ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ

ΣΤΟΝ ΤΑΡΣΑΝΑ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΜΕ ΚΟΖΑΝΙΤΕΣ ΦΙΛΟΥΣ

Αναπάντεχη ευλογία η επίσκεψή μου στο Αγιο Ορος, η επιστροφή μου στο Περιβόλι της Παναγίας, ύστερα από 22 χρόνια. Από πού ν’ αρχίσω και πώς να τελειώσω! Ποια απ’ όλα όσα συνέλεξαν τα “ακρωτήρια της ύπαρξής” μου απ’ όλα όσα είδα, άκουσα, γεύτηκα, μυρίστηκα, άγγιξα, σκέφτηκα και ένιωσα και κατέγραψε το μολυβάκι μου να συμπεριλάβω! Πάμε, κι ό,τι με φωτίσει η Χάρη της, η Πάντων Χαρά, η Πορταΐτισσα, η Βηματάρισσα, για να χρησιμοποιήσω τρία μόνο απ’ τις εκατοντάδες των ονομάτων της Παναγίας.


Και για να συναντήσω τον για χρόνια “εμβληματικό” ηγούμενό της, τον αρχιμανδρίτη Γεώργιο Καψάνη, άρχισα την επίσκεψή μου στο Ορος από τη Μονή Γρηγορίου. Αξέχαστη η κουβέντα που είχα κάνει, κάτω απ’ τον γέρο-πεύκο που βρίσκεται έξω απ’ την πόρτα της Μονής, στα μπροσπόδια του Σιγγιτικού Κόλπου, το τελευταίο βράδυ της τελευταίας μου επίσκεψης, με τον σοφό Γέροντα, που άφησε μια διαγραφόμενη λαμπρή καθηγητική καριέρα στη Νομική Σχολή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης για να γίνει μοναχός. Τον βρήκα να με περιμένει στον τάφο του, έναν απέριττο χωμάτινο τάφο, μαζί μ’ αυτούς άλλων προαπελθόντων πατέρων στο Κοιμητήριο της Μονής. “Εκοιμήθη” πριν από 3 χρόνια, στις 26/5/2014, συγκεκριμένα στα 79 του χρόνια, όπως διαβάζω στον ξύλινο σταυρό του τάφου του, στον οποίο βασιλεύουν οι βασιλικοί και οι καντιφέδες, πριν απ’ το “Προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών”. «Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δε θα πεθάνεις όταν πεθάνεις». Η φράση αυτή της αγιορείτικης σοφίας στον νου μου, φεύγοντας απ’ τον τάφο, για να συναντήσω τον πατέρα Πέτρο, την άλλη παλιά γνωριμία μου της Μονής Γρηγορίου…


Φακές ανάλαδες (νοστιμότατες πάντως) το κύριο πιάτο, χθες στην Τράπεζα της Μονής Γρηγορίου, μετά τον εσπερινό. Πλούσια τα ελέη σήμερα, μετά την λειτουργία, όπως σ’ όλες τις Μονές του Ορους, άλλωστε που ακολουθούν το παλιό ημερολόγιο και γιορτάζουν με 13 μέρες διαφορά τους πρωτοκορυφαίους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο. Ψάρι ψητό, ένα για τον καθένα, πατάτες ψητές, τομάτα, αγγούρι, ψωμί, κρασί, ροδάκινα! Τα πάντα πάνω στα τραπέζια, μέχρι και οδοντογλυφίδες.

Κάθομαι μαζί με τους τέσσερις Κοζανίτες που γνώρισα χθες στην Αγρυπνία, κι ακούμε όπως όλοι, μοναχοί και προσκυνητές, τον λόγο του Γρηγορίου Παλαμά περί αγάπης, που διαβάζει απ’ τον άμβωνα, αισθαντικά ο έχων το διακόνημα του αναγνώστη μοναχός. Τρώγοντας. Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών…


Τραπεζάκι μου το περβάζι του παραθύρου του δωματίου που θα με φιλοξενήσει μαζί με δύο άλλους προσκυνητές απ’ τη Θεσσαλονίκη τη δεύτερη νύχτα της παραμονής μου στο Ορος. Εδώ γράφω τις εντυπώσεις μου, με το που τακτοποιώ την “περιουσία” μου που την κουβαλώ σ’ ένα σακίδιο. Μεσημέρι. Τυπικό καλοκαιρινό μεσημέρι, στη Μονή της Μεγίστης Λαύρας. Απέναντί μου η εκκλησία της Παναγίας της Κουκουζέλισσας… Λίγο πιο κάτω το Καθολικό, όπου και ο τάφος του Ιδρυτή της Μονής, της πρώτης τη τάξει Μονής του Ορους, του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη. Αφήνω το μολύβι και αφήνομαι ν’ ακούω τα τζιτζίκια – μοναχούς που ψάλλουν το απολυτίκιό του…

Χανιώτικα νέα (18.07.2017)