ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ...
«Τον γνωρίζετε τον Μάρτη/ τον τρελό και τον αντάρτη;/ Ξημερώνει και βραδιάζει/ κι εκατό γνώμες αλλάζει.// Βάζει η μάνα του μπουγάδα/ σχοινί δένει στη λιακάδα.// Να που ο Μάρτης μετανιώνει/ και τα σύννεφα μαζώνει/ και να μάσει η μάνα τρέχει/ τα σεντόνια, γιατί βρέχει!// Να ο ήλιος σε λιγάκι,/ φύσηξε το βοριαδάκι/ κι η φτωχή γυναίκα μόνη/ τα σεντόνια ξαναπλώνει.// Μια βροντή κι ο ήλιος χάθη/ μες στης συννεφιάς τα βάθη,/ ρίχνει και χαλάζι τώρα/ ποποπό, τι άγρια μπόρα!// Ως το βράδυ φορές δέκα/ άπλωσε η φτωχή γυναίκα/ την μπουγάδα, κι όρκο δίνει/ Μάρτη να μην ξαναπλύνει”. Το ποίημα “Ο Μάρτης και η μάνα του” της Ρίτας Μπούμη – Παπά.
Να γύριζε, λέει, ο χρόνος 45 χρόνια πίσω, να με πήγαινε στα μέσα της δεκαετίας του 1970, Μάρτη μήνα… Και να συναντούσα τον εαυτό μου δάσκαλο στο 1/θ Δημ. Σχ. Στροβλών Σελίνου… Και να “δίδασκα” σε επανάληψη το παραπάνω ποίημα από το “ανθολόγιο για τα παιδιά του δημοτικού, μέρος δεύτερο” που για πρώτη χρονιά είχε μπει στα σχολεία… Και να το απαγγέλαμε στο τέλος όλοι μαζί δάσκαλος και οι 36 μαθητές κι όχι μόνο οι της Τρίτης – Τετάρτης στους οποίους απευθύνονταν… Σαν “κατακλείδα” μιας διδασκαλίας για τον Μάρτη τον “πεντάγνωμο” που “πέντε φορές εχιόνισε και πάλι το μετάνιωσε που δεν εξαναχιόνισε”… Για τον Μάρτη που έχει δύο γυναίκες και τη μια κλαίει και την άλλη γελά… Για τον Μάρτη τον παλουκοκαύτη… Για τον Μάρτη των Χαιρετισμών της Παναγίας και του Ευαγγελισμού της… Για τον αντάρτη μήνα, τον Μάρτη της Επανάστασης του 1821… Και βέβαια για τον Μάρτη των ποιητών και των χελιδονιών, τραγουδώντας τα “Mαρτοκάλαντα” με μια μέρα καθυστέρηση, όπως τον συνάντησα αργότερα…
«Σήμερα ειν’ αρχιμενιά/ κι είναι και πρώτη μέρα/ κι ήρθε κι ο Μάρτης κι ηύρε μας/ με δροσερόν αέρα/ Εβγα Φλεβάρη να μπει ο Μάρτης/ να δεις τον καλοπλουμιστή/ πώς τα καλοπλουμίζει./ Σκεπασ’ τα πόδια σου κερά/ να μην τα δει ο Μάρτης/ να ‘χεις εσύ το κρίμα/ κι εγώ την αμαρτία ν-τους./ Εβγα Φλεβάρη να μπει ο Μάρτης/ να ‘ρθει το χελιδόνι/ απού τη θάλασσα/ τα δέντρα ανθούσι, μοσκοβολούσι./ Η γη βλαστάνει, καρπούς μας βγάνει/ και ρόδα κι άνθη, η ψ’ η ευφράνθη/ ήρθεν ο Μάρτης, πάει ο Φλεβάρης./ Καλές κεράδες και νιες και γράδες/ τα μελιδόνια, τα χελιδόνια/ όπου πετούσι και κελαηδούσι/ τάϊσετέ τα/ ποτίσετέ τα/ καληνωρίσετε τα […] “Μια απ’ τις παραλλαγές των “Μαρτοκαλάντων” που κατέγραψε ο Νίκος Ψιλάκης στη Μονή Κρεμαστών Μεραμπέλου το 1985 (Νίκου Ψιλάκη “Λαϊκές τελετουργίες στην Κρήτη, έκδ. “Καρμάνωρ”). Καλό μήνα!
ΚΟΡΩΝΟΪΚΑ ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
«Αυτός ο Μάρτης, ήλθε απ’ αλλού/ από έναν τόπο ξένο, παγερό/ τη μαύρη μάσκα του φορώντας./ Οι βροχές του κατέβαιναν/ από τις πηγές των δακρύων/ οι αέρηδές του ανέβαιναν από τον Άδη/ Κανείς δεν θα μπορέσει να ξεχάσει/ αυτόν τον Μάρτη./ Μονάχα τα πουλιά ψιθύριζαν/ στην άνοιξη τραγούδια/ όμως δεν τ’ άκουγε κανείς […] Κι αν πρέπει να πεθάνει κάτι, Κύριε,/ δώσε εντολή στον θάνατο/ όλο το παλιό σκοτάδι να σκοτώσει./ Γιατί είναι άνοιξη και/ άκου τα πουλιά». Από το ποίημα που έγραψε κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας λόγω κορωνοϊού η Νάνσυ Δανέλη. Ας την ακούσουμε ακούγοντας τα πουλιά κι ας ακούσουμε τα πουλιά ακούγοντάς την!
Ωστόσο, “τρέχει, τρέχει ο λαγός”, για να θυμηθούμε ένα παλιό παιδικό τραγουδάκι, “τρέχει” και στην Κρήτη ο κορωνοϊός, όπως γράφτηκε και στην πρώτη σελίδα των “Χανιώτικων νέων” (Σάββατο, 27.2.2021). Ανησυχίας το ανάγνωσμα, στο Ρέθυμνο και το Ηράκλειο… Κι αν πεις για την Αθήνα, κλάψ’ τα, Χαράλαμπε!
Με ποίημα αρχίσαμε με μαντινάδες θα κλείσουμε. Για την Τσικνοπέμπτη (μεθαύριο την έχουμε) από την Νεκταρία Θεοδωρογλάκη ο λόγος: «Η Τσικνοπέμπτη έρχεται, εγώ στενοχωρούμαι/ δε μας αφήνει ο ιός με φίλους να βρεθούμε», μας λέει στην πρώτη μαντινάδα. Για να συνεχίσει: «Την Τσικνοπέμπτη δίχως σου, που να το βρώ το κέφι/ ο κερατάς ο κορωνοϊός όλα τα καταστρέφει». Και να κλείσει: “Η Τσικνοπέμπτη χώρια σου δεν έχει νοστιμάδα/ αντί για κρέας σκέφτομαι να σιάξω φασολάδα». Δεν παίζεσαι Νεκταρία!
Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 2.3.2021)
https://www.haniotika-nea.gr/toy-marti/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου