Μέρες Δεκαπενταύγουστου! Μέρες της Παναγίας. Της Τιμιωτέρας των Χερουβείμ και Ενδοξοτέρας των Σεραφείμ. Της Μάνας του Χριστού. Της Μάνας όλων μας. Της Μεγάλης Μάνας, που επειδή πολύ πόνεσε, είναι πάντα έτοιμη να μεσιτεύσει στον Γιo της για τον καθένα που θα της ζητήσει βοήθεια. Σ? Εκείνην είναι αφιερωμένος ο σημερινός Παιδότοπος που φιλοξενεί στην κεντρική θέση του το Συναξάρι και την Εικόνα της Κοίμησης και στις γωνιές του τρία διαλεχτά ποιήματα, διανθισμένα με τις ανάλογες εικόνες. (Εδώ η Παναγία του Χάρου) Δείτε περισσότερα... ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ
ΠΑΝΑΓΙΑ
Η μάνα του Χριστού και η μάνα όλων μας
Καλοί μου φίλοι!
Μέρες Δεκαπενταύγουστου! Μέρες της Παναγίας. Της Τιμιωτέρας των Χερουβείμ και Ενδοξοτέρας των Σεραφείμ. Της Μάνας του Χριστού. Της Μάνας όλων μας. Της Μεγάλης Μάνας, που επειδή πολύ πόνεσε, είναι πάντα έτοιμη να μεσιτεύσει στον Γιo της για τον καθένα που θα της ζητήσει βοήθεια. Σ? Εκείνην είναι αφιερωμένος ο σημερινός Παιδότοπος που φιλοξενεί στην κεντρική θέση του το Συναξάρι και την Εικόνα της Κοίμησης και στις γωνιές του τρία διαλεχτά ποιήματα, διανθισμένα με τις ανάλογες εικόνες
Σας χαιρετώ με αγάπη!
Καλή Παναγιά!
Στην Παναγίτσα στο Πυργί
Του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
Χαίρετ' ο Ιωακείμ κι η Άννα,
που γέννησαν χαριτωμένη κόρη
στην Παναγίτσα στο Πυργί!
Χαίρεται όλ? η έρημη ακρογιαλιά
κι ο βράχος κι ο γκρεμός αντίκρυ του πελάγους,
που τον χτυπούν άγρια τα κύματα,
χαίρεται απ? την εκκλησίτσα,
που μοσχοβολά πάνω στη ράχη.
Χαίρεται τ? άγριο δέντρο, που γέρνει
το μισό απάνω στον βράχο, το μισό στον γκρεμό·
χαίρετ? ο βοσκός, που φυσά τον αυλό του,
χαίρετ? η γίδα του, που τρέχει στα βράχια,
χαίρεται το ερίφιο, που πηδά χαρμόσυνα.
Κι η πλάση όλη αναγαλλιάζει
και το φθινόπωρο ξανανοιώνει η γης,
σα σεμνή κόρη, που περίμενε χρόνια
τον αρραβωνιαστικό της απ? τα ξένα
και τέλος τον απόλαψε πριν είναι πολύ αργά·
και σαν τη στείρα γραία, που γέννησε θεόπαιδο
κι ευφράνθη στα γεράματά της!
Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν? απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.
Το συναξάρι της Κοίμησης
Όταν ο Χριστός αποφάσισε να πάρει μαζί του τη Μητέρα του, της έστειλε τρεις μέρες νωρίτερα τον άγγελό του να της το πει. Εκείνη, χαρούμενη που θα συναντούσε το παιδί της, πήγε πρώτα στο Όρος των Ελαίων να προσευχηθεί, όπου τα δέντρα έγειραν και τη χαιρέτησαν. Γύρισε σπίτι, ετοίμασε το κρεβάτι της κι όσα νεκρικά θα της χρειαζόταν, άναψε κεριά και κάλεσε γείτονες και συγγενείς να παρεβρίσκονται στο θάνατό της. Τους έκανε γνωστό το μήνυμα του αγγέλου και τους έδειξε κι ένα κλαδί φοινικιάς, που εκείνος της άφησε. Άρχισαν τα κλάματα οι γυναίκες, αλλά η Παναγία τις παρηγορούσε ότι καθόλου δε θα ξεχάσει τον κόσμο. Μοίρασε και τα λιγοστά της φορέματα στις φτωχές. Ύστερα ακούστηκε μια βροντή, σύννεφα σκέπασαν το σπίτι και να οι μαθητές του Χριστού που συνάχτηκαν από τα πέρατα της οικουμένης για τη θανή της. Η Παναγία έτοιμη, έπεσε στη κλίνη της και παρέδωσε το πνεύμα. Οι ίδιοι οι απόστολοι σήκωσαν το νεκροκρέβατο την ώρα της πομπής και την έθαψαν στο κήπο της Γεσθημανής.
(Από το βιβλίο 'Λαογραφικό Ημερολόγιο'
της Αικατερίνης Τσοτάκου - Καρβέλη)
Από το "Αξιον εστί'
Του Οδυσσέα Ελύτη
Χαίρε η Καιομένη και χαίρε η Χλωρή.
Χαίρε η Αμεταμέλητη με το πρωραίο σπαθί.
Χαίρε η που πατείς και τα σημάδια σβήνονται.
Χαίρε η που ξυπνάς και τα θαύματα γίνονται.
Χαίρε του παραδείσου των βυθών η Αγρία.
Χαίρε της ερημίας των νήσων η Αγία.
Χαίρε η Ονειροτόκος, χαίρε η Πελαγινή.
Χαίρε η Αγκυροφόρος και η Πενταστέρινη.
Χαίρε με τα λυτά μαλλιά η χρυσίζοντας τον άνεμο.
Χαίρε με την ωραία λαλιά η δαμάζοντας τον δαίμονα.
Χαίρε που καταρτίζεις τα Μηναία των κήπων.
Χαίρε που αρμόζεις τη ζώνη του Οφιούχου.
Χαίρε η ακριβοσπάθιστη και σεμνή.
Χαίρε η προφητικιά και δαιδαλική.
Οι πόνοι της Παναγίας
Του Κώστα Βάρναλη
Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ? άδικο φωνάζεις.
Ξέρω πως θά ?χεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που μες στα βρόχια της οργής ταχιά θε να σπαράξεις.
Συ θά ?χεις μάτια γαλανά, θά ?χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό,
εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος ή προδότης.
Κι αν κάποτε τα φρένα σου, το δίκιο φως της αστραπής,
κι αν η αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου να μην τα πεις,
θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή, σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.
Χανιώτικα νέα (11.08.2013)
Η μάνα του Χριστού και η μάνα όλων μας
Καλοί μου φίλοι!
Μέρες Δεκαπενταύγουστου! Μέρες της Παναγίας. Της Τιμιωτέρας των Χερουβείμ και Ενδοξοτέρας των Σεραφείμ. Της Μάνας του Χριστού. Της Μάνας όλων μας. Της Μεγάλης Μάνας, που επειδή πολύ πόνεσε, είναι πάντα έτοιμη να μεσιτεύσει στον Γιo της για τον καθένα που θα της ζητήσει βοήθεια. Σ? Εκείνην είναι αφιερωμένος ο σημερινός Παιδότοπος που φιλοξενεί στην κεντρική θέση του το Συναξάρι και την Εικόνα της Κοίμησης και στις γωνιές του τρία διαλεχτά ποιήματα, διανθισμένα με τις ανάλογες εικόνες
Σας χαιρετώ με αγάπη!
Καλή Παναγιά!
Στην Παναγίτσα στο Πυργί
Του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
Χαίρετ' ο Ιωακείμ κι η Άννα,
που γέννησαν χαριτωμένη κόρη
στην Παναγίτσα στο Πυργί!
Χαίρεται όλ? η έρημη ακρογιαλιά
κι ο βράχος κι ο γκρεμός αντίκρυ του πελάγους,
που τον χτυπούν άγρια τα κύματα,
χαίρεται απ? την εκκλησίτσα,
που μοσχοβολά πάνω στη ράχη.
Χαίρεται τ? άγριο δέντρο, που γέρνει
το μισό απάνω στον βράχο, το μισό στον γκρεμό·
χαίρετ? ο βοσκός, που φυσά τον αυλό του,
χαίρετ? η γίδα του, που τρέχει στα βράχια,
χαίρεται το ερίφιο, που πηδά χαρμόσυνα.
Κι η πλάση όλη αναγαλλιάζει
και το φθινόπωρο ξανανοιώνει η γης,
σα σεμνή κόρη, που περίμενε χρόνια
τον αρραβωνιαστικό της απ? τα ξένα
και τέλος τον απόλαψε πριν είναι πολύ αργά·
και σαν τη στείρα γραία, που γέννησε θεόπαιδο
κι ευφράνθη στα γεράματά της!
Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν? απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.
Το συναξάρι της Κοίμησης
Όταν ο Χριστός αποφάσισε να πάρει μαζί του τη Μητέρα του, της έστειλε τρεις μέρες νωρίτερα τον άγγελό του να της το πει. Εκείνη, χαρούμενη που θα συναντούσε το παιδί της, πήγε πρώτα στο Όρος των Ελαίων να προσευχηθεί, όπου τα δέντρα έγειραν και τη χαιρέτησαν. Γύρισε σπίτι, ετοίμασε το κρεβάτι της κι όσα νεκρικά θα της χρειαζόταν, άναψε κεριά και κάλεσε γείτονες και συγγενείς να παρεβρίσκονται στο θάνατό της. Τους έκανε γνωστό το μήνυμα του αγγέλου και τους έδειξε κι ένα κλαδί φοινικιάς, που εκείνος της άφησε. Άρχισαν τα κλάματα οι γυναίκες, αλλά η Παναγία τις παρηγορούσε ότι καθόλου δε θα ξεχάσει τον κόσμο. Μοίρασε και τα λιγοστά της φορέματα στις φτωχές. Ύστερα ακούστηκε μια βροντή, σύννεφα σκέπασαν το σπίτι και να οι μαθητές του Χριστού που συνάχτηκαν από τα πέρατα της οικουμένης για τη θανή της. Η Παναγία έτοιμη, έπεσε στη κλίνη της και παρέδωσε το πνεύμα. Οι ίδιοι οι απόστολοι σήκωσαν το νεκροκρέβατο την ώρα της πομπής και την έθαψαν στο κήπο της Γεσθημανής.
(Από το βιβλίο 'Λαογραφικό Ημερολόγιο'
της Αικατερίνης Τσοτάκου - Καρβέλη)
Από το "Αξιον εστί'
Του Οδυσσέα Ελύτη
Χαίρε η Καιομένη και χαίρε η Χλωρή.
Χαίρε η Αμεταμέλητη με το πρωραίο σπαθί.
Χαίρε η που πατείς και τα σημάδια σβήνονται.
Χαίρε η που ξυπνάς και τα θαύματα γίνονται.
Χαίρε του παραδείσου των βυθών η Αγρία.
Χαίρε της ερημίας των νήσων η Αγία.
Χαίρε η Ονειροτόκος, χαίρε η Πελαγινή.
Χαίρε η Αγκυροφόρος και η Πενταστέρινη.
Χαίρε με τα λυτά μαλλιά η χρυσίζοντας τον άνεμο.
Χαίρε με την ωραία λαλιά η δαμάζοντας τον δαίμονα.
Χαίρε που καταρτίζεις τα Μηναία των κήπων.
Χαίρε που αρμόζεις τη ζώνη του Οφιούχου.
Χαίρε η ακριβοσπάθιστη και σεμνή.
Χαίρε η προφητικιά και δαιδαλική.
Οι πόνοι της Παναγίας
Του Κώστα Βάρναλη
Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ? άδικο φωνάζεις.
Ξέρω πως θά ?χεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που μες στα βρόχια της οργής ταχιά θε να σπαράξεις.
Συ θά ?χεις μάτια γαλανά, θά ?χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό,
εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος ή προδότης.
Κι αν κάποτε τα φρένα σου, το δίκιο φως της αστραπής,
κι αν η αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου να μην τα πεις,
θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή, σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.
Χανιώτικα νέα (11.08.2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου