Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη
Μπορεί μια ενοχή που έχει εγγραφεί στο συλλογικό ασυνείδητο των πολιτών μιας χώρας να αντισταθμίζεται από την προσκόλληση στις αρχές της ενότητας και της σταθερότητας; Οι επαναλαμβανόμενες δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών Βόλφανγκ Σόιμπλε τόσο στο θέμα της ρύθμισης του ελληνικού χρέους όσο και στην πιστή εφαρμογή του προγράμματος στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, φαινομενικά και μόνον αποβλέπουν στην διατήρηση της συνοχής της ΕΕ, σαν μια μορφή εξιλέωσης για τα εγκλήματα του παρελθόντος.
Γι’ αυτό όσοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν την πολιτική του με καθαρά οικονομικά κριτήρια ματαιοπονούν, ξεχνώντας το πιο βασικό για τη σκιαγράφηση της προσωπικότητάς του: ότι είναι Γερμανός και όχι Ευρωπαίος. Τα αυστηρά μέτρα λιτότητας στα οποία επιμένει έχουν επομένως το πρώτο θεωρητικό τους ισοδύναμο στις απόψεις του συμπατριώτη του Max Weber και στην καλβινιστική θεολογία, όπου η σωτηρίας της ψυχής συνδέεται με μια εργασιακή ηθική που δίνει έμφαση στη σκληρή δουλειά, στον ασκητικό βίο, σαν ένα είδος πνευματικής άσκησης και υπακοής στον Κύριο. Ενσαρκώνει επίσης τον γερμανικό κώδικα συμπεριφοράς που δεν κάνει καμία υποχώρηση απέναντι στις ανθρώπινες αδυναμίες και ατέλειες. Αυτό βρίσκει το δεύτερο ερμηνευτικό ισοδύναμο στην Ιστορία. Ο συνεχής φόβος του διαμελισμού είχε οδηγήσει κατά τον 19ο αιώνα στην ιδέα του παγγερμανισμού, την οποία φυσικά ο ναζισμός και ο Χίτλερ «βελτίωσαν». Οι λόγοι της επικράτησής τους αποτυπώνονται εύστοχα και τεκμηριωμένα στο βιβλίο του Νόρμπερτ Ελίας «Ναζισμός και γερμανικός χαρακτήρας». «Το εξιδανικευμένο Τρίτο Ράιχ αποτελούσε την τρίτη τους απόπειρα να ξορκίσουν την κατάρα που φαινόταν να τους εμποδίζει ώστε να κατακτήσουν το μεγαλείο για το οποίο ήταν προορισμένοι».
Η παθολογική λοιπόν εμμονή του Σόιμπλε σε μια αδιέξοδη, πολιτικά και οικονομικά, στάση δεν υπαγορεύεται από ένα απλό ανθελληνικό γινάτι. Εκπορεύεται από την ανάγκη να καλύψει την ταπείνωση που υπέστη η χώρα του στους δύο προηγούμενους πολέμους με μια επίδειξη αλαζονείας. Συνεπώς. πολύ λίγο τον ενδιαφέρει αν οι λαοί πολλών ευρωπαϊκών κρατών, κυρίως του Νότου, οδηγούνται στην απόγνωση και στην εξαθλίωση. Και όσο η αμφισβήτηση στο πρόσωπό του διογκώνεται, τόσο θα συμπεριφέρεται σαν τα άγρια πληγωμένα ζώα που γίνονται πολύ επικίνδυνα όταν αισθανθούν ότι η ισορροπία δυνάμεων γέρνει σε βάρος τους και η υπεροχή τους αργοσβήνει. Τα αποτελέσματα αυτής της επικινδυνότητας είναι ήδη ορατά με την άνοδο ακροδεξιών και εθνικιστικών κομμάτων. Εάν και όταν τον επισκεφθούν οι Ερινύες για την διαφαινόμενη διάλυση της ΕΕ (η αρχή έγινε με το Brexit, που ήταν στην ουσία μια αντίσταση κατά της γερμανικής ηγεμονίας) θα είναι πολύ αργά. Το τρις εξαμαρτείν θα έχει αφήσει πίσω του χιλιάδες θύματα που καμία ανάληψη ευθύνης δεν θα μπορέσει να επαναφέρει στη ζωή.
Δημοσιεύθηκε στην εφ. ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ (4. 12.2016) και αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα PANKRETA (6.12.2016)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου