"ΜΙΑ ΔΟΞΑΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ Η ΓΡΑΦΗ"
«Μια δοξαριά στον άνεμο η γραφή/ και πέρασαν κιόλας ή μόλις/ πενήντα χρόνια μοιρασιάς/ με διψασμένες τις λευκές σελίδες στο τραπέζι/ που ζήταγαν, ζητούν, όπως κι εσύ/ δικαιολογία να υπάρχουν// Βγήκαν ολόγιομες στην Αγορά/ βορά σε αδηφάγους αναγνώστες/ καρποί νυχτερινής μοναχικότητας/ για κείνους που ξεδίψασαν με στίχους - στάλες/ λύπης, χαράς, καμάτου και ελπίδας/ στάλες που πήραν σάρκα και οστά/ στον χώρο μιας μοιραίας αλφαβήτου// Μια δοξαριά στον άνεμο η γραφή/ μα, μην ανησυχείς/ φτάνει σε κείνους που ζητούν/ προσκέφαλα ποιητικά κι έναν αθώο ύπνο/ Στον άνεμο μια δοξαριά/ ο χρόνος της μακρύς, βραχύβιος(;)/ ανάλογα με τις ψυχές που θ’ ακουμπήσει/ ή θα τη στείλει ζωντανή μακριά/ ή θα την αφανίσει// Πενήντα χρόνια/ μισός αιώνας/ για μια δοξαριά». Το ποίημα “Μια δοξαριά” του Γιώργου Δουατζή που γράφτηκε με αφορμή τα πενήντα χρόνια της εκδοτικής του παρουσίας. (booksiting.wordpress.com)
Μ;iα ακόμα έκδοση με τα ποιήματα του Γιώργου Δουατζή μετά το βιβλίο “Γιώργος Δουατζής: Απάνθισμα” (1976-2018), του Γιώργου Ρούσκα που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 2019 (βλ. “Στάσεις”, 10.4.20), πάλι από τις εκδόσεις “Στίξις”. Ο τόμος “ποιήματα” (1971-2021) που περιλαμβάνει όλες τις ποιητικές συλλογές και συνθέσεις του Ποιητή ως τις πρώτες δημοσιεύσεις σε Ανθολογίες απ’ το 1971 μέχρι σήμερα, αυτή τη φορά. Ο Γιώργος Δουατζής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948. Σπούδασε οικονομία στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή της Θεσσαλονίκης και Κοινωνιολογία στο 8ο Πανεπιστήμιο στο Παρίσι. Δημοσιογραφεί από το 1974. Εργάστηκε σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, ως ρεπόρτερ, αρθρογράφος, πολιτικός αναλυτής, διευθυντής. Πρώτη του λογοτεχνική εμφάνιση το 1971, στην “Ποιητική Ανθολογία της Νέας Ελληνικής Γενιάς” των εκδόσεων “Άγκυρα”. Έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, ρωσικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά και τσέχικα. Ωραίος και ως ποιητής, όπως και ως δημοσιογράφος άλλωστε. «Ποίηση ακμαία, ηχηρή, καταιγιστική, που τη σηκώνει στα χέρια του, πότε σαν σημαία και πότε σαν όπλο, και πάντα σαν ανθρώπινη προσφορά», έχει γράψει για την ποίησή του, εν έτει 1976 ο Τάσος Λειβαδίτης. «Η ποίηση του Γιώργου Δουατζή με μοναδική καθαρότητα και ευστοχία της κάθε λέξης καταφέρνει το γνωστό ιδανικό -για τους περισσότερους ποιητές τουλάχιστον- να ενώσει ποίηση και φιλοσοφική σκέψη», αποφάνθηκε το 2019 η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ. Για να μείνω μόνο στους δυο τους. Ωραίος και ως ζωγράφος, όμως. Δικό του έργο ο πίνακας “Μοναχικότητα” που συνοδεύει το ποίημά του.
«Μια δοξαριά στον άνεμο η γραφή»… Ισχύει και για τη δημοσιογραφία και για τη λογοτεχνία ο στίχος αυτός του Γιώργου Δουατζή. Προπάντων για την ποίηση ισχύει. Μια δοξαριά στον άνεμο και η ποίηση… Με ό,τι αυτό σημαίνει!
ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Η ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΘΗΣΗ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΛΟΓΑΡΙΑΖΕΙ - Ο ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ ΗΡΘΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ - Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΟΝ ΤΟΥ ΔΑΚΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ - ΟΙ "ΕΝΔΟΡΗΓΜΑΤΩΣΕΙΣ" ΤΗΣ ΒΙΚΥΣ ΔΕΡΜΑΝΗ
Για τον 88χρονο Ρεθεμνιώτη τυπογράφο Δημήτρη Μουδατσάκη που θα πάρει το πτυχίο του από το Τμήμα Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης αύριο Τετάρτη 20 Ιουλίου, ο λόγος στις σημερινές μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. «Η δίψα για τη μάθηση χρόνια δεν λογαριάζει/ με όρεξη κι υπομονή ένας παππούς σπουδάζει», μας λέει στην πρώτη. Για να συμπληρώσει στη δεύτερη: Το αγαθό της μόρφωσης όσοι το αποκτούνε/ έχουν νεανική ψυχή, γι’ αυτό και δεν γερνούνε». Να προσθέσω ότι ο κ. Μουδατσάκης είχε μπει στο Πανεπιστήμιο μετά από Πανελλήνιες Εξετάσεις πριν από 4 χρόνια. Θαυμασμός!
Ο κορωνοϊός ήρθε για να μείνει -χρειαζόμαστε μια νέα γενιά εμβολίων παγκοσμίως- μπορεί να δούμε περισσότερες παραλλαγές. Αυτά είπε πριν από λίγες μέρες στην Ειδική Επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ο Σωτήρης Τσιόδρας με την ιδιότητα του στρατηγικού συμβούλου της Ελληνικής Κυβέρνησης για την πανδημία covid-19, στην Ελλάδα. Πολλά έχουν να δούνε τα ματάκια μας και να πάθουν τα κορμάκια μας…
Ο πόλεμος εναντίον του δάκου, εναντίον του δακοπληθυσμού συνεχίζεται Να τον νικήσουμε με τους ψεκασμούς και να μην τον αφήσουμε να κάνει πάρτι στα λιόφυτα, όπως πάντα, το ζητούμενο. Πονηρός ωστόσο από γεννησιμιού του… ο μάγκας. Έχει τους τρόπους του...
«Κάθονται όλοι στο ίδιο σπίτι/ με τ’ όνομά της το μικρό/ την καλούν την αγκαλιάζουν με χέρια άσαρκα/ με μάτια σβηστά την κοιτούν/ στην αρχή ήτανε μία/ μετά γίνηκαν πολλές/ του τοίχου οι ρωγμές/ στο λαιμό όλες τις κρέμασε/ να της θυμίζουν πάντοτε/ πως πιότεροι οι νεκροί από τους ζωντανούς της». Το ποίημα “Ρωγμές” της Βίκυς Δερμάνη από την ποιητική της συλλογή “Ενδορηγματώσεις” που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις “Στίξις”. Μια ποίηση με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις σκοτεινές πτυχές της ύπαρξης, απ’ τις οποίες όμως αναδύονται η ομορφιά και η λύτρωση.
Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 19.7.2022)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου