ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

 ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΟΧΙ

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Είναι η επέτειος του OXI αιτία ή αφορµή να γιορτάζουµε; Είµαστε όλοι προσκεκληµένοι σε αυτήν τη γιορτή; Και είναι η γιορτή αυτή ανοικτή προς όλους; Είναι γιορτή που γνωρίζουµε την αιτία της! Κι αν ναι, γνωρίζουµε πώς να τη γιορτάζουµε! Είναι ο τρόπος αυτός ο ενδεδειγµένος; Τι κάνουµε και τι δεν κάνουµε καλά; 
Τι και πόσα ξέρουµε για τους παππούδες µας που είπαν αυτό το ΟΧΙ; Ποιος δεν θέλει να µάθουµε για εκείνους; Ποιοι ήταν εκείνοι που είπαν το ΟΧΙ και ποιοι τάχθηκαν µε το NAI των... επιπτώσεων αυτής της µεγάλης άρνησης, να δώσουµε γη και ύδωρ στους κατακτητές;
Ένα Έθνος που οφείλει στο όνοµα της ιστορικότητάς του να γνωρίζει την Ιστορία του, άραγε τη γνωρίζει;
Ποια θα είναι η τελική ‘‘µορφή’’ µιας… ιστορικής επετείου που µοιάζει να καταντά «άψυχη γιορτή» που όλο και φθίνει µέσα στα χρόνια;
Τα παραπάνω είναι κάποια από τα ερωτήµατα που τίθενται! Κάποια από τα πολλά ερωτήµατα και ερωτηµατικά που απασχολούν και κυρίως εγείρονται από εικόνες και ακούσµατα που είδε και άκουσε ο γράφων µόλις χθες, ανήµερα της 28ης Οκτωβρίου! Ογδονταπέντε χρόνια µετά από εκείνη τη µέρα που κάποιοι ξεκίνησαν την πορεία τους προς τη µετωπική σύγκρουση µε τον σίγουρο θάνατο για να περάσουν στην Αθανασία! Τελικά, πόσο πολύ τους… κατανοούµε, τους τιµούµε, οι νέες γενιές των Ελλήνων;
Γιατί όλο και λιγότερο µας αγγίζει η αξία της... εθελοθυσίας τους και πώς φτάσαµε έως το Σήµερα, στην ψιλοαδιαφορία για την Ιστορία τους, εµείς οι απόγονοί τους;

(Χανιώτικα νέα, 29.10.2025) 

ΠΟΙΗΣΗ

ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

 

Πέθαινες κάθε μέρα, γεννιόσουν κάθε μέρα, 

αρνιόσουν ό, τι είχες κάθε μέρα.

Δε ζύγιζες, δε μετρούσες, δε βολευόσουν, 

ακολουθούσες το δικό σου χτυποκάρδι.

Κοίταζες τον φόβο κατάματα

κι αυτός φοβόταν κι έφευγε. 

Παρατηρούσες τον κόσμο με κρητική ματιά

και παράγγελνες ν’ αγαπά ο άνθρωπος την ευθύνη. 

Χρέος του καθενός να σώσει τη γης, 

δικό του το φταίξιμο, αν δεν τη σώσει, έλεγες.

 

Παραπέρα, 

παρακαλούσες τον Χριστό να κάμει 

τις κάμπιες της καρδιάς πεταλούδες, 

ενώ έλεγες ότι Θεός δεν υπάρχει, 

αφού υπάρχουν παιδιά που πεινούν 

και ζητούσες από την αμυγδαλιά 

να σου μιλά για τον Θεό, 

για να τη βλέπεις ν’ ανθίζει. 

 

Ένθεος άθεος και άθεος ένθεος

ο Αετός της αβύσσου.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ 

("Τα χελιδόνια του μοναχού",, εκδ. Κοινωφελές Ίδρυμα "Αγία Σοφία" και "Πυξίδα της Πόλης", Χανιά 2020) 

*     Με φράσεις του Νίκου Καζαντζάκη η αναφορά. Ο μακαριστός μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος Γαλανάκης είχε παρομοιάσει σε μια ομιλία του τον Καζαντζάκη με ένα πουλί πάνω από την άβυσσο, που μπορεί να επιστρέφει από την κόλαση στον παράδεισο.

 

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ (Νικολακάκη, 25.10.2025)

 ΣΤ΄ΤΑΞΗ ΔΗΜ. ΣΧ. ΝΑΥΣΤΑΘΜΟΥ ΚΡΗΤΗΣ 

ΟΤΑΝ ΤΕΣΣΕΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΛΟΙΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ... 

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο! 

Με αφορμή την επέτειο της εθνικής μας γιορτής, της 28ης Οκτωβρίου, ο σημερινός ξεχωριστός Παιδότοπος που περιλαμβάνει πρωτότυπες ομαδικές εργασίες (κείμενα και ζωγραφιές) των παιδιών των δύο τμημάτων της Στ’ τάξης Δημ. Σχ. Ναυστάθμου Κρήτης. Για «ένα ταξίδι φαντασίας και σεβασμού» κάνουν λόγο, μεταξύ των άλλων, στον πρόλογό τους οι γνωστές στους αναγνώστες της στήλης δασκάλες τους Άννα Νικολακάκη και Μαρία Σαπουνάκη. Συγχαρητήρια και σ’ αυτές και βέβαια στους μαθητές και στις μαθήτριες. Προπάντων για τον τρόπο που δούλεψαν... 

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους! Χρόνια πολλά Ελλάδα!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης δάσκαλος - λογοτέχνης

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

“Τα θεμέλιά μου στα βουνά\ και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους\ και πάνω τους η μνήμη καίει\ άκαυτη βάτος..” Οδυσσέας Ελύτης

Με αφορμή την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου που πλησιάζει, οι μαθητές μας έδωσαν φωνή σε τέσσερα πλοία που σημάδεψαν με την πορεία τους τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το καταδρομικό “Έλλη”, το υποβρύχιο “Κατσώνης” και τα αντιτορπιλικά “Όλγα” και “Αδρίας” και «θυμήθηκαν» μέσα από τις λέξεις στιγμές δόξας, θυσίας και ελπίδας.. Με ευαισθησία και συλλογική προσπάθεια, τα παιδιά ύφαναν ιστορίες που δείχνουν ότι η μνήμη, όταν αγαπάμε, πιστεύουμε κι ελπίζουμε δεν ”σκουριάζει”..

Ένα ταξίδι φαντασίας και σεβασμού, που κρατά ζωντανό το παρελθόν και μας θυμίζει ότι η Ιστορία μπορεί και “αναπνέει” μέσα από αθώα κι αγαθά γραφόμενα... Χρόνια πολλά Ελλάδα!

Οι δασκάλες Άννα Νικολακάκη και Μαρία Σαπουνάκη

ΟΝΟΜΑΖΟΜΑΙ “ΕΛΛΗ”

Ονομάζομαι “Έλλη”. Είμαι ένα πλοίο καταδρομικό. Βοήθησα την Ελλάδα στον Αγώνα του 1940. Ήταν Δεκαπενταύγουστος. Βρίσκομαι στο λιμάνι της Τήνου για τη γιορτή της Παναγίας. Διακρίνω πομπές ανθρώπων να ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια προς την εκκλησία κρατώντας λουλούδια.. Ακούω τις καμπάνες να χτυπούν και ψαλμωδίες να σκεπάζουν τη θάλασσα με γαλήνη..

Ξαφνικά.. την ώρα που γιορτάζαμε τη Μάνα μας τη Παναγία, δέχθηκα άνανδρα τρεις τορπίλες από ιταλικό υποβρύχιο.. Οι ναύτες μου πάλεψαν ηρωικά για να με σώσουν, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφεραν. Άρχισα να βυθίζομαι.. Μαζί μου και οι γενναίοι αυτοί άνδρες. Καθώς χανόμουν.. σκεφτόμουν όσα έζησα.. Το ταξίδι μου τελείωσε εδώ. Το τέλος μου ηρωικό… Λεωνίδας, Αλέξης, Ευθύμης, Κυριάκος, Φανούρης, Σωτήρης

ΕΙΜΑΙ Ο “ΚΑΤΣΩΝΗΣ”

Είμαι ο “Κατσώνης” και είμαι ένα γέρικο πολεμικό υποβρύχιο. Τον Δεκέμβριο του 1940 βύθισα το ιταλικό φορτηγό Quinto στα ανοιχτά της Αλβανίας. Δύο μήνες νωρίτερα άρχισα περιπολίες στα ελληνικά νερά.. Τον Σεπτέμβριο του 1943, μετά την παράδοση της Ιταλίας, βγήκα στο Αιγαίο.. Πάντα μου άρεσε το Φως του Αιγαίου… Ήταν 14 Σεπτεμβρίου και ενώ ήμουν στα ανοιχτά της Σκιάθου, με εντόπισε το γερμανικό υποβρυχιοθηρικό “UJ2101”.

Χτυπήθηκα άγρια με βόμβες βάθους κι αναγκάστηκα να “ανέβω” στην επιφάνεια.. Έγινε σκληρή μάχη με τα κανόνια.. Από τα 45 μέλη του πληρώματος μου, διασώθηκαν 32. Ο καλός μου κυβερνήτης Βασίλειος Λάσκος σκοτώθηκε στη γέφυρα, πολεμώντας μέχρι τέλους.. Η θάλασσα ήταν γεμάτη λάδι, φλόγες και φίλους που χάνονταν. Δεν έβλεπα τίποτα άλλο παρά τον καπνό και τον ουρανό..

Πέρασα χαρές, πέρασα λύπες και τώρα όλα τελείωσαν. Βρίσκομαι στον βυθό. 253 μέτρα κάτω από τη θάλασσα.. να μαρτυρώ την Ιστορία.

Αγγελική, Μαρία, Νεκταρία, Βασίλης, Γρηγόρης, Κωνσταντίνος

ΛΕΓΟΜΑΙ “ΟΛΓΑ”

Γεια.. είμαι ένα πλοίο γνωστό. Λέγομαι Όλγα. Πήρα το όνομά μου από τη Βασίλισσα. Μπορεί να με ξέρεις. Φτιάχτηκα το 1938 στη Βρετανία. Είμαι ένα από τα πιο σύγχρονα αντιτορπιλικά! Συμμετείχα στον Ιταλοελληνικό πόλεμο του 1940-1941.

20 Σεπτεμβρίου 1943.. στη Λέρο.. την ώρα που η “οικογένειά” μου χαλάρωνε.. Ξαφνικά.. βομβαρδιστικά αεροπλάνα πέταξαν από πάνω μας και με σημάδεψαν. Πλησίασαν τόσο που πυροβόλησαν τον κυβερνήτη μας Πλωτάρχη Γεώργιο Μπλέσσα. Τον πέτυχαν στο στήθος και τον λαιμό...

Στη συνέχεια μια μεγάλη βόμβα ήρθε πάνω στο πρυμναίο τμήμα μου με βία και μίσος…και τρύπησα. Αιμα και νερά παντού. Έφτανε το τέλος μου και το ‘ξερα. Βούλιαζα.. Ήταν η τελευταία μου μάχη. Ο Μπλέσσας δε ζει πια. Οι νότες της μικρής μας χορωδίας σώπασαν. Οι ναύτες μου, οι δικοί μου άνθρωποι... φώναζαν “Ζήτω η “’Ολγα” και βυθίζονταν μαζί μου.. Γιώργος, Σπύρος, Ιωάννα, Νίκος, Παναγιώτης, Βασίλης

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ “ΑΔΡΙΑΣ”

“Θυμάμαι.. το 1942 οι Βρετανοί με παρέδωσαν στους Έλληνες.. Τότε άρχισαν όλα. Είμαι το αντιτορπιλικό Αδριάς. Σε μία επικίνδυνη αποστολή στις 22 Οκτωβρίου, καθώς πλέαμε κοντά στα Δωδεκάνησα χτυπήθηκα από γερμανική νάρκη και κόπηκε η μισή μου πλώρη! Μοιραία σκοτώθηκαν πολλοί.. Πονούσα πολύ κι εγώ. Στεναχωριόμουν. Ένιωθα και ήμουν.. μισό! Με πείσμα, θάρρος και ανδρεία.. πιστέψαμε όλοι πως θα καταφέρουμε να συνεχίσουμε..

Αποφασίσαμε μία αναγκαία στάση στις ακτές της Τουρκίας για 40 μερόνυχτα και δέχτηκα κάποιες μικροεπισκευές. Δεν μπορούσαν να γίνουν και πολλά.. Έπειτα συνεχίσαμε με προορισμό την Αλεξάνδρεια! Έμεινα με λίγους από τους άντρες μου. Όσοι αναγκάστηκαν να φύγουν.. έκλαψαν πολύ. Ο αποχωρισμός δύσκολος. Ταξιδέψαμε χωρίς πλώρη 730 μίλια! Με τη βοήθεια του Θεού φτάσαμε.. Στις 6 Δεκεμβρίου του 1943, ανήμερα του Αγίου Νικολάου προστάτη του Πολεμικού μας Ναυτικού μπήκα θριαμβευτικά στο λιμάνι.. με τον αρχηγό μας Ιωάννη Τούμπα να μονολογεί συγκινημένος πως τα καταφέραμε..” Μιχαήλ, Ευχαριστή, Βαγγέλης, Θάνος, Δέσποινα, Γιώργος

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μπορείτε να “σκανάρετε” το qrcode της φωτογραφίας ώστε να ακούσετε τα παιδιά να ξετυλίγουν την ιστορία...

https://drive.google.com/file/d/111uiK1hIbJF_X_o7-KQ7EZ7aI-yEGVKk/view?usp=sharing

https://www.haniotika-nea.gr/paidotopos-otan-tessera-ellinika-ploia-thymoyntai-st-039-dim-sch-naystathmoy-kritis/

Σας ευχαριστούμε! Οι δασκάλες των παιδιών

https://www.facebook.com/Takis.Tomazinakis/posts/pfbid0eqMiY5djPjswQogTFo62urXxu4bB3fRUH7miC9D2hak1sWPCq7pgoTBXJkoXfoT9l?notif_id=1761380203151767&notif_t=feedback_reaction_generic_tagged&ref=notif

https://www.haniotika-nea.gr/paidotopos-otan-tessera-ellinika-ploia-thymoyntai-st-039-dim-sch-naystathmoy-kritis/

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

Στο µυαλό του…Εµίρ Κουστουρίτσα

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης

Το να έχεις τη δυνατότητα να παρακολουθείς -έστω και από το σπίτι σου διαδικτυακά- µία συνέντευξη του Εµίρ Κουστουρίτσα ο οποίος βρίσκεται στην πόλη σου για το Φεστιβάλ Κινηµατογράφου, είναι µία ξεχωριστή εµπειρία.
Και ήταν τόσα πολλά εκείνα που είπε και είναι άξια αναφοράς, που δεν χωρούν στον χώρο της συγκεκριµένης στήλης.
Λόγια ενός από κάθε πλευρά ολοκληρωµένου ανθρώπινου όντος που δεν φοβάται να διατυπώσει τις απόψεις του επιχειρηµατολογώντας γι’ αυτές! Ένας βαλκάνιος τύπος που φαίνεται να ‘‘συνοµιλεί’’ µε το παρελθόν τοξεύοντας στο µέλλον µιας… “ανθρωπινότερης κοινωνίας”, που απέχει πολύ από την πλαστικοποιηµένη, απ-άνθρωποιηµένη που έχουν τα µέσα να επιβάλλουν παντί τρόπω… “κάποιοι”!
Ο δικός του τρόπος επικοινωνίας δεν είναι… “εγκλωβισµένος” µέσω των ταινιών του! Έχει κατακτήσει τη δυνατότητα να συνοµιλεί µε το κοινό του -και όχι µόνο- και από τη στάση ζωής του, και µέσω των ουσιαστικών λεχθέντων του, ενώ είναι ένας καλλιτέχνης γήινος, έτσι όπως δεν µπορούν να λειτουργούν πολλοί άνθρωποι που… υπηρετούν τις Τέχνες!
Ίσως ο Κουστουρίτσα -που κάποια στιγµή σηµείωσε ότι προσπαθεί στις ταινίες του να µην κρίνει τους χαρακτήρες του µα τους παρουσιάζει όπως είναι, έντονους και αντιφατικούς, ακριβώς όπως έκανε και ο Ντοστογιέφσκι- να αποτελεί ο ίδιος ένα Ντοστογιεφσκικό τύπο έντονα παθιασµένο, µε βαθειά θρησκευτική πίστη που εκφράζεται για τις πανανθρώπινες αξίες, συναισθήµατα και ιδεολογίες, όντας τελικά ένας πνευµατικός άνθρωπος µε απόλυτη συνείδηση του ρόλου του και ένας ρέκτης από εκείνους που µπορούν και καθηλώνουν το ακροατήριό τους, κρατώντας αµείωτο το ενδιαφέρον του κοινού.
Πολλά συγχαρητήρια στους διοργανωτές του Chania Film Festival για τις εργασίες του µε την ευχή να συνεχίσει δυνατά και στο µέλλον!

 Χανιώτικα νέα (Τετάρτη, 22.10.2025) 

ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ (Κωστής Λαγουδιανάκη)

ΚΩΣΤΗΣ ΛΑΓΟΥΔΙΑΝΑΚΗΣ: “ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, ΜΙΑ ΖΗΣΗ ΜΑΞΟΥΛΙΔΙΚΗ”

“Ελευθέριος Βενιζέλος, μια ζήση μαξουλίδικη” ο τίτλος του τελευταίου, του 14ου βιβλίου του και γνωστού ανά το πανελλήνιο, καλού μου φίλου Ηρακλειώτη δασκάλου – ποιητή Κωστή Λαγουδιανάκη. Για μια ιδιαίτερα επιμελημένη έκδοση που κυκλοφορήθηκε από τις “ΚΡΗΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ”, με την υποστήριξη της ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΚΡΗΤΗΣ, ο λόγος. Για ένα συγγραφικό ποιητικό άθλο 7.000 ιαμβικών δεκαπεντασύλλαβων στίχων σε κρητική δίάλεκτο, που περιγράφουν με τρόπο πρωτότυπο και γλαφυρό τη ζωή και τη δράση του Εθνάρχη.

Το βιβλίο “Ελευθέριος Βενιζέλος – Ο ηγέτης, ο άνθρωπος” του αξέχαστου γενικού διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών με το όνομα του Εθνάρχη, η μοναδική πηγή του Κωστή Λαγουδιανάκη, κατά δήλωσή του, για να εκπληρωθεί το τάμα του. “Η διαφοροποίηση στο βιβλίο αυτό από πολυάριθμα προηγούμενα που αναφέρονται στον επιφανή Κρητικό, συνίσταται στο ό, τι ο πολιτικός Ελευθέριος Βενιζέλος συναντά τον άνθρωπο Ελευθέριο Βενιζέλο. Αυτή πυροδότησε την πένα του να το “ξετελέψει” μας λέει στο οπισθόφυλλο.

Λαμπάδα που θα μείνει άσβηστη για πάντα και στη μνήμη του Νίκου Παπαδάκη – Παπαδή, που έφυγε πρόσφατα “στο άλλο ημισφαίριο της ζωής”, ο 17ος Λαγουδιανάκειος συγγραφικός άθλος, η κυρίαρχη σκέψη μου, με το που τέλειωσα την ανάγνωσή του…

Άξιος πολλών εύφημων μνειών η...ΒΕΝΙΖΕΛΕΙΑΔΑ σου, Κωστή! Καλοτάξιδη!

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΤΛΕΥΤΑΙΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ 7000 ΣΤΙΧΟΥΣ...            

ΠΟΙΗΣΗ

 ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΕΝΟΣ ΓΥΜΝΟΥ

Τα προσκλητήρια τότε ηχούσαν παράξενα.
Ένα βάζο που ράγισε,
Χιλιάδες βάζα, χιλιάδες σταγόνες.
Κι όμως ήταν απών
Απ’ όλα τα προσκλητήρια
Της αγωνίας και του έρωτα!
Τι κι αν έσπασε
Ένα βάζο,
Χιλιάδες βάζα...
Τι κι αν μια σταγόνα
Φίλησε τη γη,
Χιλάδες σταγόνες…
Δεν φώναξε ποτέ του «παρών!»
Έτσι έμεινε γυμνός από ενδύματα,
Γυμνός ανάμεσα στους γυμνούς,
Με μόνο έρωτα
Την επιθυμία ενός ενδύματος,
Με μόνη αγωνία
Την αφή ενός ενδύματος.
Ήταν σπουδαίοι λόγοι,
Για να κάνει κήρυγμα
Τη γύμνια του.

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης (ΚΑΖΟΒΑΡ, Γ' έκδοση, 2014) 

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ (Γαβριλάκη, 18.10.25)

ΠΟΠΗ  ΓΑΒΡΙΛΑΚΗ - ΛΑΜΠΡΙΝΕΑ ΚΑΙ ΑΓΓΕΛΑ ΜΑΛΜΟΥ

"ΟΥΤΕ ΤΕΜΠΕΛΗΣ ΟΥΤΕ ΦΥΤΟ" 

Καλοί µου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Για την ιστορία του µικρού Αλέξη ο λόγος στον σηµερινό Παιδότοπο. Για µια απ’ τις 15 παιδαγωγικού περιεχοµένου ιστορίες, για ένα απ’ τα 11 ξεχωριστά διηγήµατα που περιλαµβάνονται στο ιδιαίτερα επιµεληµένο βιβλίο «Όχι πάλι, ρε µαµά», που κυκλοφόρησε αυτή τη χρονιά απ’ τις εκδόσεις «The book project» ο λόγος. «Ούτε τεµπέλης, ούτε φυτό», ο τίτλος της - του. Η και συµµαθήτριά µου στο Γυµνάσιο Βάµου, τη δεκαετία του 1960 και διαχρονική µου φίλη και συναδέλφισσα µου στη ∆ασκαλοσύνη, γνωστή και ως ποιήτρια, Πόπη Γαβριλάκη- Λαµπρινέα, η συγγραφέας του. Απ’ την επίσης διαχρονική µου φίλη, την πρώην σχολική σύµβουλο Προσχολικής Αγωγής, θεατρολόγο και συγγραφέα Αγγέλα Μάλµου, η παρουσίαση της ιστορίας - και βέβαια η εικονογράφησή της. 
Πολύ, πάρα πολύ, µου άρεσε η ιστορία σου για τον µικρό Αλέξη, Πόπη, όπως και η παρουσίασή της άλλωστε, Αγγέλα! Καλή συνέχεια στις επάλξεις της ∆ασκαλοσύνης, όπως επιµένετε να την υπηρετείτε και οι δύο. Καλή ανάγνωση της ιστορίας του µικρού Αλέξη, φίλες και φίλοι! 

Σας χαιρετώ µε αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης, δάσκαλος - λογοτέχνης

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΑΛΕΞΗ

Ο Αλέξης προστατευμένος στο οικογενειακό του περιβάλλον, ξεκινά τον σχολικό του βίο, ανυποψίαστος για το τι σημαίνει να μοιράζεται με πολλούς συνομηλίκους του το περιβάλλον του παιδικού σταθμού και του νηπιαγωγείου και στη συνέχεια του δημοτικού σχολείου, τηρώντας αρχές και κανόνες για την ομαλή συνύπαρξη των μελών της μαθητικής κοινότητας. Και ίσως γίνεται ακόμη πιο δύσκολο να προσαρμοστεί όταν διαθέτει ο μικρούλης μαθητής- όπως ο μικρός Αλέξης- φαντασία και διασκεδάζει ονειροπολώντας… Και οι άλλοι γύρω σου να μη τον νιώθουν.

Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο όταν υπάρχει και μια αδελφή που γίνεται …ζόμπι- φυτό από το διάβασμα, μονοπωλώντας την επιβράβευση τόσο από το σχολείο και φυσικά και από την οικογένεια. που αναπόφευκτα δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο συγκρίσεων και απόρριψης.

Ο Αλέξης λοιπόν ο μικρός ήρωας της ιστορίας της Πόπης Λαμπρινέα- Γαβριλάκη, που ξεκίνησε τη ζωή του με ένα σωρό «κανάκια» από τα μέλη της οικογένειάς του, ο «άντρακλας» και το «μωρό» τους, δεν αντέχει τον αποχωρισμό από τους δικούς του ανθρώπους όταν έρχεται η ώρα για τον παιδικό σταθμό.

Τι πιο σύνηθες για τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας; Η πρώτη εντύπωση συνήθως είναι τραυματική, ο αποχωρισμός πολύ οδυνηρός και η αντιμετώπιση από την παιδαγωγό στην περίπτωση του μικρού Αλέξη, ατυχής. Συνακόλουθη επομένως και η άρνησή του και η ανυπακοή στη ρουτίνα και στις δραστηριότητες του σταθμού. Η συμπεριφορά του ερμηνεύεται επιπόλαια από τους ενήλικες και αποκτά χωρίς κόπο το χαρακτηρισμό του τεμπέλη που τον ακολουθεί και στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου. Η νέα αυτή «ιδιότητα» του Αλέξη, μεταφέρεται και στο σπίτι, έτσι ώστε τα μέλη της οικογένειας να υιοθετήσουν το χαρακτηρισμό, δίνοντας τέλος στα «κανάκια». Χάνει δηλαδή τις χαριτωμένες προσφωνήσεις του «μωρό» μου και «άντρακλά μου». Όλοι μαζί οι ενήλικες, τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο, τον αποκαλούν «τεμπέλη», ερμηνεύοντας ως τεμπελιά την άρνησή του να συμμετέχει στις δραστηριότητες της μαθητικής κοινότητας

Η συνακόλουθη αντίδραση του παιδιού, να αποπειραθεί να βάλει φωτιά στην αίθουσα τελετών του σχολείου, αναστατώνει την κοινότητα και προκαλεί το μένος του Διευθυντή του σχολείου. Ευτυχώς όμως πάντα υπάρχουν οι ειδικοί με ενσυναίσθηση, γνώση και κατανόηση. Επεμβαίνει καταλυτικά η ψυχολόγος του σχολείου, αλλά και ο δάσκαλος της Τετάρτης τάξης του δημοτικού, ξεκλειδώνοντας το κουτάκι της αντίδρασης του μικρού. Ταυτόχρονα αναδεικνύονται και τα καταχωνιασμένα θετικά στοιχεία του. Έτσι η αναγνώριση και η αξία του, αποκαλύπτονται και ο Αλέξης παίρνει τη θέση που του ανήκει… 

 Αγγέλα Μάλμου

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ 

[...] Βαρέθηκα τη µαµά που όλα τα ξέρει και όλα για κείνη είναι πανεύκολα. 
Βαρέθηκα και τον µπαµπά ν’ αράζει στην τηλεόραση και να βλέπει ποδόσφαιρο. 
Βαρέθηκα τις δασκάλες και το σχολείο. Μα πιο πολύ βαρέθηκα το τεµπέλης που έγινε ένα µε µένα. Ξέχασαν τ’ όνοµά µου. Μπορεί να το είχα ξεχάσει κι εγώ, αν δε συνέχιζε να µε φωνάζει Αλέξη η γιαγιά µου. 
    Ως την τετάρτη τάξη, που αλλάξαµε δάσκαλο, δεν θυµάµαι να πήγα ούτε µια µέρα χαρούµενος στο σχολείο. Ούτε εκείνο µε αγάπησε ούτε κι εγώ το αγαπούσα. 
    Όλα ήταν ανιαρά εκτός από το θρανίο µου. Με καταλάβαινε. Έβαζα το κεφάλι στα δυο µου χέρια, έκλεινα τα µάτια και ταξίδευα [...]
*** 
[...] ∆εν ήξερα τι σηµαίνει τεµπέλης και δεν θα µε πείραζε αν δεν σηκώνονταν δυο παιδιά και δε µε κορόιδευαν χτυπώντας τα χέρια: «Τε-µπέ-λη, τε-µπέ-λη». 
Ούτε η κυρία Ελένη τα µάλωσε, ούτε η µαµά µου το µεσηµέρι. 
«Η δασκάλα είπε πως δε συνεργάζεται και είναι τεµπέλης», είπε στον µπαµπά το βράδυ η µαµά µου. 
«Γιατί είσαι τεµπέλης;» ρώτησε ο πατέρας µου χωρίς να πάρει τα µάτια του από το παιχνίδι που παρακολουθούσε και να µε κοιτάξει. 

Από την εποµένη µέρα µε στρίµωξαν [...]
*** 

[...] Μ’ αρέσει κι ο καινούριος µου δάσκαλος! 
«Με λένε Αλέξη και είµαι δάσκαλος δεκαπέντε χρόνια» µας συστήθηκε. 
«∆εκαπέντε χρόνια; Και δε βαρεθήκατε;» πετάχτηκε η Ματίνα. 
«Γιατί να βαρεθώ; Πάντα ονειρευόµουν να γίνω δάσκαλος. Το όνειρό µου θα βαρεθώ;» 
«Κι εµένα, κύριε, µε λένε Αλέξη. Κι εγώ δε βαριέµαι να παίζω µπάλα. Ούτε στο θεατρικό παιχνίδι βαριέµαι. Εκεί η ώρα περνά πολύ γρήγορα!» 
«Χαίρω πολύ, Αλέξη!» µου είπε. «Και θα χαιρόµουν πολύ περισσότερο, αν µου έλεγες τι ονειρεύεσαι να γίνεις όταν µεγαλώσεις!» 
∆εν το είχα σκεφτεί... 
«Εγώ κύριε, ονειρεύοµαι να γράφω ιστορίες...» του είπα αυθόρµητα. 
«Μπράβο, Αλέξη! Πότε θα µας φέρεις µια για την εφηµερίδα µας;» 
Κοκκίνισαν ως και τ’ αυτιά µου! Ξενύχτησα και την άλλη µέρα την είχα κιόλας έτοιµη! 
- Την ονόµασα « ΟΥΤΕ ΤΕΜΠΕΛΗΣ ΟΥΤΕ ΦΥΤΟ» [...]

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 11.10.2025) 

https://www.haniotika-nea.gr/paidotopos-oyte-tempelis-oyte-fyto/

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΜΙΑΣ ΚΑΛΗΣ ΕΙΔΗΣΗΣ...  ΜΥΡΙΑ ΕΠΟΝΤΑΙ

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης

Έστω και καθυστερηµένα καταλάβαµε ότι απαιτείται να ενσκήψουµε και θεσµικά για να προστατέψουµε τον τόπο µας και το φυσικό περιβάλλον, το πολυτιµότερο πετράδι του ‘‘θησαυρού’’ µας.
Το χθεσινό βασικό θέµα της εφηµερίδας που διαχρονικά µέσα από τις σελίδες της µε έρευνες, ρεπορτάζ, συνεντεύξεις, αρθρογραφία, ασχολείται µε περιβαλλοντικά θέµατα της περιοχής -κυρίως και όχι µόνο- και αναδεικνύει τους κινδύνους της καταστροφικής… ροπής µας, ήταν η από το Υπουργείο Περιβάλλοντος έγκριση των Ειδικών Περιβαλλοντικών Μελετών που αποτελούν “δίχτυ προστασίας” στις περιοχές Natura του τόπου µας και όχι µόνο, ενώ πλέον αναµένεται  η θεσµοθέτησή τους µε τα ανάλογα Προεδρικά ∆ιατάγµατα.
Πραγµατικά πολύ σηµαντική τούτη η εξέλιξη, τούτη η είδηση, µιας και -όπως αναφέρεται στο θέµα του Γιώργου Κώνστα- «ένα µεγάλο µέρος των παρατηρήσεων τοπικών φορέων προς τους µελετητές για αυστηροποίηση των όρων έγιναν δεκτές ειδικά σε ό,τι αφορά τις περιοχές που δέχονται ισχυρή πίεση λόγω του µεγάλου τουριστικού ρεύµατος (Λαφονήσι, Φαλάσαρνα, Μπάλος), ενώ επίσης αυξηµένη είναι η προστασία για τον ορεινό όγκο των Λευκών Ορέων».
Έως εδώ όλα καλά και νοµίζω ότι η πλειοψηφία των Χανιωτών τάσσεται υπέρ της συγκεκριµένης εξέλιξης.
Ωστόσο, επειδή πολλά έχουν δει τα µάτια µας και πολλά είναι τα παραδείγµατα που µπορούµε να αναφέρουµε σχετικά µε ανακοινώσεις ή µελέτες ή ακόµη και Π.∆. που έµειναν στα… λόγια και στην πράξη ακόµη τα αναµένουµε, ας ελπίσουµε ότι δεν θα γίνουµε µάρτυρες µιας “καταπάτησης” των Ειδικών Περιβαλλοντικών Μελετών (Ε.Μ.Π.) από λογής-λογής πονηρά σκεπτόµενους που θα ερµηνεύσουν κατά πώς τους συµφέρει τις αποφάσεις και θα µπορέσουν να κάνουν το άσπρο-µαύρο εις βάρος του ευλογηµένου τούτου τόπου!

Χανιώτικα νέα (Τετάρτη, 15.10.2025) 

ΠΟΙΗΣΗ

 ΚΑΤΑΝΤΙΑ

Φαλακρά γερόντια, ξεδοντιασμένα,

οι πάλλαι ποτέ μεγάλες λέξεις,

ξεθωριασμένες, άθλιες, με βακτηρίες,

παρελαύνουν, μπροστά

στ’ ανελέητα νήπια ερωτηματικά,

τους επίσημους της νεότητας.

Τρεμάμενες, σκονισμένες,

προσέρχονται μπροστά

στην εξεταστική επιτροπή∙

κι εκλιπαρούν έναν βαθμό,

γύρω εκεί… στη «βάση».

Βαγγέλης Θ.Κακατσάκης, ΚΑΖΟΒΑΡ,

 (Γ'  Έκδοση  2014 )