ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

“ΗΤΑΝΕ ΟΜΟΡΦΗ! Ομορφη! Αγγέλισσα σωστή, που ευωδίαζε δεντρολίβανο”, η μητέρα μου, για να χρησιμοποιήσω έναν στίχο του Οδυσσέα Ελύτη. “Ητανε όμορφες! Ομορφες! Αγγέλισσες σωστές, που ευωδίαζαν δεντρολίβανο, όλων οι μητέρες, που βρίσκονται στο άλλο ημισφαίριο της ζωής! Είναι όμορφες, αγγέλισσες σωστές, ολωνών οι μητέρες!

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
“ΗΤΑΝΕ ΟΜΟΡΦΗ! Ομορφη! Αγγέλισσα σωστή, που ευωδίαζε δεντρολίβανο”, η μητέρα μου, για να χρησιμοποιήσω έναν στίχο του Οδυσσέα Ελύτη. “Ητανε όμορφες! Ομορφες! Αγγέλισσες σωστές, που ευωδίαζαν δεντρολίβανο, όλων οι μητέρες, που βρίσκονται στο άλλο ημισφαίριο της ζωής! Είναι όμορφες, αγγέλισσες σωστές, ολωνών οι μητέρες!

ΑΓΓΕΛΙΣΣΕΣ σωστές οι μητέρες μας! Πιο πολύ, ωστόσο, όταν τις χάσουμε το συνειδητοποιούμε. Κι αν τις αναζητούμε τότε στις άκρες του νου και στις αναμεσάδες της καρδιάς! “Να ’χα φωνή σαν τη βροντή, φωνή σαν την καμπάνα/ να ’βγαινα και να φώναζα πού ’σαι καλή μου μάνα”, μας λέει στους δύο πρώτους στίχους του ένα λευκαδίτικο λαϊκό μοιρολόι, που έχει καταγράψει στο εξαίρετο βιβλίο του “Μοιρολόγια Πόρου Λευκάδας” ο και συγγραφέας συμπολίτης μας σφαιρικός καλλιτέχνης Χριστόφορος Σκλαβενίτης.

ΔΕΥΤΕΡΗ Κυριακή του Μαΐου και η πιο γνωστή απ’ όλες τις παγκόσμιες γιορτές, η Γιορτή της Μητέρας, αύριο! Μην ξεχάσουμε τον άγγελο που έστειλε για τον καθένα μας ο Θεός για να μας φυλάει, για δικό του λογαριασμό στη γη. Πείτε της το σ’ αγαπώ μαμά μ’ ένα λουλούδι… Πείτε το μ’ ένα τραγούδι… Πείτε το μ’ ένα χάδι… Πείτε το μ’ ένα φιλί…. Πείτε και μ’ ένα κερί στη μνήμη της, αν βρίσκεται στη Χώρα των Κεκοιμημένων… Εμείς κι όχι αυτοί το έχουμε ανάγκη!

ΜΙΑ ΑΕΙ-θαλλουσα ελιά η μάνα μου! Εκανε μεγάλη εντύπωση η φράση αυτή που χρησιμοποίησα αποχαιρετώντας τη μάνα μου, όταν έφυγε για το μεγάλο ταξίδι, στις 5 του Γενάρη 2011, στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, ένα χωριανάκι μου. Μου τη θύμησε προχθές στο καφενείο του Κοτσιφογιάννη, που συναντηθήκαμε για καφέ, μετά το πανηγύρι του Αϊ-Γιάννη της Γράσας. Και η δική σου μάνα είναι μια αεί-θάλλουσα ελιά, Νικολή, του είπα. Το ξέρω, μου απάντησε και δεν έκανε καμιά προσπάθεια να κρύψει το δάκρυ που κατηφόριζε στο μάγουλό του. Να τον χαίρεσαι (χαίρεστε), Βάνα! Και βέβαια καλά (του-τους) στέφανα! Ξέρεις πόσο χάρηκα και για την κοπελιά του…

ΤΡΕΙΣ μαντινάδες, εν είδει αφιερώματος, για τη μάνα. Από τη Νεκταρία Θεοδωρογλάκη, η πρώτη “Σ’ όλα τα ζάλα της ζωής βρίσκεται στο πλευρό σου./ Της μάνας κάθε συμβουλή φύλακας άγγελός σου”. Από τον φίλο μοναχό η δεύτερη: “Η μάνα μου μού έμαθε να μην σκορπώ τον χρόνο/ στων άλλων να ’μαι τις χαρές, τη θλίψη και τον πόνο”. Και βέβαια απ’ τον Ηλία τον Σταματάκη:  “Zωγράφισα γαρίφαλο, μάνα μου και σου μοιάζει/ και σαν κι εσένα άρωμα τριγύρω σου μοιράζει”.

“OI ώρες που περνούσα με τη μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο, καθόμασταν ο ένας αντίκρυ στον άλλο, εκείνη σε καρέκλα πλάι στο παράθυρο, εγώ στο σκαμνάκι μου κι ένιωθα μέσα στη σιωπή το στήθος μου να γεμίζει και να χορταίνει σαν να ’ταν ο αγέρας ανάμεσά μας γάλα και βύζαινα. Από πάνω μας ήταν η γαζία κι όταν ήταν ανθισμένη, η αυλή μοσκομύριζε. Αγαπούσα που τα ευωδάτα κίτρινα λουλούδια της, τα ’βαζε η μητέρα μου στις κασέλες και τα εσώρουχά μας, τα σεντόνια μας, όλη μου η παιδική ηλικία μύριζε γαζία”. Από την “Αναφορά στον Γκρέκο” του Νίκου Καζαντζάκη.

“[...] Μια νύχτα η μητέρα μου αγρυπνούσε μ’ ένα κομμάτι φεγγαριού στα χέρια της./ Ήταν κόκκινο, πελώριο, μυτερό στην κόψη του καθώς πριόνι κι έβγανε καπνούς./ Εκείνη, καθισμένη σ’ ένα βράχο, δε μιλούσε, μόνο κοιτούσε μακριά κατά το Λινοκέρι./ Μια φυσαρμόνικα έκλαιγε σ’ όλο το μάκρος της ακρογιαλιάς κι έβλεπες οι σκιές να/ Μεγαλώνουν. Ύστερα πήρε να φυσάει. Άκουγα ένα – ένα τα φύλλα να μιλάν μέσα/ στον ύπνο μου. «Παιδί, παιδάκι». Το νερό με ταλάντευε -κι όλη τη στεριά μαζί μου,/ και τα τζάμια που αστράφτανε πέρα και τα λευκά μετέωρα δώματα./ Ήταν μια νύχτα πίσσα μαύρη. Αγριεμένα βελάζανε τα κύματα./ Μια γερόντισσα με ξέπλεκα λευκά μαλλιά και λαχούρι στους ώμους ασημένιο/ τον κρατούσε απ’ το χέρι και πήγαινε, μέσα στην κοσμοχαλασιά./ Ήτανε όμορφη! Όμορφη! Αγγέλισσα σωστή, που ευωδίαζε δεντρολίβανο./ Μέσα σε λίγες ώρες μου ’πιε όλο το σκοτάδι ως τη στερνή σταγόνα”.
Ο. Ελύτης, “Ανοιχτά χαρτιά”, Ικαρος.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (10.05.2014)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-95/#ixzz31JSCqZe1
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook