ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΑΓΙΕ ΜΟΥ ΓΙΩΡΓΗ ΑΦΕΝΤΗ ΜΟΥ... 

Η ΛΙΤ¨ΑΝΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΗ ΓΙΩΡΓΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΑ ΤΟΥ ΝΙΠΠΟΥΣ (23.4.2014) 

Δείτε και http://www.haniotika-nea.gr/agie-moy-giorgi-afenti-moy/

«Σηκώνεται ανατολικά και κάνει τον σταυρό του/ και παίζει πρώτη κονταριά και κόβει το λαιμό του./ Από τη μέση την αρπά ξεκάπουλα τη βγάνει/ και πειρουνίζει τ’ άλογο της μάνας της την πάει./ Ο αφέντης της εκάθοταν απάνω στο παλάτι/ και έσταζε τ’ αχείλι του το άδολο φαρμάκι./ Κι η μάνα της εκάθοταν πάνω στο παραθύρι/ και έσταζε τ’ αχείλι της φαρμάκι στο ποτήρι./ – Αν σε ξεμίστεψε άνθρωπος να του χαρίσω πόλη/ κι αν σε ξεμίστεψε άγιος να χτίσω μοναστήρι/ – Δεν με ξεμίστεψε άνθρωπος να του χαρίσεις πόλη/ μον’ με ξεμίστεψε άγιος ο Μέγας Aϊ -Γιώργης./ Με τα κατάρτια το κερί και με τ’ ασκιά το λάδι/ και με τα τρυγοκόφινα το σερνικό λιβάνι». Οι τελευταίοι στίχοι από το τραγούδι του “Αη Γιώργη”, που το κατέγραψα, όπως μου το είπε η μάνα μου, εν έτει 1977.

«Καβάλα στο άσπρο του άλογο/ φτάνει κι εφέτος/ εν ώρα λειτουργίας/ όπως κάθε χρόνο./ Θαμπώνονται οι κοπελιές/ έτσι όπως τον βλέπουν/ να μπαίνει στην εκκλησία του,/ να κάνει τον σταυρό του,/ να προσκυνά την εικόνα του Χριστού,/ ν’ ανάβει κερί/ και να πιάνει/ τη θέση που τον περιμένει/ στο αναλόγιο του αριστερού χορού./ “Τροπαιοφόρος, μεγαλομάρτυς Γεώργιος/ πρεσβεύω Χριστώ τω Θεώ/ σωθήναι τας ψυχάς ημών”./ Τάξιμό του/ να ψάλει, την ημέρα της χάρης του,/ σε πρώτο πρόσωπο/ μετά τη μικρή είσοδο,/ το τέλος του απολυτίκιού του». Το γραμμένο ένα περίπου μήνα προ κορωνοϊού ποίημά μου “Το τάξιμο του Αη – Γιώργη”, που το συμπεριέλαβα στην ποιητική μου συλλογή “Τα χελιδόνια του μοναχού”, η οποία θα κυκλοφορήσει ηλεκτρονικά σε λίγες μέρες.

Στον Αη Γιώργη, τον Ομορφοκαβαλάρη Άγιο, τον πιο αγαπημένο Αγιο του λαού μας, στάση σήμερα, με αφορμή τη χθεσινή γιορτή του. Τι κι αν δεν γιορτάστηκε διά τον φόβον του καταραμένου ιού, από τους πιστούς στις ανά την Ελλάδα εκκλησίες του, όπως σ’ αυτήν στην Πλατέα του χωριού μου, για παράδειγμα. Ολημερνίς σ’ εσένα οι αθιβολές μας «Αγιε μου Γιώργη, αφέντη μου/ ομορφοκαβαλάρη που ’σαι ζωσμένος το σπαθί και τ’ αργυρό κοντάρι». Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, όλων μας υπέρμαχος… Φτάνει μην ξεχνούμε να κουνάμε κι εμείς τα πόδια μας!

ΚΟΡΩΝΟΙΚΑ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ


«Το πρόσωπο του Χριστού το βλέπουμε και στο πρόσωπο του ελάχιστου αδελφού, του ασθενή ή του υποψήφιου ασθενή αν δεν προσέξουμε. Εκπέμπει ο Χριστός ζωή με όλους τους τρόπους αρκεί εμείς αυτούς τους τρόπους να αναζητήσουμε». Απόσπασμα από το φετινό αναστάσιμο μήνυμα του μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνού Παπαγιαννάκη. «Ας προσευχηθούμε καρδιακά να έρθει και πάλι η άνοιξη στην “όμορφή μας, καλή γλυκειά πατρίδα” και όλο τον κόσμο. Τι και αν οι θύρες των ναών μας παραμένουν κλειστές; Ο Χριστός εξέρχεται “εσφραγισμένου του μνήματος” και “εισέρχεται των θυρών κεκλεισμένων”». Ο επίλογος του φετινού αναστάσιμου μηνύματος του μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου Αμφιλόχιου Ανδρονικάκη. Εξαρχής και μέχρι τέλους στο ύψος των περιστάσεων οι ιεράρχες μας. Οπως και όλοι οι ιεράρχες της Εκκλησίας της Κρήτης, άλλωστε. Με πρώτο τον αρχιεπίσκοπό μας, τον από Κυδωνίας και Αποκορώνου Ειρηναίο Αθανασιάδη.

Ο κορωνοϊός ήρθε για να μείνει… Δεδομένες οι προθέσεις του. Ηρθε ν’ αλέθει κι αλεστικά να μη δίνει. Εδώ σε θέλω κυρία Επιστήμη να τον κάνεις να τα μαζέψει και να πάει στον αγύριστο. Και βέβαια, εδώ σε θέλω Κυρία Ανθρωπότης μου να πάψεις να παράγεις, κάθε λίγο και λιγάκι, τέτοιας λογής… κουμάσια. Για να δούμε τι θα δούμε, αν αξιωθούμε να το δούμε!

Φως στην άκρη του τούνελ… Μόνο που για να φτάσουμε στην άκρη, “θ’ αργοροπαρωρίσει”, για να χρησιμοποιήσω ένα ρήμα, που θα έλεγε, αν ζούσε η μάνα μου. Ούτως ή άλλως άλλη η προ κορωνοϊού κι άλλη η μετά κορωνοϊό εποχή.

«Τους σταυρούς που ετοιμάζουν/ οι σύγχρονοι Γραμματείς και Φαρισαίοι,/ με την ανοχή των πάντα υπαρχόντων/ Πόντιων Πιλάτων/ για τους όπου γης εμπερίστατους αδελφούς Του/ βλέπει ο μόλις Αναστημένος Χριστός/ και τρέχουν ποτάμι/ τα δάκρυα απ’ τα μάτια του// Οιωνεί συμπάσχουσα/ με τον μη έχοντα/ πού την κεφαλήν κλίναι/ η θεότης του». Το ποίημά μου “Ποτάμι τα δάκρυα” (από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή “Ιχνηλατώντας”).