Δικαιούμαι;
«Δικαιούμαι να έρθω στη ζωή, δικαιούμαι να υπάρξω. Δικαιούμαι να μεγαλώσω σε έναν κόσμο χωρίς βία και φτώχεια. Δικαιούμαι να ζήσω σε έναν κόσμο που σέβεται και προστατεύει το φυσικό περιβάλλον. Δικαιούμαι να έχω ελεύθερη πρόσβαση στον μαγικό κόσμο της γνώσης. Δικαιούμαι να έχω ελεύθερο χρόνο και χώρο για να παίζω. Δικαιούμαι να μάθω τι είναι καλό για τη σωματική και ψυχική μου υγεία. Δικαιούμαι να ζήσω με αθωότητα και ανεμελιά τα παιδικά μου χρόνια. Δικαιούμαι να ζήσω σε μια κοινωνία που προστατεύει τα προσωπικά μου δεδομένα. Δικαιούμαι έναν κόσμο ανθρώπινο, δίκαιο και ειρηνικό, έναν κόσμο στον οποίο θα μεγαλώσουν αύριο τα δικά μου παιδιά». Από τη Χάρτα των Δικαιωμάτων του Παιδιού. Στις 20 Νοεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα διακήρυξης και υπογραφής της σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού.
Στις 11 Δεκεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού. Προχθές ήταν! Γιόρταζαν, λένε, όλα τα παιδιά του κόσμου ή τα παιδιά όλου του κόσμου, αν προτιμάτε. Ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας και εθνικότητας. Τα παιδιά στο Χαλέπι, παρέα με τον τρόμο, για παράδειγμα… Τα προσφυγόπουλα στις σκηνές τους… Τα παιδιά των φαναριών… Τα παιδιά που βιώνουν τη βία και τη στέρηση… Τα παιδιά που πεθαίνουν πριν προλάβουν να μεγαλώσουν… Γιόρταζαν; Καλές οι όποιες διακηρύξεις, όταν δεν είναι “έπεα πτερόεντα”, αλλά συνοδεύονται από πράξεις. Και σε συλλογικό αλλά και σε ατομικό επίπεδο.
Δεν αλλάζει, ως διά μαγείας, αυτός ο κόσμος, το ξέρουμε καλά εμείς οι μεγάλοι. Μπορούμε, όμως, με μία κίνησή μας, να κάνουμε κάποιο παιδί σε κάποιο μέρος του κόσμου να πιστέψει ότι μπορεί να τον αλλάξει!
Τα παιδιά μαθαίνουν αυτό που ζουν
«Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην επίκριση, μαθαίνουν να αποδοκιμάζουν./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην εχθρότητα, μαθαίνουν να είναι επιθετικά./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στον φόβο, μαθαίνουν να φοβούνται./ Οταν ταν τα παιδιά ζουν μέσα στον οίκτο, μαθαίνουν να λυπούνται τον εαυτό τους./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στον χλευασμό, μαθαίνουν να είναι συνεσταλμένα./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στη ζήλια, μαθαίνουν να ζηλεύουν./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ντροπή, μαθαίνουν να νιώθουν ένοχα./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ενθάρρυνση, μαθαίνουν να έχουν αυτοπεποίθηση./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ανεκτικότητα, μαθαίνουν να έχουν υπομονή./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στον έπαινο, μαθαίνουν να εκτιμούν./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην αποδοχή, μαθαίνουν να αγαπούν./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην αναγνώριση, μαθαίνουν ότι είναι καλό να έχουν στόχους./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην προσφορά, μαθαίνουν να είναι γενναιόδωρα./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ειλικρίνεια, μαθαίνουν να είναι φιλαλήθη./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στη δικαιοσύνη, μαθαίνουν να είναι δίκαια./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην καλοσύνη και το ενδιαφέρον, μαθαίνουν να δείχνουν σεβασμό./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνουν να έχουν πίστη στον εαυτό τους και στους γύρω τους./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα σε φιλική ατμόσφαιρα, μαθαίνουν ότι ο κόσμος είναι ένα φιλικό και ευχάριστο μέρος για να ζουν». Ντόροθυ Λο Νόλτε (Μετάφραση: Μάρω Ταυρή).
Και στο παραπάνω ποίημα ο νους μου προχθές. Δεν το έχουμε κάθε μέρα εμείς οι μεγάλοι υπόψη μας.
Η αλληλογραφία μας
Κωστή Λαγουδιανάκη, δάσκαλο – ριμαδόρο, Ηράκλειο Κρήτης: “Ίντα να πρωτοπεί κιανείς πως είν’ η μαντινάδα;” και “Με ξόμπλια τ’ ανυφαντικού ρίμες και μαντινάδες”, οι τίτλοι των εισηγήσεων που έκανες (σε ιαμβικούς δεκαπεντασύλλαβους!) στα Συνέδρια, για την Μαντινάδα της Κρήτης που έγιναν στη Σητεία το 2006 και στους Βαρβάρους το 2009, αντίστοιχα, από το Κέντρο Κρητικής Λογοτεχνίας. Ευλογία το γεγονός ότι βγήκαν σε βιβλίο, (επιμέλεια Κ.Δ. Μουτζούρη) τα πρακτικά. Επιπρόσθετη ευλογία ότι οι εισηγήσεις σου βγήκαν και σε ξεχωριστό ανάτυπο, το οποίο είχες την καλοσύνη να μου χαρίσεις… Θαυμασμός γι’ αυτά που γράφεις, έτσι όπως τα γράφεις. Πράγματι, «Είναι η Κρήτη αργαλειός, προικί η μαντινάδα/απού δεν έχει απάνω τζη μισή αροφοντάδα!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου