ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

"ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ και σ’ αγαπώ ολόκληρο τον χρόνο/ δεν περιμένω, μάθια μου, του Βαλεντίνου μόνο." Η μια απ’ τις δύο μαντινάδες που μου έστειλε, μέσω κινητού, όπως πάντα ο Ηλίας ο Σταματάκης. Η άλλη: “Μια πεταλούδα να ’σουνα κι εγώ το λουλουδάκι/ να κάθιζες στα φύλλα μου να μου ’δινες φιλάκι”. Μέρα που ’ναι χωρούνε και οι δύο.

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΕΡΩΣ ανίκατε μάχαν./ Ερως ος εν κτήμασι πίπτεις,/ ος εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος εννυχεύεις,/ φοιτάς δ’ υπερπόντιος εν τ’ αγρονόμοις αυλαίς/ και σ’ ούτ’ αθανάτων φύξιμος ουδείς/ ουθ’ αμερίων οι γ’ ανθρώπων./ Ο δ’ έχω μέμηνεν. (Ερωτα ανίκητε στη μάχη/ Έρωτα που τα πλούτη διασκορπίζεις/ που ξενυχτάς στα απαλά μάγουλα του κοριτσιού/ που βρίσκεσαι στα πέλαγα και στις αυλές των ξωμάχων./ Να σ’ αποφύγει εσένα δεν μπορεί/ ούτε θνητός ούτε αθάνατος./ Κι όποιον κι αν ακουμπήσεις τον τρελαίνεις).

ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ στροφή απ’ το γνωστό χορικό για τον έρωτα απ’ την “Αντιγόνη” του Σοφοκλή, στο πρωτότυπο και σε ελεύθερη απόδοση, αρχίζω σήμερα τη στήλη. Μεγάλη η χάρη του φτερωτού γιου της Αφροδίτης που μας επεβλήθη (;) να γιορτάζουμε (όσοι και με όποιον τρόπο γιορτάζουν τέλος πάντων), σήμερα λόγω του καθολικού Αγίου Βαλεντίνου. Ας πάει και το παλιάμπελο, λοιπόν.

ΠΕΣ το με λουλούδια! Πες το μ’ ένα δείπνο! Πες το μ’ ένα κόσμημα! Σύνηθες το φαινόμενο της εμπορευματοποίησης των όποιων εορτών, σιγά που θα τους γλύτωνε η ημέρα των ερωτευμένων! Μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες ο τζίρος του Αγίου Βαλεντίνου το 2010 ξεπέρασε, λέει, τα 15 δισεκατομμύρια δολάρια!

ΤΟΝ ΑΓΙΟ Υάκινθο, που γιορτάζει στις 3 Ιουλίου, σύμφωνα με το ορθόδοξο εορτολόγιο, πρότεινε σαν προστάτη των ερωτευμένων στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο τότε εκπρόσωπος Τύπου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδας Γιάννης Χατζηφώτης. Η πρόταση δεν περπάτησε, δεν χρειάζεται να το πω. Εδώ ο… φουσκομάγουλος Σάντα Κλάους εκτόπισε τον Αγιο Βασίλη της Ελληνικής Παράδοσης, τον Αγιο Υάκινθο θα άφηναν να επικρατήσει;

ΟΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ γιορτάζουν κάθε μέρα! Μπορούν να γιορτάζουν κάθε μέρα, διορθώνω. Είναι κι αυτό μια άποψη. Με την έννοια αυτή ευκαιρία είναι να γιορτάζουν και σήμερα. Το περίσσιο φως δεν βλάφτει. Ισχύει και για τον έρωτα αυτό.

“ΜΗ ΖΗΤΗΣΗΣ να μετρήσης τον έρωτα με το ωρολόγιον· δεν έχει χρόνον ωρισμένον· όταν πάσχη, η στιγμή είναι αιών, όταν ευδαιμονή, ο αιών είναι στιγμή. Διά του έρωτος μόνον κατορθούται η λύσις του μεγίστου μαθηματικού προβλήματος· να μετρηθή το απείρως σμικρόν διά του απείρως μεγάλου. Ε, είναι αρκετόν το θαύμα τούτο, διά να μη ζητήσης περισσότερα”. Από τη “Χρυσή Διαθήκη” του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.

“ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ και σ’ αγαπώ ολόκληρο τον χρόνο/ δεν περιμένω, μάθια μου, του Βαλεντίνου μόνο”. Η μια απ’ τις δύο μαντινάδες που μου έστειλε, μέσω κινητού, όπως πάντα ο Ηλίας ο Σταματάκης. Η άλλη: “Μια πεταλούδα να ’σουνα κι εγώ το λουλουδάκι/ να κάθιζες στα φύλλα μου να μου ’δινες φιλάκι”. Μέρα που ’ναι χωρούνε και οι δύο.

ΣΤΗ ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ κάθε γυναίκα ήταν υποχρεωμένη μια φορά στη ζωή της να πάει στο ναό της Αφροδίτης και να συνευρεθεί με έναν άγνωστο. Οταν μια γυναίκα πήγαινε στον ναό, δεν μπορούσε να φύγει και να γυρίσει στο σπίτι της πριν συνευρεθεί με τον άγνωστο, ο οποίος όμως προηγουμένως έπρεπε να της δώσει όσα χρήματα αυτός ήθελε, επικαλούμενος τη θεά. Τα χρήματα ήταν ιερά και δεν μπορούσε καμία να τα αρνηθεί και, κατά συνέπεια, δεν μπορούσε να αρνηθεί και να συνευρεθεί με αυτόν που πρώτος της τα πρόσφερε. Μετά τη συνεύρεσή τους οι γυναίκες ήταν ελεύθερες να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Οι ωραίες, όπως ήταν φυσικό, γύριζαν γρήγορα, ενώ οι άσχημες περίμεναν για πολύ και ο χρόνος της αναμονής τους μπορούσε να φτάσει τα τρία και τέσσερα χρόνια, μέχρι να εκπληρωθεί η υποχρέωσή τους. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”).

“Την έκλεψε στα 18 της Αυτός 17! Στα 81 Της έλεγε κάθε τόσο – Αν φύγεις πρώτη θα σε πάω με κλαρίνα στα κρίνα./ Γι’ αυτό τώρα            -έμεινε πίσω εκείνη- άγρυπνη κάθε νύχτα απ’ τα κλαρίνα να τη ζαλίζουν με το λάγγεμα και το κ-άλεσμά τους/…. ώσπου σαλέψανε τα λογικά της/ έβαψε την ψυχή της στα μαύρα με φρέσκα καρυδόφυλλα/ απ’ την καρυδιά του κήπου/ Κι ένα πρωί τη βρήκαν κρεμασμένη εκεί/ με τα παλιά στέφανα στην κεφαλή/ στο ύψος της αγάπης του”.
Το ποίημα “Νέος υμέναιος” του Γιάννη Κουβαρά.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (14.02.2014)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-59/#ixzz2tIXtT3eR
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook