ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ
«Αρχιχρονιάς ανατολή καμπανοτελαλίζει/ μισεύγει το δεκαοχτώ, δεκαεννιά βγορίζει./ Καινούργιου χρόνου η φανιά, είκοσι παρά ένα/ ας είναι μαξουλούδικη η νέικη η γέννα./ Ποδαρικό τσ’ αρχιχρονιάς με την καλή τη χέρα/ γκινιάζει του δεκαεννιά το πρώτο καλημέρα./ Καλά καλή να ‘ν’ η χρονιά μέρες υγειάς να πέψει/ μ’ ελπίδες ν’ ασπροστολιστεί κι ετσά να ξετελέψει./ Αρίφνητες είν’ οι ευκές με τση καρδιάς τη μπένα/ καλά καλή η νέικη χρονιά για τον καθένα!» Το ποίημα “Αρχιχρονιά 2019” του Κωστή Λαγουδιανάκη.
«[…] Την πρώτη του Γενάρη ο κόσμος λένε είναι ορθάνοιχτος σαν ρόδι./ Λιμάνι, παροπλισμένα καράβια πολεμικά/ μέρα με τη γεύση καμένου λιόδεντρου σκληρή./ Ολα τα σπουδαία για τον χρόνο έχουν λεχθεί./ Χρόνος είναι το μέτρημα της κάθε λέξης/ που συντροφεύει τη μέρα καθώς φεύγει,/ τα ονόματα που σβήνονται την πρώτη του Γενάρη/ απ’ την ατζέντα,/ ο μικρός κοκκινολαίμης/ απόδημος επισκέπτης/ που άναβε με το στήθος του μικρές φωτιές/ στον ίδιο θάμνο κάτω απ’ την ελιά/ κάθε χειμώνα/ και τον Μάρτη τις έσβηνε/ όταν επέστρεφε στις σιωπηλές νύχτες του βορρά./ Ο σκώπτης των πραγμάτων ο μικρός/ που φέτος δεν ξαναγύρισε.» Το ποίημα “Πρώτη του Γενάρη” του Γιάννη Φίλη.
«Ο χρόνος είναι γενικός/ δεν μπορούμε να εντοπίζουμε οράματα/ δεν μπορούμε να μοιράζουμε αστραπές./ Ο χρόνος είναι γενικός/ δεν μπορούμε να μοιράζουμε αστραπές/ απ’ τα κλωστήρια τ’ ουρανού με δόσεις./ Κάποιο σκαθάρι στοχαζόμαστε/ απέριττα/ η πιο μεγάλη ώρα της ζωής/ υπάρχει σαν τις άλλες./ Δεν πάει μια βδομάδα που έβλεπα/ δυο παράξενα ζώα στην ύπαιθρο/ να ξεραίνουν τον θάνατο στη ράχη τους./ Ο χρόνος είναι γενικός/ ο χρόνος είναι κοροϊδευτικός,/ είναι αμέτοχος σαν τα περίπτερα στην κίνηση.» Το ποίημα “Θεραπευτική αγωγή” του Νίκου Καρούζου.
Τρία ποιήματα για τον χρόνο, ως έννοια που εκφράζει (βλ. “Μείζον ελληνικό λεξικό” των Τεγόπουλου – Φυτράκη) “τη διαδοχή και τη διάρκεια φαινομένων, ενεργειών και καταστάσεων”. Για προβληματισμό…
ΑΠΟ ΝΙΠΠΟΥΣ ΑΡΞΑΣΘΑΙ
Πρώτη του Γενάρη και πρώτη του χρόνου, του Αγίου Βασιλείου, και λίαν πρωί στο Νίππος, πού αλλού; Στο Κοιμητήρι του Αγιου – Αθανάση για να πω την πρώτη καλημέρα της νέας χρονιάς στους γονέους μου, ανάβοντας το καντήλι τους, και στους άλλους κεκοιμημένους χωριανούς. Στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού για να λειτουργηθούμε, όσοι βρεθήκαμε, “ευλογούντος και αγιάζοντος” του παπά-Μιχάλη και να πάρουμε αντίδωρο απ’ το χέρι του. Στην Πλατέα, όπου το Ηρώο και οι προτομές του πρώτου εξ Ιδιωτών Αρχηγού του Μακεδονικού Αγώνα Μανόλη Κατσίγαρη και του Οπλαρχηγού των Κρητικών Επαναστάσεων Θεοκλή Νικ. Κακάτση, που “επιμένει” να “επιβιώνει” στον ίσκιο της Μαδάρας και να βιγλίζει τον Ψηλορείτη (φωτ.). Στο καφενείο του Κοτσιφογιάννη για να λειτουργήσει, πίνοντας και τσικουδιά, σε διευρυμένο κύκλο, το “νιππιανό εμείς”. Στο άδειο πατρικό σπίτι, που κάποτε βασίλευαν στην αυλή του οι βασιλικοί και άστραφτε ο ασβέστης, για να κάμω το ποδαρικό. Και τέλος στον Γείτονα Αγιο, στο Αγιο Πνεύμα, ως εκπρόσωπο όλων των απανταχού της Οικουμένης ζώντων και τεθνεώτων Κατουνιάρηδων, για να του πω “Καλή Χρονιά”. Ολα αυτά σ’ ένα τρίωρο. Τρεις ώρες στιγμές… Τρεις ώρες αιώνες…
«Το επ’ εμοί, ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω πάντοτε, ιδίως δε κατά τας πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας, να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ’ έρωτος την φύσιν και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη». Δεμένος με την Σκιάθο ο Αγιος των Νεοελληνικών Γραμμάτων, δεμένος με το Νίππος η ελαχιστότητά μου. Σκέφτομαι συχνά, όσο περνούν τα χρόνια, “ιδίως δε κατά τας πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας” και συχνοτέρα το δικό μου “επ’ εμοί”…
Σημείωση: H δεύτερη στάση έχει αναρτηθεί και την 1η Ιανουαρίου. Η ανάρτηση γίνεται και σήμερα λόγω της δημοσιεύσεως στη στήλη μου στα "Χανιώτικα νέα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου