ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Εκ περάτων...
Μετά από πενήντα χρόνια
ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ


Εκ περάτων...

Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε, Γεθσημανή τω Χωρίω, κηδεύσατέ μου το σώμα και συ Υιέ και Θεέ μου, παράλαβέ μου το πνεύμα. Σε μετάφραση: Απόστολοι που συναθροιστήκατε εδώ, στο χωριό Γεθσημανή, από τα πέρατα της γης, κηδεύσετε το σώμα μου και Συ Γιε μου και Θεέ μου παράλαβε το Πνεύμα μου. Η Κοίμηση της Παναγίας σε περίληψη, στο γνωστό εξαποστειλάριον της ημέρας, όπως η ίδια, κατά τον υμνωδό την περιγράφει.
Μαζί με τους Αποστόλους, λοιπόν, κι εμείς «εκ περάτων/ κι αυτόν/ τον Αύγουστο/ με την πρώτη μαύρη ρώγα,/ στον ίσκιο της γριας χαρουπιάς συναθροιστήκαμε/ Με τα τζιτζίκια να ψέλνουν την Τιμιωτέραν των Χερουβίμ/ Με τη γεύση του άγουρου κοκκινάπιδου πάντα στον ουρανίσκο». Και βέβαια: «Με την εικόνα της κοίμησης/ των μαθητικών ερώτων στις κόρες των ματιών μας» για να χρησιμοποιήσω τους στίχους του ποιήματός μας “Της Κοίμησης”. Και σ’ αυτούς ο νους μου ενώ έψελνα στεντορεία τη φωνή, χθες (μ’ αξίωσε κι εφέτος η Χάρη της) στη Μεσοχωριανή Παναγία του Νίππους, το εξαποστειλάριο της Κοίμησης.
«Εκ περάτων συναθροίστηκαν στη Γεθσημανή οι Απόστολοι για τη θανή της Παναγίας. Εκ περάτων επιμένουμε να συναθροιζόμαστε εμείς κάθε χρόνο, την Ημέρα της Κοίμησής Της στη γενέθλια γη. Κάποτε για τη γενιά μου μιλώ, θέλαμε να φύγουμε, να κάνουμε πανιά, μ’ όλους τους ανάποδους καιρούς και τους ενάντιους ανέμους. Τώρα όλο και περισσότερο θέλουμε να επιστρέψουμε, για ν’ ανάβουμε κεριά στο μανουάλι της μνήμης…



Μετά από πενήντα χρόνια







Μισός αιώνας πέρασε για να συναντηθούμε/ αλλοτινού καιρού στιγμές πάλι να θυμηθούμε/ Ο χρόνος πάντοτε περνά, δεν κάνει διακρίσεις/ μα δεν μπορεί με τίποτα να πάρει αναμνήσεις/ να θυμηθούμε τα παλιά στην τάξη, στο θρανίο/ πόσοι από μας δεν είχαμε πολλές φορές βιβλίο/ Εμείς εμεγαλώσαμε τα χρόνια ’χουν περάσει/ και μαθητές δεν είμαστε στην τελευταία τάξη/ Εδώ όπου διαβάζαμε, τώρα διαβάζουν άλλοι/ σαν τη μαθητική ζωή δεν είναι καμιά άλλη!». Από τη συμμαθήτριά μου για έξι χρόνια στο “πάλαι ποτέ αλλά και νυν και αεί ένδοξον γυμνάσιον Βάμου, (δεν μπορώ να μην γράψω τη συγκεκριμένη φράση όταν αναφέρομαι σ’ αυτό), την Ελευθερία οι παραπάνω μαντινάδες ή η παραπάνω ρίμα, αν προτιμάτε. Και για να λειτουργήσουν (-σει) σαν τελική πρόσκληση για τη συνάντησή μας, πενήντα χρόνια μετά την αποφοίτησή μας, μεθαύριο Πέμπτη 18 Αυγούστου, στις 10 π.μ. κατ’ αρχάς στην κάτω Αυλή του Σχολείου, μπροστά απ’ το Μνημείο του Οδοιπορούντος Μαθητή.
Ωσει παρόντες (και παρούσες) σ’ αυτήν μας την Ωραία Σύναξη οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριές μας που έφυγαν νωρίς για το άλλο ημισφαίριο της ζωής. Οπως κι εκείνοι κι εκείνες που δεν θα μπορέσουν, παρά την επιθυμία τους, να ξεπεράσουν τα διάφορα εμπόδια. Θα τους (τις) αναθιβάλλουμε όλους, έναν προς έναν και μίαν προς μίαν. Θα θυμηθούμε και τις δικές τους ζαβολιές επιστρέφοντας στα μαθητικά μας χρόνια, στα χρόνια εκείνα που με ήλιο και βροχή πηγαινοερχόμαστε, μ’ ένα σακούλι γεμάτο όνειρα και φασκόμηλα στην πλάτη, στου Βάμου για να μάθουμε γράμματα… Αναπαύεστε εν ειρήνη Μιχάλη, Κωστή, Ελένη, Χαράλαμπε, Γιάννη… Μην… τα βάψετε μαύρα, Μαρία, Γιαννούλα, Ελένη.

Χανιώτικα νέα (16.08.2016)