ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ... 

(΅ΕΙΚΟΝΑ ΒΑΡΛΑΜΗΣ: AΓΙΟΝ ΟΡΟΣ) 

 

«Στο Χιλανδάρι βάζουν το μπρούσκο στο βαρέλι/ Στην Εσφιγμένου στολίζουν το σιτάρι./ Στο Βατοπαίδι κουβαλούν κερεστέ τα ζώα./ Στην Παντοκράτορος λιώνουν το κερί.// Στη Σταυρονικήτα σταχώνουν βιβλία και περιοδικά./ Στην Ιβήρων ψέλνουν την παράκληση/ Στο Κουτλουμούσι στηλώνουν με δοκάρια το χαγιάτι./ Στη Φιλοθέου ποτίζουν τα λουλούδια.// Στην Καρακάλου καθαρίζουν το Καθολικό και τα παρεκκλήσια./ Στη Λαύρα σημαίνει το τάλαντο./ Στην Αγίου Παύλου κόβουν απ’ την κρεβατή σταφύλια./ Στη Διονυσίου στρώνουν την Τράπεζα./ Στη Γρηγορίου βάφουν και ιστορούν τον εξωνάρθηκα./ Στη Σιμωνόπετρα βαπτίζουν ένα Βέλγο./ Στην Ξηροποτάμου χιλιάζουν κι ευτρεπίζουν τα κελλιά./ Στο Ρωσικό ανοίγουν την αλληλογραφία./ Στην Ξενοφώντος μαζεύουν και στύβουν τις ντομάτες./ Στο Δοχειάρι φτιάχνουν τα κεραμίδια./ Στην Κασταμανίτου ψήνουν καφέ στη χόβολη./ Στη Ζωγράφου ζυμώνουν το ψωμί./ Την ίδια ώρα κι απ’ τα είκοσι αναδίνεται/ μια ευχή διάπυρη, νοερή, καρδιακή,/ που καθαγιάζει και χαριτώνει το Όρος,/ καθώς το περιπλέεις απ’ την Ιερισσό στην Ουρανούπολη». Το ποίημα «Περίπλους του Άθω» του Ι.Μ. Χατζηφώτη (“Ποιήματα”, Εκδόσεις “ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ”, Αθήνα 1998).

«Αν ο νους δεν αιωρείται/ ψηλά στον ουρανό και στον θάνατο/ πολύ εύκολα περιπλανιέται/ στα κενόδοξα λόγια// Κι όταν δεν αναπαύεται/ το έλεος μέσα μας της ειρήνης/ θα βρείτε πάντοτε αφορμή/ για φιλονικίες και πολέμους.// Κι όταν για την αυτεπίγνωση/ δεν έχουμε φροντίδα/ διαλαλούμε πλέον πάντοτε/ μόνο τα ξένα έργα». Το ποίημα «Επίγραμμα» του Οσίου Ιωάννου του Χοζεβίτου (Ο Βίος και τα Ποιήματα του Οσίου Ιωάννου του Χοζεβίτου, εκδ. “Ορθόδοξος Κυψέλη”).

«Πουλάκι κάθεται σε κλαδί/ και όλη μέρα κελαηδεί./ Πες μου πουλάκι μου καλό,/ ποια είν’ η χαρά σου παρακαλώ;// Λόγια δεν έχω να σας πω,/ εγώ τον Πλάστη μου αγαπώ./ Αυτός μου έδωσε τα φτερά,/ για να πετάω με χαρά.// Τρέχω στο δάσος στο βουνό,/ να βρω τροφή δεν μεριμνώ./  Φροντίδα μου είναι να υμνώ,/ τον Κτίστην μου· και δεν πεινώ./ Σπίτι δεν έχω ούτε γωνιά,/ τα βράδια μένω στην παγωνιά./ Ελπίδα δεν έχω από αλλού,/ με σκέπει η Χάρη του Θεού». Το ποίημα «Το πουλάκι» Πέτρου Μοναχού Αγιορείτου (“Κραυγή Αθωνικής Σιωπής”, Β΄ έκδοσις, Άγιον Όρος 2001).

Σαν συνέχεια των προηγούμενων Στάσεων (Παρασκευή, 30 Σεπτεμβρίου) που είχαν τίτλο “Καράβι και ταξιδεύει το Αγιόνορος” τα σημερινά “Αγιορείτικα” ποιήματα, με επίλογο δυο μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη: «Στο Άγιο Όρος η ψυχή ντελόγο γαληνεύει/ με την πυξίδα του Θεού ο νους σου ταξιδεύει.// Τ’ ακουμπιστήρι σου βαστάς, πιτήδεια ζάλα κάνεις/ προσεύχεσαι στην Παναγιά/ το θάρρος σου δεν χάνεις»...

ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΚΑΛΟΝ ΟΚΤΩΒΡΗ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΣΠΟΡΑ! - ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ - ΑΕΚΑΡΑ Σ' ΑΓΑΠΩ!!!!

Πρώτες οκτωβριανές στάσεις, για φέτος. Καλόν Οκτώβρη λοιπόν, και καλή σπορά! Από καρδιάς η μεταφορική ευχή μου, φίλες και φίλοι. Οκτώβρη και δεν έσπειρες, οχτώ σωρούς δεν έκαμες, μας λέει η πιο γνωστή γι’ αυτόν τον μήνα παροιμία. Οκτώβρη ή Οχτώβρη κι όχι Οκτώμβρη ή Οχτώμβρη λέμε τον μήνα που πάλαι ποτέ ήταν όγδοος στη σειρά πριν πάρει τα πρωτεία ο Γενάρης - πάνε 2000 περίπου χρόνια από τότε. Και… «Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!» Οκτωβρίου κι όχι Οκτωμβρίου, όπως έλεγε με καμάρι ένας “διάσημος” ομιλητής.

«Πότε δεν θα πειράξω τα ζώα τα καημένα/ μην τάχα σαν κι εμένα κι εκείνα δεν πονούν;» Οι στίχοι από ένα παλιό ποίημα που κάποτε διδασκόταν, αν θυμάμαι καλά, στη Β΄ τάξη του Δημοτικού στον νου μου, ενώ σκέφτομαι πως σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων. Σχετικές μ’ αυτήν οι σημερινές μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. «Αν έχεις κατοικίδιο κατσούλι ή και σκύλο/ πρέπει να πεις χρόνια πολλά στον πιο πιστό σου φίλο», μας λέει στην πρώτη. «Τα ζώα έχουν ένστικτο μπορούν να ξεχωρίζουν/ και πλησιάζουν μοναχά αυτούς που τα φροντίζουν», μας λέει στη δεύτερη. Για να κλείσει με την τρίτη. «Τον κόσμο ομορφότερο να κάνουμε μπορούμε/ τα ζώα να προσέχουμε και να τα αγαπούμε».

«Η ΑΕΚ βγαίνει μέσα από τον Θεοδωράκη. Μια σύνθεση του Μπαχ γραμμένη στην ελληνική γλώσσα και σε ορισμένες περιοχές σε ορισμένα σημεία γραμμένα στην τουρκική, αρμένικη και λατινική γλώσσα. Κεραμεικός, Γκάζι, ο μετανάστης θείος μου που έδωσε στη ζωή μου την ΑΕΚ. Ο Αχμέτ να φτιάχνει φαγητό στο σπίτι μαζί με τη θεία Καίτη». Απόσπασμα από κείμενο του Τούρκου δημοσιογράφου “ΑΕΚΑΡΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ”, Ζενέλ Γιανίν Ντακχάν. Με αφορμή τα εγκαίνια του νέου γηπέδου της ΑΕΚ την περασμένη Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου.

https://www.haniotika-nea.gr/agioreitika/