ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

Μια καρέκλα σ' ένα... "διαλυμένο κτήριο";





Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Tον είδα μια καθημερινή, να κάθεται αμέριμνος, φάτσα κάρτα το λιμάνι των Χανίων, φραπεδάκι μιας και ο καιρός είχε βάλει τα καλά του, Μάρτης μήνας…
“Πρώτο τραπέζι πίστα”, δίπλα στην περατζάδα, να χειρονομεί εντόνως, χέρια και ύφος τα… “γνωστά” -καταλαβαίνεις εσύ- να βάζει και να βγάζει τα γυαλιά του, κάποιο πρωινό, μεσούσης της εβδομάδος…
Γνώριμος τύπος από τα παλιά, τότε προ δεκαετιών, τότε που οι δρόμοι μας είχαν πρωτοσυναντηθεί, εγώ στους ατέλειωτους ποδαρόδρομους, στους διαδρόμους των υπηρεσιών και της ατέλειωτης της χώρας μου γραφειοκρατίας, κι εκείνος… πάντα άφαντος από την καρέκλα που του είχανε πει να κάθεται!
Του είχανε πει να κάθεται… Ναι, ακριβώς! Διότι πάντοτε όποτε τον έβρισκα, δήλωνε… αναρμόδιος και μ’ έστελνε να πάω αλλού να βρω την άκρη μου…
Πιτσιρικάς κι εγώ, κι ακάτεχος, και ανήξερος κι ανίδεος, μα με “πόδια κι αντοχές”, να ανεβοκατεβαίνω, να πηγαίνω και να έρχομαι φορές τρεις και δεκατρείς, να χτυπώ τις πόρτες κι άπραγος να φεύγω από τα κτήρια της πατρίδας και των λειτουργών μας! κι αυτά που δικαιούμουν, να μην μπορώ να βρω!
Κι αυτός που του είχαν πει να κάθεται σε κείνη την καρέκλα, δίχως -το ξέρω πια καλά- κάποιο συγκεκριμένο αντικείμενο, δίχως απασχόληση, κάποια στιγμή είδε κι απόειδε, το σήκωσε το μπαϊράκι, ένιωσε πως δυσκολεύεται στο καθισιό, δυσκολεύεται να δικαιολογεί την παρουσία του και τίποτα να μην κάνει, και το ’ριξε στις βόλτες… Πότε στα κρυφά, πότε στα φανερά, κάποτε απόμερα ενίοτε κεντρικά!
…Και πέρασαν τα χρόνια, πάνε οι καιροί, το συνήθισε, τον συνήθισαν, τον συνηθίσαμε! Τον συνηθίσαμε;
…Τοούτον τον ίδιο συνάντησα πριν από καιρό σε κάποια άλλη υπηρεσία! Τον αναγνώρισα κι εκείνος όχι! Τα χρόνια έχουν περάσει, η αλλοτινή επιτηδευμένη ευγένεια… χαμένη! Ούτε μια πληροφορία πού να απευθυνθώ δεν μου εδόθη υπ’ αυτόν! Εφυγα κατόπιν εντολής του από το γραφείο, κι έκλεισα και την πόρτα πίσω μου όπως μου είπε και με ύφος! Τι να πεις; Γιατί να πεις;
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, στο τώρα, κι είπα χάριν της γνωριμίας μας να του αφιερώσω το παρόν! Ισως και να το διαβάσει, όπως θα πίνει τον καφέ του και θα χειρονομεί! Ισως και να φιλοτιμηθεί να αλλάξει, να συνειδητοποιήσει πως το κτήριο που άφησε, γέμισε από ανθρώπους που τον περιμένουν να… λειτουργήσει!

Χανιώτικα νέα (29.03.2017)