ΠΟΙΗΣΗ

 

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ

(Εικόνα: Φώτης Κόντογλου)

Τα παιδιά,

που κόβουν με τα δόντια τους

μπουκιές μπουκιές το σήμερα,

έχουν θέση στην καρδιά τους

για την σπηλιά της Βηθλεέμ.

Τα πουλιά,

που κουβαλούν μέχρι το αύριο

την αναπνοή του ήλιου,

έχουν θέση στα φτερά τους

για τον ιστό της αναστάσιμης σημαίας.

Όσο υπάρχουνε παιδιά,

θα γεννιέται ο Χριστός.

Όσο υπάρχουνε πουλιά,

ο σταυρωμένος Χριστός

θα ανασταίνεται.

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

(“΄Οταν γίνεις ποίημα” , ΠΥΞΙΔΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, Χανιά 2013)