Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Σάββατο 31 Μαΐου 2014

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΚΑΙ ΓΙΑ τη “χρεωκοπία των αριθμών” κάνει λόγο σ’ ένα ποίημά του ο Τάσος Λειβαδίτης, ο “ποιητής του έρωτα και της επανάστασης, της ουτοπίας και της ανθισμένης ματαιότητας”, όπως τον χαρακτηρίζει ο Γιάννης Κουβαράς, ως “ενορχηστρωτής” της εισαγωγής και ανθολόγησης του έργου του, που κυκλοφορήθηκε την περασμένη Κυριακή στη μνημειώδη, θα ’λεγα, σειρά “Ελληνες Ποιητές” από την εφημερίδα “Καθημερινή”. Να μνημονεύουμε και Τάσο Λειβαδίτη. “Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει”, επιμένει να μας θυμίζει.
Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΚΑΙ ΓΙΑ τη “χρεωκοπία των αριθμών” κάνει λόγο σ’ ένα ποίημά του ο Τάσος Λειβαδίτης, ο “ποιητής του έρωτα και της επανάστασης, της ουτοπίας και της ανθισμένης ματαιότητας”, όπως τον χαρακτηρίζει ο Γιάννης Κουβαράς, ως “ενορχηστρωτής” της εισαγωγής και ανθολόγησης του έργου του, που κυκλοφορήθηκε την περασμένη Κυριακή στη μνημειώδη, θα ’λεγα, σειρά “Ελληνες Ποιητές” από την εφημερίδα “Καθημερινή”. Να μνημονεύουμε και Τάσο Λειβαδίτη. “Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει”, επιμένει να μας θυμίζει.
ΣΤΟΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ τη χώρα τον Μάη μήνα βρέχει! Αν, αν υποθέτω, θεωρηθεί ότι καλά το λέει η γνωστή παροιμία, μπορεί… να έχουμε ροπή προς την αμαρτία, στον τόπο μας, ωστόσο, μάλλον δεν είμαστε αμαρτωλοί. Εκεί που πήγαινε να βρέξει προχθές ο καιρός, εκεί το μετάνιωσε, αρκούμενος, εν είδει προειδοποίησης σε κάποιες ψιχάλες.
“ΑΚΟΥΣΤΕ μια συμβουλή για να ’χετε υγεία/ τσιγάρο μην ανάψετε ποτέ ούτε στ’ αστεία”. Κάθετη (τι λέξη!) εμφανίζεται στη μαντινάδα της η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καπνίσματος. Και βέβαια την προσυπογράφω!
ΚΑΜΙΑ σχέση δεν έχει η απαγόρευση της αλιείας στη Μεσόγειο με την υδρόλυση των χημικών της Συρίας, μας διαβεβαιώνει η Περιφέρεια Κρήτης. Να το δεχτούμε. Αυτό πάντως δεν σημαίνει ότι οι φύλακες δεν πρέπει να αγρυπνούν. Οπου καεί στον χυλό φυσά και το γιαούρτι! Ενα το κρατούμενο! Συν το ό,τι τη… νύφη της απαγόρευσης την πληρώνουν οι Ελληνες ψαράδες.
ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ να γίνει… του ανασχηματισμού! Λιγάκι υπομονή ακόμα και όλα θα φτιάξουν, όλα θα αρχίσουν να δουλεύουν ρολόι. Μεγάλη υπόθεση να αλλάξει ο Μανωλιός φορώντας τα ρούχα του αλλιώς!
ΕΚΔΗΛΩΣΗ για τον εορτασμό της επετείου της Επανάστασης του 1821 στην Κρήτη αύριο, στη Θυμιανή Παναγία των Σφακίων. Λέτε να παραστεί σ’ αυτήν ο (ας μην πω τίποτ’ άλλο) “πολύς” Θεόδωρος Πάγκαλος και να κάμει “διορθωτικές” δηλώσεις ότι δεν εννοούσε αυτά που είπε; Εδώ σε θέλω… ψευτοθόδωρε!
ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΥΒΑΡΑ, φιλόλογο – ποιητή, Αθήνα: Εκ βαθέων τα συγχαρητήριά μου για τη θαυμάσια απ’ όλες τις απόψεις εισαγωγή σου, όπως και για την ανθολόγηση του έργου του Τάσου Λειβαδίτη στη σειρά “Ελληνες Ποιητές” της “Καθημερινής”. Μόνο ένας ποιητής, όπως εσένα θα μπορούσε να δώσει στο ευρύ κοινό, έτσι “ολοκληρωτικά και ολοκληρωμένα” το ποιητικό έργο του Λειβαδίτη!
ΑΝΤΙ για ιστορικό ανέκδοτο τρεις μαρτυρίες για τον Τάσο Λειβαδίτη από την εισαγωγή του Γιάννη Κουβαρά στο “Τάσος Λειβαδίτης: εργογραφία – ανθολογία – απαγγελία”. “Για να πάμε στην πλατεία Βικτωρίας κάναμε κύκλο ολόκληρο γιατί είχε δανείσει στη Χέυδεν πεντακόσιες δραχμές σε έναν ψαρά και δεν ήθελε να περνάει για να μη θεωρήσει ότι το κάνουμε για να του υπενθυμίζει το χρέος”. (Γ. Μαρκόπουλος). “Από τον Γ. Τζαγκάρη έμαθα ότι τα λίγα χρήματα που έβγαζε από τις συνεργασίες του με τα λαϊκά περιοδικά δεν έφταναν ποτέ στο σπίτι του, αφού τα έδινε στους ζητιάνους γύρω απ’ τον Αγιο Παντελεήμονα” (Π. Τσώνης). “Την τρελή ζητιάνα θυμήθηκα ακόμα, στον Αγιο Παντελεήμονα όταν μήνες πολλούς μετά τον θάνατό του με σταμάτησε και με ρώτησε: «Πού πήγε αυτός ο ψηλός με το μούσι που περνούσατε το μεσημέρι μαζί;». «Γιατί;» τη ρώτησα. «Γιατί ερχόταν κάθε πρώτη και δεκαπέντε και μου έδινε λεφτά», μου είπε -κάτι φυσικά που ο ίδιος δεν μου είχε ποτέ αποκαλύψει”.
“Κι ο τρελός της παλιάς συνοικίας – μια νύχτα, θυμάμαι,/ τον κυνηγούσαν και για να σωθεί κρύφτηκε στο γειτονικό σχολείο,/ κανείς δεν τον ξανάδε από τότε, τι απέγινε, άγνωστο./ Μόνο που την άλλη μέρα ο δάσκαλος έκανε πάντα λάθος στο μέτρημα/ κι έβρισκε ένα παιδί περισσότερο”.
Το ποίημα “Η χρεωκοπία των αριθμών”
του Τάσου Λειβαδίτη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (31.05.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-108/#ixzz33HCpRT6U
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ


“ΖΩΝΤΕΣ ανάμεσά μας ή νεκροί/ οι ήρωες είναι μόνοι”… Επιστρέφω συχνά στους στίχους αυτούς της Βικτωρίας Θεοδώρου, ενώ συνεχίζονται αυτές τις μέρες οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης για την 73η Επέτειο της Μάχης της Κρήτης. Αλήθεια τι σημαίνουν οι λέξεις “τιμή” και “μνήμη”, όταν αναφέρονται στους ήρωες; Τι σκέφτονται οι ήρωες “ζώντες ανάμεσά μας ή νεκροί” κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων και προπάντων μετά το πέρας των εκδηλώσεων;
Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
“ΖΩΝΤΕΣ ανάμεσά μας ή νεκροί/ οι ήρωες είναι μόνοι”… Επιστρέφω συχνά στους στίχους αυτούς της Βικτωρίας Θεοδώρου, ενώ συνεχίζονται αυτές τις μέρες οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης για την 73η Επέτειο της Μάχης της Κρήτης. Αλήθεια τι σημαίνουν οι λέξεις “τιμή” και “μνήμη”, όταν αναφέρονται στους ήρωες; Τι σκέφτονται οι ήρωες “ζώντες ανάμεσά μας ή νεκροί” κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων και προπάντων μετά το πέρας των εκδηλώσεων;
“ΚΡΗΤΗ μου με τα κάστρα σου και τα ψηλά βουνά σου/ που πάνω καθρεπτίζονται τα γαλανά νερά σου”. Ωστόσο, η Κρήτη, σαν τόπος, μα και σαν ιδέα, εξακολουθεί να πορεύεται στους αιώνες. Με τα κάστρα της και τα ψηλά βουνά της, όπως μας λέει στη σημερινή του μαντινάδα ο φίλος μοναχός. Οχι ερήμην των ηρώων της θέλω να πιστεύω.
ΣΤΗ ΜΑΧΗ των Πανελλαδικών Εξετάσεων από προχθές οι μαθητές. Και οι οικογένειές τους επίσης. Μια μάχη σημαντική, πλην όμως, όχι καθοριστική. Μια μάχη τελειώνει κι αμέσως μετά, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, μια άλλη μάχη αρχίζει. “Δεν έχει τέλος αυτή η θητεία”, όπως λέει σ’ έναν στίχο του ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Καλόν αγώνα, παιδιά!
“ΑΦΗΣΕ στη στέγη του μυαλού σου έναν φεγγίτη./ Να φέρνει ο άνεμος ιδέες καινούργιες./ Να μη μουχλιάζουν οι παλιές./ Οι ζωντανοί δεν κλείνονται σε σφραγισμένα φέρετρα,/ δογματικέ και συντηρητικέ μου φίλε”. Από το “Ψηφιδωτό” (τρίτη σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου.
ΑΝ ΕΙΝΑΙ να γίνονται οι βουλευτικές εκλογές με την απλή αναλογική, να γίνονται. Να μη γίνουν, όμως, από την επόμενη φορά, αλλά από τη μεθεπόμενη. Και γιατί όποιος έχει σκάψει τον λάκκο τ’ αλλουνού πρέπει να πέσει και ο ίδιος μέσα. Ξεκάθαρος ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος.
Ο ΑΣΚΟΣ του Αιόλου, αμέσως μετά τις εκλογές, άνοιξε κι άρχισε να παίρνει και να σηκώνει τον έναν μετά τον άλλον κάποιους απ’ τους κομματικούς σχηματισμούς και να τους στέλνει για… βρουβοβλάκακα. Προς μεγίστην ικανοποίησιν κάποιων άλλων κομματικών σχηματισμών που περιμένουν τα… ανεμομαζώματα – ανεμοσκορπίσματα με ανοιχτά πορτοπαράθυρα.
ΩΣΤΟΣΟ και ενώ με τα εκλογικά αποτελέσματα και με τις μετεκλογικές δονήσεις ασχολούμαστε, οι καταγγελίες του καθηγητή Βαγγέλη Πισσία ότι έφτασε η ώρα της υδρόλυσης των χημικών της Συρίας καθώς δύο μέρες πριν απ’ τις ευρωεκλογές εκδόθηκε υπουργική απόφαση με την οποία αναστέλλεται η αλιεία σε περιοχές της Μεσογείου, μάλλον στα ψιλά (για να μην πω καθόλου) περνούν στα Μ.Μ.Ε., πλην εξαιρέσεων. Σαν να μην πρόκειται για ένα μείζον εθνικό θέμα! Φύλακες, γρηγορείτε!
ΤΗ… ΜΑΧΗ της προγιαγιάς την κέρδισε προχθές στα Περιβόλια, όπως αναμενόταν άλλωστε, στον αγώνα με τον Φωστήρα, ο Α.Ο. Χανίων. Άντε να νικήσει αύριο στη μάχη… της γιαγιάς που δίνει πάλι στα Περιβόλια με τον Ολυμπιακό Βόλου για να φτάσει στη… Μητέρα των Μαχών, εναντίον της Ξάνθης και να μπει στα σαλόνια της Α’ Εθνικής. Καλομελέτα κι έρχεται!
ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΙΔΟΝΙ, όπου βρισκόμασταν εμείς, δεν είδαμε τίποτα σε σχέση με τη Μάχη της Κρήτης. Είδαμε μόνο τα αεροπλάνα. Οταν πέφτανε οι πρώτοι αλεξιπτωτιστές η δασκάλα μας, η οποία ήταν ανύπαντρη και μακριά από την οικογένειά της, έφυγε, πήγε στο χωριό της. Θυμάμαι που οι άντρες του χωριού αγκαλιασμένοι δυο τρεις μαζί, τραγουδούσανε της στράτας το τραγούδι και φεύγανε για τη Μάχη. Οι γυναίκες βγαίνανε από τα σπίτια με την κανάτα στο χέρι και τους κερνούσαν καθώς φεύγανε. Ύστερα μαζευτήκανε στην εκκλησιά προσεύχονταν, θυμιάζανε και κλαίγανε. Αφήγηση Νικήτα Πλατσιδάκι, από το Μελιδόνι. (Από το βιβλίο “Η Μνήμη και η στάχτη VII της Πηνελόπης Ι. Ντουντουλάκη).
“Ζώντες ανάμεσά μας ή νεκροί/ οι ήρωες είναι μόνοι/ στο μπρούντζο ή στο μάρμαρο δεμένοι/ τους επισκέπτονται ζείδωροι άνεμοι/ Ψυχροί εκείνοι τις αλλαγές παρατηρούν/ στα άλση ή στους γιαλούς λησμονημένοι/ Και στους οίκτους μας -είναι βέβαιο- εναντιώνονται/ γιατί κι οι ίδιοι θέλουνε να ξεχαστούν/ και να ξεχάσουνε τις περιστάσεις/ που τους επιφυλάξανε το μάρμαρο/ και το στεφάνι”.
Το ποίημα “Ήρωες” της Βικτωρίας Θεοδώρου.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (30,.0.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-106/#ixzz33CnBZOEI
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

ΑΝΑΣΚΑΛΕΥΟΝΤΑΣ

Σμήνη κωνώπων εις συνοικίας των Χανίων
Η αντίστασις των οικιακών μυιών και λοιπών εντόμων εις τα εντομοκτόνα του... 1960 και ποιοι οι ενδεδειγμένοι τρόποι εξόντωσής τους υπό των ανθρώπων.
Δείτε περισσότερα... ΑΝΑΣΚΑΛΕΥΟΝΤΑΣ
Γράφει ο Νεκτάριος Ευ,. Κακατσάκης
Σμήνη κωνώπων εις συνοικίας των Χανίων
Η αντίστασις των οικιακών μυιών και λοιπών εντόμων εις τα εντομοκτόνα του... 1960 και ποιοι οι ενδεδειγμένοι τρόποι εξόντωσής τους υπό των ανθρώπων.
Πολλές είναι οι… παράξενες ειδήσεις που συναντούμε στον Τύπο του παρελθόντος! Γεγονότα που διαβάζοντάς τα τώρα, μας φαίνονται περίεργα, όμως εκείνες τις εποχές, πολλά από αυτά αποτελούσαν προβλήματα μεγάλα και για τούτο ασχολούνταν με αυτά τα δημοτικά συμβούλια αλλά και κρατικές υπηρεσίες…
Ενα από αυτά τα προβλήματα της εποχής της Ανοιξης αλλά κυρίως του Καλοκαιριού απασχόλησε τους Χανιώτες – κατοίκους πολλών συνοικιών της πόλης μας!
Στην εφ. “Νέα Εποχή” στις 28 Μαΐου 1960 διαβάζουμε ότι «πολλά παράπονα διατυπώνονται τελευταίως από τους κατοίκους πολλών συνοικιών της πόλεως, διά τα σμήνη κωνώπων τα οποία κατέκλυσαν τας περιοχάς των».
Η εφημερίδα κάνει έκκληση προς την «αρμοδία υγειονομική υπηρεσία[...] να επιληφθή αμέσως το θέμα[...] Να λάβη όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα διά την εξαφάνισιν όλων των εστιών αναπτύξεως κωνώπων».
Μάλιστα γίνεται αναφορά και σε ένα ειδικό συνεργείο που στο παρελθόν λειτουργούσε «δαπάναις του Δήμου[...] δια τον σκοπόν αυτόν», το οποίο θα έπρεπε να επανασυσταθεί «από τώρα πριν τα σμήνη των κωνώπων κατακλύσουν την πόλιν».
Το θέμα -εξόχως σοβαρό- είχε απασχολήσει το Υγειονομικό Κέντρο Χανίων, το οποίο με ανακοίνωσή του στο ίδιο φύλλο της 28ης Μαΐου έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για την “εξάπλωση” του προβλήματος ενώ παράλληλα πληροφορούσε τους Χανιώτες -με τη χαρακτηριστική γλαφυρή γλώσσα μιας δημόσιας υπηρεσίας της εποχής- ότι η χρήση εντομοκτόνων ήταν μάλλον ανώφελη.
Διαβάζουμε: «Μετά την εμφάνισιν της αντιστάσεως διαφόρων εντόμων (οικιακή μυία, κώνωπες κ.λ.π.) έναντι των εντομοκτόνων, η άνευ διακρίσεως εκτέλεσις ψεκασμών θα προεκάλει περισσοτέραν ζημίαν (δηλαδή αύξησιν της αντιστάσεως) παρά όφελος. Σήμερον περισσότερον παρά ποτέ επιβάλεται να γνωρίζομεν ότι τα εντομοκτόνα αποτελούν προσωρινόν μόνο μέσον».2014_05_29_16_57_550002 2014_05_29_17_14_090001
Ακόμη, στην ανακοίνωση σημειωνόταν ότι ο κύριος λόγος που τα Χανιά είχαν γεμίσει κουνούπια ήταν ότι: «Σήμερα στην πόλι μέσα υπάρχουν άνω των 600 στερνών και οι οποίες είναι μόνιμες εστίες κουνουπιών».
Οσο για την ορθή καταπολέμηση των κουνουπιών δίνονταν κάποιες συμβουλές: «1) Να αδειάζετε κάθε εβδομάδα όλα τα πάσης φύσεως δοχεία, ντεπόζιτα και προπαντός τις στέρνες που χρησιμοποιείτε διά το πότισμα των κήπων. 2) Καλύπτετε στεγανώς τους βόθρους καθώς και τα δοχεία τα οποία δυσχερώς εκκενώνονται.
3) Επισκευάζετε τα σιφώνια των αποχωρητηρίων ή αν δε έχουν σκεπάζετε την οπήν. 4) Οταν τα ανωτέρω μέτρα είναι αδύνατον τα εφαρμόσετε τότε πετρελαιώνετε κάθε 8 ημέρας έως 10 ημέρας τας εστίας αναπτύξεως των κοινών κωνώπων με πετρέλαιον για να σκοτώνονται οι λεγόμενοι “πηδητάλοι” που από αυτούς βγαίνουν τα κουνούπια».
Χανιώτικα νέα 930.05.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/smini-konopon-sinikias-ton-chanion/#ixzz33CkTns6b
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ


“ΤΟ ΔΕ την πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμόν ούτ’ άλλου των κατοικούντων εν αυτή· κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών” (Το να σου παραδώσουμε την πόλη, δεν είναι δικαίωμα ούτε δικό μου ούτε άλλου από τους κατοικούντες σ’ αυτή, γιατί απόφαση όλων μας είναι να πέσουμε αμυνόμενοι με τη θέλησή μας και δεν θα λυπηθούμε για τη ζωή μας). Η απάντηση του Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου στον Μωάμεθ Β’.
Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
“ΤΟ ΔΕ την πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμόν ούτ’ άλλου των κατοικούντων εν αυτή· κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών” (Το να σου παραδώσουμε την πόλη, δεν είναι δικαίωμα ούτε δικό μου ούτε άλλου από τους κατοικούντες σ’ αυτή, γιατί απόφαση όλων μας είναι να πέσουμε αμυνόμενοι με τη θέλησή μας και δεν θα λυπηθούμε για τη ζωή μας). Η απάντηση του Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου στον Μωάμεθ Β’.
ΟΡΘΙΟΣ στην Πύλη του Ρωμανού πολέμησε μαζί με τους λίγους συμπολεμιστές του ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, μέχρι τέλους. Οπως τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες πριν από 1933 χρόνια. Οπως τον Αθανάσιο Διάκο στην Αλαμάνα 368 χρόνια αργότερα. Ου φεισόμενος της ζωής αυτού. Ηταν Τρίτη 29 Μαΐου 1453. Σαν σήμερα.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ για λίγο στην ημέρα εκείνη της Αλωσης. Ισα – ίσα για ν’ ανάψουμε ένα κερί στο κεκλιμένο επίπεδο της μνήμης, αλλά και για να προβληματιστούμε… Πολύ σκληρός κριτής, εντέλει, η Ιστορία! Δίκαιος, δικαιότατος, ωστόσο…
ΚΑΙ τ’ Αναληψίου, όπως επέμενε να λέει την Ανάληψη του Χριστού η μάνα μου, σήμερα. Χείμαρρος οι αναμνήσεις απ’ το πανηγύρι στο Λιμνοπήγαδο, μια σπάνιου κάλλους τοποθεσία που βρίσκεται μεταξύ Βαφέ, Νίππους και Βρυσών Αποκορώνου. Τι να πρωτοθυμηθώ! Αν δεν είχα τόσα πολλά να κάμω το πρωί…
ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ Ηλιάκη, με αφορμή τις χθεσινές εκδηλώσεις που έγιναν στην Κάρπαθο, στη μνήμη του, η σημερινή μαντινάδα που μου έστειλε ο φίλος μοναχός: “Στους ουρανούς ανέμιζε ψηλά το φλάμπουρό σου κι έγινε ολοκαύτωμα Ελλάδα στον βωμό σου”.
ΟΠΩΣ συμβαίνει μετά από κάθε σεισμό, όσο μικρός κι αν είναι, έτσι συμβαίνει και με τις εκλογές… Στο πρόγραμμα, λοιπόν, οι πολλές μετεκλογικές δονήσεις σε παρατάξεις (συνδυασμούς) και σε κόμματα. Κυρίως σ’ αυτά. Η διαμόρφωση του νέου πολιτικού σκηνικού που θ’ αντικαταστήσει το διαμορφωθέν μετά τη μεταπολίτευση συνεχίζεται…
ΑΝ ΗΜΟΥ πρωθυπουργός, θα εκμεταλλευόμουν στο έπακρο αυτά που είπε έξω από το Προεδρικό Μέγαρο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τις προάλλες. Και βέβαια θα τον καλούσα σ’ έναν διάλογο ουσίας, με στόχο να καταλήξουμε σε κοινές προτάσεις και θα τον έπαιρνα μαζί μου για να τις υποστηρίξουμε εκεί όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις. Της συναίνεσης ο φίλος ο γερω-δάσκαλος.
“ΟΤΑΝ έπεσε η Κωνσταντινούπολη στους Τούρκους, ένα πουλί ανέλαβε να πάει ένα γραπτό μήνυμα στην Τραπεζούντα στη Χριστιανική Αυτοκρατορία του Πόντου για την Αλωση της Πόλης. Μόλις έφτασε εκεί πήγε κατευθείαν στη Μητρόπολη που λειτουργούσε ο Πατριάρχης και άφησε το χαρτί με το μήνυμα πάνω στην Αγία Τράπεζα. Κανείς δεν τολμούσε να πάει να διαβάσει το μήνυμα. Τότε πήγε ένα παλληκάρι, γιος μιας χήρας και διάβασε το άσχημο μαντάτο. «Πάρθεν η Πόλη, Πάρθεν η Ρωμανία». Το εκκλησίασμα και ο Πατριάρχης άρχισαν τον θρήνο, αλλά ο νέος τους απάντησε: «Και αν η Πόλη έπεσε κι αν πάρθεν η Ρωμανία, πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα ’ναι»”. (Πηγή: http://fathanasiou.wondress.com)
“Ομως απ’ τ’ άλλα πιο πολύ με άγγιξε το άσμα/ το Τραπεζούντιον με την παράξενή του γλώσσα/ και με τη λύπη των Γραικών των μακρινών εκείνων/ που ίσως όλο πίστευαν που θα σωθούμε ακόμη./ Μα αλίμονον μοιραίον πουλί «απαί την Πόλην έρται»/ με στο «φτερούλν’ αθε χαρτίν περιγραμμένον/ κι ουδέ στην άμπελον κονεύ’ μηδέ στο περιβόλι/ επήγεν και εκόνεψεν στου κυπαρίσ’ την ρίζαν»./ Οι αρχιερείς δεν δύνανται (ή δεν θέλουν) να διαβάσουν/ «Χέρας υιός Γιανίκας έν» αυτός το παίρνει το χαρτί,/ και το διαβάζει κι ολοφύρεται./«Σίτ’ αναγνώθ’ σίτ’ ανακλαίγ’ σίτ’ ανακρούγ’ την κάρδιαν./ Ν’ αοιλλή εμάς, να βάι εμάς, η Pωμανία πάρθεν»”.
Από το ποίημα του Κ.Π. Καβάφη “Πάρθεν”.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (29.05.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-105/#ixzz336KV2xKE
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...

Ναι, μη το γελάς -το λέω σοβαρά- ο καθένας μπορεί να διαβάζει ό,τι καταλαβαίνει ή να καταλαβαίνει διαφορετικά από τους υπόλοιπους αυτό που διαβάζει. Ετσι κι εγώ ακούω αυτούς τους αναλυτές των εκλογικών αποτελεσμάτων και των ποσοστών των κομμάτων και προσπαθώ να μπω στη θέση του… νικητή!
Δείτε περισσότερα... ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ... 
Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης

Αναλύοντας τα ποσοστά των εκλογών και όχι μόνο
Ναι, μη το γελάς -το λέω σοβαρά- ο καθένας μπορεί να διαβάζει ό,τι καταλαβαίνει ή να καταλαβαίνει διαφορετικά από τους υπόλοιπους αυτό που διαβάζει. Ετσι κι εγώ ακούω αυτούς τους αναλυτές των εκλογικών αποτελεσμάτων και των ποσοστών των κομμάτων και προσπαθώ να μπω στη θέση του… νικητή!
Διότι όλοι νικητές, έτσι όπως δηλώνουν, κάτι θα έχουν δει, αυτό το κατιτί που τους ικανοποιεί και τους κάνει να δηλώνουν ευθαρσώς πώς βρίσκονται καβάλα στ’ άλογο(;) Βέβαια παραβλέπω το ενδεχόμενο κάποιοι από αυτούς τους… ικανοποιημένους – νικητές να ψεύδονται, έστω κι αν το πιστεύω βέβαια, αλλά το αφήνω στην άκρη για χάρη του συλλογισμού μου!
Νικητές λοιπόν όλοι μα πάνω απ’ όλους αυτούς ο κυρίαρχος λαός! Αυτός – εμείς, που αποφασίσαμε διά τη ψήφου μας! Ο κυρίαρχος λαός είναι νικητής έστω και προσωρινά, και ουδείς μπορεί να τον μεμφθεί, ουδείς να αμφισβητήσει τη σοφία του, τις θέσεις του, τις ορέξεις του, ακόμη κι αυτό το λάθος του! Μίλησα – μιλώ με πολλούς! Ωριμες κι ανώριμες σκέψεις, άγουρες και “πολυογινομένες”, όλες δεκτές, τις ακούω με προσοχή! Μέσα σ’ αυτές τις συζητήσεις, τα προβλήματα της καθημερινότητας που ένα μεγάλο μέρος αναλυτών -φιλοσόφων – “πανελιστών” δεν θα κατανοήσουν ποτέ από τη θέση στην οποία βρίσκονται! …Ομως, παρούσα σε αυτές τις συζητήσεις κι η ανέχεια… Κι η φιλοσοφία εκεί, η στωικότητα, η αμπελοφιλοσοφία και η ανοησία! Ολα παρόντα, λαϊκά!
Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το ποιόν του ελληνικού λαού, των ανθρώπων που ζουν σε πραγματικές συνθήκες σε γειτονιές που καμιά κάμερα δεν θα φτάσει και κανένα πρωινάδικο δεν θα παρουσιάσει! Ποιος μπορεί τ’ αυτιά να κρατήσει προστατευμένα από τις ποικίλες φωνές όπως π.χ. της άκρας δεξιάς, αυτές του κέντρου και της άκρας αριστεράς όπως χαρακτηριστικά έχουμε μάθει να τις αποκαλούμε! Τελικά, στην όποια απόπειρα αναλύσεων, οφείλουμε πια να τοποθετήσουμε ξεκάθαρα κι εκείνους τους παραπλανημένους, τους διχασμένους, τους απογοητευμένους ή και τους γοητευμένους από τα όσα διά των εκπροσώπων τους πρεσβεύουν τα κόμματα που σαν τους… μανίτες ξεφυτρώνουν και -43 από αυτά παρακαλώ- κατέβηκαν σε αυτές τις ευρωεκλογές.
Αυτοί οι παραπάνω αποτελούν μια ξέχωρη, μεγάλη κατηγορία, που όπως διαφαίνεται θα περάσει πολύς καιρός για να… κατασταλάξουν… κάπου! Τίποτα το κατακριτέο και τίποτα το μεμπτό σε όλα αυτά! Οσο για τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών, δηλούν όλα τα “πιστεύω” της φυλής· τα καλά και τα άσχημα αυτής, όλα αυτά που κουβαλά και φέρει χρόνια τώρα εντός της! Είναι αυτή η αληθινή κι όχι επίπλαστη… πραγματικότητα που υπάρχει λίγο παραέξω από το σπίτι μας, από τη γειτονιά μας, από τη κοινωνία μας, το χωριό μας την πόλη μας, το νησί μας! Γι’ αυτό, τούτα τα αποτελέσματα και τα ποσοστά που έχουν τεθεί στην κλίνη των ειδικών αναλυτών και όχι μόνο, τουλάχιστον εμένα δεν με παραξενεύουν. Και μιλώ για όλα τα ποσοστά, όλων των κομμάτων!
Η… κοινωνία των ψηφοφόρων είναι μια “υγιής μάζα”(!) που δεν λαθεύει! Κι έχει αυτιά και μάτια κι ακούει και θωρεί και μπορεί και βγάζει αποτέλεσμα! Τούτη είναι άλλωστε η αξία της δημοκρατίας μας!


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/analiontas-ta-pososta-ton-evroeklogon-ke-ochi-mono/#ixzz330eUmKBR
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

ΑΝΑΣΚΑΛΕΥΟΝΤΑΣ

Οι πρώτες Ευρωεκλογές στη χώρα μας διενεργήθηκαν παράλληλα με τις εθνικές τον Οκτώβριο του 1981 ενώ οι υποψήφιοι για την Ευρωβουλή εκλέχθηκαν με τη διαδικασία της λίστας. Από την αναδρομή μας στην εποχή εκείνη, είναι ξεκάθαρο ότι τόσο η ελληνική κοινωνία και ως ένα σημείο και αυτά τα ίδια τα κόμματα, δεν ασχολούνταν ιδιαίτερα με αυτήν τη εκλογική μάχη αλλά -όπως ήταν φυσικό- με τις εθνικές εκλογές
Δείτε περισσότερα... ΑΝΑΣΚΑΛΕΥΟΝΤΑΣ
Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
ΟΙ πρώτες Ευροεκλογές στην Ελλάδα
Οι πρώτες Ευρωεκλογές στη χώρα μας διενεργήθηκαν παράλληλα με τις εθνικές τον Οκτώβριο του 1981 ενώ οι υποψήφιοι για την Ευρωβουλή εκλέχθηκαν με τη διαδικασία της λίστας. Από την αναδρομή μας στην εποχή εκείνη, είναι ξεκάθαρο ότι τόσο η ελληνική κοινωνία και ως ένα σημείο και αυτά τα ίδια τα κόμματα, δεν ασχολούνταν ιδιαίτερα με αυτήν τη εκλογική μάχη αλλά -όπως ήταν φυσικό- με τις εθνικές εκλογές. Τότε είχε επικρατήσει το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, με 40,12% ενώ η ΝΔ του Γεωργίου Ράλλη ήταν δεύτερο κόμμα με 31,34% και ακολουθούσε το ΚΚΕ του Χαρίλαου Φλωράκη με 12,84%.
Τα τρία αυτά κόμματα είχαν εκλέξει 10, 8 και 3 ευρωβουλευτές αντίστοιχα ενώ στην Ευρωβουλή παρουσιά θα είχαν (με ένα ευρωβουλευτή) το ΚΚΕ εσωτερικού του Λεωνίδα Κύρκου, το ΚΟΔΗΣΟ-ΚΑΕ του Γιάγκου Πεσμαζόγλου αλλά και το κόμμα Προοδευτικών του Σπύρου Μαρκεζίνη. Αξίζει να σημειωθεί ότι ανάμεσα στους ευρωβουλευτές που τότε είχαν εκλεγεί ήταν ο Λεωνίδας Κύρκος αλλά και ο Αλέκος Αλαβάνος (σ.σ. ήταν στο ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ). Στο εβδομαδιαίο περιοδικό Επίκαιρα (σ.σ. τεύχη Οκτωβρίου πριν αλλά και μετά τις εκλογές της Κυριακής 18 Οκτωβρίου 1981) διαβάζουμε ότι εκτός από τα κόμματα που θα διεκδικούσαν την ψήφο των Ελλήνων δεν έλειπαν και «οι επί μέρους παρουσίες (όπως ΦΙΔΗΚ στο Ηράκλειο και συνδυασμοί ανεξάρτητων εδώ κι εκεί)».
Εκτός των κομμάτων που αναφέρθηκαν παραπάνω, στις εκλογές κατήλθαν και τα εξής: Κόμμα Φιλελευθέρων (έλαβε 0,37%) η Χριστιανική Δημοκρατία (0,15%), Επαναστατική Αριστερά (0,11%), ΕΚΚΕ – Μ-Λ ΚΚΕ (0,08%), η Βυζαντινή Εθνική Οργάνωση (0,01), ΕΔΕ -Τροτσκιστές (0,03%), Ολυμπιακή Δημοκρατία (έλαβε λιγότερες από 200 ψήφους). Τέλος παραθέτουμε κάποια ενδιαφέροντα αποσπάσματα από το άρθρο “Η Κυριακή της Αλλαγής” σχετικά με την ατμόσφαιρα που επικρατούσε τότε και τη «θεαματικοποίηση των εκλογών» που τις έκανε «να είναι λιγότερο μέσο και περισσότερο σκοπός». Μετά το πέρας λοιπόν των εκλογών ο αρθρογράφος Νίκος Δήμου γράφει: «Μέσα στις σημαίες, τα μπαλόνια και τα πανώ εξαφανίστηκαν τα σοβαρά, τα ζωτικά προβλήματα του τόπου.
Σχεδόν έμοιαζε αταίριαστο όταν ο Ανδρέας μιλούσε για το ισοζύγιο πληρωμών ή ο Ράλλης για την εξωτερική πολιτική. Ανυπόμονα το κοινό περίμενε το επόμενο σύνθημα να τραγουδήσει μαζί τους. Κι όταν ο ρήτορας δεν έριχνε σύνθημα – τον αγνοούσαν και άρχιζαν δικά τους». Αναφορά όμως γινόταν και στα γκάλοπ: «Ωρα 11 το βράδυ. Οι Ελληνες διάλεξαν την Αλλαγή. Με τόση σαφήνεια, με τόση έμφαση που κάθε σχόλιο περιττεύει. Τα γκάλοπ είχανε δίκιο. (Τα γκάλοπ σχεδόν πάντα έχουν δίκιο. Μόνον όταν μας συμφέρει θυμόμαστε τις λίγες φορές που έχουν άδικο…).
Χανιώ

τικα νέα (28.05.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/protes-evroekloges-stin-ellada/#ixzz330cQTTFm
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

ΚΑΖΟΒΑΡ (Γ΄Έκδοση) 5

Μια ποίηση γεμάτη θανατικό και ελπίδα, αμφίσημες ποιητικές δηλαδή υπαρξιακές και πολιτικές υπαινικτικές καταστάσεις κάνουν το “Κάζοβαρ” μοναδικά αναμοχλευτικό στον μεταιχμιακό καιρό μας 30 χρόνια μετά τη δημιουργία του...
Γιάννης Π. Μαρκαντωνάκης
Δείτε περισσότερα... ΚΑΖΟΒΑΡ (Γ΄Έκδοση)  5
ΧΩΡΟΔΡΑΣΤΙΚΑ
Γράφει ο Γιάννης Π. Μαρκαντωνάκης
Συγκοινωνούντα για την κτίση
Στην τέχνη δοχεία σε επανεκκίνηση
Χανιά αμάλγαμα
Είναι τα ποτάμια
Είμαστε ο χρόνος. Εκείνη είμαστε η περίφημη
παραβολή του Σκοτεινού Ηράκλειτου.
Είμαστε το νερό, όχι το σκληρό διαμάντι,
αυτό που χάνεται, όχι αυτό που μένει.
Είμαστε το ποτάμι κι ο Ελληνας εκείνος
που κοιτάζεται στο ποτάμι. Η αντανάκλασή του
αλλάζει στο νερό του εναλλασσόμενου καθρέφτη.
στο κρύσταλλο που αλλάζει σαν τη φωτιά.
Είμαστε το μάταιο προκαθορισμένο ποτάμι,
όπως κυλά προς τη θάλασσα. Το σκέπασε η σκιά.
Όλα μας αποχαιρετούν, όλα μακραίνουν.
Η μνήμη δεν εξαργυρώνει το νόμισμά της.
Και ασφαλώς κάτι υπάρχει που απομένει
και ασφαλώς κάτι υπάρχει που θρηνεί.
Xόρχε Λούις Μπόρχες (1)
Ζούμε σε μια ορθολογιστικά-χαοτική εποχή που θεωρείται ντεμοντέ το να φιλοσοφείς μ’ αφορμή το ιστορικό ελληνικό γίγνεσθαι, για τα κοινωνικά υπαρξιακά αδιέξοδα. Κάποιοι ντρέπονται να ανασύρουν τον Ηράκλειτο και τους άλλους μεγάλους φιλοσόφους ίσως για να μην θεωρηθούν εθνικιστές… τάχα. Μπαίνουν σε ένα «ποτάμι» μα, ελάχιστοι απ αυτούς το συνδέουν με το «πάντα ρει» και ο ναρκισσισμός των περισσότερων αγνοεί το στρεβλωμένο είδωλο που το βλέπει σαν αιθεροβάμων, σταθερό, αγνοώντας την αιώνια αλήθεια πως «η αντανάκλαση του αλλάζει στο νερό του εναλλασσόμενου καθρέφτη». Ναι μεγάλε Μπόρχες ΚΑΙ εσύ είχες συστηματικά μελετήσει τον μεγάλο σκοτεινό παγκόσμιο φιλόσοφο «είμαστε το μάταιο προκαθορισμένο ποτάμι» «και η μνήμη δεν εξαργυρώνει το νόμισμά της».
Παραμονή εκλογών κι ο λόγος των περισσοτέρων υποψηφίων υποσχεσιολογικός χωρίς σύνδεση με το παρελθόν, με πρόταγμα, αποσπασματικό μελλοντοδιάγραμμα.
Επιτροπές κόβουν και ράβουν την ασυνέχεια, ξαναγυρνώ στον Μπόρχες «ονειρεύτηκε την τέχνη του λόγου, ακόμα περισσότερο ανεξήγητη από τη μουσική, γιατί περικλείει τη μουσική. Ονειρεύτηκε μια τέταρτη διάσταση και την ιδιότυπη πανίδα που την κατοικεί. Ονειρεύτηκε τον αριθμό της άμμου. Ονειρεύτηκε τους άπειρους αριθμούς αυτούς που δεν κατόρθωσε να υπολογίσει… ονειρεύτηκε το γιασεμί που δεν μπορεί να ξέρει ότι τ’ ονειρεύεσαι, ονειρεύτηκε…».
Όχι καλοί μου αναγνώστες, αυτός ο υποψήφιος των σουρεαλιστικών μαγικών στίχων του Μπόρχες δεν υπάρχει. Υπάρχει ακόμα αυτός -είναι συνηθισμένος- που σημαδεύει μ’ ένα σταυρό το όνομα του στο ψηφοδέλτιο και το δίνει ακόμα και στον ευαισθητοποιημένο εγγράμματο πολίτη. Αντιδρώ ακόμα και στο πρόγραμμα που σφύζει κυνικό αριθμοτεχνικό ρεαλισμό. Θέλω μια κοινωνία που να μην θεωρεί είτε το ομολογεί είτε όχι λαπάδες τους ποιητές, τους δημιουργούς και τους περιθωριοποιεί. Αυτούς που μπαίνουν στο ποτάμι και ξέρουν ποτε να αφεθούν στο ρεύμα και πότε να πάνε κόντρα που δεν είναι ψηφοθηρευτές των περιστασιακών συμφεροντολόγων (σε ποτάμια εφήμερων δήθεν πολιτικών συνδυασμών). γωνίζομαι, σε πρωτοβουλία πολιτών που ανακαλούν τη μνήμη που έχουν το θάρρος να προτάξουν ως διαχρονική κατάκτηση την αγάπη τους στο βασανισμένο λαό και να κοντράρουν την αντίληψη της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης.
Προσαρμόζω την ποιητική γενικολογία μου σε ένα ενδεικτικό παράδειγμα που αφορά όλους τους Χανιώτες και που σχεδόν όλοι οι υποψήφιοι Δήμαρχοι Χανίων επικαλούνται.
ΠΟΛΗ ΧΑΝΙΑ:
ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ
Λένε οι αρχαιολόγοι πως  η πόλη των Χανίων κτισμένη πάνω στην αρχαία Κυδωνία είναι η πιο παλιά συνεχώς κατοικούμενη πόλη της Ευρώπης. Σχεδόν όλοι οι υποψήφιοι δημοτικοί συνδυασμοί προβάλλουν το όραμα σαν διεκδικούμενο αίτημα την ένταξη της παλιάς πόλης στην Ουνέσκο ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Στα επι μέρους χαρακτηριστικά που πρέπει ν αναδειχτούν όμως, οι απαντήσεις είναι τόσο διαφορετικές και φυσικά αναγνωρίζεις εκτός από τον προγραμματισμό και τις ιδεολογικές προσλαμβάνουσες στο θέμα καθώς και την αντίληψη για τα διαχρονικά ποιοτικά χαρακτηριστικά του μακρόχρονα βιωμένου αστικού χώρου.
Ανακαλώ τον Μ. Heidegger και το συνοπτικό αριστούργημα του «κτίζειν, κατοικείν, σκέπτεσθαι» (δημοσιεύθηκε το 1952 χρονιά που γεννήθηκα) (2)
Η γλώσσα αποσύρει από τον άνθρωπο το απλό και υψηλό της λέγειν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο όμως δεν βουβαίνεται η αρχική της προσαγόρευση, απλώς σωπαίνει… Σαν στρέψουμε την προσοχή μας σε ότι η γλώσσα λέγει με τη λέξη κτίζειν, τότε ακούμε τρία πράγματα 1. Το κτίζειν είναι κατ’ ουσία κατοικείν 2, το κατοικείν είναι ο τρόπος με τον οποίο οι θνητοί είναι επάνω στη γη 3. Το κτίζειν ως κατοικείν εκδηλώνεται προς την κατεύθυνση του κτίζειν το οποίο καλλιεργεί, συγκεκριμένα την ανάπτυξη -και προς την κατεύθυνση του κτίζειν το οποίο ανεγείρει κτήρια… δεν κατοικούμε επειδή έχουμε κτίσει αλλά κτίζουμε και έχουμε κτίσει, καθόσον κατοικούμε δηλαδή είμαστε ως κατοικούντες…».
Θυμήθηκα το παράδειγμα που μας είπε το 1974 ο αείμνηστος σπουδαίος αρχιτέκτονας ιστορικός της αρχιτεκτονικής, δάσκαλος μου στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, Παύλος Μυλωνάς Οι Σουηδοί έφτιαξαν μια προκάτ “ιδανική” συνοικία στη Στοκχόλμη τη δεκαετία του ’60. Συνεργάστηκαν πολεοδόμοι, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι και την παρέδωσαν σε κρατικούς λειτουργούς για κατοίκηση. Σε λίγα χρόνια ήταν αποδεδειγμένα η πρώτη πόλη σε αυτοκτονίες στον κόσμο.
Ξαναγυρνάω στον Χάιντεγκερ «αυτό που κατονομάζει η γερμανική λέξη “Raum” το δηλώνει η παλιά της σημασία Raumn, Rum σημαίνει τοποθεσία η οποία διανοίχτηκε για εγκατάσταση και κατάλυση. Ένας χώρος είναι κάτι παραχωρημένο αποδεσμευμένο, δηλαδή ενταγμένο σε ένα όριο, στα αρχαία ελληνικά πέρας (με έντονα στοιχεία ελληνικά στο πρωτότυπο). Το όριο δεν είναι αυτό στο οποίο κάτι σταματά, αλλά όπως το είχαν ήδη αναγνωρίσει οι Έλληνες, το όριο είναι εκείνο απ’ όπου κάτι αρχίζει να εκδηλώνει την ουσία του. Γι’ αυτό η έννοια είναι:
ρισμός δηλαδή όριο. Ο χώρος είναι ουσιωδώς το παραχωρημένο, το αφημένο να εισέλθει στο όριο του. Το παραχωρημένο εκχωρείται κάθε φορά και έτσι συναρμόζεται, δηλαδή περισυλλέγεται μέσω ενός τόπου, δηλαδή μέσω ενός πράγματος ομοειδούς προς τη γέφυρα. Συνεπώς, οι χώροι προσλαμβάνουν την ουσία τους από τόπους και όχι από «τον» χώρο.
Εάν σ’ αυτές τις σκέψεις του κορυφαίου στοχαστή εμβολίσουμε στον βαθμό που θα θεωρήσουμε το κτήριο ΚΑΙ έργο τέχνης την άποψη του Τεοντορ Αντόρνο ότι «είναι προκατάληψη και εσφαλμένη αντίληψη η πρόσληψη της τέχνης ως σταθερό μέγεθος και δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τις εισβολές στη συνείδηση που μπορούν να επιτύχουν ασύμβατα έργα». Η ιδία η κατοικημένη ζωή θα συμπλήρωνα φιλοσοφεί, δράττει έξω από τα συμβατικά όρια και αυτό το βλέπουμε στα απομεινάρια της ιστορικής αρχαιολογικής καταγραφής της ίδιας της παλιές πόλης των Χανίων που ως παλίμψηστων πολιτισμών ως αμάλγαμα συνυπάρξεων μεταθέτει χωρίς όρια τη σχέση κτίζειν – κατοικείν συνδεόμενη μονάχα μ’ ένα ιδιαίτερο και δει άναρχο αποτέλεσμα σ’ αυτή νεότερη πόλη χωρίς να απεμπολή τη σχέση με το κοινωνικό υποσυνείδητο της μακρόχρονης διαβίωσης εκατοντάδων γενεών. Αυτό μεταφέρω την άποψη του Αντορνο, «όσο πιο πολύ η τέχνη αφομοιώνει κάτι μη ταυτόσημο, τη φύση, το διαμετρικά αντίθετο του πνεύματος, τόσο περισσότερο πρέπει να εκπνευματίζεται. Αλλά και η εκπνευμάτιση έφερε με τη σειρά της στην τέχνη το μη ευάρεστο στις αισθήσεις»  στη λαϊκή αρχιτεκτονική του 20ου αιώνα τα αυθαίρετα «καρικατούρες» πάνω στα ορθολογιστικά τείχη φανερώνουν την επιβολή του τυχαίου ανθρωπινού παράγοντα στα μεταΚαντιανά υπαρξιακά δεδομένα επιβίωσης.
Κ-Α-Ζ-Ο-Β-Α-Ρ (3) Η ΠΟΙΗΣΗ!
Κορυφαίος  εν ζωή στο κόσμο ο αρχιτέκτονας – γλύπτης των κτισμένων όγκων – Φρανκ Γκέρι δήλωσε:  «Η αρχιτεκτονική δεν είναι λέξεις είναι δάκρυα» με συνδέει άμεσα μέσα από τα υπαρκτά αρχιτεκτονικά απομεινάρια στη παλιά πόλη των Χανίων με τους αγώνες των Κρητικών απέναντι σε λιγότερο, ή περισσότερο επιβολές, κατακτητών. Ενδεικτικά: Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Άραβες, Σαρακηνοί, Ενετοί, Τούρκοι… Ευρωπαίοι Σύμμαχοι τέτοιο αμάλγαμα δακρύων.
Πόσο επίκαιρη η ποιητική συλλογή “Κάζοβαρ” του φίλου Βαγγέλη Κακατσάκη, επιλέγω από το “θα ρθει καιρός”.
«Όσοι ξέρετε από δάκρυα, μη φοβηθείτε για την οποία άλωση.
Μην τρομάζετε για την απουσία των χελιδονιών.
Μην κλάψετε για τα πένθιμα φακιόλια των τραγουδιών.
Θα ’ρθει η άνοιξη και θα επιστρέψουν τα χελιδόνια.
Θα ’ρθει καιρός…».
Μια ποίηση γεμάτη θανατικό και ελπίδα, αμφίσημες ποιητικές δηλαδή υπαρξιακές και πολιτικές υπαινικτικές καταστάσεις κάνουν το “Κάζοβαρ” μοναδικά αναμοχλευτικό στον μεταιχμιακό καιρό μας 30 χρόνια μετά τη δημιουργία του και 86 χρόνια από την εποχή που ο κορυφαίος στοχαστής
Βάλτερ Μπένγιαμιν έγραφε στο περίφημο “μονόδρομο”(4) «Τα πανάρχαια έθιμα των λαών λες και μας προειδοποιούν ν” αποφεύγουμε τη χειρονομία της απελπισίας στην απολαβή των αγαθών που τόσο πλούσια μας παρέχει η φύση. Γιατί δικό μας τίποτε δεν μπορούμε να προσφέρουμε στη μάνα γη».
Παραφράζω: σ’ αυτή την πόλη την παλιά τα στρώματα πολιτισμών που συνδιαλέγονται με δάκρυα και αίμα στη μάνα γη ας είναι οδηγοί μας για τις όποιες παρεμβάσεις και όπως λέει ο φίλος αριστερός υποψήφιος με τον Γ. Σακελλαρίδη Δημήτρης Σεβαστάκης (Ελευθεροτυπία 14/5) «Ο σχεδιασμός οι αναπλάσεις και οι παρεμβάσεις να εντάσσονται σε μια δομημένη στρατηγική και να μην εξαντλούνται σε αυτοσχεδιασμούς και ρουσφέτια» («αφού η αυτοδιαχειριστική ευθύνη είναι εργαλείο αυτοεκτίμησης και πολιτικής ανάταξης για την αφανισμένες αστικές λειτουργίες»). Η εκτίμηση μου στον καθηγητή στην αρχιτεκτονική του Μετσόβιου είναι μέγιστη για την εξαιρετική αρθογραφία των “Ε” και Αυγή. Με το Δημήτρη υπήρξαμε συνοδοιπόροι στα Χανιά στα Π.Σ.Ε. Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου Κρήτης, 1998 – 1999, διδάξαμε μάλιστα στα κτήρια της Παλιάς Μεραρχίας δίπλα στην Πρυτανεία, σχέδιο, ζωγραφική, πλαστική. Σε έναν χώρο που έκτοτε δεν αξιοποιήθηκε από το Πολυτεχνείο παρά τις εξαγγελίες (θα μας απασχολήσει το θέμα) και ζούσαμε απο ψηλά το εκπληκτικό “αμάλγαμα” όπως έλεγε και ο Α. Ταμπούκι της πόλης.
οή διαρκής κίνηση Ηράκλειτος. Φλούξους (εδραιώθηκε στη Δ. Γερμανία τη δεκαετία του ‘60. Γιατί συνεχώς οι Γερμανοί αντιγράφουν τους Αρχαίους μας και περιφρονούν εμάς τους σύγχρονους…;
Τελειώνω μ’ ένα ποίημα από το ΚΑΖΟΒΑΡ το τέλος (;)
Πέθανε μας είπαν- και η ελπίδα
Υστερα από τόσους θανάτους,
δεν μπορούσαμε πια να κλάψουμε.
Την πλύναμε με αρώματα
Ηταν παρθένα.
Την νιώσαμε με πάλλευκο χιτώνα.
Της χτενίσαμε τα μακριά μαλλιά
Της σταυρώσαμε τα χέρια
και τη θάψαμε στην καρδιά μας
Δε θα αργήσει η Ανάσταση!
Στη μνήμη του Βασίλη Μιχελιουδάκη και της Κατερίνας Μαρουλοσηφάκη που δούλεψαν αγόγγυστα για μια λαμπρότερη πόλη.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Χ.Λ. Μπόρχες “ποιήματα” Ανθολόγηση μετάφραση Δημήτρης Καλοκύρης εκδ. Πατάκης.
2. Μάρτιν Χάιντεγκερ εκδόσεις Πλέθρον εισαγωγή – μετάφραση Γιώργος Ξηροπαΐδης.
3. “Κάζοβαρ” Βαγγέλη Κακατσάκη με ζωγραφικά ανάγλυφα Γιάννη Π. Μαρκαντωνάκη. Εκδ. Πυξίδα της Πόλης.
4. Βάλτερ Μπένγιαμιν μονόδρομος εισαγωγή μετάφραση Ν¨ελλη Ανδρικοπούλου. Εκδ. “Αγρα”.
Χανιώτικα νέα (27.05.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/chorodrastika-3/#ixzz32uwtfKp7
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΕΙΝΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟ πράγμα να ξέρεις να χάνεις, όπως εξίσου σπουδαίο, όμως, είναι να ξέρεις και να κερδίζεις. Αυτό που μετράει πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα είναι η αξιοπρέπεια… Ωραίος, όπως πάντα άλλωστε, ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος.
Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΚΙ ΟΜΩΣ ο ήλιος ξαναβγήκε και χθες απ’ την ανατολή και ξαναπήγε το βράδυ να αναπαυτεί στη δύση τις προκαθορισμένες χρονικές στιγμές. Οποια κι αν ήταν τα αποτελέσματα των εκλογών, ακόμα κι αν λέμε τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ που πήρε με διαφορά την πρωτιά από τη Νέα Δημοκρατία στις ευρωεκλογές έπιανε ταβάνι στα ποσοστά του, ο ήλιος δεν θα ακύρωνε σε καμία περίπτωση τα προκαθορισμένα ραντεβού του.
ΝΙ-ΚΗ-ΣΑ-ΜΕ! Νι-κή-σα-με! Λένε ετούτοι. Νι-κή-σα-με! Νι-κή-σα-με! Λένε οι άλλοι. Νι-κή-σα-με! Νι-κή-σα-με! Λένε οι παράλλοι. Σύνηθες φαινόμενο να δηλώνουν όλοι νικητές μετά τις εκλογές, σε εθνικό επίπεδο. Στον δεύτερο γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών το παιχνίδι παίζεται πάντως διαφορετικά. Δώσαμε έναν ωραίο και έντιμο αγώνα, λένε ετούτοι. Δώσαμε έναν ωραίο κι έντιμο αγώνα λένε οι άλλοι. Παράλλοι, εδώ, δεν υπάρχουν…. 
“ΜΗΝ ΝΤΡΑΠΕΙΣ αν έπαιξες καλά και νικήθηκες, ντράψου αν έπαιξες κακά και νίκησες”.Μου ’ρθε και αυτή η φράση, στο περίπου τη θυμάμαι, του Νίκου Καζαντζάκη στον νου, παρακολουθώντας τη ροή των αποτελεσμάτων. Οχι, το περίφημο “ουαί τοις ηττημένοις” (vae victus) που είπε ο αρχηγός των Γαλατών Βρέννος όταν οι Ρωμαίοι δεν του έδιναν το βάρος χρυσού που ζητούσε και πέταξε τη ζώνη του και το σπαθί του πάνω στη ζυγαριά, δεν μου ήρθε… 
ΕΙΝΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟ πράγμα να ξέρεις να χάνεις, όπως εξίσου σπουδαίο, όμως, είναι να ξέρεις και να κερδίζεις. Αυτό που μετράει πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα είναι η αξιοπρέπεια… Ωραίος, όπως πάντα άλλωστε, ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος.
“ΚΑΛΩΣ τους νέους άρχοντες, σας διπλοχαιρετούμε/ τα έργα σας στον τόπο μας προσμένουμε να δούμε”. Απ’ τις 9 Μαΐου μου είχε στείλει τη σημερινή μαντινάδα ο Ηλίας ο Σταματάκης με την παράκληση να τη βάλω μετά τον δεύτερο γύρο των εκλογών. Αυτό και κάνω…
 “ΓΙΑ ΝΑ με ταπεινώσει/ μ’ έδειχνε με το μικρό δάχτυλο. Για να με διακωμωδήσει/ πρόφερε τ’ όνομά μου αγοραία. Δεν τον παρεξηγούσα. Βλέπετε, στον τόπο μας δεν υπάρχει Σχολή Ανθρωπιάς. Γι’ αυτό είμαστε όλοι αναλφάβητοι της καλοσύνης”. Από το “Ψηφιδωτό” (τρίτη σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου.
 Η… ΠΡΟΓΙΑΓΙΑ των μαχών για τον Α.Ο. Χανίων αύριο, στον αγώνα του εναντίον του Φωστήρα, η… γιαγιά των μαχών σε λίγες μέρες που παίζει με τον Ολυμπιακό Βόλου και η… μητέρα των μαχών στον αγώνα εναντίον της Ξάνθης, εάν και εφόσον… Βήμα – βήμα για την Α’ Εθνική. Να τα δούμε, για να… τρελαθούμε!
Ο ΚΑΙΣΑΡΑΣ, προσπαθώντας να αποφύγει τη σύλληψη από τον δικτάτορα Σύλλα (136 – 78 π.Χ.) αναγκάστηκε να καταφύγει στη Μ. Ασία. Για κακή του τύχη πιάστηκε από Κίλικες πειρατές, οι οποίοι του ζητούσαν 20 τάλαντα για να τον ελευθερώσουν. Ο Καίσαρας, χλευάζοντάς τους, γιατί δεν ήξεραν ποιον είχαν πιάσει, τους υποσχέθηκε ότι θα τους δώσει 50 τάλαντα και ειδοποίησε μερικούς φίλους του να τα βρουν. Εν τω μεταξύ έκανε παρέα με τους πειρατές και γελώντας τους αποκαλούσε βαρβάρους και τους υποσχόταν ότι θα τους κρεμάσει.
Λίγο αργότερα έφτασαν τα λύτρα και ο Καίσαρας αφέθηκε ελεύθερος. Αμέσως εξόπλισε πλοία και από το λιμάνι της Μιλήτου κινήθηκε εναντίον τους. Εύκολα τους νίκησε και συνέλαβε τους περισσότερους, τους οποίους διέταξε να σταυρώσουν στην πόλη της Περγάμου. Ετσι πραγματοποίησε την υπόσχεση που τους είχε δώσει. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”).
 “Τιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωή των/ ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες./ Ποτέ από το χρέος μη κινούντες/ δίκαιοι κ’ ίσοι σ’ όλες των τες πράξεις,/ αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία/ γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι,/ κι όταν είναι πτωχοί./ πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,/ πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε/ πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες, πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους/ Και περισσότερη τιμή τους πρέπει, όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν πως ο εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,/ κ’ οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε”. Το ποίημα “Θερμοπύλες” του Κ.Π. Καβάφη. ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ! (petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (27.05.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-104/#ixzz32usiNsU5
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ


Κι ύστερα σωπάσαμε για ένα λεπτό. Πόσο γεμάτο ήταν αυτό το λεπτό! Η μορφή σου, τα λόγια σου, οι πράξεις σου, όλα μπαινόβγαιναν στη μνήμη μου. Τότε ήταν που σκέφτηκα πως ένα λεπτό σιωπής αξίζει όσο κι η αιωνιότητα. Προπαντός όταν το σιωπητήριο αυτό είναι αφιερωμένο σ’ έναν άγνωστο – γνωστό ήρωα που τ’ όνομά του δεν το γράφει κανένα βιβλίο. Που η εικόνα του δε στολίζει κανέναν δημόσιο τοίχο...
Δείτε περισσότερα... ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ
Επιμέλεια: Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Πίνακας Πέτρου Βλαχάκη
ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΕ ΕΝΑΝ ΗΡΩΑ
Απόψε θέλω να σου μιλήσω! Με κραυγές που μοιάζουν με πέτρες δύσκολες. Με συλλαβές που ’χουν πάρει την κρυάδα της μαρμάρινης πλάκας του τάφου σου. Με λέξεις που φυλάκισα μήνες τώρα στην καρδιά μου, μόλις είδα τα κάγκελα που σε τριγύριζαν. Απόψε θέλω να σου μιλήσω! Με κραυγές. Προπαντός με κραυγές. Ισως επειδή οι κραυγές είναι η πατριαρχική μας γλώσσα, δίχως ψιμύθια. Ισως επειδή ήρθες κι έφυγες στον κόσμο με κραυγή. Ομως αν πάρουν οι κραυγές όψη ανθρώπινη και γίνουν συλλαβές, λέξεις, προτάσεις, συγχώρεσέ με, μεγάλε ήρωα. Κι ο ποταμός που τραγουδεί ακούραστα λίγο πιο κάτω απ’ τον τάφο σου το πέρασμά σου, αποτελείται από μυριάδες σταγόνες νερού. Απόψε θέλω να σου μιλήσω! Θυμούμαι που πέρυσι 21 του Μάη ήρθαμε στον τάφο σου. Ενα παιδί μίλησε για τη Μάχη της Κρήτης. Ο μεγάλος σου γιος μας έδειξε τη φωτογραφία σου.Μοιάζεις με βράχο που ξεκόλλησε από απέναντι. Υστερα μας μίλησε για τη ζωή σου. Στο τέλος τα εγγόνια σου άφησαν πάνω στον τάφο σου ένα στεφάνι με λουλούδια. Και μια υπόσχεση. Να σου μοιάσουνε. Κι ύστερα σωπάσαμε για ένα λεπτό. Πόσο γεμάτο ήταν αυτό το λεπτό! Η μορφή σου, τα λόγια σου, οι πράξεις σου, όλα μπαινόβγαιναν στη μνήμη μου. Τότε ήταν που σκέφτηκα πως ένα λεπτό σιωπής αξίζει όσο κι η αιωνιότητα. Προπαντός όταν το σιωπητήριο αυτό είναι αφιερωμένο σ’ έναν άγνωστο – γνωστό ήρωα που τ’ όνομά του δεν το γράφει κανένα βιβλίο. Που η εικόνα του δε στολίζει κανέναν δημόσιο τοίχο. Μένεις μόνο στη θύμηση των παιδιών σου, που τ’ άφησες ορφανά. Και των χωριανών σου που σ’ είδαν ένα μαγιάτικο πρωινό να ξεκινάς μαζί με δύο τρεις άλλους για τα Πλακάλωνα, Δημήτρη Βαβουλέ από τις Στροβλές! Είχε έρθει ο καιρός των φτερουγάρηδων. Ετσι λέγανε οι γέροντες. Εφτασαν με τα σιδερένια τους πουλιά και μόλυναν τον γαλάζιο ουρανό της Κρήτης μας. Οι Γερμανοί! Γέμισε ο αέρας μ’ αλεξίπτωτα. Εχθροί! “Δημητράκη”, σου πε η γυναίκα σου κρεμασμένη στον λαιμό σου, “μην πας. Εχω δει κακά ονείρατα. Σκέψου τα παιδιά σου! Θέλεις να τ’ αφήσεις ορφανά;”. “Δεν μπορώ, γυναίκα. Πρέπει. Θέλεις να ’ρθουν οι Γερμαναράδες και να κάνουν εκείνα που ’δαν τα μάτια μου στη Μακεδονία;”. Ετσι της είπες κι έφυγες τρεχαπετάμενος. Πήγες και βρήκες ντουφέκι και φυσέκια. Κίνησες. Στ’ όνομα του Θεού. Στ’ όνομα της Κρήτης. Κι άφησες γυναίκα και παιδιά. Κατσίκες και ζυγάλετρα. Ετσι για τη δόξα. Για ένα όνομα. Για τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου. Για τις κατσίκες και τα ζυγάλετρά σου. Για τις γυναίκες, τα παιδιά, τις κατσίκες και τα ζυγάλετρα των άλλων που δεν σ’ ακολούθησαν. Για την Κρήτη που την είχες μέσα στην καρδιά σου. Πήρες τον δρόμο τραγουδώντας μαζί με δυο τρεις άλλους γενναίους το τραγούδι των Χάληδων: “Πότες θα κάμει ξαστεριά, πότες θα φλεβαρίσει…”. Δεν σταμάτησες μεσόστρατα στα Καλουδιανά, για ένα κρασί, όπως τους άλλους. “Ξεκινήσαμε για έναν σκοπό, δεν είναι ώρα για να πίνουμε”, είπες.Συνέχισες τον δρόμο μοναχός σου. Εφτασες. Πώς πολέμησες; Μόνος σου. Μόνος, όπως ταιριάζει σ’ έναν ήρωα. Σαν τον Διγενή, σαν την Κρήτη! Υστερα από καιρό ένας ζευγάς απ’ τα Πλακάλωνα διηγήθηκε πως ερχόταν οκτώ μέρες στα κρυφά για να σε κουκλώσει με το χώμα. Αψαλτο. Ακλαφτο. Η γυναίκα σου έφερε στους οκτώ μήνες στην ποδιά της τα κόκκαλά σου στο χωριό που γεννήθηκες και τα ’θαψε. …Απόψε θέλω να σου μιλήσω! Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τη γλώσσα μου. Ομως η κραυγή μου είναι ολόιδα με τη δική σου. Γι’ αυτό σου ’πα απ’ την αρχή για κραυγές… Το ενά λεπτό η σιωπή. Η ατέρμονη σιωπή του θανάτου. Τα μάτια της ψυχής ορθάνοιχτα, ξάγρυπνα. Το στεφάνι με τα λουλούδια. Οι γυναίκες και τα παιδιά. Οι κατσίκες. Κι ύστερα ο θάνατος. Αν μπορούμε ποτέ να μιλήσουμε για θάνατο ενός ήρωα. Κι όμως τ’ αποψινό αστροφώς έχει στήσει επιτάφιο θρήνο. Αλλά αύριο πάλι, Δημήτρη Βαβουλέ, ο ήλιος μόλις προβάλλει απ’ τ’ Αλατσόχωμα, θ’ αρχίσει ένα θριαμβευτικό “Χριστός Ανέστη!”.Οχι, δεν υπάρχει θάνατος για έναν ήρωα. Καλημέρα Κρήτη! Καλημέρα! 
*Το στη θέση των σημερινών “Εύφημων Μνειών” κείμενό μου δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά πριν από 37 χρόνια (βλ. “Χανιώτικα νέα”, 20.5.1977). Χείμαρρος οι αναμνήσεις, όταν το βρήκα στα χαρτιά μου τις προάλλες, απ’ τον εορτασμό της Μάχης της Κρήτης, τον Μάη του 1976, με τους 36 μαθητές μου του 1/θ Δημ. Σχ. Στροβλών στον τάφο του ήρωα Δημήτρη Βαβουλέ…
 Αθανασία (1941) 
Αντί για ψωμί τις μέρες αυτές δείπνησαν τη λεβεντιά. Ηπιαν το κρασί της δόξας. Ετσι χορτάτους τους βρήκε ο θάνατος. Η Κρήτη φόρεσε το μαύρο τσεμπέρι της κι έψαλε το “Χριστός Ανέστη”. Ο θάνατος αυτός ονομάστηκε Αθανασία. (Απ’ την ποιητική συλλογή του γράφοντος “ΚΑΖΟΒΑΡ”, Γ’ έκδοση “Πολιτιστική εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης”, 2014).
Χανιώτικα νέα (26.05.2014)


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/kouventa-m-enan-iroa/#ixzz32om53iyi
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

Κυριακή 25 Μαΐου 2014

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Την περίμεναν πώς και πώς στο πλαίσιο του προγράμματος φιλαναγνωσίας… Κι αν είχαν εντρυφήσει στα βιβλία της! Κι αν είχαν προετοιμαστεί γι’ αυτήν τη συνάντηση! Δικό τους άνθρωπο σαν δασκάλα τους, θεωρούσαν την Αγγελική Βαρελλά, καθώς είχαν κάνει πολλά και όμορφα ταξίδια μαζί της, με τη φαντασία τους, με εμψυχώτριες τις δασκάλες τους… Για τα παιδιά της Γ’ και Δ’ τάξης του 13ου Δημοτικού Σχολείου ο λόγος...
Δείτε περισσότερα... ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ
Επιμέλεια: Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
 Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Την περίμεναν πώς και πώς στο πλαίσιο του προγράμματος φιλαναγνωσίας… Κι αν είχαν εντρυφήσει στα βιβλία της! Κι αν είχαν προετοιμαστεί γι’ αυτήν τη συνάντηση! Δικό τους άνθρωπο σαν δασκάλα τους, θεωρούσαν την Αγγελική Βαρελλά, καθώς είχαν κάνει πολλά και όμορφα ταξίδια μαζί της, με τη φαντασία τους, με εμψυχώτριες τις δασκάλες τους… Για τα παιδιά της Γ’ και Δ’ τάξης του 13ου Δημοτικού Σχολείου ο λόγος που ετοίμασαν υλικό για πολλούς Παιδότοπους, απ’ την επίσκεψη της μεγάλης αυτής κυρίας της παιδικής μας λογοτεχνίας στο Σχολείο τους. Τα που φιλοξενούνται σήμερα, μπορεί βέβαια, να είναι λίγα, φανερώνουν, ωστόσο πολλά. Εξ’ ονύχων άλλωστε ο λέων, για να θυμηθούμε την αρχαία ρήση. Λένε, ωστόσο, και κάτι άλλο, πολύ σπουδαίο, ότι δεν αποπαίδισεν ο κλάδος των δασκάλων, δηλαδή. Οτι και στο 13ο Δημοτικό Σχολείο της πόλης μας, με διευθύντρια τη φίλη μου Χρύσα Τερεζάκη, επιτελείται απ’ τους δασκάλους του όμορφο έργο προς χάριν των παιδιών…
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους
Β.Θ.Κ.

Μέσα στην καρδιά μου έχω μία κιθάρα
«Μέσα στην καρδιά μου έχω μία κιθάρα. Όταν ένα θέμα τσιγκλίσει τις χορδές της, τότε κάθομαι και γράφω».
Με αυτά τα λόγια μάγεψε τα παιδιά η αγαπημένη τους συγγραφέας, ενώ απάντησε σε πολλές ερωτήσεις που της έκαναν.
Κατά την επίσκεψή της η κα Βαρελλά θαύμασε τα εικαστικά έργα των παιδιών, απόλαυσε τραγούδια και θεατρικά δρώμενα που της επιφύλαξαν και επικοινώνησε μαζί τους με τον δικό της τρόπο.
Οι μαθητές της Δ’ τάξης δραματοποίησαν τον αγώνα μιας ομάδας παιδιών που έσωσαν μια μικρή αγριοφουντουκιά πριν θυσιαστεί στο βωμό της τσιμεντοποίησης μιας γειτονιάς. Οι μικροί μαθητές αντέδρασαν και διαμαρτυρήθηκαν μπροστά στο περιβαλλοντικό αυτό έγκλημα. Όμως δεν έμειναν εκεί κι ένας αγώνας όπως λέει και η ίδια η συγγραφέας στο βιβλίο της “Φιλενάδα φουντουκιά μου” δεν μπορεί να μένει μόνο σε ένα πρόβλημα.
Συνδέοντας τον αγώνα για περισσότερο πράσινο με το διαχρονικό αγώνα που οφείλουν να δίνουν τα σκεπτόμενα άτομα μέσα σε μια κοινωνία, τον μεταφέρουν στο σήμερα.
Αντιδρούν και αγωνίζονται με τις μικρές τους δυνάμεις και τις αδύναμες φωνούλες τους σε ένα τεράστιο περιβαλλοντικό έγκλημα που υπάρχει ο ορατός κίνδυνος να συντελεστεί στη Μεσόγειο. Και καλούν μέσα από το δρώμενο αυτό να μην απειλήσει τη γη τους ο εφιάλτης της Περσεφόνης.
Γιατί η λογοτεχνία τέτοιες δυνατότητες προσφέρει. Γεφυρώνει το χτες με το σήμερα.
Δ΄ ΤΑΞΗ


H Αγγελική Βαρελά, επισκέφτηκε την πόλη μας, 7- 9 Απριλίου τ. ε. ύστερα από πρόσκληση της Περιφερειακής ΕνότηταςΧανίων, του Σχολικού Συμβούλου 5ης Περιφέρειας Αντώνη Μυλωνάκη και της Διευθύντριας του 13ου Δ. Σ. Χανίων Χρύσας Τερεζάκη.
Στο πρόγραμμα φιλαναγνωσίας του 13ου Δημ. Σχ. συμμετείχαν οι εξής τάξεις:
Γ1 με δασκάλα τη Λαχανοπούλου Αρχοντούλα
Γ2 με δασκάλα την Πανηγυράκη Σοφία
Δ1 με δασκάλα την Κλάδου Σοφία
Δ2 με δασκάλα την Ευθυμάκη Μαριάννα
ΣΤ1 με δάσκαλο τον Τσεκούρα Γιάννη (το τμήμα αυτό παρευρέθηκε και τραγούδησε όταν η Αγγελική Βαρελλά τιμήθηκε από το Δήμαρχο Χανίων για τη συνολική προσφορά της).  Περισσότερες πληροφορίες για την τελετή:
Συνέντευξη με την Αγγελική Βαρελλά
Καταγράψαμε μερικές απαντήσεις της κας Βαρελλά στις ερωτήσεις μας.
Πώς εμπνέεστε να γράψετε ένα βιβλίο;
Μέσα στην καρδιά μου έχω μια κιθάρα. Όταν ένα θέμα τσιγγλίσει τις χορδές της, κάθομαι και γράφω.
Πότε γράφατε πιο εύκολα, παλιά ή τώρα;
Με ακολουθούσε από παλιά. Είχα μια δασκάλα που μου έλεγε ότι πρέπει να γράφω, να γίνω φιλόλογος. Νομίζω ότι από παλιά είχα την προδιάθεση να γράφω, υιοθέτησα και το χιούμορ στα βιβλία μου. Αλλά και σήμερα που έχω τόση εμπειρία σίγουρα είναι καλά.
Τι σας προσφέρει η επικοινωνία με τα παιδιά;
Το παν. Ζω από αυτήν. Αν δεν επισκεφτώ ένα σχολείο αισθάνομαι ότι κάτι μου λείπει. Καθημερινά με σας επικοινωνώ, είμαστε φίλοι χωρίς να ξέρω το τηλέφωνό σας ή τη διεύθυνσή σας.
Τι συμβουλή θα δίνατε σε ένα παιδί που θέλει να γίνει συγγραφέας;
Πρέπει να διαβάζει, να διαβάζει, να διαβάζει. Μέσα από όλα αυτά τα διαβάσματα θα μπορέσει να βγάζει τις ιστορίες του.
Ποιο από τα βιβλία σας που έχετε γράψει θα αλλάζατε;
Κανένα κι αυτό γιατί την κάθε σελίδα, την έχω σκεφτεί πολύ. Υπάρχουν κεφάλαια που τα έχω γράψει πολλές φορές. Κανένα βιβλίο μου δε θα τό ’γραφα αλλιώς. Ξέρω πολύ καλά τι κάνω.
Δ΄ ΤΑΞΗ
Μια συγγραφέας στο σχολείο μας
Πολύ καιρό περιμέναμε να έρθει… Την είχαμε γνωρίσει μέσα από τα βιβλία της, που μας άρεσαν πολύ και είχαμε μεγάλη αγωνία να τη δούμε!!! Είχαμε ετοιμάσει ένα σωρό ζωγραφιές, ποιήματα και κατασκευές εμπνευσμένοι από τις όμορφες ιστορίες της, με τα οποία στολίσαμε το σχολείο.
Οταν μπήκε στην αίθουσα, όλα τα παιδιά τη χειροκροτήσαμε με ενθουσιασμό! Το πρόσωπό της ήταν λαμπερό σαν τον ήλιο. Είχε καφέ μάτια σαν τη σοκολάτα και φορούσε φωτεινά ρούχα με χρωματιστά κολιέ από πάνω. Ήταν ευγενική, καλόκαρδη, γλυκιά και με πολύ χιούμορ. Άκουγε με προσοχή ό,τι τη ρωτούσαμε και μας απαντούσε με υπομονή και χαμόγελο. Μας είπε ότι η “έμπνευση” είναι μια μικρή πυγολαμπίδα, που φωτίζει μια στιγμή την καρδιά μας και μπορεί να έρθει από οπουδήποτε και οποιαδήποτε στιγμή, ακόμη κι απ’ τη μυρωδιά από τα τηγανητά κεφτεδάκια του γείτονα…
Μας συμβούλεψε, πως ό,τι όμορφο διαβάζουμε, να το φυλάμε καλά σε μια κρυψώνα που υπάρχει μέσα μας, γιατί κάποια στιγμή μπορεί να μας βοηθήσει στη ζωή μας.
Είναι μια πολύ σοφή γυναίκα… Μας άρεσαν πολύ τα λόγια της και το ήρεμο πρόσωπό της και θα τα φυλάξουμε κι εμείς καλά στην κρυψώνα που μας έδειξε… Μας βοήθησε να καταλάβουμε ότι τα βιβλία μπορούν να γίνουν οι καλύτεροί μας φίλοι και ότι οι συγγραφείς δε γερνάνε ποτέ!!!
ΤΑΞΗ Γ2

Συνάντηση με μία συγγραφέα…
[…] Είπαμε επίσης πως με ένα βιβλίο ταξιδεύουμε, χαλαρώνουμε, ονειρευόμαστε… Μάλιστα μας διηγήθηκε μία ιστορία για μια αθλήτρια, τη Νίκη Μπακογιάννη, που είχε πολύ άγχος πριν τον αγώνα, αλλά διάβασε ένα βιβλίο και χαλάρωσε. Έτσι όταν επέστρεψε στο σπίτι της είχε ένα αργυρό μετάλλιο! Ακόμη μας συμβούλεψε όταν διαβάζουμε κάτι ωραίο να το φυλάμε στην καρδιά μας.
Στη συνέχεια έβγαλε από την τσάντα της μια ζωγραφιά. Ήταν η “έμπνευση”, όπως την είχε ζωγραφίσει ένα κοριτσάκι. Μια κυρία με ένα κάτασπρο φόρεμα, γεμάτο τσέπες που η κάθε τσέπη είχε μέσα μια ιδέα.
Κάναμε κι άλλα ωραία πράγματα που απ’ ό,τι φάνηκε της άρεσαν πολύ. Της τραγουδήσαμε το τραγούδι “Όπου υπάρχει αγάπη” και το συνοδέψαμε με χορευτικές κινήσεις.
Μετά βγήκαμε φωτογραφίες και της προσφέραμε δύο λευκώματα γεμάτα με πολύχρωμες ζωγραφιές, σκέψεις και ευχές. Στη συνέχεια μάς υπέγραψε τα βιβλία που κρατούσαμε. Χάρηκε όταν είδε πως είχαμε διαβάσει τόσα βιβλία. Σε κάθε παιδί έγραψε κάτι διαφορετικό. Παράλληλα μας μιλούσε και μας έκανε ερωτήσεις, όπως για παράδειγμα τι δουλειά θα κάνουμε όταν μεγαλώσουμε.
Στο τέλος την ξεναγήσαμε στις εργασίες που είχαμε εμπνευστεί από τα βιβλία της και την αποχαιρετήσαμε με την ελπίδα ότι θα ξαναέρθει σύντομα. […]
ΤΑΞΗ Γ1
Χανιώτικα νέα (Διαδρομές) 24,05.2014


Read more: http://www.haniotika-nea.gr/i%e2%80%88angeliki-varella-sto-scholio-mas/#ixzz32iUX3YRb
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook