ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

«Πήγε ένας πατέρας να ρωτήσει/ πώς πάει ο Νικολάκης του στα γράμματα./ Στα πικρά εργατικά του ρούχα/ στάμπες η αγωνία του, σκούρες, μαύρες./ Ο Νικολάκης, κύριε, είν’ ο καλός μου μαθητής./ Οσο μπορείς να τον βοηθήσεις. Κλήμα/ κι αν έχεις στην αυλή, αν χρειαστεί, να το πουλήσεις./ Πέρα, τα ξεφτισμένα τα βουνά/ σαν πρόσωπα της εργατιάς/ πώς τα αγλάιζε το φως! “Και την καρδιά μου, Δάσκαλε, σαν το ψωμί…”/ πήγε να πει σεμνά και δάκρυσε, και ντράπηκε…»

Από το ποίημα “Ενας πατέρας στο σχολείο”
του Κώστα Καλαπανίδα

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΚΑΙ βεβαίως το ήξερα ότι την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου έχει καθιερωθεί να γιορτάζουμε(;) την Ημέρα του Πατέρα, πλήν, όμως, και λόγω του ταξιδιού μου στη Σαντορίνη, το ξέχασα εντελώς. Οπως το ξέχασαν, άλλωστε, και οι περισσότεροι απ’ τους λίγους που το ξέρουν. Οχι, όμως, ο φίλος μοναχός. «Εσύ ζωή μου χάρισες κι είδα το φως μια μέρα/ γι’ αυτό τιμώ ευλαβικά τη μνήμη σου, πατέρα!» Η μαντινάδα που μου έστειλε την επόμενη της Ημέρας…

ΚΑΛΛΙΟ αργά παρά ποτέ! Ετσι σκέφτηκα και πήρα την απόφαση να βάλω τη μαντινάδα σήμερα (τι Σάββατο, τι Τρίτη, τι Πέμπτη!) κάνοντας μάλιστα και τη σχετική αναφορά. Αυτά και πάμε παρακάτω.

ΚΑΙ ο τύμβος των Σαλαμινομάχων, όπου βρίσκονται οι νεκροί της ναυμαχίας της Σαλαμίνας και κρύβει αρχαιολογικούς θησαυρούς κινδυνεύει με εκποίηση καθώς βρίσκεται, σύμφωνα με δημοσίευμα της “Ελευθεροτυπίας” στη λίστα του ΤΑΙΠΕΔ. Λίγο ακόμα και θα δούμε και την Ακρόπολη γραμμένη προς πώληση. Κατά τ’ άλλα σφυρίζομε κλέφτικα και μιλάμε για ανάπτυξη…

«ΟΥΤΩ βεβαιούμεν δια μίαν εισέτι φοράν ότι ο θεολογικός διάλογος δεν επιζητεί ένα ελάχιστον κοινόν παρανομαστήν επί του οποίου να επιτευχθή συμβιβασμός, αλλά πρόκειται μάλλον περί της εμβανθύσεως εις την κατανόησιν συνόλου της αληθείας, την οποίαν ο Χριστός παρέδωκεν εις την εκκλησίαν Του, μίας αληθείας». Απόσπασμα από την κοινή δήλωση του πάπα Φραγκίσκου και του πατριάρχη Βαρθολομαίου. Αχ αυτή η αλήθεια που παρέδωσε ο Χριστός!

ΔΙΚΑΙΩΜΑ στη ζωή με αξιοπρεπείς συντάξεις ζητούν σήμερα, γι’ άλλη μια φορά σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Αθήνα, οι συνταξιούχοι όλων των ασφαλιστικών ταμείων. Στων κουφών τις πόρτες βροντάμε, αλλά θα βροντάμε μέχρι να τις σπάσουμε, μου είπε ο φίλος μου ο γερω – δάσκαλος.

ΕΚ ΤΩΝ ων ουκ άνευ ότι θα ξαγρυπνήσω απόψε, όπως και όλοι οι Ελληνες φίλαθλοι άλλωστε για να παρακολουθήσω τον αγώνα της εθνικής μας εναντίον της Ιαπωνίας που αρχίζει στη 1 τα ξημερώματα. Ο θάνατός τους η ζωή μας! Ιτε παίδες Ελλήνων!

ΠΟΙΟΣ δαίμων του τυπογραφείου! Αποκλειστικά δική μου η ευθύνη που εκ παραδρομής δεν ανέφερα προχθές στο σχετικό “πεταχτό” μεταξύ των άλλων, και το όνομα της προέδρου του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Δημ. Σχολείου Εμπορείου Θήρας. Μας σκλάβωσε στην κυριολεξία με τη φιλοξενία της κατά την επίσκεψή μας με την Ευδοκία στη Σαντορίνη η κυρία Σταυρούλα Δρόσου! Χίλια ευχαριστούμε για όλα! «Χάρη που δεν λογίζεται μουδέ μιστό δεν είναι», έλεγαν οι παλιοί μας…

Ο ΚΡΟΙΣΟΣ είχε έναν γιο που ήταν κωφάλαλος. Η αγωνία του να μιλήσει το παιδί τον οδήγησε, εκτός από άλλες ενέργειές του και στο να ζητήσει χρησμό από το μαντείο των Δελφών. Η απάντηση της Πυθίας τον χαρακτήριζε άμυαλο και του συνιστούσε να μην εύχεται να ακούσει τη φωνή του παιδιού του, γιατί, τη μέρα που αυτό θα μιλούσε, ο ίδιος θα δοκίμαζε μια μεγάλη συμφορά. Πράγματι, όταν οι Πέρσες μπήκαν στις Σάρδεις, κάποιος στρατιώτης που δε γνώριζε τον βασιλιά όρμησε να τον σκοτώσει. Ο Κροίσος, που είχε χάσει τα πάντα, μπροστά στο μέγεθος της συμφοράς του είχε παραιτηθεί από κάθε αντίδραση και αδιαφορούσε αν θα πέθαινε. Ο κωφάλαλος γιος του όμως, μόλις είδε τον στρατιώτη να επιτίθεται στον πατέρα του, από τον τρόμο και τη φριχτή προοπτική έβγαλε δυνατή κραυγή και είπε: «Ανθρωπε, μη σκοτώνεις τον Κροίσο». Από τότε το παιδί μιλούσε κανονικά, μέχρι το τέλος της ζωής του”. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”).

«Πήγε ένας πατέρας να ρωτήσει/ πώς πάει ο Νικολάκης του στα γράμματα./ Στα πικρά εργατικά του ρούχα/ στάμπες η αγωνία του, σκούρες, μαύρες./ Ο Νικολάκης, κύριε, είν’ ο καλός μου μαθητής./ Οσο μπορείς να τον βοηθήσεις. Κλήμα/ κι αν έχεις στην αυλή, αν χρειαστεί, να το πουλήσεις./ Πέρα, τα ξεφτισμένα τα βουνά/ σαν πρόσωπα της εργατιάς/ πώς τα αγλάιζε το φως! “Και την καρδιά μου, Δάσκαλε, σαν το ψωμί…”/ πήγε να πει σεμνά και δάκρυσε, και ντράπηκε…»

Από το ποίημα “Ενας πατέρας στο σχολείο”
του Κώστα Καλαπανίδα

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (19.06.2014)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-117/#ixzz3555u4hV2
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook