ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

“Στην έδρα εγώ, στο θρανίο εσύ”

Με τους πρώτους μου μαθητές (Δημ. Σχ. Στροβλών Σελίνου, 1975)

«Πἀλι στην έδρα εγώ/ και στο θρανίο εσύ,/ παιδί της ελπίδας./ Μη φοβάσαι!/ Δε θα σου πω “πάψε”,/ όταν μου ζητήσεις να μάθεις/ την αλήθεια./ Δε θα σε χαρακτηρίσω ανώριμο,/ όταν μου πει/ πως έχεις δικές σου ιδέες./ Δε θα σου ζητήσω να προσευχηθείς/ σ’ έναν ακίνδυνο Θεό,/ χρήσιμο στην καταναλωτική μας κοινωνία./ Μη φοβάσαι!/ Μαζί θα μπούμε στον ναό,/ που ήρθε ο Χριστός με το μαστίγιο στο χέρι/ και πέταξε έξω τους εμπόρους./ Μαζί θα σκύψουμε να μαζέψουμε τις πεταμένες λέξεις/ και θα τους δώσουμε/ το νόημα που έχουν./ Μαζί θ’ αποκυλίσουμε/ “τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου”». Το ποίημα “Δάσκαλος” του γράφοντος (βλ. Ποιητική συλλογή “Όταν γίνεις ποίημα”, εκδ. “Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης Πυξίδα της Πόλης”, Χανιά, 2013).

Στον απόηχο της εκδήλωσης με τίτλο “Στην έδρα εγώ, στο θρανίο εσύ”, που διοργάνωσε την περασμένη Τετάρτη 5 Οκτωβρίου στους ξετρουλιαχτούς από κόσμο πάντα ανοιχτούς και φιλόξενους, υπέροχους χώρους του το Καφέ “Κήπος”, της πόλης μας, σε συνεργασία με την Ένωση Πνευματικών Δημιουργών Χανίων και τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Χανίων, η σημερινή “Στάση”. Συντελεστές της Εκδήλωσης, που συντόνιζε ο πρόεδρος της Ενωσης Δημήτρης Νικολακάκης και στην οποία απηύθυναν χαιρετισμό ο οικοδεσπότης Βασίλης Σταθάκης, ο προϊστάμενος της Δ/νσης Μανόλης Μηλιαράκης, η πρόεδρος του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ντίνα Κληρονόμου και οι αντιπεριφερειάρχης Κρήτης σε θέματα “Παιδείας” Παναγιώτης Σημανδηράκης, τρεις δάσκαλοι: ο Σταμάτης Αποστολάκης (“Αναμνήσεις από τη δασκαλική μου ζωή”), ο γράφων (“Τέσσερα ποιήματα για τον Δάσκαλο”) και ο Βασίλης Χαρωνίτης (“Έχω ένα όνειρο”). Για μια ιδιαίτερα φορτισμένη συγκινησιακά εκδήλωση μίλησαν πολλοί, για “πνευματική πανδαισία” έκαμε λόγο σε ανάρτησή του την άλλη μέρα στο Βιβλίο των Προσώπων ο γνωστός τοις πάσι πνευματικός δημιουργός του τόπου μας δρ Γιάννης Πολυράκης.


«Ο ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας τον μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες». Ήρθαν και αυτές οι φράσεις του Νίκου Καζαντζάκη στο μυαλό μου, αρκετές φορές, ενώ παρακολουθούσα απ’ το ξύλινο θρανίο μου (όλοι οι συντελεστές της εκδήλωσης καθόμαστε σε ξύλινα θρανία, που είχαν έρθει στον “Κήπο” απ’ το Μουσείο Σχολικής Ζωής του Νεροκούρου, χάρις στον υπεύθυνό του δάσκαλο Δημήτρη Καρτσάκη) δασκάλους, συνταξιούχους ή εν ενεργεία δίπλα – δίπλα με παλιούς τους μαθητές να “κρέμονται” απ’ το στόμα των ομιλητών και να παρακολουθούν με κατάνυξη τα “γιγνόμενα”. Προπάντων, όμως, όταν ο Βασίλης Σταθάκης, επέδιδε στον και τακτικό θαμώνα του Καφέ “Κήπος” συνταξιούχο τώρα και πολλά χρόνια δάσκαλό του, στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού Ανδρέα Βαρουξάκη, αναμνηστικό ευχαριστήριο δίπλωμα τιμής κι ευγνωμοσύνης…

«Δώσε μου, Κύριε, απλότητα και βάθος/ Κάνε να μην είμαι περίπλοκος ούτε κοινότυπος στο καθημερινό μου μάθημα./ Κάνε να υψώνω τα μάτια πάνω από το πληγωμένο μου στήθος/ μπαίνοντας κάθε μέρα στην τάξη μου./ Ας μη φέρνω μαζί μου στην έδρα τις μικρές υλικές μέριμνες, τις κωμικές λύπες μου./ Κάμε το χέρι μου ελαφρότερο στην τιμωρία και απαλότερο στο χάδι./ Ας επιπλήττω απρόθυμα για να ’μαι βέβαιος πως τιμωρώ από αγάπη./ Το πλινθόκτιστο σχολειό μου ας είναι κανωμένο με πνεύμα./ Οι φλόγες του ενθουσιασμού μου ας γεμίζουν τη φτωχή του είσοδο, τη γυμνή αίθουσά του./ Η καρδιά μου ας είναι στήλη του, η πιο δυνατή και η θέλησή μου χρυσάφι καθαρότερο απ’ τις κολώνες των πλούσιων σχολείων». Και γιατί μου το ζήτησαν πολλοί νέοι δάσκαλοι, το κλείσιμο της “Στάσης” με το ποίημα αυτό της Γκαμπριέλ Μιστράλ (Χιλιανή δασκάλα – ποιήτρια, βραβείο Νομπέλ 1946) στο οποίο επίσης αναφέρθηκα…

Χανιώτικα νέα (11.10.2016)