ΣΤ1 ΤΆΞΗ ΔΗΜ. ΣΧ. ΝΑΥΣΤΑΘΜΟΥΚΡΗΤΗΣ
"ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ", ΕΝΑ ΧΡΙΣΙΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Καλοί µου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Ένα χριστουγεννιάτικο παραµύθι µε τίτλο «Το αστέρι του Χριστού», φιλοξενούµε στον σηµερινό Παιδότοπο. Μια ξεχωριστή, οµαδική, διανθισµένη µε σχετικές ζωγραφιές εργασία των παιδιών της Στ1 τάξης του ∆ηµ. Σχ. Ναυστάθµου Κρήτης, έχοντας σε ρόλο εµψυχώτριας τη γνωστή στους αναγνώστες της στήλης δασκάλα τους Μαρία Σαπουνάκη. Να σηµειώσω ότι η εργασία κλείνει µε ένα QR code που ενσωµατώνεται σαν µικρή εικόνα. «Στην εποχή της τεχνολογίας ακολουθούµε κι εµείς, όπως µπορούµε», µου γράφει, µεταξύ των άλλων στο σηµείωµα της. Ευχαριστώ κι εσένα και τα Εκτάκια σου, καλή µου συναδέλφισσα!
Σας χαιρετώ µε αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος - λογοτέχνης
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Στο πνεύμα των ημερών, στο ΣΤ1 του Δημ.Σχολείου Δ.Δ.Μ.Ν. ανταλλάσσοντας ιδέες, δουλέψαμε ομαδικά και δημιουργήσαμε ένα παραμύθι. Το παραμύθι μας στο πλαίσιο δράσεων «Ενεργού πολίτη», «Διαβάζω για τους Άλλους», ηχογραφήθηκε. Ο περιορισμός στον αριθμό των λέξεων μας ανάγκασαν περικόψουμε το κείμενο συμπυκνώνοντάς το. Σας καλούμε να το απολαύσετε ολόκληρο, πλαισιωμένο από ήχο και εικόνα (με τη βοήθεια της ΑΙ) ‘σκανάροντας’ τον QR code! Το αστέρι του Χριστού ας λάμψει και στις δικές σας καρδιές, η ευχή μας!
Η δασκάλα της τάξης Μαρία Σαπουνάκη
ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Νύχτα… Ο ουρανός γεμάτος μικρά αστεράκια. Έκανε κρύο και το χιόνι έντυνε τη φύση ολόλευκη για τα Χριστούγεννα. Τα σπίτια στολισμένα. Στη μέση της πλατείας δέσποζε ένα μεγάλο δέντρο. Οι κάτοικοι επέστρεφαν σπίτι γεμάτοι πακέτα. Ήταν όμως θλιμμένοι, κλεισμένοι στον εαυτό τους, λιγομίλητοι. Θα μπορούσαν να ήταν ευτυχισμένοι με όλα αυτά που κρατούσαν . Στην πραγματικότητα όμως κανείς δεν είχε μέσα του το πνεύμα των Χριστουγέννων.
Πιο μακριά, σε έναν απομονωμένο λόφο, που δέσποζε ένα πυκνό δάσος ,ξεχώριζε ένα σπιτάκι φτωχικό, μικρό και περιποιημένο, χωρίς πολλά στολίδια και πολύχρωμα φωτάκια. Το σπίτι του μικρού Δανιήλ. Ζούσε εκεί μαζί με τη μητέρα του. Νωρίτερα στόλισαν το δεντράκι τους και έφτιαξαν κουραμπιέδες. Η μητέρα του κοιμόταν κουρασμένη δίπλα στο τζάκι, ο Δανιήλ αγνάντευε αφηρημένος τον ουρανό. Ανάμεσα στα αμέτρητα αστέρια ξεχώρισε ένα. Ήταν πιο φωτεινό. Σαν να τον καλούσε...ένιωθε πως κάτι του ψιθύριζε να το ακολουθήσει.
Και τότε ξαφνικά κινήθηκε. Έσκισε τη σκοτεινιά του ουρανού και κατέβηκε χαμηλά.... Μία ολόχρυση λάμψη φώτισε το λόφο και η νύχτα έγινε μέρα... Το παιδί έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Αψηφώντας το τσουχτερό κρύο έβαλε το σκουφί του και έτρεξε ψηλά στο λόφο γεμάτο περιέργεια. Το χιόνι έπεφτε πυκνό.
Όταν έφτασε εκεί νόμιζε πως ονειρευόταν... εντυπωσιασμένος και άφωνος κοιτούσε όλο έκπληξη. Το χιόνι σταμάτησε και το φεγγάρι ξεπρόβαλλε από τα βουνά. Μόλις πλησίασε πιο κοντά, ένιωσε ηρεμία. Ήταν ένα αληθινό αστέρι, όπως αυτά που ταξιδεύουν στο Σύμπαν. Οι σκέψεις στο μυαλό του πολλές και μπερδεμένες. Πώς βρέθηκε άραγε εδώ; Γιατί έπεσε από τον ουρανό; Φαινόταν κουρασμένο σαν να είχε ταξιδέψει από μακριά. Προσπάθησε να επικοινωνήσει μαζί του χωρίς όμως να παίρνει καμία απάντηση. Άρχισε να χιονίζει και ο Δανιήλ κρύωνε... Πήρε αγκαλιά το αστέρι. Το φως του δεν τον έκαψε· τον ζέστανε… «Μη φοβάσαι», ψιθύρισε... στο αστέρι;...στον εαυτό του; Το πήρε σπίτι του. Του έδωσε ζεστή σοκολάτα και μελομακάρονα. Τρώνε τα αστέρια μελομακάρονα; Στα παραμύθια ίσως… Ακούμπησε το αστέρι στο ξύλινο τραπέζι και ξάπλωσε στο κρεβατάκι του. Όλη τη νύχτα το φως του τρεμόπαιζε...
Πέρασαν μέρες. Και τότε σκέφτηκε κάτι στενάχωρο... το αστέρι δεν ανήκε εδώ, αλλά στον ουρανό. Έπρεπε να γυρίσει πίσω... Ανέβηκε στο λόφο... Μέρα νύχτα προσπαθούσε, αλλά μάταια. Το αστέρι γύριζε πάντα πίσω. Μήπως υπήρχε κάποιος λόγος; Μήπως είχε κάποια αποστολή;
Μια νύχτα επέστρεφε μετά από μία ακόμα αποτυχημένη προσπάθεια,... κανείς δεν περπατούσε στους άδειους δρόμους . Από τα κλειστά παράθυρα έβλεπε ανθρώπους να κάθονται σε τραπέζια και να τρώνε... Περνώντας από την εκκλησία κάθισε να ξεκουραστεί και θυμήθηκε… Ήταν παραμονή Χριστουγέννων...η εκκλησία άδεια. Μόνο το καντήλι έλαμπε στην εικόνα της Γέννησης.
Κοίταξε το Χριστό στη φάτνη, τη Μαρία, τον Ιωσήφ, τους μάγους και το άστρο που έλαμπε. Και τότε η σκέψη του φωτίστηκε...το αστέρι που κρατούσε ήταν το Αστέρι του Χριστού, που κάποτε έδειξε στους μάγους τον δρόμο.
Και τώρα είχε κατέβει ξανά για κάποιο λόγο....να κάνει τους ανθρώπους να νιώσουν ξανά μέσα τους στο πνεύμα του Χριστουγέννων! Να τους διδάξει ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο δώρα και κάρτες με λεφτά...είναι η αγάπη για τον Χριστό και οι προσευχές σε Αυτόν....η αγάπη που μοιραζόμαστε. Η αποστολή δεν ήταν να δείξει το δρόμο προς τη Βηθλεέμ αλλά τον δρόμο ξανά προς το Θεό. Το παιδί ένιωσε μέσα του το αστέρι να λέει: «Δεν μπορώ να επιστρέψω στον ουρανό. Ήρθα να θυμίσω στους ανθρώπους το θαύμα της Γέννησης.»
Δάκρυα έτρεξαν. Το αστέρι άρχισε να λάμπει πιο δυνατά… Βγήκε έξω τρέχοντας. Το αστέρι ακολουθούσε, σαν ένα μικρό θαύμα που μόνο τα Χριστούγεννα μπορούσε να συμβεί. Έλαμψε ο τόπος.
Η είδηση μαθεύτηκε... Όλοι κοίταζαν με το στόμα ανοιχτό ταραγμένοι και άφωνοι ακολουθούσαν, χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν τι συνέβαινε… Ο Δανιήλ με το αστέρι πέρασαν από όλα τα δρομάκια και με όλον τον κόσμο μαζί επέστρεψαν στην εκκλησία... τότε όλοι κατάλαβαν… Η εκκλησία πλημμύρισε κόσμο και μέσα στη σιωπή ξανάνιωσαν τη μαγεία του Χριστουγέννων... Χαμόγελα ζωγραφίστηκαν στα πρόσωπά τους...οι καρδιές τους ζεστάθηκαν και αγκαλιάστηκαν.
Από τότε, κάθε Χριστούγεννα, οι άνθρωποι πριν πάνε στην εκκλησία ανάβουν ένα κερί στο παράθυρο... να καίει όλη τη νύχτα... Έτσι το αστέρι παίρνει δύναμη κι εμείς από αυτό...
Χαμιώτικα νέα (Σάββατο, 20,12.2025)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου