ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ Β

"ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ": ΕΝΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ

                                  

                                                             Γράφει ο Κώστας Καλαπανίδας*

    

Τη θρησκευτική παράδοση του τόπου του, όπως στάλα στάλα κάθισε στην ψυχή του, έτσι σίκλο σίκλο (κουβά κουβά) και την ανεβάζει, γήινη, καθάρια, άτρεπτη, και δροσίζει την ποίηση και τους αναγνώστες της, ο Βαγγέλης Κακατσάκης στα «Χελιδόνια του Μοναχού». Και το κατορθώνει χωρίς να … κατηχίζει τους πιστούς και εύπιστους, ούτε να προκαλεί τους ολιγόπιστους ή τους άπιστους. Όλοι στα «Χελιδόνια του Μοναχού» βρίσκουν αυτό που έγιναν και είναι και θέλουν να ξανακούσουν: Τις ιερές τελετουργίες οι πρώτοι, τις άσβεστες αναμνήσεις τους οι δεύτεροι,-«στην άλλη τάσσω ένα κερί σ’ εσένα την καρδιά μου.»

       Κανένας δε λησμονεί ούτε αρνείται. Ως και οι άμεσοι λειτουργοί του θείου (συν) ντάσσονται και συλλειτουργούν με τα χελιδόνια των τρούλων. Ως και οι «ανώνυμοι» συντοπίτες του άγιοι, που δεν τους αφιερώνουν ούτε μια λέξη τα Συναξάρια, κατεβαίνουν με τα βοσκοράβδια τους στις λειτουργίες, αόρατοι κι αόριστοι, κι αποχωρούν με την «απόλυση», χωρίς να μαθαίνουμε αν γεύτηκαν αντίδωρο. ( Με τι αγάπη και ευγένεια τους ανεβάζει στην ποίηση! )

       Η σύζευξη που πέτυχε, χωρίς να πέσει στην ευπώλητη τυπολατρεία του ζηλωτή, ούτε να κάνει τον έξυπνο με τη σοφία του, είναι ένα ευλογημένο κατόρθωμα, που ίσως το οφείλει στην- που άσκησε και ασκήθηκε-μεσότητα της ποίησης, που και αρμονία καλείται. Στίχος κοντός. λιγόλογος, αμέσως κατανοητός, γλώσσα ρυθμική, στρωτή, λαϊκή, δηλαδή άμεση, αφήνει το νόημα με τις απαραίτητες λέξεις να λειτουργεί μέσα μας. Δεν υπάρχουν εδώ, ούτε επιδιώκονται, αχλύ ονείρου, τάχα απομάγευση του κόσμου, εκφραστική μαγεία (προς τι;) αποδομήσεις και παραποιήσεις και τελικά σκόπιμες ακατανοησίες και… επαγγελματικές μεταφορικές εκφράσεις. όλα αυτά που εξασφαλίζουν (συν τις παρέες, τις εκδοτικές συμπαιγνίες και πληρωμένες διαφημίσεις) βραβεύσεις.

      Τα ποιήματα της συλλογής επιδιώκουν εξαρχής τη διήγηση και αναδιήγηση μικρών μονοσήμαντων περιστατικών και συμπυκνώνουν το νόημα και την ποιητική υπονόηση (ή συμβολισμό) με τη δεσπόζουσα, ή βασίλισσα λέξη ή φράση που συνήθως βρίσκεται στο τέλος. (Παραδείγματα: «λαμπρυνθώμεν», σελ, 15, «λευκό ράσο», σελ. 29, «η ονομαστική», σελ. 32, «άλληλα» σελ. 36, «χαμομήλι-φωνή», σελ. 37 κλ.π.

      «Τα Χελιδόνια του Μοναχού» είναι εντέλει ένα βιβλίο ειλικρινές, συνεπές στο στόχο του και χτίζεται με σεβασμό, ευγένεια και πλήρη συνέπεια και με κανένα τρόπο και λόγο τάχα καταγγελτικό και επαναστατικό. Το εκτιμώ πολύ γι’ αυτό που είναι και το επαινώ. Επαινώ και τον δημιουργό  του που μας έδωσε (ισχυρίζομαι!) ένα  ευγενικό κατόρθωμα, περνώντας  μέσα από συμπληγάδες αντιθέσεων, χωρίς να χάσει ούτε φτερό από την πτητική αρματωσιά του.

    ·       Δάσκαλος - ποιητής