ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΑ ΣΑ ΜΥΡΙΖΕΙ Ο ΦΡΟΝΙΜΟΣ... 

 

 

«Βασιλικό κι αροσμαρή, φασκομηλιά και δυόσμο/ γαρύφαλλο και γιασεμί τον ήθελε τον κόσμο…». Αγαπούσε πολύ τα λουλούδια ο γείτονας μου τα τελευταία 18 χρόνια στα Μετόχια Τσικαλαριών, πολιτικός μηχανικός Δημήτρης Κομματάς που έφυγε παραμονές της ονομαστικής του εορτής για τη Χώρα των Μακάρων, στα 72 του χρόνια, προδομένος απ’ την καρδιά του και νικημένος απ’ τον καρκίνο. Ξεχωριστή, βέβαια και η αγάπη του για τα ζώα, ιδιαίτερα τα αδέσποτα, σκυλιά και γάτες, που τον είχαν καλό τους φίλο. Πάνω απ’ όλα, ωστόσο, ο μια ζωή φ(θ)ανατικός Αεκτζής φίλος μου -γέννημα θρέμμα κι ανάστεμα, μέχρι τα 24 του χρόνια της Κωνσταντινούπολης γαρ- αγαπούσε τους ανθρώπους. Με πρώτους τη συντρόφισσα της ζωής του τη Φιλιώ απ’ τη Νεάπολη Λακωνίας, τα παιδιά του και τα εγγόνια του. «Μυρίζουν οι βασιλικοί, μυρίζουν κι οι βαρσάμοι/ μα σα μυρίζει ο φρόνιμος βαρσάμια δε μυρίζουν/ βαρσάμια και βασιλικοί μηδέ καρεφυλλάτα». Στα μάτια τον κοίταζα την ώρα που τραγουδούσα το γνωστό ριζίτικο, όταν σμίγαμε σε χαρές στο σπίτι του ή στο σπίτι μου. Σαν κουμαντάρει η καρδιά τα λόγια και τσι πράξεις/ η ανθρωπιά και η πρεπιά δίνουνε τσι συστάσεις…

Υλικό για μυθιστόρημα η ζωή του φίλου μου… Τα παιδικά του χρόνια στην πάλαι ποτέ βασιλεύουσα πόλη. Η συναναστροφή του με τα Ελληνάκια αλλά και με τα Τουρκάκια. Τα παιχνίδια στις αυλές του Πατριαρχείου. Η φοίτησή του στα σχολεία της Πόλης και στο Πολυτεχνείο της. Η ενασχόληση του με το ποδόσφαιρο στην Πέρα Κλουμπ, της μιας απ’ τις δύο ομάδες της ελληνικής μειονότητας, που έχει πια δραματικά μειωθεί, η στρατιωτική θητεία στον τουρκικό στρατό. Ο ερχομός του στην Ελλάδα το 1974, μετά τα όσα έγιναν στην Κύπρο. Η φοίτησή του στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο για ένα χρόνο. Η γνωριμία του και ο γάμος με τη Φιλιώ. Ο ερχομός τους στο Ρέθυμνο και μετά στα Χανιά, όπου ρίζωσαν - “ξένοι” που έγιναν δικοί. Η δουλειά του ως εργολήπτης δημοσίων έργων. Η εκτίμηση όλων, χωρίς καμιά εξαίρεση, που τον γνώρισαν, που συναναστράφηκαν μαζί του. Η νοσταλγία του για την Πόλη, το Πέραν, τη γειτονιά του. Η επιστροφή του σαν τουρίστας, πριν από 5 χρόνια, για 10 μέρες σ’ αυτήν. Η αγάπη του για την ΑΕΚ -όση και για τη Φιλιώ- και για τον Δικέφαλο Αετό. «Ο ένδοξός μας Βυζαντινισμός», για να θυμηθώ τον γεννημένο στη Βασιλεύουσα Πόλη Αλεξανδρινό ποιητή…

«Εγώ τώρα με ποιον θα πίνω κάθε πρωί τον καφέ μου στο καφενεδάκι της γειτονιάς, διαβάζοντας τα “Χανιώτικα νέα”;», αναρωτήθηκε ο παπα - Αντώνης Τζανουδάκης αποχαιρετώντας τον στην κηδεία του τις προάλλες. Παρόμοια τα ερωτήματα όλων όσοι είχαμε την ευλογία να τον γνωρίζουμε, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, τον Δημήτρη Κομματά. Ωστόσο, όπως έχω ξαναγράψει, δεν πεθαίνουν οι αγαπημένοι μας όσο τους επαναφέρουμε στο κεκλιμένο επίπεδο της μνήμης Ωραίους ως υπήρξαν. Αιώνια η ευωδία των φρόνιμων.


ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Ο ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΑΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΣ - ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΣΙΚΟΥΔΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
 

 

 

Χάρηκα χαράν μεγάλη, σφόδρα με την εκλογή του ομότιμου καθηγητή Γλωσσολογίας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Χριστόφορου Χαραλαμπάκη την περασμένη Πέμπτη 20 Οκτωβρίου στην Τάξη Γραμμάτων και Καλών Τεχνών της Ακαδημίας Αθηνών. Όλη η Κρήτη απ’ τη μία άκρη μέχρι την άλλη, από τη Ζάκρο (ο Χριστόφορος Χαραλαμπάκης είναι από την Ανατολή Ιεράπετρας), μέχρι τη Χρυσοσκαλίτισσα χάρηκε. Τιμή για μένα η φιλία του. «Η αγάπη του για τη γλώσσα αλλά και το ήθος του που τον κράτησε πάνω από τις ανθρώπινες μικρότητες, έκαναν την Ακαδημία να τον εμπιστευτεί. Όμως και το ανώτατο της χώρας πνευματικό αυτό Ίδρυμα ωφελήθηκε πολύ, αφού επενδύοντας στην προοδευτική αντίληψη του Καθηγητή, εμφανίζεται πρόθυμο να αποσείσει τη φήμη περί συντηρητισμού του, φήμη που το ακολουθεί όχι πάντοτε αδίκως, από την ίδρυση του, το 1926». Τα που έγραψε, μεταξύ άλλων, ο επίσης Γεραπετρίτης, κοινός μας φίλος, οδοντίατρος - συγγραφέας και ποιητής Λουκάς Δ. Παπαδάκης, στη σελίδα του στο Βιβλίο των Προσώπων.

Τσικουδοκατάσταση από τη Νεκταρία Θεοδωρογλάκη στις σημερινές της μαντινάδες. Τσικουδοκατάσταση που φέρνει… ερωτοκατάσταση. Απολαύστε τες. «Το πρωτοράκι φάρμακο, όσοι το δοκιμάσουν,/ αρρώστια δεν φοβούνται μπλιό ίσαμε να γεράσουν», μας λέει στην πρώτη. «Το πρωτοράκι του σεβντά το πίνω στα φιλιά σου/ ευτυχισμένος ξαγρυπνώ μέσα στην αγκαλιά σου», μας λέει στη δεύτερη. Για να κλείσει: «Να ’χε το σύννεφο ρακή/ να βρέξει να γραθούμε/ ντελόγο να μεθύσουμε κι ούλοι να τραγουδούμε!»

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 25.10. 2022)  

https://www.haniotika-nea.gr/ma-sa-myrizei-o-fronimos/