ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Η γιορτή του φεγγαριού
Στο Μνημείο του Οδοιπορούντος Μαθητή
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Η γιορτή του φεγγαριού



«Στον στάβλο ήρθ’ απόψε το φεγγάρι…/ Εκοίταξεν απ’ το παράθυρό του/ είδε την αγελάδα, το μοσκάρι,/ το βόδι που μασούσε το σανό του./ Στον κήπο μας ανήσυχα γλιστρούσε/ ανέβηκε επάνω στη συκιά μας,/ εμέτρησε τα λίγα πρόβατά μας, είδε το γάιδαρό μας και γελούσε./ Πήγε στ’ αμπέλι, πήγε στο λιοστάσι,/ άκουσε τα κουδούνια απ’ το κοπάδι./ Χωρίς κουβά κατέβη στο πηγάδι/ κι ήπιε πολύ νερό να ξεδιψάσει/ Στης λεύκας μας τα φύλλα παιχνιδίζει/ στον ουρανό τον καθαρό ανεβαίνει/ Μια χήνα το κοιτάζει σαστισμένη/ κι ο σκύλος μας ακόμα το γαβγίζει». Το ποίημα “Αγροτικό” του Ζαχαρία Παπαντωνίου.

Το ταξίδι του φεγγαριού στον ουράνιο θόλο, Αύγουστο μήνα… Ταξιδεύοντας στο αυγουστιάτικο φεγγάρι… Ταξιδεύοντας στο χθεσινό ολόγιομο αυγουστιάτικο φεγγάρι με τα φτερά της μουσικής. Ταξιδεύοντας υπό το φως και με το φως στο φως της αυγουστιάτικης πανσελήνου σ’ όλους τους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας. Στον αρχαιολογικό χώρο της Απτέρας με συντροφιά τον Ψαραντώνη και τους συνεργάτες του και στον αρχαιολογικό χώρο της Ρόκκας με τους μουσικούς της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης, για παράδειγμα. Και στην αυλή ή στην ταράτσα του σπιτιού σου, όμως… Μόνος ή μόνη, σ’ αλλοτινούς καιρούς, όπως ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου στο “Αγροτικό” του, μα και σε παντοτινούς – όπως η Σαπφώ: «Δέδυκε μεν α σελάννα και/ Πληιάδες μέσαι δε/ νύκτες, παρά δ’ έρχετ’ ώρα,/ εγώ δε μόνα καθεύδω» (σε μετάφραση: Η Σελήνη έδυσε και η Πούλια/ Μεσάνυχτα, περνά η ώρα/ κι εγώ κοιμάμαι μονάχη). Τι παράπονο κι αυτό!

Κόρη του Υπερίωνα και της Θείας και αδελφή της Ηούς (Αυγής) και του Ηλιου (γι’ αυτό τη φωτίζει αιώνια λόγω της αδελφότητάς της), κατά τον Ησίοδο, η Σελήνη. Σαν θεά (Διορθώνω: Ως Θεά) τη λάτρευαν στον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Εξακολουθούμε να τη λατρεύουμε κι όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά απανταχού της γης, σαν θεά. Προπάντων τον Αύγουστο, όταν κάνει την πιο επίσημη εμφάνισή της στο ουράνιο στερέωμα…

Στο Μνημείο του Οδοιπορούντος Μαθητή

Ο και καθηγητής στο ΤΕΦΑΑ Θεσ/νίκης, γέννημα – θρέμμα Βαμιανός, Γαβρίλης Φλεμετάκης, έριξε πρώτος την ιδέα, εν έτει 2007, εφημ. “Φωνή του Αποκορώνου”, να στηθεί στην αυλή του “πάλαι ποτέ, αλλά και νυν και αεί ενδόξου Γυμνασίου Βάμου”, μια αναμνηστική στήλη, ένα μνημείο, το μοναδικό ίσως στο είδος του στη χώρα μας, προς τιμήν του Οδοιπορούντος Μαθητή. Αυτός, ένας μη οδοιπόρος μαθητής, δηλαδή πρωτοστάτησε και στην υλοποίησή της -τα εγκαίνια έγιναν στις 10 Αυγούστου 2014.

Με ανεξίτηλα γράμματα έμεινε, μας λέει σ’ ένα κείμενό του (βλ. βιβλίο του “Αναμνήσεις”, 2013) «ο τρόπος που πηγαινοέρχονταν τα άλλα παιδιά απ’ τα χωριά τους στο σχολείο», ο φίλος μου ο Γαβρίλης, με τον οποίο δεν συναντηθήκαμε στο Γυμνάσιο καθώς όταν εγώ πήγα στην Α’ τάξη, αυτός είχε αποφοιτήσει. Για να συμπληρώσει πιο κάτω: «Εμείς τα Βαμιανάκια που κοιμόμαστε ακόμη όταν οι συμμαθητές μας αυτοί ξεκινούσαν από τα χωριά τους […] βλέπαμε με άπειρο θαυμασμό τα ηρωικά αυτά παιδιά, που πολλές φορές ξυπόλυτα και εξουθενωμένα από τη μακρινή πεζοπορία, έφταναν στο σχολειό, για ν’ αποκτήσουν τα πνευματικά εφόδια που τους καλυτέρευαν τη ζωή». Χείμαρρος ασυγκράτητος και για τον γράφοντα οι αναμνήσεις απ’ αυτήν την πεζοπορία. Οχτώ περίπου χιλιόμετρα η απόσταση από το Νίππος στο Βάμο, μέσω του Μετοχιού του Ψύρρη, όπου είχαμε κάνει και… γήπεδο. Δυο φορές το 8 επί 6 μέρες την εβδομάδα, με ήλιο και βροχή για έξι χρόνια…

“Νοερά παρών”, κατά γραπτή του δήλωση, ο οραματοποιός και πραγματοποιός του περί ου ο λόγος Μνημείου, έμπροσθεν του οποίου “ξεκίνησαν”, με επιμνημόσυνη δέηση, γι’ αυτούς που έφυγαν νωρίς, …οι εργασίες της Μεγάλης Συνάντησης των Συμμαθητών και Συμμαθητριών (ένας απ’ αυτούς κι εγώ) της σχ. χρονιάς 1965-66. Νοερά παρόντες, όμως, και όλοι οι οδοιπορούντες μαθητές. Και βέβαια, ωσεί παρόντες, οι προαπελθόντες…

Χανιώτικα νέα (19.08.2016)