ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

85 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΒΕΝΙΖΕΛΟ 

«Ήταν η νύχτα της Πέμπτης 12 προς την Παρασκευή 13 Μαρτίου 1936. Το πρωί», περιγράφει η Έλενα, “κατά τις οκτώ, μπαίνοντας στο δωμάτιο του προς τα δεξιά. Στις ανήσυχες ερωτήσεις μου δεν έδωσε καμία απάντηση! Οι δύο Γάλλοι γιατροί που κλήθηκαν εσπευσμένα διέγνωσαν αμέσως εγκεφαλική συμφόρηση.

Η ομιλία του έγινε ακατάλληπτη και επαναλάμβανε μονότονα τη φράση: “Δεν είμαι καλά! Σε λίγο το ρόδινο χρώμα χάθηκε από τα μάγουλά του και το βλέμμα του άρχισε να σβήνει. Σε μια στιγμιαία αναλαμπή αναγνώρισε τον Σκουλά και με τρυφερότητα ακούμπησε το χέρι του στον ώμο του. Οι πρώτες πληροφορίες για τη σοβαρότητα της κατάστασής του έφτασαν στην Αθήνα μέσω του Γερμανικού Πρακτορείου Ειδήσεων. Αμέσως μετά ο Σοφούλης έλαβε ένα ανησυχητικό τηλεγράφημα: “Με βαθύτατη οδύνη, γνωρίζω ότι Πρόεδρος ασθενεί σοβαρότατα! Έλενα Βενιζέλου”». Για την αρχή του επερχόμενου τέλους της γήινης παρουσίας του Εθνάρχη, που θα συμβεί στις 18 Μαρτίου 1936, στο Παρίσι, όπου ζούσε αυτοεξόριστος, ο λόγος στο παραπάνω απόσπασμα που είναι απ’ το μνημειώδες δίτομο έργο του γενικού διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος” (Έκδοση του Ιδρύματος και του Βιβλιοπωλείου της Εστίας).

Με αφορμή την ολοκλήρωση της ταινίας μικρού μήκους “85 χρόνια χωρίς τον Βενιζέλο”, μια παραγωγή του Ιδρύματος, η προβολή της οποίας έχει προγραμματιστεί να γίνει ανήμερα της επετείου της συνάντησης του Εθνάρχη με την αθανασία, η παρούσα στάση. Για μια “εμβληματική” ταινία που αναφέρεται στις τελευταίες μέρες του Μεγαλύτερου Έλληνα Πολιτικού και που αναπαριστά τα γεγονότα της εποχής, στηριγμένη στο προαναφερθέν έργο του Νίκου Παπαδάκη, σε σκηνοθεσία του Θανάση Θεολόγη, με πρωταγωνιστές τους ηθοποιούς Γρηγόρη Βαλτινό, Μιχάλη Αεράκη και Αναστασία Γκολέμα, πρόκειται. Για έναν ακόμα “ανθό” του βελιζελικού εμείς που κάρπισε και που αποτελεί “προπομπό” των σχεδίων του Ιδρύματος για τη δημιουργία ενός αφιερωμένου στον Ελευθέριο Βενιζέλο, φιλόδοξου σήριαλ με στόχο την προβολή του στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.

«Ανηφορικός ο δρόμος προς το Θέρισο,/ δύσκολα τον ανεβαίνεις./ Κατηφορικός ο δρόμος από το Θέρισο,/ μεγάλος ο κίνδυνος/ να γκρεμιστείς/ κατεβαίνοντας./ Λίγοι τον ανέβηκαν,/ λιγότεροι απ’ αυτούς τον κατέβηκαν./ Ο πρώτος των τελευταίων/ λεγόταν Ελευθέριος Βενιζέλος./ Να τον (παρ)ακολουθήσουμε σήμερα./ Μεγάλος δάσκαλος/ στο μάθημα της πολιτικής ορειβασίας». Και στο ποίημα μου “Ο δρόμος του Θερίσου”, που είχα γράψει πριν από κάποια χρόνια, με αφορμή την επέτειο της ομώνυμης Επανάστασης στα 1905, σε λίγες μέρες (10 Μαρτίου) ο νους μου, και με αφορμή τη δήλωση του γενικού διευθυντή του Ιδρύματος που φέρει το όνομα του Εθνάρχη, Νίκου Παπαδάκη (βλ. “Χ.ν.” 3.3.2021) που εκφράζει την αντίθεσή του για την επανατοποθέτηση του αγάλματος του πρίγκιπα Γεωργίου στη Σούδα.

ΚΟΡΩΝΟΪΚΑ ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ 

«Ανάθεμα τον ιό τον τρις καταραμένο/ και να τον δει η μάνα του η… Κοβητσιά θαμμένο», μας λέει στην πρώτη από τις μαντινάδες που μου υπαγόρευσε τηλεφωνικά, αυτή τη φορά, ο φίλος ιερωμένος. «Όλος ο κόσμος να χαρεί και άσπρα να φορέσει/ σαν το πουλί ελεύθερο να ζήσει να μπορέσει», μου λέει στη δεύτερη. Ωραίος, όπως πάντα! Και βέβαια ευρηματικός. Κοβητσιά αποκαλεί τη μάνα του… Κόβη ή Κόβητα, αποκαλεί τον λεγάμενο ο φίλος μου. Ανάθεμα και τρις ανάθεμο τον, πάτερ!

Από το κίτρινο στο κόκκινο… μιας μέρας δρόμος. Είμαστε στο κίτρινο, τι καλά, λέγαμε κι ονειρευόμαστε το πράσινο, τι κατάκαλα! Κι εκεί που το ονειρευόμαστε ωραίοι στην αμεριμνησία μας και αμέριμνοι στην ωραιότητά μας, μας ήρθε η ξανάστροφη. Και μη χειρότερα να λέμε και να προσέχουμε. Στο βαθύ κόκκινο 14 περιοχές της χώρας, μια απ’ αυτές και το Ηράκλειο.

Λοιμοί, σεισμοί και καταποντισμοί… Χώρια όλα τ’ άλλα, όπως για παράδειγμα τους επερχόμενους λιμούς. Ενός κακού μύρια έπονται έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Τι ήταν πάλι αυτός ο σεισμός στην Ελασσόνα!…

«Με χειρόκτια μιας χρήσεως θα σου αγγίζω το χέρι/ μια στιγμή για λιγάκι./ Θα ‘χω φέρει – για τις διαφημίσεις – μια φιάλη αγέρι/ κι ένα κρύο νεράκι./ Προς Θεού! Σημασία μην δώσεις στη στάχτη,/ στο αίμα./ Ο ουρανός που θα βρέχει/ πλαστική προσωπίδα θα φαιδρύνει το πνεύμα/ και η ψυχή μας -θα λέμε- αντέχει». Ένα από τα ποιήματα του Δημήτρη Κοσμόπουλου από την ποιητική του συλλογή “Pixels”, στην οποία αναφέρθηκα και πριν από λίγες μέρες. Έτσι ήρθαν τα πράγματα, μα έτσι δεν θα πάνε, φίλε Ποιητή, για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο ενός βιβλίου του Τούρκου συγγραφέα Ασίζ Νεσίν. Οψόμεθα!

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 5.3.2021) 

https://www.haniotika-nea.gr/85-chronia-choris-ton-venizelo/