ΠΟΙΗΣΗ

ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ

Μια σταγόνα, ξεχασμένη
Απ’ τη χθεσινή θύελλα
Στο ιερό της μαργαρίτας,
Πρόφτασε τα χαιρετίσματα
Στον ήλιο!
Έτσι μπόρεσα να μπώ
Στον ναό του αγώνα…
Ένας ολάκερος λαός με περίμενε.
-Είσαι μαζί μας!
-Είσαι μαζί μας!
Λέω «καλημέρα» στον ήλιο,
Άρα υπάρχω.
Όχι! Δεν μπορούν πια να με σκοτώσουν,
Αφού το χαμόγελό μου
Βαφτίστηκε
Στην κολυμπήθρα των ματιών σας!
Όχι! Δεν μπορούν πια να με σκοτώσουν,
Αφού το χέρι μου
Έμεινε μέσα στο δικό σας.
-Είμαι μαζί σας!
Τροπαιοφόρος άνεμος
Μπήκε απ’ τα παράθυρα.
Οι μαργαρίτες έγιναν τραγούδια.
Το κρασί και το ψωμί
Σώμα και αίμα.
Τώρα πια ο ναός
Αντηχεί απ’ τα’ «αλληλούια!»