ΑΝ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΔΙΝΕΣ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ, ΚΥΡΙΕ
Η πρώτη μέρα τσ’ άνοιξης, τση ποίησης η μέρα/ βγορίζει μοσκομύριστη και λέει καλημέρα./ Ο Oμηρος, ο Σολωμός, Σεφέρης και Ελύτης/ ο κάθα εις τση ποίησης και ένας σταλακτίτης./ Καβάφης και Σικελιανός, η Δημουλά, ο Βρεττάκος/ κι ο Παλαμάς συντρέμουνε για να μην τρώει “ο δράκος”./ Η ποίηση ‘ναι άνοιξη τ’ ανθρώπου και τση ζήσης/ μη μπας κι αλλάξει τον ντουνιά κι αλλάξει συνειδήσεις». Η ρίμα που έγραψε πριν από 9 χρόνια ο εκ των κορυφαίων διαλεκτοφώνων ποιητών της Κρήτης, ο Κωστής ο Λαγουδιανάκης. Μ’ αυτήν αρχίζω τις σημερινές Στάσεις. Κανένας κορωνοϊός δεν μπορεί να εμποδίσει τον αυριανό ερχομό της άνοιξης στο βόρειο ημισφαίριο του πλανήτη μας και να απαγορεύσει τη γιορτή της ποίησης.
«Αν δε μου ‘δινες την ποίηση, Κύριε,/ δε θα ‘χα τίποτα για να ζήσω./Αυτά τα χωράφια δε θα ‘ταν δικά μου./ Ενώ τώρα ευτύχησα να ‘χω μηλιές,/ να πετάξουνε κλώνους οι πέτρες μου,/να γιομίσουν οι φούχτες μου ήλιο,/ η έρημός μου λαό,/ τα περιβόλια μου αηδόνια.// Λοιπόν, πώς σου φαίνονται; Είδες/ τα στάχυα μου Κύριε; Είδες τ’ αμπέλια μου;/είδες τι όμορφα που πέφτει το φως/ στις γαλήνιες κοιλάδες μου;/ Κι έχω ακόμη καιρό!/ Δεν ξεχέρσωσα όλο τον χώρο μου, Κύριε». Eνα απόσπασμα από το ποίημα “Αν δε μου ‘δινες την ποίηση, Κύριε” του Νικηφόρου Βρεττάκου. Από τα αγαπημένα μου. Από τότε που το “πρωτοσυνάντησα” στο έβδομο βιβλίο της Ποιητικής Ανθολογίας (εκδ. “Γαλαξία”) του Λίνου Πολίτη, όντας 20 χρονών. Νιος ήμουν και γέρασα. “Αν δεν μου ‘δινες την ποίηση, Κύριε”… Αν δεν μας έδινες την ποίηση, Κύριε…
Και, βέβαια, η ποίηση, όπως και γενικότερα η τέχνη, δεν μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο. Μπορεί όμως, κι αυτό δεν αμφισβητείται, να βοηθήσει τους ανθρώπους ν’ αλλάξουν, για ν’ αλλάξουν αυτοί με τη σειρά τους τον κόσμο. Ακριβώς γιατί ο ποιητής, όπως και κάθε καλλιτέχνης, δεν έχει ξεχάσει ότι ο άνθρωπος είναι σπάνιο είδος στη φύση και στην ιστορία κι αυτό που χρειάζεται είναι ο εξανθρωπισμός του. Πάντα και πάντοτε, προπάντων όμως σε δύσκολες περιόδους, σε δύσκολες καταστάσεις, όπως αυτήν που περνάμε αυτόν τον καιρό με τον κορωνοϊό. Να μνημονεύουμε Διονύσιον Σολωμό και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, μάς παραγγέλνει διαχρονικά ο Οδυσσέας Ελύτης, όπου και να μας βρίσκει το κακό, όπου και να θολώνει ο νους μας… «Η λαλιά που δεν ξέρει από ψέμμα/ θ’ αναπαύσει το πρόσωπο του μαρτυρίου/ με το λίγο βάμμα του γλαυκού στα χείλη»…
Κορωνοϊκά… στα πεταχτά
Μάχη απέναντι στον κορωνοϊό στις επάλξεις της έντυπης, έγκαιρης και έγκυρης ενημέρωσης, όσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα γίνεται, δίνει η εφημερίδα μας. Να είναι νικηφόρα μέχρι της τελικής νίκης η ευχή μου. Οπως και όλων των αναγνωστών της άλλωστε. Θα τα καταφέρουμε. Αυξημένο το αίσθημα της ευθύνης…
Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω. Η πιο δυνατή απ’ όλες τις “δυνατές” παραγγελιές του Νίκου Καζαντζάκη, για μένα. Χρόνια τώρα την έχω “αναρτήσει” καλλιγραφημένη στο γραφείο μου. Δεν τελειώνουν ποτέ οι σπουδές μας στο “πανεπιστήμιο της Ευθύνης” σκέφτομαι, ενώ γράφω κρυφοκοιτάζοντάς την και ενώ την κρυφοκοιτάζω γράφοντας. Σε πρώτο ενικό κρίνονται τελικά όλα…
Κορωνοϊέ, κορωνοϊέ, άχρηστε υιέ/ ουέ κι αλίμονό σου,/ θα βρεθεί στο τέλος το εμβόλιο, ο θάνατός σου… Σιγά που θα μας πάρει και τον αέρα η… μικρότητά του. Κακό θα ‘ναι το τέλος του… ερίφη, όπως όλων των άλλων παρόμοιων προηγηθέντων “ερίφηδων” άλλωστε. Θα την κερδίσει στο τέλος κι αυτή την μάχη ο άνθρωπος. «Πολλά τα δεινά, κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει» (Πολλά είναι τα φοβερά μα τίποτα δεν υπάρχει πιο φοβερό από τον άνθρωπο), κατά που έχει πει ο Σοφοκλής… «Είμαστε σε πόλεμο, μ’ έναν εχθρό που είναι αόρατος, αλλά δεν είναι ανίκητος», όπως είπε και ο πρωθυπουργός της χώρας Κυριάκος Μητσοτάκης στο διάγγελμά του.
Μην πεις ποτέ τέλος, πριν απ’ το τέλος… Και η φράση αυτή που δεν θυμάμαι πότε, πού (και αν) την άκουσα ή τη διάβασα στο νου μου. Νόμιζα ότι είχα τελειώσει για πάντα με τα… “πεταχτά” μου στις 31 Ιουλίου 2015. Να που “αναστήθηκαν” για δεύτερη φορά σήμερα λόγω κορωνοϊού… Παλιά μου τέχνη κόσκινο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου