Ο δάσκαλος διδάσκει και ο μαθητής μαθαίνει. Σ’ ένα πρώτο επίπεδο. Και ο μαθητής διδάσκει και ο δάσκαλος μαθαίνει. Σ’ ένα δεύτερο. Oλοι είμαστε δάσκαλοι και μαθητές, πομποί και δέκτες, τελικά. Σ’ ένα τρίτο… Γινόμαστε καλύτεροι; Το μετέωρο ερώτημα σ’ ένα τέταρτο… Μια απ’ τις σκέψεις που έκανα ενώ παρακολουθούσα το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, 26 Νοεμβρίου, στην οικεία αίθουσα του Ωδείου Χανίων την πρεμιέρα του γνωστού θεατρικού έργου “Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα” του Willy Russell, από το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κρήτης. Με άκρα αφοσίωση από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Κι αν εκπαιδεύει το θέατρο, έτσι όπως το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ., το θέατρό μας, το υπηρετεί και σαν αποτέλεσμα και σαν διαδικασία! Μια άλλη, παρεμφερής…
«Τελικά, μήπως το “Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα” θα έπρεπε να λέγεται “Εκπαιδεύοντας τον εαυτό μας;”» αναρωτιέται στο τέλος του εισαγωγικού σημειώματος στο καλαίσθητο πρόγραμμα της παράστασης ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. Θάνος Αθανασόπουλος. Ρητορικό το ερώτημα. «Δεν χρειαζόμαστε το θέατρο για να πειστούμε για τη σημασία της εκπαίδευσης και την αξία της γνώσης», επισημαίνει στο δικό του κείμενο ο γνωστός μας κι από άλλες εξαίρετες δουλειές του για το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ., σκηνοθέτης του έργου Γιάννης Καραχισαρίδης. Για να συμπληρώσει αμέσως μετά: «Αυτό που δεν ξέρουμε όμως είναι τι συμβαίνει με τα δύο πρόσωπα που ενσαρκώνονται επί σκηνής, τη Ρίτα και τον Φρανκ. Η παράσταση γι’ αυτούς ενδιαφέρεται. Αυτούς βάζει στο μικροσκόπιο […] Γιατί τελικά στις ανθρώπινες σχέσεις τίποτα δεν είναι βέβαιο και προδιαγεγραμμένο». Οπερ έδει δείξαι!..
Για εκπαίδευση στις δυσκολίες έκανε λόγο στον χαιρετισμό του, πριν αρχίσει η παράσταση ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. Μιχάλης Αεράκης. Και με αφορμή τη γνωστή περιπέτεια της υγείας που είχε ο εκ των δύο ηθοποιών της παράστασης Χρήστος Ροδάμης, με αποτέλεσμα να μετακινηθεί η πρεμιέρα μία εβδομάδα. Για πρώτη φορά στα 40 χρόνια που υπηρετώ το θέατρο κάναμε πρόβες στο νοσοκομείο, επεσήμανε…
Ιδιαίτερη θερμή η υποδοχή απ’ τους θεατές για τον Χρήστο Ροδάμη, όπως και για τη συμπρωταγωνίστριά του, δικό μας, εκ Χανίων παιδί κι αυτό, επίσης καταξιωμένη ηθοποιό, Ελια Βεργανελάκη. Και βέβαια η επιβράβευση με παρατεταμένα χειροκροτήματα στο τέλος. Εδωσαν ρέστα και οι δυο τους, ας μου επιτραπεί η έκφραση, επί σκηνής. Στο πετσί των ρόλων του Φρανκ, και της Ρίτας, του “καθηγητή” και της “μαθήτριας” αμφότεροι. Χάρις και στα σκηνικά, τα κοστούμια και τον φωτισμό του Αντώνη Χαλκιά και βέβαια τη μετάφραση, τη σκηνοθεσία και τη μουσική επιμέλεια του Γιάννη Καραχισαρίδη. Κι αν είναι προϊόν του “εμείς” το όποιο θεατρικό αποτέλεσμα!
Ο Κρητικός Θεός του καλού θεάτρου εξακολουθεί να είναι μαζί μας παρά τις ενάντιες φυσές των αέρηδων. Να ’ναι καλά ο Αεράκης και οι συν αυτώ!.. Η προτελευταία σκέψη μου φεύγοντας. Να μην ξεχάσω να γράψω ότι οι παραστάσεις συνεχίζονται από σήμερα Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου, έως και τη Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου στο Ωδείο, η τελευταία. Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε ως Χανιώτες για το θέατρό μας είναι να το στηρίζουμε!
Χανιώτικα νέα (02.12.20~16)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου