«Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη/ κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα./ Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού/ Και τ’ άρωμα των γυακίνθων- Μα πού γύριζες// Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα/ Ήταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο/ Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε/ Κι άνοιγες μ’ έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ’ όνομά του/ Ανεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών/ Όπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας!». Απ’ τις πιο γνωστές και πιο αγαπημένες Αγίες της εκκλησίας μας, για να μην πω η πιο γνωστή και πιο αγαπημένη του λαού μας, η Αγία Μαρίνα που γιορτάζει μεθαύριο. Και σίγουρα το πιο αγαπημένο γυναικείο όνομα της νεοελληνικής ποίησης. “Διάσημο” το έκανε με το ποίημα του “Η Μαρίνα των Βράχων” ο Οδυσσέας Ελύτης.
Χρόνια πολλά και καλά στις Μαρίνες και στους Μαρίνους που γιορτάζουν, λοιπόν. Χρόνια πολλά και καλά και στους κατοίκους του Κολυμπαρίου, της Αγίας Μαρίνας και όλων των άλλων χωριών της περιφερειακής μας ενότητας που την έχουν προστάτιδα. Και βέβαια στους κατοίκους του Νεροχωριού Αποκορώνου, του χωριού του Παππού, του μακαριστού μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου Ειρηναίου Γαλανάκη, αυτό δα έλειπε να το ξεχάσω. (φωτ.) Εκεί τον πρωτοείδα ευλογούντα και αγιάζοντα, στην πρώτη του λειτουργία ως επίσκοπος στο χωριό του. Ήμουν 10 χρόνων, είχα τελειώσει την Τετάρτη τάξη, θυμούμαι, κι είχαμε πάει με τη μάνα μου με τα πόδια, οχτώ περίπου χιλιόμετρα δρόμος, στο πανηγύρι της…
«Να δέσουν οι καρποί των βάτων,/ και μην ξεχνάς, ποτέ,/ στη χάση φεγγαριού να βγαίνεις συ στο πόδι του/ και να φωτίζεις τη βραδιά, Μαρίνα!». Και οι στίχοι του άγνωστου στους πολλούς, σπουδαίου ωστόσο, ποιητή Ιάσονα Ευαγγέλου, από την τρίτη ποιητική σειρά του “Ψηφιδωτού” του, στον νου μου. Για τη λίαν αγαπημένη μου φίλη, και ξεχωριστή γιατρό, διευθύντρια της Μικροβιολογικής Κλινικής του νοσοκομείου Χανίων Μαρίνα Φανουράκη - Παπαδάκη, που έφυγε πολύ νωρίς για τη Χώρα των Μακάρων, σαν να τους έγραψε.
Στον Νίππο, το χωριό μου, θεού θέλοντος μεθαύριο, την ημέρα της Χάρης της. Λίαν πρωί, στο εκκλησάκι της που βρίσκεται στην καρδιά ενός δαφνοδάσους, μεταξύ Νίππου, Φρε και Τζιτζιφέ. Για να ψάλλουμε μαζί με τα γύρω πετούμενα το απολυτίκιό της. «Ανδρείαν και φρόνησιν, συ κεκτημένη σεμνή, ανδρείως κατεπάτησας, όφιν αρχέκακον, Μαρίνα πανεύφημε...»
Και… στα πεταχτά
ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΑΝΤΟΧΗ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ - ΤΖΑΚΙ ΜΟΥ, ΤΖΑΚΑΚΙ ΜΟΥ... ΤΩΝ ΟΙΚΙΩΝ ΥΜΩΝ ΕΜΠΙΜΠΡΑΜΕΝΩΝ... ΤΟ "ΘΕΡΙΝΟ" ΤΗΣΛΕΝΑΣ ΠΑΠΑ
Ισχυρές οι συστάσεις, εν μέσω αύξησης των κρουσμάτων της πανδημίας για χρήση της μάσκας, κυρίως όταν υπάρχει συγχρωτισμός. «Οι ειδικοί μας συνιστούν για να προστατευτούμε/ σε πάρκα πολυσύχναστα τη μάσκα να φορούμε», μας λέει στην πρώτη σημερινή της μαντινάδα και η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. Για να το… τερματίσει στη δεύτερη. «Ο κορωνιός στον καύσωνα αντέχει για φαντάσου/ γι’ αυτό τη μάσκα βάζε την να έχεις την υγειά σου», γράφει. Προδιαγεγραμμένο το… έβδομο κύμα λένε οι επιδημιολόγοι.
Τζάκι μου, τζακάκι μου και τζακομαγκαλάκι μου… Των φρονίμων τα παιδιά έχουν έτοιμη την παροιμία για να την επικαιροποιήσει, αν “χρειαστεί” η όποια επερχόμενη πραγματικότητα. Ορατός ο κίνδυνος διακοπής της ροής φυσικού αερίου, λέει. Για να δούμε τι θα δούμε και πώς θα το δούμε, αν θα το δούμε…
«Των οικιών ημών εμπιμπραμένων υμείς άδετε!»... Και ο αρχαίος αυτός σαρκαστικός λόγος που σημαίνει «ενώ τα σπίτια σας έχουν πιάσει φωτιά και καίγονται, εσείς τραγουδάτε», σε μια άκρη του μυαλού μου. Για τα σαλιγκάρια που ενώ τα έχουν στη φωτιά και καίγεται το καύκαλο τους υποστηρίζουν ότι λέχθηκε. Κι αν ισχύει, ωστόσο, αυτό στις ανθρώπινες κοινωνίες!
«Μες στο πυρετικό πράσινο/ στο ντάλα του Ιουλίου/ τα τζιτζίκια παράφρονες βιολιστές/ σείουν τα δέντρα/ κι ένα λιπόθυμο αεράκι σέρνεται εκεί κάτω/ στα βαθιά της, θάλασσας πνιγμένα». Από το ποίημα “θερινό” της Λένας Παπά...
Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 15. 7.2022)
Τ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου