκοψες”, τι “έκαψες”, το ίδιο είναι…

Ο ΑΠΟΚΟΡΩΝΑΣ ΜΙΑΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ

Ένα απ’ τα “εμείς” τα πολύ δυνατά “εμείς”, της πάλαι ποτέ επαρχίας των Αποκορώνων και του Καλλιτεχνικού Ομίλου “Ο Αποκόρωνας”, που ιδρύθηκε το 1983 και συγκεκριμένα στις 28 Ιουνίου στο ξενοδοχείο “Κύδων” των Χανίων. Αυτό έτσι όπως λειτούργησε και λειτουργήθηκε, τα 10 πρώτα χρόνια της διαδρομής του, αναδεικνύει μέσα από τις 248 σελίδες του βιβλίου – λευκώματος “Καλλιτεχνικός Όμιλος ‘Ο Αποκόρωνας’ – Πεπραγμένα 1983 – 1992”, που κυκλοφορήθηκε σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, πρόσφατα, ο “ιστορικός” πρώτος πρόεδρός του Λευτέρης Ι. Τσουράκης. Για ένα νοσταλγικό ταξίδι στο πρόσφατο παρελθόν της “Αρχοντοεπαρχίας μας”, σ’ ένα πρώτο επίπεδο, πρόκειται… Για μια διαρκή υπενθύμιση των “ωραίων πραγμάτων” που έγιναν τη “χρυσή” αυτή δεκαετία, σ’ ένα δεύτερο…

Δεν μπορούμε να λέμε ότι αγαπούμε τους άλλους τόπους και τους άλλους ανθρώπους, αν δεν αγαπούμε πρώτα τον τόπο μας και τους ανθρώπους του, έλεγε (στο περίπου τα λόγια του) ο Παππούς, ο Άγιος Ειρηναίος Γαλανάκης ο Χριστιανός. Κανόνας ζωής και για τον εκ Νίππους Αποκορώνου ορμώμενο Λευτέρη Τσουράκη που ήταν ένας απ’ τους πρώτους συνεργάτες του, ο λόγος τούτος. Ψυχή τε και σώματι η αφιέρωσή του στη γενέθλια επαρχία. Καρπός της αγάπης του η πολύχρονη, πολυεπίπεδη και άκρως ανιδιοτελής προσφορά του στα κοινά της, μέσω του πολιτιστικού κινήματος. Προπάντων μέσω του Κοινωφελούς Ιδρύματος “Αγία Σοφία” και βέβαια του Καλλιτεχνικού Ομίλου “Ο Αποκόρωνας”. Ανθός του καρπού της αγάπης του και το εν λόγω Λεύκωμα, που “δίνει” τον λόγο στα γεγονότα, όπως τα έχει διασώσει στο προσωπικό του αρχείο, κυρίως σε δημοσιεύματα.

Ο Αποκόρωνας της νοσταλγίας… Ο Αποκόρωνας της ευθύνης… Ο Αποκόρωνας της ιστορίας και του πολιτισμού… Ο Αποκόρωνας σαν χώρος και σαν χρόνος… Ο Αποκόρωνας μιας δεκαετίας… Ο Αποκόρωνας σαν απολογισμός και σαν μια διαρκής υπενθύμιση…

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 3 Αυγούστου 2018)
http://www.haniotika-nea.gr/gianni-giati-ekoapses-ton-pefko/