ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

ΔΙΚΑΙΟΣ ΚΙ ΙΣΟΣ Σ'ΟΛΕΣ ΤΟΥ ΤΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ, ΕΤΩΝ 93

Μυρίζουν οι βασιλικοί, μυρίζουν κι οι βαρσάμοι,\ μα σα μυρίζει ο φρόνιμος βαρσάμια δε μυρίζουν,  \ βαρσάμια ουδέ βασιλικό, μηδέ καρεφυλλάτα.\ Μυρίζει εκειά που πορπατεί, μυρίζει εκειά που στέκει, \ μυρίζει και όντε μιλεί… 

Μ’ αυτό  το ριζίτικο τραγούδι που τραγουδιέται ακόμη στην τάβλα, στα χωριά των Χανιών, αρχίζω τον αποχαιρετισμό μου , εκ μέρους της ευρύτερης οικογένειας των Κακάτσηδων, στον Καπετάνιο μας, ὀπως μου άρεσε να τον αποκαλώ, τον Αντώνη Γεωργίου και Δέσποινας Κακατσάκη,  που έφυγε προχθές στα 93 του χρόνια, για το άλλο ημισφαίριο της ζωής ακολουθώντας , ύστερα από 80 μέρες, την ακριβή του συντρόφισσα , την Βάσω, μην μπορώντας να κάμει δίχως της. Για να συνεχίσω μετά μ’ ένα δημοσίευμα από μια κρητική εφημερίδα του 1954, που τον αφορά και τους πρώτους στίχους του Κωνσταντίνου Καβάφη, από το ποίημα «Θερμοπύλες», και να κλείσω μ’ ένα νεοριζίτικο.

Φρόνιμος παιδιόθεν και μέχρι τέλους, με την κρη(ι)τική έννοια της λέξης ο Καπετάνιος μας. Λόγοις και πράξεσι. Κατά κοινήν ομολογία όλων όσοι τον γνώρισαν και τον συναναστράφηκαν, έστω για λίγο. Και στην ιδιωτική του ζωή και στον δημόσιο βίο του. Δημοκρατικός, Δημιουργικός, Δυναμικός, Δοτικός. Τα τέσσερα με Δέλτα κεφαλαίο επίθετα που τον χαρακτήριζαν. Δάσκαλος ζωής ο Καπετάνιος μας.

Ο Αντώνης Γ. Κακατσάκης γεννήθηκε στον Αλικιανό Χανίων, όπου υπηρετούσε ως αξιωματικός Χωροφυλακής ο πατέρας του, και πριν από την εισαγωγή του στην Πάντειο, έκανε μαζί με τα εγκύκλια μαθήματα στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο, ξεχωριστές σπουδές στη Βενιζελική Σκέψη, για να γίνει αργότερα πρόεδρος της Νεολαίας του Κόμματος των Φιλελευθέρων. Δημοκρατικός, κατ’ όνομα και κατά χάρη, λοιπόν, Δημιουργικός και Δυναμικός, πάνω απ’ όλα, ωστόσο, Δοτικός. Διά βίου και προς όλους. Για τους γονείς και τα αδέλφια του. Για την σύντροφο της ζωής του -  εδώ πρόκειται για έναν έρωτα μεγάλο, για μια αγάπη που αξίζει να γίνει ταινία. Για τα παιδιά και τα εγγόνια του. Για τους συγγενείς – είναι για όλους το αποκούμπι μας, μου είχε πει, πριν από πολλά χρόνια μια ξαδέλφη μας – και για τους πάμπολλους φίλους του. Για τους συναδέλφους του στην Εφορεία και στον Συνδικαλισμό -  ήταν για πολλά χρόνια Πρόεδρος του Συλλόγου των Εφοριακών και Αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ. Για όλους που του ζητούσαν βοήθεια. Δοτικός προπάντων για τον εμπερίστατο συνάνθρωπο – δεν επεκτείνομαι περισσότερο…

Βρισκόμαστε στα 1954 και τα Κρητικά Σωματεία της Αθήνας γιορτάζουν  στο «ΠΑΛΛΑΣ» την επέτειο της Μάχης της Κρήτης και ο Αντώνης είναι ο ένας από τους δυο κεντρικούς ομιλητές. Διαβάζω από το υπ ’αρ. 1725 φύλλο της εγκρίτου εφημερίδας των απανταχού Κρητών  «Κρητική Ενότης» (9.6. 1954) τα που τον αφορούν: “ Ο φέρελπις νέος κ. Κακατσάκης υπήρξε μια πραγματική αποκάλυψις διά το κοινόν. Είχε κλείσει στα στήθη του ολόκληρον την Ελλάδα, με όλην την λάμψιν και την δόξαν της. Ο κ. Κακατσάκης με παλμόν και τόνον, με ευφράδειαν και ιδιαιτέρως εύληπτον διατύπωσιν, με έξαρσιν μεγάλου αγορητού, συνήρπασε τους παρισταμένους και επροκάλεσεν ασυνήθη ενθουσιασμόν. Εν μέσω συνεχών διακοπών και ραγδαίων χειροκροτημάτων ωμίλησεν επί 20 λεπτά της ώρας δημιουργήσας όντως ατμόσφαιραν εθνικής υπερηφανείας. Ο ενθουσιασμός και αι εκδηλώσεις του κοινού υπερέβησαν παντός είδους πρόβλεψιν, όταν ο μάγος της ημέρας κ. Κακατσάκης έφερεν τον λόγον του προς την ομογάλακτον αδελφήν της Μεγαλονήσου Κρήτης, την υπόδουλον Κύπρον και ηξίωσεν την απόδοσίν της εις την μητέρα Ελλάδα. Τα σπουδαστικά νειάτα, είπε, αξιούν την Κύπρον ελευθέραν και εις τας αγκάλας της μητρός Ελλάδος. Αυτό πρέπει να το πληροφορηθεί όλος ο κόσμος και να το εννοήση ιδιαιτέρως η Μεγάλη σύμμαχος Αγγλία. Συμβιβασμός δεν χωρεί και οιαδήποτε θυσία, που τυχόν θα χρειασθεί, θα είναι μεγάλη». Αυτά μόνον για να κρίνουμε «εξ όνυχος τον λέοντα»…

Όχι, ο «φέρελπις νέος» δεν έγινε πολιτικός, όπως όλοι περίμεναν. «Παραήμουν συναισθηματικός γι’ αυτό το άθλημα, μου είπε κάποτε, όταν του εξομολογήθηκα, ότι λειτουργούσε σαν υπόδειγμα στα μικράτα μου.

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωήν των\ όρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες.\ Ποτέ από το χρέος μη κινούντες. \ Δίκαιοι κι ίσοι σ’ όλες των τες πράξεις\αλλά με λύπην κιόλας κι ευσπλαχνία»… Τα που μας λέει στην αρχή του ποιήματός του «Θερμοπύλες» ο Αλεξανδρινός Ποιητής. Γι ανθρώπους σαν τον Αντώνη Γεωργίου Κακατσάκη, το έγραψε. Γι ανθρώπους που για να χρησιμοποιήσω μια κρητική μαντινάδα στέκονται όρθιοι στα μετερίζια της ανθρωπιάς και στης τιμής το χρέος, ακόμα κι όταν είναι σίγουροι, ότι οι κάθε λογής Μήδοι, έχουν ήδη περάσει τα σύνορα και κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Είχαμε μια μεγάλη από τηλεφώνου κουβέντα γι’ αυτό το θέμα, πριν ένα χρόνο περίπου, με αφορμή μια ερώτηση που του έκαμα, για τους διωγμούς που υπέστη τα χρόνια της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Δεν είναι της ώρα για περισσότερα…

Παιδαγωγικό μυθιστόρημα ο βίος και η πολιτεία, τα έργα και οι ημέρες του πρώτου από τα τέσσερα ξαδέλφια που πήρε το όνομα του παππού μας, που αγωνίστηκε μια ζωή, δίπλα στο αδελφό του, τον οπλαρχηγό Θεοκλή Κακάτση, για τη λευτεριά της Κρήτης και την Ένωσή της με την Ελλάδα. Έζησε μια γεμάτη ζωή ο Αντώνης. Ἀντεξε σε μπόρες και καταιγίδες, απόλαυσε, ωστόσο, και λιακάδες. Πέρασε δικτατορίες και πολέμους, κάθε λογής καταστάσεις. Αγάπησε και αγαπήθηκε. Πολύ αγάπησε και πολύ αγαπήθηκε…

Κλείνω με το νεοριζίτκο – ακόμη φτιάχνουμε τέτοια λογής τραγούδια στο Νίππος , το χωριό μας, που βρίσκεται στις ρίζες των Λευκών Ορέων και βιγλίζει τον Ψηλορείτη. Προπάντων την παραμονή της Χάρης του Αγίου Πνεύματος, της εκκλησίας της γειτονιάς μας, τις Κατούνες… Ένα από αυτά, παράλλαξα το πρωί ερχόμενος από τα Χανιά με το αεροπλάνο για την κηδεία: Εις τις Κατούνες πάντοτε στσ΄αυλές τ’ Αγιού Πνευμάτου\αναρωτιούνται τα πουλιά που γύρω του φωλιάζουν\ αν βλέπουν τους φευγάτους μας στου ουρανού το δώμα. \Κι ένα πουλί, μικρό πουλί, μια γλυκοποταμίδα\ τους λέει πως τους συναντά μόλις η νύχτα πέσει\ γι αυτό κι ομορφοκελαηδεί…

Δεν πεθαίνουν οι αγαπημένοι μας, όσο τους θυμούμαστε. Το ξέρετε καλά αυτό, Γιώργο, Δέσποινα και Μπάμπη με τα παιδιά σας… Όλοι όσοι βρισκόμαστε σήμερα εδώ και αποχαιρετούμε τον Αγαπημένο μας, το ξέρουμε… Αντωνίου Κακατσάκη του Γεωργίου και της Δέσποινας, Αιωνία η Μνήμη!

Σημείωση: Επικήδειος λόγος στον Ιερό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών της Άνω Γλυφάδας.( 5 Μαρτίου 2020)

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ