ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΙΓΓΛΕΖΑΚΗΣ: Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΥΜΒΟΛΟ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

"Να κουνάς στην αιωνιότητα/ το μαντήλι της Δασκαλοσύνης, Γέρω – Δάσκαλε./ Να πέφτουν τα χνούδια της νύχτας./ Να τραγουδούν το φως τα πουλιά./ Ν’ αστράφτουν των παιδιών της Ελλάδας τα πρόσωπα./ Ν’ ανοίγουν όλα τα παράθυρα./ Να έχουν τ’ ανθογυάλια λουλούδια./ Όλα να αυξάνουν./ Όλα να ωριμάζουν./ Όλα να γλυκαίνουν./ Ν’ ανεβαίνει ο ήλιος της Δικαιοσύνης»… Μ’ αυτό το ποίημα , που είναι παράφραση κάποιων στίχων απ’ το ποίημα “Κούνησε το άσπρο μαντήλι σου, κύριε δάσκαλε”, του δασκάλου – ποιητή Κώστα Καλαπανίδα, έκλεισα, όντας σε ρόλο συντονιστή, την εκδήλωση τιμής κι ευγνωμοσύνης για τον και πρώην πρόεδρο του Διδασκαλικού Συλλόγου Χανίων, 99χρονο τότε, συνταξιούχο δάσκαλο Βασίλη Ιγγλεζάκη. Μια εκδήλωση – μυσταγωγία που διοργάνωσαν πριν από 5 χρόνια στις 29 Ιανουαρίου 2020, παραμονή των Τριών Ιεραρχών, στην κατάμεστη αίθουσα της “Κωνσταντινουπολειάδας”, η Ενορία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Νέας Χώρας, ο Σύνδεσμος Πολιτικών Συνταξιούχων Χανίων και ο τοπικός Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π. Ε. Συγκινησιακά φορτισμένος, όπως όλοι άλλωστε με κατάπρωτο τον ίδιο τον Γέρω – Δάσκαλο, όπως τον προσφωνούσα και τον αποκαλούσα στις στήλες μου που είχα για χρόνια στα “Χανιώτικα νέα”, και που έκανε φανερά μεγάλη προσπάθεια να μην τρέξουν “κουτσουνάρι”, τα δάκρυα από τα μάτια του, όπως έτρεχαν κατά δήλωσή του, όταν μιλούσε στους μαθητές του για τα πάθη και τα παθήματα της πατρίδας μας και προπάντων για τα παιδιά της Κατοχής και τα παιδιά του Πολυτεχνείου.

Ήμαστε όλοι, κι ήμαστε πολλοί, πάρα πολλοί, στην “Κωνσταντινοπουλειάδα”, εκείνο το βράδυ, για τον Γέρω – Δάσκαλο τον Δάσκαλο – Σύμβολο, όπως τον χαρακτήρισα. Δικοί και φίλοι, συγχωριανοί του απ’ τα Ζυμβραγού και συνεπαρχιώτες του, γείτονες απ’ την αγαπημένη του Νέα Χώρα και συμπολίτες, συνάδελφοί του και μαθητές του συν γυναιξί και τέκνοις -σε πολλές περιπτώσεις με τα εγγόνια τους. Μέχρι κι οι σκάλες ήταν γεμάτες από κόσμο, πολύ πριν την καθορισμένη ώρα έναρξης… Όλοι εκεί μέχρι τέλους. Για να ακούσουν τους ομιλητές, τους ξεχωριστούς και καταξιωμένους ανά το Πανελλήνιο πνευματικούς δημιουργούς του τόπου μας, τον δάσκαλο – λογοτέχνη Βασίλη Χαρωνίτη, τον αξέχαστο δάσκαλο – λαογράφο Σταμάτη Αποστολάκη και τη γιατρό – λογοτέχνιδα Πηνελόπη Ντουντουλάκη, ν’ αναθιβάλλουν τα “έργα και τις ημέρες”, τον “βίο και την πολιτεία” του. Για να χαρούν χαρά μεγάλη για τις απονομές σ’ αυτόν τίτλων τιμής απ’ τους εκπροσώπους των Διοργανωτών, μετά τους χαιρετισμούς των. Για να “απολαύσουν” την εμπνευσμένη από στήθους, “ξεστομάτου”, όπως το συνήθιζε, υπόδειγμα ύφους και ήθους, χειμαρρώδη, αντιφώνησή του. Και βέβαια για να πιουν στο τέλος μια τσικουδιά στον αύλειο χώρο της εκκλησίας και να κουβεντιάσουν μαζί του.

“Βασίλης Ιγγλεζάκης: Ο γέρω – δάσκαλος”, “Εξ όνυχος τον λέοντα”, και “Ο σοφός και αγέραστος δάσκαλός μας”, οι τίτλοι των ομιλιών που έκαμαν ο Βασίλης Χαρωνίτης, ο Σταμάτης Αποστολάκης και η Πηνελόπη Ντουντουλάκη, αντίστοιχα. «Ως ενεργός πολίτης και υπεύθυνος εκπαιδευτικός αγωνίστηκε ασταμάτητα να κάμει καλύτερη τη ζωή των μαθητών του, να συμπαραστέκεται στα προβλήματα των καθημερινών ανθρώπων και να προστατεύει, στο μέτρο του δυνατού, τη φύση ή για να το πούμε καλύτερα, το περιβάλλον μας», είπε, μεταξύ των άλλων για τον τιμώμενο ο πρώτος. «Σου βγάζω το καπέλο», του είπε ο δεύτερος, αναφερόμενος σ’ ένα κείμενο του Γέρω Δάσκαλου, στην εφημερίδα, που συχνά δημοσίευε κείμενά του, στα “Χανιώτικα νέα” με τίτλο “Το ριζίτικο και οι επιδράσεις του”. «Χάρηκα τη λυρική έκφρασή του, τη λεβεντιά της σκέψης του και βέβαια τη βαθιά πίστη του στην αξία του ριζίτικού μας τραγουδιού», είχε πει προηγουμένως. «Δεν του έλειπε το φλεγματικό σκώμμα και συχνά συνόδευε με χαμόγελο τις επισημάνσεις του. Είχε πολλά να παρατηρεί και να μελετά ο δάσκαλός μας σε μια πολυσύνθετη κοινωνία παιδιών στα χρόνια της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης». Τα που είπε μεταξύ των άλλων, η τρίτη, η Πηνελόπη Ντουντουλάκη, που υπήρξε και μαθήτριά του.

Μια εικόνα των Τριών Ιεραρχών ήταν το δώρο που έδωσε στον Γέρω – Δάσκαλο ο ιερατικός προϊστάμενος της Ενορίας π. Αντώνιος Σαπουνάκης, μετά τον χαιρετισμό του, που ήταν κι αυτός μαθητής του. Μια πλακέτα του πρόσφερε ο πρόεδρος του Συνδέσμου των Συνταξιούχων, ο μακαριστός σήμερα συντ. δάσκαλος, πρώην προϊστάμενος Π. Ε. Χανίων Γιάννης Λουπάκης. Τον τίτλο της αναγόρευσής του σε επίτιμο πρόεδρο του Συλλόγου των Εκπαιδευτικών Π. Ε. Χανίων του απένειμε ο τότε πρόεδρος του Αντώνης Τσαλαπάκης, που επικέντρωσε τον χαιρετισμό του στη συνδικαλιστική δράση του τιμώμενου και ιδιαίτερα τη στάση που κράτησε κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας, όταν εκδιώχθηκε από πρόεδρος του τοπικού Διδασκαλικού Συλλόγου.

Δεν το συζητώ, βέβαια, ότι πρωταγωνιστής ήταν ο ίδιος ο Γέρω – Δάσκαλος. Σε όλη τη διάρκεια της όμορφης σε όλα αυτής εκδήλωσης, προπάντων όμως κατά την αντιφώνησή του… Όπως , βέβαια, είναι και σήμερα που τον αποχαιρετούμε, Γενάρη μήνα, μήνα των Τριών Ιεραρχών, στην εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης της Νέας Χώρας της ενορίας του, για το φευγιό του στο άλλο ημισφαίριο της ζωής, για να χρησιμοποιήσω τη φράση του Φώτη Κόντογλου στον “Σεβάχ τον Θαλασσινό”.

Καλό ταξίδι στο Φως της αιωνιότητας, Γερω-Δάσκαλε! Πάντα ορθοστατούντα και ορθοβαδίζοντα θα σε ανακαλούμε, μαζί με τα παιδιά, τα εγγόνια τα δισέγγονα σου, όλοι εμείς που είχαμε την ευλογία, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, να σε γνωρίσουμε. Σαν τον Δάσκαλο Σύμβολο! Σαν ένα Γέρω Κυπάρισσο που οι ρίζες του πηγαίνουν βαθιά στη γη και η κορφή του επιμένει να τοξεύει τον ουρανό… Αιώνια η μνήμη σου!

Σημείωση: Επικήδειος λόγος που εκφωνήθηκε στη νεκρώσιμη ακολουθία που έγινε την Παρασκευή, 17 Ιανουαρίου 2025, στην εκκλησία της γειτονιάς του, των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης της Νέας Χώρας.