ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΑΝΑ, ΣΑΝ ΕΡΘΟΥΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ....

“Εορτή εορτών και πανήγυρις πανηγύρεων” για την Τυπογραφία, το διεθνές τριήμερο συνέδριο του Συνδέσμου Ευρωπαϊκών Μουσείων Τυπογραφίας, που πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα στα Χανιά, στο Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου, στο Μεσογειακό Αγρονομικό Ινστιτούτο και στο Ινστιτούτο Επαρχιακού Τύπου. Για «εξαιρετική διοργάνωση» και για «τρεις υπέροχες μέρες» που έζησαν οι σύνεδροι στον τόπο μας, έκανε λόγο, κλείνοντας τις εργασίες του, ο πρόεδρος του Δ.Σ. του Συνδέσμου Alan Marshall, για να αποδώσει στη συνέχεια, σαν «ιστορικός αναλυτής», όπως είπε, φόρο τιμής στους “αμφιτρύωνες” του Συνεδρίου, στο Γιάννη και την Ελένη Γαρεδάκη που δημιούργησαν το Μουσείο τους, («έργο πάθους» και «προϊόν δημιουργικής περιέργειας», το χαρακτήρισε) «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν τους«. «Ολα αυτά είναι μεγαλειώδη», είπε σε μια αποστροφή της ομιλίας του, έμπλεος χαράς και ικανοποίησης γι’ αυτά που έγιναν, έτσι όπως άρτια οργανωτικά, αγαπητικά και διανθισμένα με το μοναδικό άρωμα της κρητικής φιλοξενίας, έγιναν. Εμφανής η συγκίνησή του, όπως και όλων των συνέδρων άλλωστε. Απίστευτα γι’ αυτούς όλα όσα, προπάντων, στο περιθώριο του Συνεδρίου έζησαν…









«Μάνα, σαν έρθουν οι φίλοι μου/ κι αν έρθουν οι εδικοί μας/ να μη τους πεις κι απόθανα να τους βαροκαρδίσεις/ Στρώσε τους τάβλα να γευτούν, κλίνη να κοιμηθούνε,/ στρώσε τους παραπέζουλα να θέσουν τ’ άρματά τους,/ και σαν ξυπνήσουν το πρωί και σ’ αποχαιρετούνε,/ πες τους το πως απόθανα». Με σπασμένη απ’ τη συγκίνηση φωνή, απ’ τον Γιάννη Γαρεδάκη η ανταπάντηση, σ’ αυτά που είπε ο Πρόεδρος του Συνδέσμου των Ευρωπαϊκών Μουσείων Τυπογραφίας. Αφού πρώτα έκανε μια σύντομη εισαγωγή στην “ιστορία” των στίχων του γνωστού ριζίτικου τραγουδιού και εξήγησε ότι στην Κρήτη η φιλοξενία είναι παράδοση και παραμένει τρόπος ζωής. «Τιμή και χαρά για μας να σας υποδεχθούμε και να σας φιλοξενήσουμε», υπογράμμισε.

«Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν ακόμα σ’ αυτόν τον τόπο άνθρωποι, που επιμένουν να προτιμούν τον ρόλο του δημιουργού σε αντίθεση με τους πολλούς που προτιμούν τον ρόλο του προπέτη», είχα γράψει χρησιμοποιώντας τα λόγια του Κοπέρνικου, πριν από 5 χρόνια με αφορμή τα εγκαίνια της πτέρυγας του Μουσείου που φιλοξένησε τη συλλογή του Αντώνη Παπαντωνόπουλου για την Ιστορία της Γραφής. Να το επαναλάβω και μάλιστα δυο φορές σήμερα. Και γιατί οι άνθρωποι αυτοί επιμένουν πλουτίζοντάς το (τρανό παράδειγμα η αίθουσα που φιλοξένησε τη συλλογή του Κώστα Τζωρτζάκη) και διευρύνοντας τις δραστηριότητές του, να προβάλλουν και αποφανίζουν τον τόπο μας, τα Χανιά, την Κρήτη, μα και όλη την Ελλάδα, και να μοιράζονται τη χαρά τους γι’ αυτό με τους φίλους τους. Μα, και προπάντων, γιατί έχουν μπολιάσει με το “πάθος” τους, αλλά και με το “πνεύμα” τους, τους συνεχιστές τους: την διευθύντρια του Μουσείου Έλια Κουμή, όπως και τον Παρασκευά Περάκη και τον Μανόλη Γαρεδάκη, διευθυντή και εκδότη των “Χανιώτικων νέων”, αντίστοιχα…


Μάνα, μητέρα, μαμά






«Οι ώρες που περνούσα με τη μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο· καθόμασταν ο ένας αντίκρυ στον άλλο, εκείνη σε καρέκλα πλάι στο παράθυρο, εγώ στο σκαμνάκι μου, κι ένιωθα, μέσα στη σιωπή, το στήθος μου να γεμίζει και να χορταίνει, σαν να ’ταν ο αγέρας ανάμεσά μας γάλα και βύζαινα. Από πάνω μας ήταν η γαζία, κι όταν ήταν ανθισμένη, η αυλή μοσχομύριζε. Αγαπούσα πολύ τα ευωδάτα κίτρινα λουλούδια της, τα ‘βαζε η μητέρα μου στις κασέλες και τα σώρουχά μας, τα σεντόνια μας, όλη μου η παιδική ηλικία μου μύριζε γαζία». Νίκος Καζαντζάκης από την “Αναφορά στον Γκρέκο”.

“Μάνα, μητέρα, μαμά”, για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο του θεατρικού έργου που έγραψε ο Γιώργος Διαλεγμένος. “Μαμουλίνα” για μένα. Η γιορτή της προχθές, δεύτερη Κυριακή του Μάη. Κι αν την έχουν υμνήσει οι ποιητές, κι αν έχουν γράψει γι’ αυτήν τα μύρια όσα.

Χανιώτικα νέα ( 16.05.2017)