ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

10ο ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ
ΧΑΡΙΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ


Καλοί μου φίλoι, καλό Σαββατοκύριακο!
Το παιδί, όπως το έχουν διαχρονικά αποτυπώσει στον καμβά τους σπουδαίοι Ελληνες ζωγράφοι και το έχουν προβάλει επίσης διαχρονικά κορυφαίοι Ελληνες ποιητές και τραγουδοποιοί, είναι το θέμα του ιδιαίτερα καλαίσθητου και ξεχωριστού όπως κάθε χρόνο άλλωστε, φετινού Ημερολογίου του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 10ου Δημ. Σχ. και Νηπ. Χανίων. Από αυτό τα δείγματα στον σημερινό Παιδότοπο. «Αφετε τα παιδία ελθείν προς με», είπε ο Χριστός στους μαθητές του.
«Ας αφήσουμε τα παιδιά να μας οδηγήσουν στον δρόμο της χαράς, της συντροφικότητας, του αυθορμητισμού, της μουσικής, του παιχνιδιού και τελικά ίσως και στην ανακάλυψη της ουσίας μας», μας λένε στο εισαγωγικό σημείωμα του περί ου ο λόγος Ημερολογίου οι έχοντες την ευθύνη της επιμέλειάς του, για να συμπληρώσουν αμέσως μετά: «Ας τα αφήσουμε να μας θυμίσουν την παιδική μας ηλικία. Το παρελθόν και το μέλλον το δικό μας, των παιδιών μας αλλά και των παιδιών του κόσμου».
«Χάριν των παιδιών υπάρχουμε ως γονείς και ως δάσκαλοι», για να το πω εγώ, χρησιμοποιώντας μια αγαπημένη μου φράση, κάπως αλλιώς, για λογαριασμό τους. Πάντα άξιοι, πάντα ωραίοι! Ολες κι όλους ξεχωριστά χαιρετώ σας κι αγαπώ σας!
Σας χαιρετώ
με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος


“Το μαγισσάκι” Οδυσσέας Ελύτης
(Από τη συλλογή Ταρω του έρωτα, 1973)

Γ. ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ: ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΓΕΛΑ

Από τους χρόνους τους παλιούς το ‘χω βαθύ μεράκι
να βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το Μαγισσάκι.
Τ’ άπιαστο σαν αερικό στην εμορφιά του Μάης
που αν κάνεις να τον μυριστείς αλίμονό σου – εκάης
Εβγα έβγα Μαγισσάκι χτύπα χτύπα το ραβδάκι
Ντο και ρε και μι και φα μες στα ροζ τα σύννεφα
Τι ζουμπούλια και τι κρίνα. Τι και τούτα τι κι εκείνα
Ντο και ρε και φα και μι φούχτα μου και δύναμη
Ποιος θα μου δώκει δύναμη κι ένα μακρύ καμάκι
να βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το Μαγισσάκι.
Που ‘ναι σπηλιά του ο ουρανός άγγελος η μαμά του
κι αφρός το φουστανάκι του στην άκρια του κυμάτου
Χτύπα χτύπα το ραβδάκι χύνε το νερό στ’ αυλάκι
Φα και ρε και μι και ντο μες στο μπλε το ξάγναντο.
Τα παπιά και τα βαπόρια παν μαζί και πάνε χώρια
έξι τέσσερα κι οχτώ γούρι μου και φυλαχτό
Ανοίξτε πύλες κι εκκλησιές ν’ ανάψω ένα κεράκι
να κάνει θαύμα στα κρυφά για με το Μαγισσάκι.
Πού να κοιμάμαι ξυπνητός να τρέχω ξαπλωμένος
και να με λεν χωρίς καρδιά μα να ‘μαι ερωτευμένος.



“Φωνή απ’ τη θάλασσα” Κ.Π. Καβάφης (απόσπασμα)

Τ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: ΠΥΡΓΟΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ

Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή –
φωνή που μπαίνει
μες στην καρδιά μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει.
Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Το ψάλλει με την θεία της φωνή εκείνη,
όταν στους ώμους της απλώνει την γαλήνη
σαν φόρεμά της ο καιρός ο θερινός.
Φέρνει μηνύματα ταις ψυχαίς δροσάτα
η μελωδία της. Τα περασμένα νειάτα
θυμίζει χωρίς πίκρα και χωρίς καϋμό.
Οι περασμένοι έρωτες κρυφομιλούνε,
αισθήματα λησμονημένα ξαναζούνε
μες στων κυμάτων τον γλυκόν ανασασμό.
Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Και σαν κυττάζεις την υγρή της πεδιάδα,
σαν βλέπεις την απέραντή της πρασινάδα,
τον κάμπο της πού ‘ναι κοντά και τόσο μακρυνός,
γεμάτος με λουλούδια κίτρινα που σπέρνει
το φως σαν κηπουρός, χαρά σε παίρνει
και σε μεθά, και σε υψώνει την καρδιά.


Εαρινή Συμφωνία (Γιάννης Ρίτσος)



Ν. ΛΥΤΡΑΣ: ΠΑΣΧΑΛΙΑ

Ακου τα σήμαντρα
των εξοχικών εκκλησιών.
Φτάνουν από πολύ μακριά
από πολύ βαθιά.
Απ’ τα χείλη των παιδιών
απ’ την άγνοια των χελιδονιών
απ’ τις άσπρες αυλές της Κυριακής
απ’ τ’ αγιοκλήματα και τους περιστεριώνες
των ταπεινών σπιτιών.
Ακου τα σήμαντρα
των εαρινών εκκλησιών.
Είναι οι εκκλησίες
που δε γνώρισαν τη σταύρωση
και την ανάσταση.
Γνώρισαν μόνο τις εικόνες
του Δωδεκαετούς
που ‘χε μια μάνα τρυφερή
που τον περίμενε τα βράδια στο κατώφλι
έναν πατέρα ειρηνικό που ευώδιαζε χωράφι
που ‘χε στα μάτια του το μήνυμα
της επερχόμενης Μαγδαληνής.
Χριστέ μου
τι θα ‘τανε η πορεία σου
δίχως τη σμύρνα και το νάρδο
στα σκονισμένα πόδια σου;


“Τα μικρά παιδιά”,
Αρλέτα, 1967

Ν. ΛΥΤΡΑΣ: TΟ ΓΑΛΑ

Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους
σαν το μύλο το χάρτινο
τις ελπίδες μας.
Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά
που μπερδεύουν τα λόγια τους
που μιλουν με νοήματα
στα παιχνίδια τους.
Μες σε κήπους και χώματα
με λουλούδια ή λάσπη
έναν κόσμο ζουν τα μικρά
τον πιο όμορφο.
Ενα φύλλο ή μια μέλισσα
ένα τόπι ή μια βέργα
γίνουνται αυτοκίνητα χαρά
κόσμου ζωή.
Δυο κουτιά σπίρτα γίνηκαν
ο σταθμός και τα τρένα
που μπορούνε να φτάσουνε
ως την άκρη της γης.
Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους
σαν το μύλο το χάρτινο
τις ελπίδες μας.

Χανιώτικα νέα (05.03.2017)