" Δώσε μου, Κύριε απλότητα και βάθος/ Κάνε να μην είμαι περίπλοκος, ούτε κοινότυπος στο καθημερινό μου μάθημα./ Κάνε να υψώνω τα μάτια μου πάνω από το πληγωμένο μου στήθος, μπαίνοντας κάθε μέρα στην τάξη μου/ Ας μη φέρνω μαζί μου στην έδρα τις μικρές μου υλικές μέριμνες, τις κωμικές λύπες μου./ Ας επιπλήττω απρόθυμα για να ‘μαι βέβαιος πως τιμωρώ από αγάπη./ Το πλινθόκτιστο σχολείο μου ας είναι καμωμένο από πνεύμα./ Οι φλόγες του ενθουσιασμού μου ας γεμίζουν τη φτωχή του είσοδο, τη γυμνή αίθουσα του./ Η καρδιά μου ας είναι στήλη του, η πιο δυνατή και η θέλησή μου χρυσάφι καθαρότερο απ’ τις κολώνες των πλουσίων σχολείων. “Η προσευχή του Δασκάλου” της Χιλιανής δασκάλας – ποιήτριας (βραβείο Νόμπελ 1946) Γαβριέλας Μιστράλ, όπως τη βρήκα σ’ ένα βιβλίο παιδαγωγικής πριν από πολλά χρόνια και μου άρεσε να τη διαβάζω κάθε πρωί, πριν μπω στην τάξη μου για μάθημα.
«Πάλι/ στην έδρα εγώ/ και στο θρανίο εσύ,/ παιδί της ελπίδας.// Μη φοβάσαι!// Δε θα σου πω πάψε/ όταν μου ζητήσεις να μάθεις την αλήθεια./ Δε θα σε χαρακτηρίσω ανώριμο,/ όταν μου πεις/ πως έχεις δικές σου ιδέες./ Δε θα σου ζητήσω/ να προσευχηθείς/ σ’ έναν ακίνδυνο θεό,/ χρήσιμο στην καταναλωτική μας κοινωνία.// Μη φοβάσαι!// Μαζί θα μπούμε στον ναό,/ που ήρθε ο Χριστός/ με το μαστίγιο στο χέρι/ και πέταξε έξω τους εμπόρους./ Μαζί θα σκύψουμε/ να μαζέψουμε/ τις πεταμένες λέξεις/ και θα τους δώσουμε/ το νόημα που έχουν./ Μαζί θ’ αποκυλίσουμε/ τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου». Το ποίημα μου “Δάσκαλος” (“Όταν γίνεις ποίημα”, εκδ. “Πυξίδα της πόλης”, Χανιά 2013). Γράφτηκε (ελαφρώς διαφορετικό) τον Ιούνιο του 1981 και μπήκε αντί προλόγου στο “Λεύκωμα” των μετεκπαιδευομένων δασκάλων της διετίας 1979-1981 στο Μαράσλειο Διδασκαλείο, που εκδόθηκε από το Δ.Σ. του Συλλόγου τους, του οποίου ήμουν αντιπρόεδρος.
«Οι δάσκαλοι/ δεν είμαστε μόνο συνδικαλιστές του μισθού·/ είμαστε δημιουργοί και φορείς πολιτισμού./ Δεν είμαστε αγαθοί καταναλωτές ιδεολογιών·/ είμαστε ερευνητές της αλήθειας και παραγωγοί ιδεών./ Δεν είμαστε επαγγελματίες διδακτικών εγχειριδίων·/ είμαστε ποιητές τεχνών και βιβλίων./ Δεν είμαστε μακρύ χέρι καμιάς εξουσίας·/ είμαστε οι αφουκραστές της λαϊκής αγωνίας./ Δεν είμαστε ανατροπείς της ειρηνικής κοινωνίας·/ είμαστε οι θεμελιωτές της υπεύθυνης ελευθερίας. Δεν είμαστε συμβασιούχοι της αρετής·/ είμαστε οι πρόμαχοι της αξιοπρέπειας και της τιμής./ Δεν είμαστε της εκπαίδευσης ρηχοί τεχνικοί·/ είμαστε των παιδιών του λαού οι δάσκαλοι». Το ποίημα του κορυφαίου για μένα δασκάλου – ποιητή Κώστα Καλαπανίδα “Είπε ο δάσκαλος”, από την ομώνυμη ποιητική του συλλογή (εκδ. ΠΑΣΣΑΡΗ, Αθήνα 2017).
Ένα-ένα πέρασα σήμερα, τελευταία μέρα της φετινής σχολικής χρονιάς, με τη φαντασία μου τα σχολεία που υπηρέτησα, για να χαιρετήσω τους μαθητές μου. Το Δημ. Σχ. Στροβλών Σελίνου, το Δημ. Σχ. Πλακαλώνων Κισσάμου, το Δημ. Σχ. Βαμβακόπουλου Κυδωνίας, τη Σχολή Προβατά στο Χαϊδάρι, τη Λακωνική Σχολή Αθηνών, το Δημ. Σχ. Δαράτσου Κυδωνίας, το 17ο Δημ. Σχ. Χανίων, το 7ο Δημ. Σχ. Χανίων, το 1ο Ειδικό Σχ. Χανίων, το 9ο Δημ. Σχ. Χανίων, το 5ο Δημ. Σχ. Χανίων, στο οποίο ήμουν για μια 8ετία διευθυντής, τα εκπαιδευτήρια “Θεοδωρόπουλου”, και βέβαια το Οικοτροφείο Αρρένων Κισσάμου, απ’ το οποίο ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1970, δίπλα στον Παππού, τον Άγιο Ειρηναίο Γαλανάκη τον Χριστιανό, η δασκαλική μου πορεία. Συγκίνησις μέχρι δακρύων. Κι αν έχω να θυμηθώ τα μύρια όσα…
Σημείωση: “Όταν ήμουν δάσκαλος”. Ο τίτλος απ’ τα πιο γνωστά διηγήματα του Ιωάννη Κονδυλάκη…
ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
«Ιούνη μήνα κι ο σεβντάς στόχο με έχει βάλει/ να ξαγρυπνάω μάτια μου για τα δικά σου κάλλη// Στον ασκιανό της σκέψης σου βάλε με να ξαπλώσω/ από την κάψα του σεβντά, προτού να παλαβώσω// αγνό κρυστάλλινο νερό, στα δυο σου χείλη πίνω/ στου έρωτα τον καύσωνα, τη δίψα σου να σβήνω». Στάζουν ποίηση οι σημερινές ερωτικές μαντινάδες της Νεκταρίας…
Η ΠΑΕ (ΤΑΔΕ) ανακοινώνει τη λύση της συνεργασίας με τον ποδοσφαιριστή (ΔΕΙΝΑ). Τον ευχαριστούμε για την (ΟΠΟΙΑ) προσφορά του και του ευχόμαστε καλή συνέχεια. Από την ΠΑΕ (ΤΑΔΕ) η ανακοίνωση όπως τη διαβάζω. Ζητείται φανέλα με οποιοδήποτε νούμερο…
«Πέστε μου, αυτή που παίζει, αυτή που οργίζεται, αυτή που ξελογιάζει/ Τινάζοντας απ’ τη φοβέρα τα κακά μαύρα σκοτάδια της/ Ξεχύνοντας στους κόρφους του ήλιου τα μεθυστικά πουλιά/ Πέστε μου αυτή που ανοίγει τα φτερά στο στήθος των πραγμάτων/ Στο στήθος των βαθιών ονείρων μας είναι η τρελή ροδιά;» Οδυσσέας Ελύτης.
https://www.haniotika-nea.gr/otan-imoyn-daskalos/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου