ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

 

ΜΕΡΕΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Ο Δεκέμβρης του Τσαρούχη

«Στολίζω δέντρο με τα χιόνια του Χριστού/ τραπέζι στρώνω με τα δώρα του χειμώνα/ εσύ το φως ενός ορίζοντα κλειστού/ που το φορώ του ταξιδιού μου αρραβώνα.// Ανάβω φώτα και λαμπιόνια ζωηρά/ και μες στη φλόγα της γιορτής κεράκι λιώνω/ φωτογραφίζω αναμνήσεις στη σειρά/ να σε θυμάμαι όσο λείπω ένα χρόνο.// Παραμονή Πρωτοχρονιάς θα σε φιλήσω/ και μια ευχή πάνω στα χείλη σου θ’ αφήσω/ καθώς αργά θα ξετυλίγεις τον καιρό σου/ σαν παραμύθι να με βλέπεις στ’ όνειρό σου.// Ζυμώνω δώδεκα Χριστόψωμα ζεστά/ με της αγάπης τη μαγιά και άσπρο αλεύρι/ να τα μοιράσεις σε παιδάκια γελαστά/ να ‘χουν να λένε για τη δόξα του Δεκέμβρη». Από “Το Καλαντάρι” του Παντελή Θαλασσινού – στίχοι Ηλία Κατσούλη. Μέρες Δεκεμβρίου, όπως τις ζήσαμε σε πρώτο ενικό πρόσωπο.

«Άγιος Νικόλας φώναξε,/ Σάββας απολοήθη/ κι Αγιά Βαρβάρα έτρεξε/ να πάει να λειτουργήσει». Ο Δεκέμβρης των Αγίων… Της Αγίας Βαρβάρας, του Αγίου Σάββα, του Αγίου Νικολάου. Ο Δεκέμβρης του Αγίου Σπυρίδωνα, του Αγίου Ελευθερίου και του Αγίου Στεφάνου. Και βέβαια ο Δεκέμβριος των Χριστουγέννων. Πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα ο Δεκέμβρης των Χριστουγέννων. Ο Χριστουγεννιάτης ή Χριστιανάρης μήνας, όπως τον έλεγε μέχρι πριν λίγα χρόνια ο λαός μας κι όπως στη συνείδησή του εξακολουθεί να παραμένει.

Μέρες Δεκεμβρίου σε βάθος χρόνου, όπως έχουν μείνει στη συλλογική μνήμη. Ο Δεκέμβριος του 1944 για παράδειγμα. Ο Δεκέμβρης του εμφυλίου. Τα Δεκεμβριανά που άρχισαν στις 3 του μήνα το 1944, κι άφησαν πιο πολλούς νεκρούς στους δρόμους της Αθήνας, απ’ αυτούς που “έπεσαν” κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου. Βεβαίως και ο Δεκέμβρης του 2008, ο τελευταίος Δεκέμβρης του Αλέξη Γρηγορόπουλου…

«Δεκέμβρης/ Κι επιστρέφει ο ουρανός/ Με μιαν εφτάχορδη λύρα/ Και μ’ όλο το ασήμι του/ Αλλαγμένος// Δεκέμβρης/ Κι επιστρέφει ο ουρανός/ Με μια φάτνη/ Και μ’ ένα δέντρο Χριστουγεννιάτικο/ Στολισμένος». Απόσπασμα από το ποίημα “Τραγούδι του Δεκέμβρη” του Τάκη Βαρβιτσιώτη. Και εν έτει 2020, εν μέσω κορωνοϊού επίκαιρο.

ΚΟΡΩΝΟΪΚΑ… ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Όνειρο νοεμβριανής νυκτός ότι θα κάναμε Χριστούγεννα, όπως τα ξέραμε ή τουλάχιστον περίπου, όπως τα ξέραμε. Επίσης όνειρο νοεμβριανής νυκτός η επιστροφή των μαθητών, τουλάχιστον του Δημοτικού, μέσα στον Δεκέμβρη, στα σχολεία. Αλλιώς τα λογαριάζαμε κι αλλιώς μας προέκυψαν. Άλλα ελέγαμε της κνισάρας κι άλλα κνισάριζε εκείνη. Ας όψεται ο κορωνοϊός που δεν κάνει πίσω κι ας τον φοβερίζουμε με το εμβόλιο που θα έρθει όταν έρθει κι όπως έρθει. Δεν καταλαβαίνει τίποτα η… μικρότης του.

«Αν πεις σε έναν άνθρωπο “φτου σου”/ αυτός μπορεί να σε σκοτώσει και για καλό του εαυτού σου/ τη φράση σου να συμπληρώσω/ φτου σου να μη σε λαβώσω/ ή φτου σου να μη σε ματιάσω/ και θα σε διαβεβαιώσω/ πως ο θυμός θα πάει πάσο/ γιατ’ οι μισοί άνθρωποι θαρρούνε/ ότι οι άλλοι τους ματιάζουν/ και οι υπόλοιποι πως ζούνε/ τους πρώτους για να ξεματιάζουν». Ο Παύλος Πολυχρονάκης, ο γνωστός και ως Παβλής, κατ’ εξοχήν σατιρικός ποιητής, στη θέση του φίλου ιερωμένου και της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη, των μαντιναδολόγων μας σήμερα. “Το ξεμάτιασμα γέννησε τον κορωνοϊό” ο τίτλος της ρίμας που μεταξύ πολλών άλλων, μου έστειλε και που ένα απόσπασμά της δίχως σχόλια φιλοξενείται.

Θα το κάνω δεν θα το κάνω, θα το κάνω δεν θα το κάνω, θα το κάνω δεν θα το κάνω, θα το κάνω δεν θα το κάνω… Στο δεν θα το κάνει είναι ο φίλος μου. Για το δωρεάν rapid test που γίνεται αύριο στην πλατεία Δικαστηρίων προσώρας, γιατί το μάδημα της μαργαρίτας συνεχίζεται…

Βεβαίως και προσυπογράφω, και με τα δυο μου τα χέρια μάλιστα, που λέει ο λόγος, το αίτημα των εκδοτών για άνοιγμα των βιβλιοπωλείων. Αδιανόητο να είναι ανοιχτά τα καταστήματα κινητής τηλεφωνίας και κλειστά τα βιβλιοπωλεία.

«[…] Αναρωτιόμαστε πού πηγαίνουμε/ Όλοι στους δρόμους μας Εσώκλειστοι/ Δωμάτια – φυλακές./ Σπίτια της μοναξιάς,/ Τηλεδιασκέψεις/ Τηλεμαθήματα/ Τηλεφωνήματα/ Άδειες οι αγκαλιές/ Χρόνος παρών και απών/ Στέρηση της αφής/ Αναπνοής Υπερανάπτυξη…/ Κρίσιμο το όριο:/ Στη μοναξιά ζητείται οξυγόνο/ Ο στεναγμός!// Και τύχη/ να έχεις έναν άνθρωπο δικό σου/ Να μοιραστείς τις σκέψεις σου/ Ένα φιλί, ένα χάδι/ Δεν σε φοβάμαι -να είσαι η σκέψη σου…// Μα όμως κρατιόμαστε απ’ το κύμα/ Όλοι Ευάλωτοι κι ανασφαλείς/ Για τους μοναχικούς ανθρώπους/ Το βάρος είναι πιότερο της σιωπής». Από το ποίημα “Γυρίζοντας από τηλεδιάσκεψη σε περίοδο αντιποιητική” της Ελένης Περγάντου.

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 8.12.20200