Άγιος Φανούριος, ο… Αυτόματος Άγιος
Έναν χρόνο μετά
Άγιος Φανούριος, ο… Αυτόματος Άγιος
Μέγα προσκύνημα, ολοχρονίς του χρόνου, το πανέμορφο εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου που βρίσκεται σ’ ένα τοπίο απείρου φυσικού κάλλους, στο 27ο χλμ. της εθνικής οδού Χανίων – Ρεθύμνης και ανήκει στην Ενορία της Κάινας Αποκορώνου. Πολλοί, πάμπολλοι, είναι εκείνοι που παραμερίζουν, περνώντας από κει με τ’ αυτοκίνητά τους, για ν’ ανάψουν ένα κερί στη Χάρη του, όπως κι εκείνοι που έρχονται επί τούτου. “Αυτόματο” Αγιο τον αποκαλεί ο καλύτερός του φίλος, ο καθηγητής μου στο Γυμνάσιο Βάμου, εφημέριος Κάινας, παπα – Χρήστος Παπουτσάκης, που τον υπηρετεί πιστά και κουβεντιάζει μαζί του “τα πάντα όλα”, εδώ και 42 χρόνια, όσα χρόνια δηλαδή, είναι παπάς. Δεν προλαβαίνεις, λέει, να του ζητήσεις κάτι κι ο Αγιος σού το κάνει. Αμέτρητα τα θαύματα του Αγίου που έχει να σου διηγηθεί. Με κατά πρώτο πώς εμπόδισε την μπουλντόζα να γκρεμίσει το “σπίτι” του, που έκτισε η λαϊκή ευσέβεια στις αρχές του περασμένου αιώνα, όταν “άνοιγαν” την εθνική οδό…
Σύμφωνα με την παράδοση η μάνα του Αγίου Φανουρίου «δεν ήκαμε καλό ποτέ τζη. Μόνο ένα κρομμυδόφυλλο ήδωσε μια βολά σ’ ένα διακονιάρη. Σαν απόθανε ήβραζε σ’ ένα καζάνι με πίσσα και ο Αγιος αρώτησε: “Γιάντα η μάνα μου είναι εκειά μέσα;”. Ο Μιχαήλ Αρχάγγελος τ’ απηλοήθηκε: “Γιατί δεν ήκαμε ποτέ καλό. Να ρίξομε το κρομμυδόφυλλο που ήδωσε και ανέ τηνε σηκώσει να βγει απάνω, θα σωθεί”. Ερίξανε το κρομμυδόφυλλο και η μάνα ντου βγήκε στα χείλια του καζανιού μαζί με τρεις άλλες γυναίκες που πιαστήκανε κι αυτές από το κρομμύδι. Μα η μάνα ντου τωνε δίνει μια σπρωξιά και πέφτουνε πάλι μέσα. Τοτεσάς λέει ο Αρχάγγελος: “Θωρείς πως κι επαέ είναι ακόμη κακή;”. Τότεσας ο Αγιος Φανούριος ζήτησε μια χάρη. Να μην πηγαίνουν πράμα γι’ αυτόν μόνο για τη μάνα ντου για να λένε να τση συγχωρέσει ο Θεός». (Από το βιβλίο “Λαϊκές τελετουργίες στην Κρήτη”, του Νίκου Ψιλάκη).
Ο Αγιος Φανούριος φανερώνει όλα τα χαμένα αντικείμενα. Κυρίως γι’ αυτό είναι ένας απ’ τους πιο αγαπημένους Αγίους της Λαϊκής μας Ορθοδοξίας. Καλά καλός φίλος για τους Αποκορωνιώτες, που τον έχουν περί πολλού και όχι μόνο… Το αδιαχώρητο στις, με περίσσια αγάπη διαμορφωμένες, αυλές του από την προπαραμονή μέχρι και τη μεθεπόμενη μέρα της Χάρης του. Χιλιάδες οι προσκυνητές που συρρέουν σ’ αυτές ξετρουλιάζοντάς τες… Μεταξύ αυτών κι εκείνοι που φτάνουν μέχρις εκεί με τα πόδια, κυρίως νέα παιδιά, εκπληρώνοντας κάποιο τάξιμο. Ολο και πλησιαίνουν, χρόνο με τον χρόνο οι “πορπατηχτές” του Αγίου, μου είπε τις προάλλες ο παπα – Χρήστος σε μια μεγάλη κουβέντα που κάναμε.
Να γράφω κάθε χρόνο, κάτι για τον Αγιο “όσο ζω, αναπνέω και σωφρωνώ”, για να θυμηθώ τον Παπαδιαμάντη στον “Λαμπριάτικο Ψάλτη”, το τάξιμό μου. Ισως γιατί έτσι ξαναβρίσκω τον “απωλεσθέντα παράδεισο” των παιδικών μου χρόνων, όταν ερχόμαστε με τη μάνα μου πορπατώντας μια ώρα δρόμο, λίαν πρωί, την ημέρα της Χάρης του, απ’ το Νίππος. Το δικό μου κερί στο μανουάλι της μνήμης; Η δική μου φανουρόπιτα προς βρώσιν έστω και ενός αναγνώστη; Παραμονή του Αγίου Φανουρίου, σήμερα, στον… αυτόματο το μολυβάκι μου, για τον Αυτόματο Αγιο…
Εναν χρόνο μετά…
Στο Νίππος! Που, όπως γράφω σ’ ένα ποίημά μου, πολλά βράδια, όπου κι αν βρίσκομαι, πιάνω την ψυχή μου απ’ το χεράκι/ -στράτα στρατούλα, της λέω-/ και τη βγάζω βόλτα στα παιδικά λημέρια:/ στην αυλή των βασιλικών και του ασβέστη/ στα φτερά ενός μικρού σπουργίτη/ στον βολβό ενός κρίνου! Εδώ όπου ’με βρίσκει το κουδούνισμα της άλλης μέρας όταν πρέπει να ξαναγίνω μεγάλος.
“Επιστροφή στο Νίππος”, ο τίτλος της πρώτης στάσης (απ’ την οποία και το παραπάνω απόσπασμα) που βγήκε στο λιακωτό της δημοσιότητας, σαν χθες, 25 Αυγούστου 2015. Εντονα ένιωσα την ανάγκη να γυρίσω στη γενέθλια γη για να πάρω δυνάμεις στο ξεκίνημα της νέας μου στήλης. Σαν άλλος Ανταίος! Πέρασε ήδη ένας χρόνος.
Συνεχίζουμε!
(ΧΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ, 26.08.2016)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου