Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Λένε πως στη ζωή τίποτα δεν είναι απλά τύχη, πως τίποτα δεν σου χαρίζεται!
Η επιτυχία της Άννας Ντουντουνάκη, ίσως είναι -µετά από πάρα πολύ καιρό- µια ωραία αφορµή που µας ωθεί να “σταµατήσουµε” για λίγο τον χρόνο, να κοντοσταθούµε και να νιώσουµε το ιδιαίτερο -λόγω συγκίνησης και όχι µόνο- ρίγος που κατακλύζει την υπόσταση και το σώµα!
Είναι ένας λόγος να δακρύσουµε όχι από τρόµο, φόβο ή λύπη αλλά από περηφάνια και χαρά!
Για λίγο να “συµµετέχουµε” -όπως µπορεί να γίνει αυτό- στη δική της χαρά, καθώς ακούει τον εθνικό µας ύµνο ανεβασµένη στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου -στο άθληµά της- στην Ευρώπη, επειδή το άξιζε… και της δόθηκε!
Τα ραγισµένα µάτια της Άννας κι ένας κόµπος στο λαιµό της που δεν άφησε να γίνει κλάµµα, είναι µια εικόνα - µια ζωή ολόκληρη!
Είναι όλη η καλώς εννοούµενη ζωή ενός ανθρώπου που κοπιάζει πολύ, που κυνηγώντας τον στόχο του και τα όνειρά του, καταφέρνει να απολαύσει τους καρπούς µιας επιτυχίας!
Κάτι που τον κάνει όχι να πετά στα ουράνια, αλλά τον φέρνει µπρος στον ίδιο του τον εαυτό, µπρος στις αµέτρητες ώρες σκληρής κι επίπονης εργασίας που περνούν σαν πουλιά διαβατάρικα στιγµιαία µέσα από το µυαλό του, και του αφήνουν µια γλυκιά, όµορφη ανεπαίσθητη και λυτρωτική ανάσα: οι κόποι και η προσπάθεια, ο στόχος για αυτόν τον ένα, τον µοναδικό αγώνα, επετεύχθη!
Όµως η ζωή δεν σταµατά, δεν περιµένει! Προχωρά και µαζί της οφείλουµε να προχωρούµε κι εµείς διεκδικώντας το καλύτερο που µπορούµε!
Τα µάτια της Άννας, όπως εξάλλου και το όµορφο χαµόγελο του Απόστολου Παπαστάµου ο οποίος κατέκτησε την τρίτη θέση στους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες Κολυµβησης στη Ρουµανία, είναι από τις “στιγµές µιας σπάνιας ευτυχίας” που αναζητεί ο καθένας στη ζωή του! Αυτά τα παιδιά, όπως και πολλά άλλα που υπάρχουν, ζουν και ‘‘ευ αγωνίζονται’’ στην καθηµερινότητά τους, έχουµε ανάγκη ως πρότυπα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου